Of misschien wel de overtreffende trap van pech. Dat vind ik dat Ova heeft. Ik ken weinig mensen die zo geraakt worden door corona. Drie mensen die ze goed kende verloor ze, ze studeerde af onder moeilijke omstandigheden, haar vader zat een maand in (thuis)quarantaine, er was geen ‘echte’ diploma-uitreiking, Paaspop werd geannuleerd, andere uitjes gingen niet door, ze mocht haar vriendinnen lange niet zien, het grote feest dat we gepland hadden in veband met mijn vijfstigste verjaardag en onze tiende trouwdag, ze zat in Kroatië toen dat land op oranje ging, moest eerder naar huis komen en nu zelf in quarantaine en zo zijn er nog wel meer dingen.

Een redelijk nieuw fenomeen is, voor mij althans, het 21-diner. En je raadt het al: na de aankondiging van Rutte van 18 augustus waarin hij het zeer dringende advies gaf dat er thuis geen (grote) feestjes meer gegeven mogen worden viel dat ook in het water.

Het plan was om buiten, onder onze ‘nieuwe’ veranda (ik moet nog steeds foto’s plaatsen!), waar meer dan voldoende plek is: een grote tafel te dekken voor de 13 gasten die er zouden komen. Ova had een mooi thema bedacht (blauw-wit, want na de verdeling van de spullen van mijn schoonvader hebben we een prachtig blauw-wit servies), ze had leuke uitnodigingen gemaakt, een mooie jurk gekocht (op 17 augustus!), we waren bezig met het samenstellen van het diner en toen … kwam dus die boodschap. En daarmee een dikke streep door haar feestje. En daar was ze best even heel erg verdrietig van. We weten heus wel dat in het grote geheel der dingen het onbetekenend is, maar dan nog mag ze er verdrietige onder zijn natuurlijk.

Enfin: we hebben het nu opgedeeld. Twee groepen van 6 (de 13e gast was een vriendin van Ova die niet in de groep zit en waarmee ze nu een één op één ding gaat doen). De ene groep van 17.30 tot 20.00 uur voor ‘tafelfriet‘ en de tweede groep van 20.30 tot … uur om te borrelen. En dat 21-diner, daar maken we gewoon een 22-diner van. En nu maar hopen dat in augustus 2021 de wereld corona achter zich gelaten heeft …
Welk (leuk) plan of vooruitzicht van jou is door corona niet doorgegaan?

Het gaat echt gebeuren. Saar gaat weer naar school. Vanaf vandaag start ze in de vierde klas van de havo. En dat zal behoorlijk wennen zijn vermoed ik.

Want sinds de scholen in maart sloten is ze geloof ik in totaal zo’n vier keer naar school geweest. En dat was allemaal in juni en dan iedere keer voor maar één uurtje. Dus dat sloeg eigenlijk nergens op. De rest van het onderwijs ging allemaal digitaal en of dat nou zo goed uitgepakt heeft zullen we in de komende maanden wel zien.

Saar heeft trouw alle lessen gevolgd en ook haar huiswerk gemaakt (al is ze wel een tijdje vergeten dat ook leerwerk huiswerk is, dus dat moest nog ingehaald worden). De eerste maand heeft ze helemaal geen vriendinnen gezien. Dat kon ook niet gezien de situatie hier thuis. Daarna een tijdje haar twee besties en sinds een tijd ontmoette ze weer redelijk wat leeftijdsgenoten (want dat was toegestaan). Ik zag dat het haar goed deed. De derde klas van de havo was voor Saar een heel fijne klas. Het was eigenlijk de allereerste klas waarin alles soepel verliep, geen gedoe, geen gezeik, ze was happy. En toen, tja, corona …

Eind van het schooljaar moest er een profiel gekozen worden en Cultuur en Maatschappij past helemaal bij Saar, dus dat is het geworden. Afgelopen vrijdag kreeg ze informatie over haar nieuwe klas en ze kent helemaal niemand op één meisje na dat van de mavo overstapt naar de havo. Maar goed, dat meisje en Saar liggen elkaar heel goed. En verder zijn nu dus de profielen gekozen en dat betekent dat je deels in dezelfde groep zit, maar voor andere vakken wisselt en dus ook weer oude vertrouwde en nog meer nieuwe gezichten zult zien.

We gaan het meemaken. Ik hoop dat ze een fijne klas heeft en ik hoop vooral dat het een redelijk normaal lesjaar zal worden waarin ze gewoon naar school kan blijven gaan want dat is volgens mij voor de jeugd heel erg belangrijk: elkaar ontmoeten!

