En toen was het echt

Anne hield ons allemaal bezig de laatste weken. Hoop je de eerste dagen nog vooral dat er iets sufs of onnozels gebeurd is, al vrij snel sloeg dat gevoel om. Er werd zo serieus gezocht, zo intensief … Je hoort en leest vaker over vermissingen, maar dit voelde op de een of andere manier anders. Er wordt een jas gevonden, een fiets, een tas … en je weet dan eigenlijk al dat dit niet goed af zal gaan lopen. Een paar dagen verlopen zonder ogenschijnlijke vooruitgang … er wordt een man opgepakt. En dan … dan wordt ze gevonden. Ergens is er opluchting want die onzekerheid moet verschrikkelijk zijn voor de mensen die van haar houden. Maar tegelijkertijd is alle hoop die er misschien toch nog ergens was volledig en totaal vernietigd. Ze is er niet meer. Een jong leven. Weg. En waarom?

De Student zei gisterenavond tegen me ‘ik heb zo vaak aan Anne moeten denken, ik ben er gewoon verdrietig van’ en ze gaf me een heel dikke knuffel. Ze is zeven jaar jonger dan Anne. Fietst regelmatig in het donker naar huis en pfffft, ik vind het zo verrekte lastig. Ik wil haar niet bang maken en ik vind ook gewoon dat iedereen (jong of oud, man of vrouw, jongen of meisje) op ieder moment van de dag veilig over straat moet kunnen, maar pffffft, je moet er toch niet aan denken. Ze is zeven jaar jonger … En ik wil haar niet bang maken, maar alleen het idee al dat er ooit zoiets verschrikkelijks met mijn mooie mensenkind zou gebeuren. Ik denk dat ik dan meedogenloos zou kunnen zijn. Ik denk het, maar ik weet het niet. Godzijdank weet ik het niet.

En ik denk aan de moeder van Anne en ik vraag me af hoe zij zich in hemelsnaam nu moet voelen. Hoe verschrikkelijk moet het zijn als je je dochter op deze manier verliest. Op deze verschrikkelijk verdrietige wanhopigmakende manier. Om niet te weten hoe haar laatste uren waren en je daar tegelijkertijd alles bij in het hoofd te kunnen halen. En dat niet te willen. En ik denk aan alle mensen die van haar houden. Alle mensen die nu zo’n verdriet hebben. Haar vader: hoe verdrietig moet hij zijn. Hoe woedend ook. Haar vriend: wat gaat er door hem heen?

We kregen een mail van de school van De Scholier waarin stond dat een medewerker voorlopig afwezig was in verband met de band die zij heeft met Anne en dat men, om meer geruchten te voorkomen, leerlingen en ouders via een mail wilden informeren. En dan komt het toch dichterbij. Terwijl dat nergens op slaat, want ik ken die mensen niet. Ik ken Anne niet. Maar de laatste weken leefde ze voor mij. En nu is ze dood. Voorgoed. En het houdt De Scholier bezig. Het houdt mij bezig. Het houdt Mr. T. bezig. Mr. T. die zich normaliter toch redelijk goed af kan sluiten van dit soort dingen.

En ik denk aan de mensen die van de dader houden. Of op zijn minst toch van hem gehouden hebben. Want het blijft toch je kind. Toch? Of niet? Wat gaat er nu door hen heen? En de dader: wat voor monster is dat? Hoe wordt iemand zo? Verdient zo iemand het om te mogen leven? Waarom willen we zo iemand een tweede kans geven? Maar wie beslist dan of en wanneer een tweede kans realistisch is? En oh verdomme, waarom toch!? Of wat te denken van de mensen die de dader begeleidden en die de keuze maakten dat hij langzaam maar zeker weer de maatschappij in zou moeten kunnen. Wat gaat er door hen heen? En heus, ik begrijp dat mensen boos zijn en gefrustreerd. Dat ben ik ook. Enorm boos. Maar wat heeft het voor zin om de meest harde verwijten op social media te plaatsen richting deze mensen? Zij moeten zich ook verschrikkelijk voelen. Denk ik. Hoe gaan zij nu naar hun werk? Geloven ze nog in hun werk? Kunnen ze ooit nog vol vertrouwen een dergelijk traject in gang zetten? En tegelijkertijd voel ik een enorme boosheid op het systeem, op misdadigers, op verschrikkelijke mensen. Het zou je kind maar zijn dat hierdoor het leven verliest … De overheid zou onze jonge mensen (alle mensen natuurlijk) moeten beschermen tegen dit soort zieke geesten. Maar hoe dan. Hoe moet dat dan?

