Beschermd: Op kamers

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Beschermd: 18

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Trots

Ik weet eigenlijk niet eens of ik wel geschreven heb over het feit dat Saar aan de opleiding tot docent geschiedenis is begonnen. Als ik daarop zoek dan krijg ik namelijk maar drie resultaten. Foei toch, Mrs. T.: dat je dit belangrijke feit niet vermeld hebt hier.

Want: Saar is in september vorig jaar dus begonnen aan de opleiding docent geschiedenis. En da’s best pittig. Niet in het minst omdat ze (nog) niet op kamers zit en ze dus vrij veel tijd kwijt is met reizen (en dan ook nog moeten dealen met stakend OV), maar ook omdat het heel erg veel en moeilijk is. Maar wat heeft ze het naar haar zin en wat doet ze het goed! Echt zo gaaf. En wat is het toch geweldig om te zien hoe enthousiast ze is en hoe ze groeit (in werkelijk alle opzichten).

Van haar eerste vier tentamens haalde ze er maar twee, maar zelfs daarmee was ze nog een van de beste van haar jaar. En inmiddels heeft ze alles gehaald wat er maar te halen valt. Ze werkt er ook heel hard voor en voor volgend weekend heeft ze zelfs haar kaartje voor Paaspop verkocht omdat ze de week erna haar derde tentamen week heeft. Ze zegt dat ze dan toch niet volop kan genieten van Paaspop en aan de ene kant snap ik dat heel goed. Aan de andere kant zou ik willen zeggen: kom op, ga en geniet! Maar goed. De ervaring leert dat we haar wat dat betreft vooral haar ding moeten laten doen.

Het is bijna niet te geloven maar van de 120 studenten die in september gestart zijn, is nog maar een groepje van zo’n 40 over. Te moeilijk, onderschat, geen zin: wat de reden ook mag zijn, de baankansen vergroten natuurlijk aanzienlijk. Tel daarbij op het feit dat er een groeiend besef is rondom het belang van goed geschiedenisonderwijs, dan zit het allemaal wel goed.

Anyway: lang verhaal kort: Saar heeft gisteren haar eerste stageperiode afgerond (vanaf de herfstvakantie tot gisteren liep ze twee dagen in de week stage) en ze heeft ‘haar’ klassen gevraagd om tips en tops. Zie hier een paar foto’s van het resultaat. Had ik al gezegd dat ik trots ben?

Stel …

… een vriendin van je dochter misdraagt zich alcoholtechnisch gezien nogal.

  • Sterker nog ze is zichtbaar dronken en moet daardoor bij de ingang van een festivalterrein blazen met als resultaat dat ze zich moet melden bij HALT (en ja, ze is onder de 18 en nee, ik ben ook niet blij dat Saar alcohol drinkt maar ik wel wel blij dat Saar nog (redelijk) goed haar grenzen kent én bewaakt)
  • Hierdoor mag ze niet bij dat festival naar binnen en wordt naar huis gestuurd
  • Jouw dochter trekt zich het lot van haar vriendin aan als enige
  • De vriendin van je dochter belt haar ouders, liegt de boel aan elkaar (jouw dochter hoort dat) maar kan niet opgehaald worden door diezelfde ouders
  • Jouw dochter belt naar huis met het verzoek om haar vriendin en haar op te halen (ik kan toch geen plezier hebben als ik me zorgen maak om M)
  • De andere meisjes zijn dan allang op het festivalterrein
  • Jouw man gaat met fietsendrager en al naar het festival en haalt jouw dochter en haar vriendin op
  • Jouw man brengt de vriendin veilig thuis
  • Jouw dochter gaat nu ook maar mee naar huis, helaas pindakaas: geen festival meer voor haar, jammer van dat kaartje dat ze voor niets gekocht heeft en waarvoor ze hard gewerkt heeft
  • De vriendin heeft nog steeds niet het hele verhaal verteld aan haar ouders.

Stel dat dat allemaal gebeurd is, wat zou jij dan doen, als ouder(s) van die vriendin?

Ik heb hier namelijk een mening over en ik ben heel benieuwd wat jij van deze ‘casus’ vindt.

