Note to myself: eerder je recensies schrijven meissie. Want nu weet je het niet meer heel goed, wat je echt van een boek vond. En die mening van jou, die wil je je lezers toch niet onthouden.

Laat ik met ‘De gevangene‘ beginnen. Waar gaat dit boek van B.A. Paris over?

Amelie is een overlever. Op haar achttiende kwam ze er alleen voor te staan na de dood van haar ouders, maar gelukkig werd ze al snel van de straat geplukt door Carolyn, die haar in huis neemt. Met hulp van Carolyn weet Amelie haar leven weer op de rit te krijgen en ze wordt meegesleept in de glamourwereld van Londen, waar ze de knappe en rijke Ned Hawthorpe ontmoet. Al snel trouwen ze. Maar dan komt Amelie bij kennis in een verduisterde kamer op een onbekende plek. Waarom is ze ontvoerd? Door wie wordt ze gevangengehouden? En waarom voelt ze zich hier veiliger dan ze zich de laatste tijd bij haar echtgenoot voelde?

Weet je wat nu het allersufste is? Ik weet echt niet meer wat ik van dit boek vond! Zelfs de beschrijving zegt me niet heel veel meer. En ik weet oprecht niet meer of ik het nu wel of niet mooi vond. Conclusie: geen indruk op mij gemaakt, dus waarschijnlijk mis jij er ook niets aan.

Dan ‘Nooit‘ van Ken Follett.

De wereld staat op scherp. In China vecht een hoge regeringsfunctionaris met grote ambities voor zichzelf en zijn land -tegen de communistische oudgedienden in de regering, die China – en militaire bondgenoot Noord-Korea – een bepaalde richting op willen sturen.

In de Verenigde Staten bestrijdt Pauline Green, de eerste vrouwelijke president van het land, terreuraanslagen en de illegale wapenhandel. Op allerlei manieren probeert Green een onnodige oorlog te voor-komen. Terwijl de ene confrontatie leidt tot de andere, zitten de -machtigste landen ter wereld gevangen in een complex, onontkoombaar web van allianties. Een wereldwijde escalatie lijkt onafwendbaar. Zal deze internationale crisis leiden tot een derde wereldoorlog?

Een mooi boek, zonder meer. De ene verhaallijn vond ik mooier dan de andere, maar zeker een interessant boek dat je uit wilt lezen. En waarvan je, hoe dichter je bij het einde komt denkt: nee toch zeker …

‘Het kerkhof van de zee‘ dan.

Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog vergaat een schip met aan boord Noorse burgers en Duitse militairen; er wordt aangenomen dat het op een mijn is gevaren. De jonge schrijver Vera en haar zoontje worden gered, maar haar man komt om.

Vijfenzeventig jaar later loopt Vera de zee in, en ze komt niet meer terug. Met haar verdwijnen ook haar memoires over de scheepsramp en de familietrauma’s. Maar haar kleindochter Sasha is vastberaden de waarheid te achterhalen; ze heeft namelijk ontdekt dat Vera twijfelde over de ware toedracht van de ramp. Tegelijkertijd wordt er binnen de welgestelde familie een vuil spel gespeeld over de nalatenschap en de opvolging in het familieconcern. Welke geheimen herbergt het scheepswrak op de bodem van de zee?

Uh, wat me vooral bij gebleven is van dit boek is dat het behoorlijk complex is. Veel personages en veel ontwikkelingen. Nou hoeft dat niet zo heel erg te zijn, maar soms was het wat onoverzichtelijk. Te onoverzichtelijk eigenlijk. En ik herinner me vooral nog dat ik Sasha een steeds minder sympathiek personage begon te vinden. Eigenlijk vraagt dit boek om een vervolg, maar of ik het dan ga lezen, dat weet ik nog niet. Dus eigenlijk is mijn conclusie: mwah.

Last but not least is daar dan ‘Een ladder naar de hemel‘ van John Boyne. En John Boyne is wel een van mijn favoriete schrijvers. Net zoals Ken Follet overigens.

Overal zijn verhalen te vinden, als je maar goed genoeg zoekt. Het hoeven niet eens je eigen verhalen te zijn. Tenminste, dat is wat de beginnende schrijver Maurice Swift al vroeg in zijn carrière besluit. Want ambitie heeft hij meer dan genoeg, schrijftalent ook wel, maar door een jammerlijk gebrek aan inspiratie kent zijn schrijversdroom vooralsnog geen vliegende start. Een toevallige ontmoeting met bestsellerauteur Erich Ackermann in een Berlijns hotel biedt hem de gelegenheid zichzelf in de wereld van de literatuur te lanceren. Erich is namelijk eenzaam, heeft een verhaal te vertellen en vindt in Maurice een gretig luisterend oor. De charme en attenties van Maurice maken hem blind voor de waarheid: hij had zijn verhaal beter voor zichzelf kunnen houden.

Dit is toch weer echt een beauty. Scherp geschreven, interessante ontwikkelingen en prachtige, prachtige zinnen. Alleen het eerste ‘intermezzo’ dat vond ik wat minder. Maar verder: lezen!