Het huis met de judasboom

Het is een prachtig boek, af en toe wat vreemd en vervreemdend. En af en toe ook erg pittig en pijnlijk. Maar uiteindelijk valt alles, echt alles op z’n plek. Lees ‘Het huis met de judasboom‘ van Laura McVeigh maar snel. Je zult er geen spijt van krijgen.

Het huis met de judasboom van Laura McVeigh is een aangrijpende anti-oorlogsroman over een jong meisje op de vlucht voor de taliban. Voor liefhebbers van De vliegeraar en De zoon van de verhalenverteller.
Samar is vijftien jaar. Samar is Afghaans. En Samar is vluchteling. Samen met haar familie is ze op de vlucht voor de taliban die haar thuisland teisteren met radicale ideeën. Nu zitten ze in Rusland in een trein, die heen en weer rijdt. Ze stappen niet uit, want ze weten niet waar ze heen moeten. Samar neemt je mee naar het begin van haar verhaal, waarin zij laat zien wat de taliban voor invloed hadden op Afghanistan. We zien hoe haar familie langzaam verscheurd wordt door verdeeldheid, verdriet, maar vooral door onderdrukking. Hoewel Samar alles wordt ontnomen wat haar lief is, blijft ze hoop houden. Hoop op een betere wereld.
Het huis met de judasboom is een hartverscheurende roman over het verliezen van je huis, land, cultuur en familie. En over het vinden van hoop op de donkerste dagen.

Een liefde in brieven

In het Talbot House in Poperingen was in een klein paviljoen een bijzondere expo te zien. Hier werd door middel van videobeelden de correspondentie tussen twee jonge mensen uit Engeland zichtbaar gemaakt.

Toen Geoffrey Boothby in 1915 werd ingelijfd bij de Royal Engineers, was hij twintig jaar oud. Edith Ainscow, de zus van een vriend van Boothby, was zeventien. Ze hadden slechts vier dagen in elkaars gezelschap doorgebracht toen Geoffrey naar het westelijk front werd gestuurd. Daar maakte hij deel uit van een regiment dat tunnels groef – een uitputtende en vooral uiterst gevaarlijke bezigheid in de voorste linies van de gevechtstroepen.

Achttien maanden lang schreven Edith en Geoffrey brieven. Ze bemoedigden elkaar met grappige verhalen en schreven over hun angsten en hun hoop voor de toekomst. De brieven werden steeds persoonlijker, en Edith en Geoffrey raakten verliefd op elkaar. Ze konden nauwelijks wachten tot Geoffrey verlof zou krijgen. In mei 1916 schrijft Edith in haar laatste brief: ‘Ik kan nog niet echt geloven dat je | komt, maar ik hoop en hoop en hoop. Wees alsjeblieft nog een week voorzichtig…’

‘Het verhaal van Edith en Geoffrey heeft een universele, diep tragische kant, maar ook iets wat hoopvol stemt en betekenis geeft aan het leven.’ – The Independent

Boothby was als Royal Engineer betrokken bij het graven van tunnels Slechts een paar uur voordat we Talbot House bezochten waren we in de buurt van de plek waar Boothby ergens bedolven ligt. Zijn lichaam is nooit gevonden.

Het boek is gebaseerd op de brieven van twee jonge mensen die elkaar leren kennen en gaandeweg verliefd worden. De schrijfstijl doet ouderwets aan maar is tegelijkertijd ook doorspekt met humor en sommige stukken zouden gewoon geschreven kunnen zijn door (verliefde) mensen uit deze tijd. Ik heb het boek met heel veel plezier en interesse gelezen en kan het je dan ook van harte aanbevelen.

Op het geniale af

Sorry, maar wat een kl*te-eind heeft dit boek! Wat mij betreft niet bepaald een geniaal einde van ‘Op het geniale af‘. En het viel af en toe al niet mee om het uit te lezen. Nee, ik denk dat ik de boeken van Benedict Wells maar links laat liggen want dat andere boek dat ik van hem las was dan wel mooier, maar echt lyrisch was ik daar ook niet over. En tja, er is nog zoveel moois meer!