Zoveel gedachten, zoveel gevoelens, zoveel vragen. Terwijl ik tegelijkertijd vind dat ik geen ‘recht’ heb op dit soort gevoelens. Want ik kende Anne niet. Het is niet mijn persoonlijke verdriet. Ach Anne, ach Anne: rust zacht …

 

Vrijwillig

De moeder van iemand die ik ken laat binnenkort vrijwillig haar leven beëindigen. Zij heeft een jaar of vijftien geleden een ernstig auto-ongeluk gehad en een paar jaar later nog een. Het gevolg van dat eerste ongeluk was dat zij door een whiplash sindsdien helse hoofdpijnen heeft, geen geluid (en liefst ook geen licht) meer kan verdragen en dat ze daarbij ook een ernstige vorm van tinnitus heeft. Het tweede ongeluk deed daar nog een schepje bovenop.

Sinds al die jaren is haar leven een ware hel. Zij onderneemt niets meer, kan niets meer, heeft altijd heel veel pijn en wordt gek van het continue en scherpe geluid in haar hoofd. Ik ken haar dochter nu een jaar of zeven en ik heb haar moeder nog nooit gezien. Het enige wat ze ondernam (want dat doet ze inmiddels ook niet meer) was ieder week haar zoon opzoeken. En dat was een helse klus, iedere keer weer. Nu komt ze nooit meer uit haar appartement. De vrouw heeft drie kinderen: een dochter die in Australië woont, een dochter die bij haar in de buurt woont en een zoon met het syndroom van Down. De dochter in de buurt, ken ik dus vrij goed. Zij is een schat van een meid, maar ook zij heeft lichamelijk weinig bij te zetten helaas in verband met een boel slijtage in haar lijf. Ook zij heeft dus veel pijn.

De moeder wil al heel lang niet meer leven en na een zorgvuldig traject is besloten dat zij deze maand uit het leven zal stappen. De dochter uit Australië is inmiddels overgekomen om haar moeder, haar vader (met beginnende Alzheimer) en haar zus bij te staan. De zoon heeft helemaal geen idee wat er speelt.

Ik vind het nogal wat hoor. Vrijwillig uit het leven stappen. Tegelijkertijd vind ik het ook goed dat het mogelijk is. Als het traject zorgvuldig doorlopen wordt en de conclusie duidelijk is, dan is het volgens mij de meest milde vorm om mensen te verlossen van hun ondraaglijke leven. Ik zag ooit een documentaire op televisie over een vrouw die al jarenlang psychisch ziek was en zij wilde heel graag op een humane manier sterven zonder dat anderen daardoor getraumatiseerd door zouden raakten. Zij wilde zelf de regie voeren over haar vertrek. Zij kreeg geen toestemming en is uiteindelijk uit wanhoop van een flat gesprongen. De documentaire volgde haar twee dochters en ik heb ademloos zitten kijken. Natuurlijk moet er heel zorgvuldig gehandeld worden en ik snap ook heel goed dat het voor artsen een ontzettend lastig en complex vraagstuk is. Maar toch: mensen in zulke nood … Ooit schreef ik er ook al dit logje over.