Beschermd: Ova 23

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Bevolkingsonderzoek borstkanker

Met Saar gaat het mwah. Ze blijft verschrikkelijke hoofdpijn houden, zoveel zelfs dat we gisteren naar de huisartsenpost gegaan zijn. Afgelopen vrijdag had ik de huisarts gebeld om te vertellen wat er gebeurd was en het vermoeden was dat ze zaterdag toch wel weer een beetje bovenjan zou moeten zijn en als dat niet zou zijn dan moesten we niet aarzelen om de huisartsenpost te bellen. Het leek zaterdagavond de goede kant op te gaan, maar gisteren was het weer helemaal niets: veel hoofdpijn en erg vergeetachtig. En omdat ze vandaag haar eerste schooldag had (waar ze echt, echt, echt heen wil!) en we toch wel heel graag een hersenschudding wilden uitsluiten heb ik gebeld. Ze werd gecheckt en er werden neurologische testjes gedaan, ook was er contact met de neuroloog en ze heeft geen hersenschudding gelukkig. Verder lijkt lichamelijk alles ook goed te zijn, op de hoofdpijn en vergeetachtigheid na. Gelukkig maar, ik denk dat het bij Saar ook wel wat stress wegneemt. Ze is nu eenmaal ook een denker die zich enorm zorgen kan maken. Ik hoop zo dat het snel beter gaat, want de komende dagen zijn natuurlijk belangrijk en een goede start maken gun ik haar zo.

En dan de titel van dit logje, dat slaat dan weer op mij. Op 16 augustus moest ik naar ‘de bus’ voor het bevolkingsonderzoek borstkanker. De eerste keer en ik ben al dik 52, maar ja ook hier hebben corona en personeelsgebrek de planning danig in de war geschopt.

Op 22 augustus gaat mijn mobiel en zie ik de naam van mijn huisarts verschijnen en dan weet je meteen dat er iets niet helemaal in de haak is. De huisarts gaf aan dat ik een BIRADS 0 scoorde.

En ook al drukte de huisarts me op het hart dat dat nog steeds niets ernstigs hoefde te betekenen ik vond het toch even verdories lastig om optimistisch te blijven. Vooral die eerste dag was ik echt van slag. Ik belde met het ziekenhuis voor een vervolgafspraak en kon op 30 augustus terecht voor een detailmammografie en voor een echo. Als er eerder plek was zou ik gebeld worden.

Gelukkig heb ik het erg druk op het werk dus mijn zinnen werden wel verzet maar het spookte toch steeds door mijn hoofd … wat als …

Alweer zo’n 22 jaar (man ik word oud!) geleden had ik bij het Bevolkingsonderzoek Baarmoederhalskanker ook al een foute uitslag en dat betekende best een boel gedoe. Gelukkig kwam dat goed, maar ik vond het heftig, net zoals ik het nu weer heftig vond.

Lang verhaal kort: het ziekenhuis belde op 24 augustus dat ik de volgende dag al terecht kon en zo zat ik afgelopen donderdag in het ziekenhuis om na de mammografie en de echo te horen dat ALLES GOED IS!!!!

Toen ik de medische molen inging voor de chronische pijn die ik (helaas nog steeds) heb is er begin 2008 een mammografie gemaakt. Oh man, die medische molen heeft gewoon dik 2½ jaar gedraaid realiseer ik me nu als ik dit zo terugzoek. Zonder resultaat ook nog. In het ziekenhuis had men dus de beschikking over een, soort van, nulmeting die ‘de bus’ niet had natuurlijk. Er zit in mijn borst een verkleving van onschuldige kliertjes. Dat zat er al in 2008 en is toen beoordeeld en zag er nu precies hetzelfde uit. Vanaf nu weet ‘de bus’ dus dat mijn borsten er op die manier van binnen uitzien en mag ik over twee of drie jaar gewoon weer mijn memmen daar laten pletten.

Enfin: laten we maar zeggen dat vorige week niet de beste week was in huize Triltaal. Het heeft ons weer even met de neus op de feiten gedrukt … het leven is kwetsbaar.

GHB

Bezorgd, verdrietig en boos (of nee beter woedend) ben ik. En die drie emoties strijden om voorrang. Saar had deze week introductieweek voor haar nieuwe opleiding. Ze had het geweldig naar haar zin en genoot met volle teugen .

Vanmiddag zou ze thuis komen, ongetwijfeld moe en voldaan. Maar we haalden haar vannacht al op. Om 4 uur ging de telefoon (je schrikt je rot!): de organisatie van de introductieweek: Saar was gedrogeerd met GHB en wilde naar huis. Mr. T. en ik sprongen in de auto en reden naar Tilburg waar we een onaanspreekbaar hoopje kind aantroffen. Ze keek wazig uit haar ogen, was een aantal keer gevallen, onderkoeld en zag grauw. En ze is gewoon echt een paar uur volledig kwijt.

Gelukkig is er verder niets gebeurd (en terwijl ik dat type vind ik het absurd om dat te typen, want dit is al erg genoeg, maar je begrijpt vast wat ik bedoel) omdat ze niet echt alleen is geweest. Toen haar medestudenten zagen dat het mis was hebben ze haar meteen goed begeleid en van het centrum van Tilburg naar het kamp begeleid waar de EHBO haar opgevangen heeft en wij dus gebeld werden.