De intelligente Francis Dean woont met zijn moeder in een vervallen trailerpark in New Jersey. De hoop op een betere toekomst heeft hij opgegeven – tot hij de waarheid achter zijn verwekking ontdekt. Zijn bestaan komt blijkbaar voort uit een absurd experiment waaraan zijn moeder achttien jaar geleden deelnam. Zijn vader is geen loser die zijn gezin in de steek liet, maar een genie, cum laude afgestudeerd aan Harvard. Hem ontmoeten zou Francis’ leven kunnen veranderen.

Samen met zijn beste vriend Grover, een excentrieke whizzkid, en het meisje van zijn dromen, de delicate en onvoorspelbare Anne-May, begint hij aan een tocht dwars door Amerika om zijn vader te vinden. Hij wil ontdekken wie hij werkelijk is en hij heeft niets te verliezen – denkt hij.

Mocht jij dit boek nou wel al gelezen hebben, dan ben ik benieuwd of jij hetzelfde van dit boek vond of dat je het fantastisch vond. 

Jij liet mij leven

Dat was een bijzondere thriller dat ‘Jij liet mij leven‘ van Catherine Ryan Howard.

Ze schreef het boek om de moordenaar te ontmaskeren. Maar wat als de moordenaar meeleest?

Op haar twaalfde overleeft Eve Black als enige van haar gezin een aanval van een beruchte seriemoordenaar wiens identiteit nog altijd onbekend is. Nu, jaren later, is ze nog steeds geobsedeerd door de man die haar leven verwoestte. Ze is vastbesloten hem eindelijk te ontmaskeren.

Bewaker Jim Doyle krijgt de true crime-bestseller Je liet mij leven in handen, het boek waarin Eve Black vertelt over haar pogingen om de moordenaar van haar familie op te sporen. Met elke pagina die hij omslaat groeit Jims woede, én zijn angst. Want Jim realiseert zich hoe gevaarlijk dicht Eve bij de waarheid zit, en hij weet dat ze niet zal opgeven voor ze hem gevonden heeft.

Tenzij hij haar eerst vindt.

Echt een heel originele invalshoek vond ik. gemakkelijk en vlot leesbaar met een aantal mooie verrassingen erin. Wel jammer dat, in de ebook-versie in ieder geval, de layout te wensen overliet. Juist in een boek als dit zou dat beter moeten vind ik.

Stil maar

De boeken van Carla Kovach worden aangeprezen met de woorden: ‘Perfect voor fans van M.J. Arlidge en Robert Bryndza’ dus het boek ‘Stil maar‘ wilde ik wel ‘ns lezen.

Deborah Jenkins trekt haar jas aan en stapt de stromende regen in, op weg naar huis. Ze zal er nooit aankomen. In plaats daarvan wordt ze gedrogeerd en een busje in getrokken. Ze wordt wakker in een ijskoude, aardedonkere kamer, met een ketting om haar enkel die is vastgezet in de muur. Hier zal ze de komende vier jaar blijven.

Detective Gina Harte kent de zaak van Deborah Jenkins vanbuiten. De jonge moeder verdween spoorloos en maanden van intensief politieonderzoek wezen niets uit. Ze bleef vermist, en wordt al jaren dood gewaand.

Dan wordt op de drempel van de bibliotheek een baby gevonden, in lompen gehuld en te vondeling gelegd. Een anonieme beller tipt de politie om vooral een DNA-test te doen. Gina Harte is al snel ter plaatse, maar is niet voorbereid op het resultaat: de pasgeboren baby is het kind van Deborah. Ze leeft dus nog. Maar waar?