Nu maak ik het dus van redelijk dichtbij mee en ik vind het heel bijzonder. Ik zie de opluchting (de kogel is door de kerk) van de dochter en ik hoor hoe ze erover praat. De blijdschap maar ook het verdriet. De trots over dat haar moeder dit doet, maar ook de angst voor het naderende afscheid. Het definitieve. Ik zie haar blijdschap over het feit dat haar zus weer in het land is, ondanks de intens verdrietige aanleiding. En ik zie haar worsteling met het feit dat ze straks alleen achterblijft hier en dan opnieuw zal moeten zorgen. Voor haar broer en voor haar vader. Het is nogal wat dat allemaal samen.

Vooral voor de dochter die ik ken. Want zij blijft straks alleen achter. Haar zus gaat weer terug, haar vader wordt meer en meer hulpbehoevend en ook haar broer is door zijn handicap niet in staat enige steun te geven. Ze heeft gelukkig een vriend, maar is -mede door een scheiding en omdat ze het jarenlang alleen heeft moeten doen- erg zelfstandig en is geen ster in het vragen van hulp. En tegelijk is haar emmertje wellicht binnenkort ook een keer vol. Het enige wat ik kan doen is er voor haar zijn als ze me nodig heeft en dat heb ik haar al een paar keer gemeld. Ik hoop dat ze er gebruik van maakt.

Halfstok

Op mijn werk ontvang ik vlaginstructies als die buiten de normale instructies vallen. Er zijn een aantal momenten door het jaar heen dat er automatisch gevlagd wordt zoals Koningsdag, dodenherdenking, veteranendag of de verjaardag van sommige leden van het Koninklijk huis. En dan is er nog een verschil in uitgebreid vlaggen en beperkt vlaggen. Uitgebreid wil zeggen dat er vanaf alle overheidsgebouwen (dus ook gemeentehuizen en dergelijke) terwijl bij beperkt vlaggen in principe alleen vanaf onder andere de hoofdgebouwen van de Ministeries en het Kabinet van de Koning gevlagd wordt.

Dat beperkt vlaggen is een beetje uit de mode geloof ik, want ook als bijvoorbeeld Amalia jarig is wordt er volop gevlagd. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben.

Afgelopen vrijdag ontvingen we dus een vlaginstructie in verband met het overlijden van Eberhard van der Laan en ik moet zeggen, ik vind dat toch wel heel erg bijzonder. En eerlijk gezegd ook een beetje overdone. Natuurlijk is het een drama wat hem is overkomen. Zo’n betrokken man, zo’n goede en intelligente bestuurder en vooral ook een fantastisch voorbeeld van hoe politici zich horen te gedragen. Het lijkt me verschrikkelijk om op deze , relatief jonge, leeftijd afscheid te moeten nemen en dan je kinderen, vrouw en alles wat je lief hebt achter te moeten laten en waarschijnlijk ook nog het gevoel te hebben dat er nog zo veel gedaan moet worden.

Maar een vlaginstructie voor heel het land? Is dat wel passend? Dat men in Amsterdam de vlag halfstok hangt, dat begrijp ik. Maar in heel het land? Ik heb er toch wel wat moeite mee.

Er worden vaker vlaginstructies uitgevaardigd dat ik denk: oké? Waarom? Laten we wel wezen: er gebeuren verschrikkelijke dingen op de wereld, maar waarom wordt er wel een instructie uitgevaardigd na de aanslagen in Parijs en Brussel en niet na bijvoorbeeld Nice? Of Berlijn? Of willekeurig welke aanslag in Afghanistan, Afrika of waar dan ook? Wie bepaalt dat dan? Als je naar de huidige stand van de wereld kijkt zou de vlag volgens mij eigenlijk continu halfstok kunnen hangen. Helaas.

Voor mij heeft een vlag die halfstok hangt een betekenis, maar ik wil dat die betekenis ook echt betekenis blijft hebben. En, hoe raar het misschien ook klinkt, als de vlag te pas en te pas halfstok gehangen wordt, dan verdwijnt -voor mij persoonlijk- die betekenis dus. Wat dat betreft zou ik een discussie over ‘wanneer wel-wanneer niet’ halfstok vlaggen best ‘ns een keer aan willen gaan met onze vrienden in Den Haag.

