… while you are busy making other plans.

Dat stond op de rouwkaart van een vriendin van Mr. T. en mij. R. is van oudsher een vriendin van Mr. T. en samen met een aantal anderen vormden zij vanaf jonge leeftijd al een vriendengroep. De basis van die groep werd gelegd bij de plaatselijke KPJ. En ruim 45 jaar later bestaat die groep nog steeds. Zelf ben ik inmiddels bijna 29 jaar ‘lid’ van de groep en dat is dan toch net iets anders. De, zeg maar, vormende jaren van de vriendengroep heb ik niet meegemaakt, het vele uitgaan, de vakanties, de feesten, het bij elkaar thuis (dus bij de ouders) over de vloer komen, daar was ik niet bij. Ik kwam er pas bij toen de meesten al gesetteld waren en sommigen zelfs al kinderen hadden. En omdat ik die eerste jaren niet meemaakte en ik ook niet echt heel erg ‘investeerde’ in deze vriendengroep ben ik altijd een relatieve buitenstaander gebleven. En dat is prima. Als er iets te doen is dan ben ik er meestal wel bij, maar het is toch anders dan met mijn eigen vriendengroep en ‘losse’ vriendinnen. Maar goed, dat geheel terzijde.

Iets meer dan een jaar geleden kreeg R. te horen dat ze kanker had en ondanks drie verschillende ‘potjes’ met behandelingen is ze overleden. De chemokuren hadden een verwoestende werking op R. en ze had, naast de pijn van de (inmiddels uitgezaaide) kanker ook heel veel zenuwpijnen in handen en voeten. Toen ze de behandeling van potje 3 met veel ellende had doorbracht en als uitslag kreeg dat de kanker doorgewoekerd was zag ze af van potje 4 (dat trouwens haar laatste potje zou zijn). Precies een maand later is ze gestorven. Ze laat een echtgenoot en drie kinderen achter (23, 20 en 18 jaar).

Vandaag was het afscheid. Bij haar thuis in de tuin. Volledig door haar georganiseerd samen met een aantal vriendinnen die haar hierbij geholpen hadden. Het was een mooi en hartverscheurend afscheid met prachtige bijdragen van haarzelf (voorgelezen door de begrafenisonderneemster), haar man en kinderen, een aantal vriendinnen en een collega met vele foto’s en heel gevarieerde muziek.

Het is inmiddels al de vijfde uitvaart dit jaar. Mijn tante (een zus van mijn moeder) overleed (begin 70 dus ook te jong vind ik) en daarnaast nog drie ouders van verschillende vrienden. Zij waren allemaal wat ouder maar dood is nu eenmaal dood. En dat is akelig en verdrietig en naar. En tegelijkertijd koester ik de zin: verdriet bestaat omdat er liefde was. En zo is het maar net.

* * *

En verder heb ik het deze week gruwelijk druk met de lintjesregen en de laatste voorbereidingen voor 4 en 5 mei volgende week. En weet je waar ik ook echt ontzettend naar uitkijk? Dat ik als gast ben uitgenodigd bij het ‘Concert aan de Amstel’ op 5 mei. Dus mocht je kijken: ik zit ergens op de tribune bij Willem-Alexander en Maxima. Hoe gaaf is dat dan wel niet?

En nog iets geweldigs dat ik in het vooruitzicht heb: een reis naar Amerika voor het werk. Maar daar log ik nog over.