En verhip, dit was een mooi maar ook spannend boek met een bijzondere hoofdrol voor de gecompliceerde en getraumatiseerde Gina Hart. Een boek dat belooft naar meer. En meer is er inmiddels: er al vier volgende delen met Hart in de hoofdrol verschenen. Maar pffffft, ik heb nog zo veel boeken op mijn te lezen lijstje staan … So much to read and so little time!

Deel 9

Oh, zo’n zin in! Ruim1300 pagina’s Jamie & Claire in het verschiet! Sommige boeken moet je gewoon ‘in het echt’ hebben. Ruim zeven jaar op deel 9 gewacht. Ik ga er heel snel aan beginnen! Ben jij ook fan van de Reizigerreeks?

En wat ook supertof is, is dat op Ziggo seizoen 6 sinds kort te zien is. Op dit moment staan er pas twee afleveringen online en ik geloof dat het in totaal ook maar 8 zijn. Minder dan eerdere seizoenen dus, maar wel langere afleveringen blijkbaar. En ook al doet Sam Heughan het best goed, ik vind nog steeds dat Gerald Butler eigenlijk die rol had moeten hebben.

Zodra alles online staat heb ik een paar fijne avondjes met Ova in het vooruitzicht ♥.

Kijk jij de serie eigenlijk? En zo ja, is Sam Heughan jouw perfecte Jamie of had je liever iemand anders in die rol gezien> En zo ja, wie dan? 

Irma Joubert

Irma Joubert schreef, voor zover ik weet, 9 boeken. En op dit moment ben ik bezig in haar 8ste boek. Ik ben dus bijna klaar en dat is potjeverdulleme zo zonde!

Hier en hier schreef ik al over de eerste trilogie die ik van haar las. En op dit moment ben ik bezig aan haar derde trilogie.

Dit logje gaat over de tweede trilogie met daarin de waarlijk prachtige boeken ‘Hildegard‘, ‘Het meisje uit het verscholen dorp‘ en ‘Een thuis in Afrika‘. Drie boeken met de Tweede Wereldoorlog als basis. Alle drie de boeken eindigen in Zuid-Afrika maar beginnen in Europa. Het eerste boek speelt zich af in Duitsland, het tweede in Nederland en het derde in Engeland.

Oh, het zou zo jammer zijn als je deze boeken niet zou gaan lezen! Wat ze zijn prachtig en mooi uitgewerkt en wat passen ze goed bij elkaar. Lezen dus!!! Echt doen!!!

Hier ben je veilig

Met ‘Hier ben je veilig‘ heeft Kristin Harmel opnieuw een heel mooie roman geschreven die deels gebaseerd is op ware gebeurtenissen.

Een jonge vrouw, opgegroeid in de ruige wildernis van Oost-Europa, komt in 1941 alleen te staan. Het lijkt erop dat Yona veroordeeld is tot een eenzaam bestaan. Dan wordt haar isolement doorbroken doordat ze in het bos een groep Joden tegenkomt die op de vlucht is voor de naziterreur. Yona is gechoqueerd als ze hoort wat er in de buitenwereld gebeurt, en belooft de vluchtelingen alles te leren over overleven in de natuur. Op hun beurt leren ze haar een aantal verrassende levenslessen. Maar wanneer Yona wordt bedrogen, verlaat ze de groep. Ze komt terecht in een door de Duitsers bezet dorp, waar haar verleden en heden samenkomen met een schok die alles kan veranderen.

Ik moest heel even in het boek komen. Met name het wat ‘occulte’ aan het begin vond ik wat lastig te plaatsen. Tegelijkertijd pas het ook wel bij de sfeer die het hele boek uitstraalt. De schrijfstijl is erg gemakkelijk, de manier waarop Yona groeit in het contact maken met mensen is heel mooi omschreven, hoe ze zich steeds meer openstelt voor de mensen om haar heen is treffend. Haar gedachten zijn, wat mij betreft, volkomen logisch. En dat is eigenlijk volkomen absurd want ik heb natuurlijk geen idee hoe het is om op een dergelijke manier en onder die zware omstandigheden het leven te moeten leven. Waarmee dus de vertelkunst van Harmel weer bewezen is.

