Het is klaar. Het is genoeg. Ik wil niet meer. Ik kan niet meer. Allang niet meer voor anderen. En niet voor mezelf. Ik wil niet meer voelen wat ik voel en ik wil rust.
Jaren van mijn leven was ik aan het overleven. Ik leefde niet, ik overleefde. Ik kan me niet meer herinneren ooit echt, echt gelukkig geweest te zijn. Onbezorgd gelukkig, blij gelukkig, zonder ballast gelukkig.
Jaren van mijn leven voelde ik een verantwoordelijkheid naar anderen. Wilde ik het goede doen voor anderen. Voor mijn moeder en mijn oma, voor mijn zus en haar dochtertje. Voor een handjevol vrienden. Maar ik kan het niet meer. Ik wil het niet meer. Ik wil rust.
Ik wil niet meer in mijn hoofd wonen, altijd in mijn hoofd zijn. Ik wil niet herbeleven, wat hij deed, wat ik doe, wat ik mezelf aandoe. Ik haat mijn leven, ik haat mezelf. Mijn zwakheid, mijn onvermogen dingen te accepteren zoals ze zijn. Ik wil niet meer nadenken, altijd aanstaan, altijd bang zijn, het put me uit, het holt me uit. Ik wil niet meer proberen erbij te horen en weten dat ik er nooit bij zal horen. Omdat ik ik ben. Omdat mijn gedachtes mij gek maken, mijn stemmen me gek maken. Omdat ik onbetrouwbaar ben, ik mensen teleurstel.
Verlost wil ik zijn van het idee anderen tot ballast te zijn. Verlost ook van het idee dat ik iets schuldig ben aan anderen. Ik gun mezelf rust en ik gun de mensen die van me houden rust. Dat zij zich geen zorgen meer hoeven te maken. En dat kan maar op één manier: dat ik ophoud te bestaan. Dat ik vrij ben, dat zij vrij zijn.
Het hele traject doorliep ik zonder resultaat. Nu neem ik het heft in eigen hand. Eindelijk.
Nou ja zeg, Plato is weer terug. En dan ook nog meteen met een nieuwe WE-300. Mooier kan bijna niet, toch?
Anyway: het woord van deze week was ‘verplichting‘ en toen ik vandaag dit verhaal las, kon mijn WE-300 nergens anders meer over gaan.
Ik gun je van harte die vrijheid…
[…] Melody Ferrara Rianne Mrs T. Minoesjka Elly van Doorn […]
[…] Mrs.T. […]
Indringend, goed verhaal!
Ehhhhh …. ik kan alleen maar hopen dat je dit uit je duim hebt gezogen!
Mocht dat niet zo zijn, dan geef ik bij je deze een heeeeeeeeeel dikke herkenningsknuffel en rits ik nu mijn mond (via mijn vingers dan) dicht.
Een mooie W-300. ja tot mijn verbazing was hij er weer, Plato. Als hij nu maar blijft. Ik herinner mij dat hij het al een paar maal eerder geprobeerd heeft, dus ik wacht nog even af
Kijk eens aan: een blog dat staat
tijdje hier niet geweest, dankzij plato weer op bezoek en ik schrok eigenlijk, maar het was fictief. Toch?
Goh. Ik kreeg neiging en hoop dat ik er iets aan zou kunnen doen. Goed geschreven
Wat goed geschreven, en wat fijn dat die link er was. Het is een verschrikkelijk verhaal. Ondraaglijk psychisch lijden is zo zwaar.
Ik heb een vergelijkbaar verhaal meegemaakt met de vrouw van een collega. Dat was een intens verdrietig verhaal. Ik weet nog dat de betreffende collega vertrok: “ Lies het gaat niet goed, ik moet naar huis”. ‘ s Avonds kreeg ik het belletje dat ze nu echt van de flat was gesprongen. Zo triest, zo onmensenlijk, zo ingrijpend verdrietig. Daar is door haar dochter later ook een documentaire over gemaakt. Wat goed geschreven, en wat fijn dat die link er was. Het is een meer dan verschrikkelijk verhaal. Ik heb een vergelijkbaar verhaal meegemaakt met de vrouw van een collega. Dat was een intens verdrietig verhaal. Ik weet nog dat de betreffende collega vertrok: “ Lies het gaat niet goed, ik moet naar huis”. Wij leefden al jaren mee. ‘ s Avonds kreeg ik het belletje dat ze nu echt van de flat was gesprongen. Zo triest, zo onmensenlijk, zo ingrijpend verdrietig. Daar is door haar dochter later ook een documentaire over gemaakt. https://www.2doc.nl/documentaires/2014/02/moeders-springen-niet-van-flats.html
Vreselijk verhaal van Karo. De docu ga ik kijken als ik heel goed in mijn vel zit. Het roept teveel op.
Och, wat een drama moet dat zijn geweest. Ik zag ooit een documentaire met een soortgelijk verhaal: een moeder die ten einde raad het heft in eigen handen nam en haar twee dochters die daar toen over vertelden. Als het psychisch leed ondraaglijk en uitzichtloos is dan moeten mensen waardig mogen gaan vind ik.
Alleen de naam is veranderd, de vroegere zenuwinzinking werd de burn-out maar het is nog nét zo ellendig wanneer je daar tegenaan loopt.
Wow …. heftig verhaal maar prachtig geschreven….
Jeetje zeg.
Ik (ben) was aan het overwegen mee te doen, maar dit is zo goed gedaan!!
Ik zou zeggen, doe gewoon mee. We gaan op de WE-300 niet meten wie de beste is. Iedereen mag schrijven en iedereen wordt daar om gewaardeerd.
Dus, probeer het eens 🙂
Dat heb je mooi geschreven. Ik was erg opgelucht toen ik het stukje onder de streep las.
Deze documentaire ga ik zeker kijken. Psychisch lijden wordt zo onderschat. En laat ik nu net bij een andere blogger gelezen hebben dat een of andere filosoof/psychiater beweert dat we “het lijden verleerd” zijn. Die man weet echt niet waarover hij het heeft.
Ik schrok!
Wat heb je dit indrukwekkend verwoord! De documentaire heb ik nog niet gezien. Dat wil ik doen op een moment dat ik er echt even de rust in mijn hoofd en de tijd voor heb.
Stil van. Onzettend goed verwoord.
Ik schreef zojuist: ik hoop maar dat dit fictie is. Want anders zouden er een heleboel bloggers stikverdrietig zijn.
Daarna klikte ik de link aan en las. Mensenlief, wat een gigantische ellende. Ik zei vorige week nog dat dementie het meest verschrikkelijk is. Maar wat dat Karo heeft meegemaakt en nog meemaakt, dat is onmenselijk.
Wat heb je dit goed vorm gegeven. Echt een prima WE-300 zonder meer of maar.