Wat vind jij? Heeft een vlag die halfstok hangt voor jou betekenis? En is het gepast en/of nodig in het geval van het overlijden van Van der Laan?

Raak


Echt, ik verbaas me meer en meer over het land waarin we leven. Wat dat betreft bracht de krant in de afgelopen weken regelmatig  columns die ik dan vaak instemmend knikkend las. Ik wil helemaal niet ‘radicaal’ zijn, maar dat wordt me af en toe wel heel erg moeilijk gemaakt vind ik.

Ik leef met heel veel mensen mee, heb begrip voor heel veel dingen maar ik vraag me ook af wanneer anderen nu eens met mij (en lees dan in plaats van het woordje ‘mij’ svp ‘de grote grijze massa’ want ik neem even de vrijheid om te denken dat ik nu even namens een grote groep mensen ‘spreek’) rekening gaan houden.

Waarom moet een grote massa steeds maar weer rekening houden met een kleine groep? Ik snap het soms echt niet meer. Of maak ik me nu ook schuldig aan het bezigen van ‘komkommernieuws’?

De kolom hierboven was van de krant van gisteren. Weer zo’n rake. Net zoals het filmpje hieronder. Wat leven we toch in een bizarre wereld en waarom worden mensen nu niet ‘ns gewoon wat liever voor elkaar?

Vercommercialisering

Er waren laatst mooie berichten (hoera, eindelijk positief nieuws!) over een meisje dat een conducteur van de NS een flesje cola had gegeven. De aanleiding was uiteraard weer belachelijk want de betreffende conducteur was al een aantal keer beledigd en gekwetst door anderen, maar goed, het meisje dééd in ieder geval richting die conducteur iets heel vriendelijks. Uiteraard wordt zo’n bericht meteen opgepikt en de actie van het meisje werd groot nieuws en kwam in kranten en op de televisie. Allemaal prima natuurlijk en hoewel ik er toch wat dubbel insta in verband met de aanleiding kan ik het alleen maar toejuichen dat er ook aandacht is voor het goede van de mens.

Maar … waar ik vervolgens behoorlijke jeuk van krijg is het feit dat ik ook sommige berichten langs zie komen waarin de supermarktketen waar het meisje een bijbaantje heeft, heel duidelijk laat blijken supertrots te zijn op hun medewerkster. En die berichten beginnen dan met ‘….-Supermarkt is supertrots op … die …’ en biedt haar een bos bloemen aan. En dan maar delen en delen en delen pffft. Echt, ik krijg er de kriebels van. Opnieuw moet iets moois geofferd worden (het klink dramatisch maar zo voelt het wel een beetje) aan de commercie. Weer maakt een bedrijf goede sier met iets wat een van hun personeelsleden heeft gedaan … Ik heb daar toch wel moeite mee en op mij heeft het dus een averechts effect. Alhoewel: ik schrijf er nu over dus iets heeft het toch wel met me gedaan.

Wat zou het toch mooi zijn als het geld de wereld eens niet meer deed ronddraaien. Als bedrijven zich hielden aan veel meer ethische normen, dat winst niet het hoogste doel zou zijn, dat er oog zou zijn voor arbeidsomstandigheden en het milieu. Als je al ontiegelijk rijk bent waarom wil je dan nog rijkerder worden? Omdat je dan gelukkiger bent? Nou volgens mij niet hoor. Waarom enorme wapendeals sluiten die de wereld er echt niet vreedzamer op maken? Waarom dat geld niet spenderen aan veel en veel belangrijkere zaken? Ik weet heus wel dat de hedendaagse wereldse problematiek niet zo 123 op te lossen is -als die überhaupt al op te lossen is- maar met nog meer geweld of de dreiging van geweld los je in ieder geval niets op.