Het  boek leerde me ook weer een heleboel feiten over hoe het sommige Joodse groepen lukte om de Tweede Wereldoorlog te overleven door zich diep in het bos te verstoppen. Een interessant en af en toe ook gruwelijk boek, dat het verdient om door veel mensen gelezen te worden.

Het meisje uit de trein & Tolbos

Oh, wat heb ik genoten van ‘Het meisje uit de trein‘, wat een prachtig en heerlijk boek was dat. Hoe fijn is het dan wel niet dat er nog een deel 2 en een deel 3 was.

Het spoor van de liefde‘ vertelt het verhaal de adoptieouders van Gretl. Hoe zij elkaar ontmoet hebben en welke verschillen en vooroordelen zij moesten overwinnen voordat ze samen verder konden.

De hartverwarmende voorgeschiedenis van Gretls Zuid-Afrikaanse ouders – een liefdesverhaal dat ontroert en bemoedigt. Johannesburg, begin jaren ’30. Kate Woodroffe is een beschermd leven gewend. Als ze besluit haar studie sociologie af te sluiten met een veldonderzoek onder arme blanke Zuid- Afrikanen, zijn haar ouders dan ook niet enthousiast. Kates vader is directeur van een mijn. Hij vraagt aan Bernard Neethling, zijn felste tegenstander bij de vakbond, zijn dochter te begeleiden in de achterbuurten van Johannesburg. Zo hoopt hij dat Kate veilig is en dat hij tegelijk Bernhard voor zijn ideeën kan winnen. Er gebeuren echter hele andere dingen. Kate en Bernard raken hopeloos verliefd – een relatie die vanwege het standsverschil tot mislukken gedoemd is.

Als ik heel eerlijk ben vond ik dit boek heel erg tegenvallen en dat is dan toch verrekte jammer. Snel maar door met ‘Tolbos‘ dan.

In de woelige jaren tachtig zwalkt de opgroeiende Katrien in Zuid-Afrika heen en weer tussen haar politieke overtuiging en haar liefhebbende, maar oerconservatieve familie.
Katrien Neethling is tien jaar als ze op de radio hoort dat de politie heeft geschoten op schoolkinderen in Soweto. In diezelfde week raakt de vijftienjarige Wladek Kowalski in Polen betrokken bij een demonstratie tegen het communisme.
In de woelige jaren tachtig leert de opgroeiende Katrien een heel andere kant van haar geliefde Zuid-Afrika kennen. Als een Tolbossie, ontworteld en door de wind voortgedreven, zwalkt ze heen en weer tussen haar politieke overtuiging en haar liefhebbende, maar oerconservatieve familie. Dan blijkt dat ze in beeld is bij veiligheidsdienst vanwege ondergrondse activiteiten tegen de apartheid…
Ook Wladek betaalt de prijs voor zijn verzet tegen het regime. Hij ontvlucht zijn land en vertrekt naar zijn oom Jakób in Zuid-Afrika. Het heimwee is haast ondraaglijk – maar er is ook het nichtje van oom Jakób, die koppige, Afrikaanse meid, onuitstaanbaar en onvolwassen, en toch zo fascinerend.

En dit boek, lieve lezers, is opnieuw zo ongelooflijk mooi en bijzonder en interessant om te lezen. Prachtig uitgewerkte personages, historische gebeurtenissen mooi verwerkt in het boek, een boel informatie over de apartheid en de strijd daartegen.

Het is een trilogie die bestaat uit twee prachtige boeken en waarvan je, in mijn ogen, weinig mist als je deel 2 laat zitten. Maar heus: deel 1 en deel 3, die moet je gewoon lezen. Echt. Doen!