Ik wist niet dat het zo heette maar nieuwe studenten worden in groepjes ingedeeld die dan een papa en en mama krijgen die hen begeleiden. Niets dan lof voor de ‘papa’ van Saar en de EHBO (die op basis van een afvinklijst zonder enige twijfel vaststelden dat het ook echt een GHB-drogering was). Ze hebben heel goed gehandeld en waren echt heel lief voor Saar in die 20 minuten dat wij daar waren.

Toen we thuis kwamen hebben we haar de trap op geholpen, ze was absoluut niet in staat dat te doen en hebben we haar in bed gelegd. Ze was echt volledig van de wereld en apathisch. Wat doet zo’n drugs toch met mensen, en ze was meteen weg. Vandaag heeft ze helemaal niets te missen: enorme hoofdpijn, misselijkheid en een heel slap gevoel. Geestelijk lijkt het best goed te aan gelukkig, maar de tijd zal het leren.

Vandaag heb ik als een soort van dwaas rondgehobbeld in huis. Er kwam niets uit mijn handen. Ik belde Ova om haar te vertellen wat er gebeurd was en zij is hier thuis komen werken. Dat was heel fijn. Temeer omdat Saar en Ova heel close zijn, maar ook omdat ik dan even weg kon.

Hoe gek is het dat je eigenlijk denkt ‘maar niet aan teveel mensen vertellen’, alsof je je ergens voor moet schamen of zo. Saar is verdorie het slachtoffer! Ja ze had wat biertjes op en ja dat mag ze officieel nog niet, maar dan nog! En ja, ze heeft al wel ‘ns een kater gehad en ja, daar ben ik helemaal niet blij mee. Maar groeien we allemaal niet op met af en toe onze neus stoten? Maar we stoten dan onze neus omdat we zelf iets stoms doen, niet omdat ons iets aangedaan wordt. En dat is een heel groot verschil

Ik ben het mijn ouders gaan vertellen, heb de huisarts gebeld, had contact met haar nieuwe school (die belde om te vragen hoe het ging), haar werkgever dat ze misschien morgen nog niet kan werken zodat hij tijdig vervanging kan regelen, navraag gedaan over aangifte doen en waarom wel/niet. En ik dacht maar en ik dacht maar. En dat had Mr. T. ook vertelde hij. Hij deed zijn werk, maar als hij in de auto zat malende gedachtes en gedachtes. Boosheid, verdriet en bezorgdheid.

Ik ben bezorgd omdat ik niet weet wat dit voor impact op haar gaat hebben, gaat ze hier last van krijgen of niet? Ik ben verdrietig omdat ik het zo erg vind voor haar, omdat ze haar onbevangenheid hierdoor verliest, haar vertrouwen in anderen wellicht. En ik ben ook boos, nee woedend, op degene die dit soort dingen meent te moeten doen. Waarom? Waarom? Wat bezielt zo iemand?

 

Beschermd: Saar 17!!!

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Examens

Vandaag begint Saar aan haar examens. Ze heeft er hard voor gewerkt en staat er goed voor. En toch heeft ze best wel veel stress en dat is eigenlijk jammer, want het is niet nodig. Tegelijkertijd is dit wie Saar is: een lieve, gemotiveerde en heel plichtsgetrouwe jongedame!

Veel succes lieve Saar, we zijn sowieso trots op je!

Mijn beste vriendin Anne Frank

Afgelopen zondag trokken Saar en ik er samen op uit. Een paar uurtjes qualitytime en dat was erg fijn.

Allereerst gingen we samen naar de film ‘Mijn beste vriendin Anne Frank’.

En ik moet zeggen, ik vond het een pittige film. Ontroerend mooi, een soms wat (te?) kattige Anne die ook wel wat veel 21ste eeuws gedrag vertoonde in mijn ogen (maar dat geheel ter zijde), maar met twee fantastische jongedames in de rollen van Hannah en Anne.

Maar vooral, vooral toch weer de waanzin van de oorlog, de verschrikkingen voor mensen die écht buitengesloten worden, de immense hardheid van de ‘Endlösung’. Hoe kan het toch dat mensen dit soort gedachtengoed geloven en uitdragen? Hoe is dat mogelijk.

Al met al, ondanks de pittigheid en de vochtige ogen waar ik regelmatig last van had, vond ik het een heel bijzondere film die ik iedereen van harte aan kan raden.

Na de film gingen we nog gezellig uit eten en dit uitje deed ons beiden erg goed!

Heb jij deze film al gezien? Wat vond je ervan? Of ga je hem nog kijken denk je?