Inmiddels is dit alwéér een beetje een wazig bericht aan het worden want begon ik in feite met een positief bericht over een meisje uiteindelijk heb ik het toch weer over de grote ondoorgrondelijke problemen van onze tijd. Maar goed, als ik dan toch bezig ben dan gooi ik er nog maar een tegenaan: is er nog iemand die zich druk maakt over de macht van de banken? Deze instellingen stortten ons nog niet zo lang geleden in een enorme crisis maar ik geloof dat er opnieuw weer een boel mis is daar. Ik vind het ongelooflijk dat zij nog steeds de dienst uitmaken, op alle fronten en dat dat blijkbaar allemaal maar weer goed gevonden wordt. Het duurt niet heel lang meer of ik haal mijn geld van de bank denk ik. Dan stop ik het in een oude sok want met de huidige rente lijkt dat me veel beter. Zeker als je straks wellicht ook nog moet gaan betálen om je spaargeld op de bank te laten staan. Alhoewel: ik geloof dat deze mevrouw haar actie toch wel heel erg betreurt nu.

Mmm, wazig ja, ik kan er niets anders van maken. Of moet ik het maar wat positiever houden en het ‘me verwonderen’ noemen? Laat ik er maar snel een eind aan dit logje breien en jullie allemaal een fijn weekend te wensen.

Somewhere over the rainbow

Afghanistan, Hoevelaken, Manchester, Londen, Manilla, Utoya, Bunschoten, Parijs, Brussel, Nice

mensen die nooit meer thuis komen. Jonge mensen, oude mensen.

Christenen, Moslims, atheïsten, zwart, wit, geel: mensen die nooit meer thuis komen.

Savannah en Romy, ach jullie ouders en de mensen om jullie heen … zulke jonge levens voorgoed beëindigd

Terreur en zieke geesten houden ons in een wurgende greep

maken dat cynisme en angst hoogtij vieren, verdelen tot op het bot

kloven worden breder en breder, de nuance verdwijnt.

Mensen die liefhadden, ruzieden, uitkeken naar een eerste kus, toekomst hadden

ineens afgelopen, zij komen nooit meer thuis.

Verdriet, ongeloof, woede, houdt het ooit op

zo moeilijk om positief te blijven, het goede van de mens te blijven zien

‘somewhere over the rainbow’…

Mosterd na de maaltijd

Onderstaand krantenartikel is al weer van ruim een week geleden en daarmee ook weer een ernstig geval van ‘mosterd na de maaltijd’, maar man, man, man, wat ergerde ik me toen ik het las. En dat ergeren deed ik uiteraard niet aan de grootse inzet van de politie, nee dat ergeren deed ik aan het feit dat het NODIG is. Dat er mensen zijn die categorisch menen te moeten rellen, die erop uit zijn om onder het mom van clubliefde de boel menen te moeten vernielen. Waardoor er dus door de hulpdiensten geanticipeerd moet worden op mogelijke rellen. Waardoor de druk op deze erg belangrijke mensen nog meer toeneemt.

Geen goed woord heb ik voor dit soort mensen over. Wat zijn het toch voor simpele zielen? Hebben ze kinderen? Wat vertellen ze hun kinderen dan? ‘Papa gaat dadelijk ‘ns lekker knokken, ruiten ingooien, agenten belagen en ervoor zorgen dat de gemeenschap wederom een gepeperde rekening gepresenteerd krijgt’. Ik hoop echt, dat dit soort mensen geen kinderen heeft, want wat voor voorbeeld krijgen die kinderen dan? Dat dit normaal gedrag is? Dat worden dan waarschijnlijk kleine hooligantjes. Want tja … als dat je voorbeeld is.