Het meisje uit de trein

Oh, ik weet niet meer bij wie ik las over ‘Het meisje uit de trein‘ van Irma Joubert, maar dank, dank, dank voor deze geweldige leestip! Ik denk dat ik wellicht mijn mooiste boek van het nieuwe jaar al uit heb. Wat heb ik genoten van dit machtig mooie boek!

Jakób, een jonge Poolse verzetsstrijder, heeft zijn aanslag op een Duitse gevechtstrein tot in de puntjes voorbereid. De trein blijkt niet gevuld met oorlogsmaterieel, maar met Joden op weg naar Auschwitz…

De zesjarige Gretl is de enige overlevende. Verteerd door schuldgevoelens neemt Jakób haar het meisje uit de trein mee. Drie jaar lang woont ze bij zijn familie, en houden Gretl en Jakób elkaars geheim verborgen. Na de oorlog stuurt Jakób haar naar Zuid-Afrika in de hoop haar een goede toekomst te geven.

Ik kan niet anders zeggen dan dat dit boek echt heel, heel erg mooi is geschreven. Als Joubert zich inleeft in de jonge Gretl dan doet ze dat, in mijn ogen, perfect. Maar ook als ze Jakób of de oudere Gretl volgt doet ze dat op zo’n prachtige en invoelende manier. Het bewaren van geheimen, het bang zijn het verkeerde te doen of mensen te kwetsen: het wordt wondermooi uitgediept. Ik heb buitengewoon van dit boek genoten. En hoera, hoera: er is ook nog een deel twee (daar ben ik nu in bezig) en een deel drie. Doe jezelf een heel groot plezier en lees dit boek (en ik denk dat dat ook voor deel twee en drie gaat gelden)!

Twee kleine visjes & Plantage wildlust

Hoe werd Helen Grace de Helen Grace die ze is geworden vertelt M.J. Arlidge in ‘Twee kleine visjes‘.

Alles in de wind → De vijftienjarige Jodie arriveert bij haar derde weeshuis. Misschien is dit keer alles anders. Misschien blijft ze dit keer ongedeerd en wordt er goed voor haar gezorgd. Maar de waarheid is dat Jodie niemand meer heeft om haar te beschermen. Ze zal zichzelf moeten verdedigen. Ze zal moeten veranderen. Maar wat voor persoon zal ze moeten worden om eindelijk veilig te zijn?

Schuitje varen → Helen Grace is op achttienjarige leeftijd net afgestudeerd van de politieacademie als ze wordt ingedeeld bij de verkeerspolitie. Binnen het team vindt iedereen het een saaie functie, maar dagelijks rondrijden op haar motor bevalt Helen wel. Wanneer ze wordt opgeroepen bij een verkeersongeluk van ongekende schaal, blijkt het om een fatale botsing te gaan. Maar waar haar collega’s uitgaan van een tragisch ongeval, heeft Helen haar twijfels. Waarom riskeerde het slachtoffer zijn leven door een drukke snelweg over te steken? Of was hij voor iets op de vlucht?

Twee korte verhalen dus en niet heel erg boeiend eerlijk gezegd. Daarbij had ik het idee dat ik ‘Alles in de wind’ al gelezen had. Wat dus ook zo bleek te zijn. Een matig verhaal dus, wat dat betreft was ‘Schuitje varen’ iets leuker. Maar niet heel veel. Jammer dus.

In ‘Plantage Wildlust‘ is een hoofdrol weggelegd voor ene Janna en aangezien ik dat natuurlijk de mooiste naam van de wereld vind, wilde ik dit boek graag lezen.