Eergisteren ontving De Student (ik heb nog steeds geen leuk nieuw alias verzonnen) haar diploma en dat vierden wij die avond door een keer uitgebreid en exclusief te gaan dineren. Mr. T. en ik namen haar en Haar Lief mee en we hadden een zeer genoeglijke avond met werkelijk de heerlijkste gerechten inclusief bijpassende wijnen.

Echt ieder gerecht was zo geweldig, zo bijzonder. Ieder klein onderdeel van een gang was een ware smaakexplosie. En hoe enthousiast de bediening sprak over de gerechtjes en de wijn was gewoon fantastisch. Wat een liefde voor het vak!

We gaan best regelmatig uit eten en genieten dan eigenlijk ook altijd van dat wat we eten en drinken en de ambiance. Maar dit, dit was toch wel de overtreffende trap: ware kunstwerkjes werden er gepresenteerd en zoals gezegd: smaakexplosies!!! Het was een heerlijke avond … en nu gaan we sparen voor als De Scholier ooit afstudeert. ;-)

Het is waarschijnlijk absoluut not done om foto’s te maken van dat wat we aten en ik maakte niet eens foto’s van alle gangen, maar ik kon het niet laten.

En oh, die wijnen! Heerlijk. We dronken 6 verschillende wijnen en een port. De wijn hieronder heeft mijn hart gestolen: tja, dat kan ook bijna niet anders met zo’n naam. Echt, genoten in het kwadraat!

Het heeft haar behoorlijk wat kruim gekost de laatste maanden. Dat kwam omdat ze ingedeeld was op een onderzoek dat gaandeweg het proces inhoudelijk totaal niet interessant bleek te zijn en ook resultaten op zou leveren waar men niet op gehoopt had. Ik heb tig keer tegen haar moeten zeggen dat ook dat in principe een resultaat is waar ‘men’ mee vooruit kan, maar het kostte haar heel veel moeite om toch een soort van motivatie te behouden.

Tel daarbij op dat de studente waarmee ze het onderzoek moest doen weliswaar qua kennis meer dan oké was (en ook qua karakter en dat is uiteraard ook erg belangrijk), maar dat haar partner dus enorm dyslectisch is. Voor het meisje natuurlijk heel erg vervelend, maar voor De Student ook omdat de druk op de schriftelijke rapportages bij haar daardoor nog hoger werd. Vervolgens kwam daar nog de coronacrisis bovenop waarin De Student in amper 10 dagen tijd haar opa, de opa van Haar Lief en een collega verloor. Het was, kortom, veel, heel veel.

Maar … vandaag kwam het verlossende woordje: geslaagd voor haar bachelor Food Innovation Packaging.

Ik ben ongelooflijk trots. Nog geen 21 jaar en al een HBO-opleiding afgerond met werkelijk prachtige punten en ook en passant nog even twee (1 en 2) prijzen winnen in die afgelopen vier jaar. Sorry, het komt misschien wat opschepperig over, maar heus, het is louter trots!

En nu, nu gaat ze even twee maanden zo min mogelijk doen. Ik denk slim, want ik heb me best zorgen om haar gemaakt: haar perfectionisme in combinatie met de frustratie over de inhoud van de opdracht heeft het haar heel moeilijk gemaakt. Uitrusten en niet al te veel willen is voor nu verstandig.

Het is de bedoeling dat ze een baan zoekt, ze heeft lang getwijfeld over het wel of niet volgen van een master, maar ze heeft besloten dat (voorlopig?) niet te gaan doen. Laatst is ze al bij een zeer interessant bedrijf op oriënterend gesprek geweest en daar wil men haar graag hebben, zoveel is ons wel duidelijk. Of dat tot een concrete baan leidt, zien we wel.

Enfin: ik heb nu wel een probleem. Hoe ga ik De Student hier in het vervolg noemen? Iemand suggesties?

Ze is de liefste de liefste. Ze is vrolijk, grappig, onzeker, zoekend, proberend, creatief, intelligent, geïnteresseerd, betrokken, soms humeurig, zelden brutaal, soms wat boos, klunzig, schattig, mooi, kokend, zingend, dansend, rommelig, niet zuinig, ruimt nooit iets op, heeft oog voor anderen, krijgt regelmatig de deksel op haar neus, gul, enthousiast en nog heel, heel veel dingen meer. Het is een voorrecht om haar moeder te mogen zijn.

En vandaag, vandaag wordt ze 15! Het zal een verjaardag worden die we nooit zullen vergeten in verband met corona, maar ze zal er vast van genieten.

