Ach Ieper, Ieper wat was je toch weer mooi. Al is het raar om te praten over mooi als er tegelijk zo’n beladen en verschrikkelijke dingen gebeurd zijn in het verleden. Maar het in de Eerste Wereldoorlog totaal verwoeste Ieper is immers prachtig herbouwd. Echt prachtig. Maar goed, dat schreef ik hier ook al.
Wat is het bijzonder om een tripje als dit samen met De Scholier te maken. Wat is ze geïnteresseerd en wat is ze, gelukkig, ook nog gewoon een heerlijke 14-jarige die snel schakelt van totale misère naar shoppen/eten/ijsje en dat soort zaken.
Op zaterdag gingen we naar In Flander Fields waar ik in december ook al met Mr. T. was. Maar we wandelden ook veel rond en shopten wat. Uiteraard gingen we ‘s avonds naar de Menenpoort voor The Last Post. We waren er om 19.25 uur, maar het was al hartstikke druk. We hadden dus helaas niet zo’n goede plek als de vorige keer. In tegenstelling tot die keer echter (toen de hele ceremonie alleen uit The Last Post bestond en daarom al na een paar minuten voorbij was) werden er nu ook een achttal kransen gelegd en waren er diverse andere muzikale bijdragen waarvan de violiste die solo ‘you raise me up’ speelde bij mij echt kippenvel veroorzaakte. Zo mooi, zo fragiel en tegelijk zo krachtig.
Het is zo bizar om te weten dat in de Menenpoort de namen van bijna 55.000 nooit meer teruggevonden of geïdentificeerde Britse soldaten gegraveerd staan.
Toen de ceremonie afgelopen was gingen we naar Depot waar we heerlijk gegeten en lekker gekletst hebben en gelukkig ging ons gesprek ook over luchtige dingen.
We hadden een supertoffe B&B (heel gastvrije ontvangst (helaas had de eigenaresse het zo vurig door ons gewenste boek ook nergens kunnen vinden maar we kregen wel helemaal gratisch twee andere interessante boeken) met een prachtige kamer en een geweldige badkamer (nu wil ik ook zo’n regendouche) en daar hebben we de rest van de avond lekker doorgebracht.
Na een perfect verzorgd ontbijt reden we naar Museum Passchendaele 1917. Dit museum ligt in een prachtig park en we hebben er bijna 4 uur doorgebracht. Wat een boel informatie, ik heb er een heleboel van geleerd en het is echt ontzettend mooi aangepakt allemaal. Heel goede audiotoer, veel te zien, uitgebreide en boeiende informatie. En hoe zwaar het onderwerp ook is, en hoe verschrikkelijk de meeste dingen die je leest, het museum heeft geen nare sfeer of zo. Ik begrijp best dat dit misschien niet heel duidelijk overkomt, maar anders kan ik het niet omschrijven.
Hoe overleef je zoiets? Als moeder in Australië zie je je jongens richting een oorlog ver weg gaan en ze sneuvelen alle drie binnen twee dagen. Wat een drama!
In Passchendaele loop je op een gegeven moment door nagemaakte Duitse en Britse loopgraven. Toen ik er even bovenuit keek zag ik twee dappere klaproosjes … treffend nietwaar?
Na een lekkere versnapering gingen we richting Tyne Cot Cemetery waar de waanzin van de oorlog keihard aanwezig is. Het is een van de vele WOI-begraafplaatsen in de Westhoek en het is intens heftig om te weten dat van de bijna 12.000 soldaten die er begraven liggen er ruim 8.000 niet geïdentificeerd zijn. Verschrikkelijk.
Om de dag luchtig te eindigen besluiten we om naar de zee te rijden waar we heerlijk uitwaaien en gezandstraald worden, kletsen, lachen en de conclusie trekken dat, ondanks de heftige dingen die we gezien hebben, we vooral genoten hebben van het samen zijn.