En ik vraag me af: wat doen ze in het dagelijks leven? Zijn ze misschien leraar, advocaat, bouwvakker of buschauffeur? Die op maandag (of dinsdag als ze maandag hun bed niet uit kunnen komen vanwege de kater) strak in het pak naar hun werk gaan? En wat vertellen ze dan? ‘Joh, gisteren nog ff mooi een paar agenten belaagd. Kicken joh!’. Of vertellen ze niets want weten ze eigenlijk best dat hun gedag niet door de beugel kan? Of hebben ze geen werk en hebben we het over mensen die gewoon echt reuze asociaal zijn. Die vinden dat ze alle recht van de wereld hebben om hun frustraties op deze manier bot te vieren? Nou, ik heb nieuws voor je: je hebt NOOIT het recht om dit te doen. Maar goed, naar mij wordt toch niet geluisterd …

Los van het feit hoeveel het kost, los van het feit dat het ontzettend asociaal gedrag is: je zou maar politieagent zijn! Echt, ik snap niet dat er nog mensen zijn die dat willen doen. En ze zijn zo belangrijk. ‘Handen af van onze hulpverleners‘ kan nooit genoeg aandacht krijgen en als je hulpverleners belaagt – in welke situatie dan ook – dan verdien je wat mij betreft een zware straf!

Goed: als je cluppie geen kampioen wordt, dan is dat balen. Maar dat vier je toch niet bot op het eerst het beste bushokje? Leer liever dat het leven niet altijd leuk is en dat er best ‘ns een keer geïncasseerd moet worden. Je blijft gewoon van andere mensen/dingen af.

Ik zie eigenlijk maar één oplossing: elke eerste zondagmiddag van de maand zetten we al die sukkels bij elkaar in een veld, we geven ze wat knuppels en dan kunnen ze zich lekker op elkaar uitleven. Zou het helpen?

Hoe gaat het met je?

Hier in het dorp is een meneer best heel erg ziek en er doen ook een aantal verhalen de ronde over hem. Die variëren van ‘hij haalt het eind van de week niet’ tot ‘hij kan nog genezen’. Enfin: als ik iemand ken (dus ook vage kennissen) die in een dergelijke situatie zit, dan stap ik op die persoon af en vraag ‘Hoe gaat het met je?’. Dat doe ik vaak met knikkende knieën maar het is eigenlijk nog nooit voorgekomen dat iemand niet wilde antwoorden. Sterker: ik krijg vaak de reactie dat men het waardeert dat je het ze rechtstreeks vraagt.

Dus toen ik hem laatst bij de bakker trof heb ik hem gevraagd hoe het ging en inmiddels weet ik dat hij ‘helaas niet meer te genezen is, dat de behandeling wel aanslaat en dat het erg onduidelijk en totaal niet te voorspellen is hoe het ziekteverloop zal zijn’. Hij vertelde verder ook dat hij laatst, tijdens het uitlaten van de hond, met een dorpsgenoot in gesprek geraakt was en dat ze het over van alles en nog wat gehad hadden. Maar, en dat vond hij heel raar, de man had niet gevraagd hoe het met zijn zieke gesprekspartner ging. Best een gemiste kans vond hij en ook wel een beetje verdrietig. En dat vind ik ook.

Dingen bespreekbaar maken, laten zien dat je openstaat voor een ander, ook (of misschien zelfs juist) als die ander in een klotesituatie zit, is volgens mij heel erg belangrijk. En ik denk altijd maar, als de ander het er niet over wil hebben, dan geeft hij of zij dat heus wel aan.

Recent is de vader van een vriend van ons overleden na een kort maar zeer heftig ziektebed. Daar scheef ik hier ook al even over. Ik appte hem of hij het fijn vond als we even langskwamen in de hospice en kreeg als reactie dat ze dat fijn vonden. Na de zware gesprekken aan het begin van het bezoek werd het al snel weer wat luchtiger en niet alleen Mr. T. en ik waren blij dat we langs waren geweest, dat gold ook voor onze vrienden. En zo zijn er wel meer voorbeelden te noemen.

Zoals ik al schreef vind ik het best moeilijk om mense aan te spreken waarvan je weet dat ze het moeilijk hebben, maar hoe vaker je dat doet hoe gemakkelijker het gaat. Een luisterend oor wordt erg gewaardeerd zo blikt maar weer.

Stap jij gemakkelijk op mensen af waarvan je weet dat ze het moeilijk hebben en hoe zijn jouw ervaringen dan?