Love you lots and lots, lieve Scholier!

In de afgelopen 20 weken heeft De Student zich bezig gehouden met haar ‘i.o.’ wat staat voor interne opdracht. Het is de bedoeling dat een student dan van ‘niets iets’ maakt en dat dan bij voorkeur hartstikke innovatief en vernieuwend zou zijn.

De Student had bedacht dat ze verpakkingsmateriaal uit koeienmest wilde gaan maken. Want koeienmest is er veel te veel en het opruimen kost de boer veel geld. Hoe mooi zou het zijn als zij dan een materiaal zou kunnen ontwikkelen uit die grondstof? Want, stel dat het zou lukken dan zou de boer wellicht op een bepaald moment zelfs geld kunnen ontvangen voor zijn mest. Een ander doel dat ze had was dat haar verpakkingsmateriaal volledig biologisch afbreekbaar zou moeten zijn en verhip, ook dat is gelukt.

Mr. T. en ik hebben de afgelopen tijd in een heuse proeffabriek doorgebracht. Er werd koeienmest gekookt (buiten uiteraard!), vezels werden gedroogd, er werd gemeten, gerekend, geprobeerd, gefoeterd, gemopperd en nog heel wat meer. Maar het enthousiasme en het geloof in haar project bleef.

Met als resultaat dat ze gisteren, tijdens de presentatie van alle i.o.’s de allermooiste prijs mee naar huis mocht nemen: ze is runnerup in de buitencategorie en dat betekent dat de jury (bestaande uit vele externen) en de school heel veel potentie in haar product zien.

Hieronder een aantal foto’s van hoe het er bij ons aan toeging de afgelopen tijd en de zooi die zich langzaam maar zeker verzamelde onder de trap. En morgen het eindresultaat (achter een wachtwoord).

Mr. T. en ik zijn ongelooflijk trots op onze doorzetter!


 

Nou, ik kan GELUKKIG (!!!) niet anders zeggen dan goed. Heel goed. Goed, goed, goed! En daar ben ik (en met mij Mr. T., De Student en uiteraard De Scholier) heel erg blij mee.

De dame zit nu in 3 Havo en haar oude klas is volledig uit elkaar gehaald. Het was een heel bijzondere klas die tweede met een heel bijzondere groepsdynamiek en na wat ik hier bijvoorbeeld schreef zijn er nog een boel onacceptabele dingen gebeurd. We keken de klok dan ook vooruit naar de zomervakantie en wat was het fijn toen het eindelijk zo ver was.

Die zomervakantie deed haar goed. Zowel psychisch als lichamelijk (ze heeft inmiddels nauwelijks klachten meer). En haar nieuwe klas is echt heel fijn. Er zitten leuke kinderen in, ze heeft met een aantal meiden een leuk groepje en ook het schoolwerk gaat hartstikke goed.

Ze is een paar weken geleden nog een keer naar de psycholoog geweest en omdat die ook vond dat het goed gaat hoeft ze pas in januari weer een keer voor een soort van ‘onderhoudsbeurtje’.

Met voetballen gaat het goed, ze heeft al weer ruim een half jaar een zaterdagochtend baantje (hetzelfde werk als dat haar zus deed: echt zo leuk die champignonbakjes klaarzetten, maar hé, zo leren ze dat geld verdiend moet worden), ze past regelmatig op, spreekt veel af met vriendinnen, doet ook dit jaar weer mee aan de toneelvoorstelling, houdt van de typische muziek waar de jeugd van tegenwoordig nu eenmaal van houdt, maar houdt ook van geweldige pianomuziek en andere ‘bijzondere’ muziek voor een 14-jarige, zingt regelmatig keihard de ‘mooiste’ liedjes, pianoot op z’n tijd een liedje, haalt streken uit met Suske waarmee ze alles kan doen, experimenteert met make-up (wel een beetje teveel naar mijn zin), is af en toe heerlijk aan het puberen, maar is het grootste deel van de tijd vooral heel gezellig om erbij te hebben.

Het gaat, kortom: en daar ben ik zo ontieglijk blij mee!

Vandaag vieren we de 20’ste verjaardag van De Student! Vandaag ook vier ik 20 jaar moederschap! Wat is het een cadeautje om de moeder te mogen zijn van dit machtig mooie mensenkind. Wat houd ik toch intens van haar en wat vind ik het bijzonder om samen met haar door het leven te gaan.

En met haar toestemming deze foto van haar terwijl ze aan het genieten is in Kaapstad. Ze staat er tenslotte toch niet herkenbaar op.