‘Nee, nee, lieve Vova, zo is het niet. Echt niet. Ik, ik weet niet zo goed hoe het heeft kunnen gebeuren. Ik …’
…
‘Maar lieverd, je weet toch dat ik zoiets nooit zal doen? Dat ik toch nooit iets zou doen dat jou zo van streek zou maken. Maar weet je, ondanks deze mooie plek en de rust en veiligheid hier, wordt het hier steeds eenzamer. De mensen praten en …’
…
‘Ja, ja, ik weet best dat ik ze moet laten praten en het lukt mij prima om het te negeren. Maar voor de jongens is het zo vervelend. Hun vriendjes willen niet meer met ze spelen en op school doen ze …’
…
‘Ach Vova, Vova, nee natuurlijk niet, ik wil je ook niet vermoeien met mijn gezeur. Ik weet heus wel dat je andere dingen aan je hoofd hebt, maar de jongens …’
…
‘Natuurlijk is dat zo, maar ik had het me zo anders voorgesteld. Een paar weken zou het toch maar duren? En dan de victorie en dan zouden we weer samen zijn. In alle openheid zelfs. Vova, Zwitserland valt me zo tegen. En niet alleen de jongens zijn eenzaam. Ik ook.’
…
‘Ha, als dat ‘ns waar zou zijn. Ik word met de nek aangekeken maar dan denk ik: wacht maar! Maar heel eerlijk, het wordt wel steeds moeilijker om zo nog te kunnen denken …’
…
‘Vova, sorry, sorry. Zo bedoelde ik het niet. Natuurlijk twijfel ik niet aan jou of jouw mensen. Natuurlijk komt het goed. Sorry lieverd, echt. Hoe kan ik zo dom zijn om dit soort dingen te zeggen terwijl jij het zo moeilijk …’
…
‘Vovaatje, lieverd. We staan achter je, volledig. Zonder voorbehoud. We houden van je en we missen je. Ik zou je zo graag weer zien …’
…
‘Ik snap het, je moet verder. Ik spreek je snel, lyublyu tebya’.

En dan is er al weer een nieuwe WE-300. Dit keer met als thema ‘belasten‘. Sprak de grote Russische leider hier nog met z’n moedertje, vandaag heeft hij zijn (min of meer) geheime minnares aan de lijn.

Als wordpress het goed heeft, dan bestaat mijn WE hier uit precies 300 woorden (boven de streep). 😉