‘Plantage Wildlust’ van Tessa Leuwsha brengt ons naar begin twintigste eeuw. Op Plantage Wildlust in Suriname wil Oscar Brouwer een nieuwe start maken als directeur, ver van zijn tirannieke vader in Middelburg. De slavernij is voorbij, contractarbeiders plukken de koffiebessen. Oscar is een stijve, beschaafde man. Via hem ontsnapt ook Janna, zijn modieuze vrouw, aan een beklemmend milieu. Ze hoopt vriendschap te sluiten met Alma, de huishoudster, en verlangt hevig naar een gezin. Wildlust is een wrede plek; tegen de zwarte opzichter Creebsburg kan Oscar nauwelijks op. De vrije arbeider Rudolf bewaart tussen hen een wankel evenwicht. Als Janna een school wil beginnen wordt ze geconfronteerd met Creebsburg en wendt Alma zich van haar af. Algauw beseft Oscar dat hij voor een onmogelijke keuze staat: moet hij zich vermannen en gaan lijken op zijn vader? Of dreigt hij dan alles te verliezen wat hem lief is? Janna en bovenal zichzelf.

Mmmm, wat vond ik nu eigenlijk van dit boek? Niet heel bijzonder, maar ook niet niet leuk. Oscar is een beetje een rare snuiter en Janna een beetje een vreemde dame. Maar goed: waarschijnlijk passen ze wel goed in het tijdsgewricht. Ik vond het best een interessant boek, maar het pakte me niet zoals ik verwacht had.

Amalia

In mijn branche (haha, dat klinkt best suf realiseer ik me) is het natuurlijk echt wel handig als je ‘Amalia‘ leest. Want je weet natuurlijk nooit of het je ooit nog van pas komt! 😉

Ons eerste echte gesprek voeren we in de werkkamer van haar moeder. Zij op de donkerblauwe bank, ik in een dito fauteuil, onhandig krabbelend in het opschrijfboekje op mijn schoot. Het is een nieuwe Leuchtturm, zo’n chique met lijntjes en paginanummering, door deze schrijfwarenfetisjist speciaal voor dit doel aangeschaft. De bladzijden leeg, het omslag geel. ‘Waarom niet oranje?’ vraagt Amalia. Pas als ik haar aankijk, zie ik haar spottende blik. Met ‘Amalia’ zet Claudia de Breij de traditie voort die begon met Hella Haasse die een portret van Beatrix schreef (1955) en Renate Rubinstein die Willem-Alexander portretteerde in 1985 ter gelegenheid van hun achttiende verjaardag. De prinses heeft Claudia de Breij meegenomen naar plekken die voor haar belangrijk zijn, waaronder de Koninklijke Stallen, het strand en haar school. Ze hebben gesprekken gevoerd over haar motivatie om af te zien van haar toelage, over zingen voor jezelf, cocktails maken, over hoe paardrijden helpt je hoofd leeg te maken en over de voor- en nadelen van sociale media. Ook kwam aan de orde wat het koningschap en haar toekomstige rol momenteel voor haar betekenen. Het boek laat zien wie Amalia nu is door de ogen van Claudia de Breij. Het boek bevat foto’s uit het privéarchief van de prinses.

Ik vond het best een leuk boekje, het is dun dus je leest het in een paar uurtjes uit. Maar tegelijkertijd had ik er ook wel weer wat meer van verwacht. Volgens mij ligt dat zeker niet aan Amalia want voor zover ik dat op basis van dit boek kan beoordelen is dat een geweldig leuke meid. En er worden een heleboel mooie en rake dingen door haar in het boek opgetekend. Maar misschien had ik gewoon nog wel veel meer willen weten van haar, over haar leven, over wat ze denkt et cetera. En ik realiseer me dat dat natuurlijk geen optie is.

Amalia zegt in ieder geval heel mooie en verstandige dingen. Ze heeft, wederom op basis van dit boek, haar hart op de goede plek en een goed stel hersens dat ze ook nog ‘ns goed gebruikt. Ik hoop dat Amalia nog lang van haar relatief rustige leven mag genieten en dat ze, als ze dan daadwerkelijk Koningin wordt, er met volle teugen van kan genieten. Want al sta je dan ten dienste van het volk (en dat staan ze echt, wat je ook van de monarchie vindt), je mag er zeker ook wel van genieten.

‘Het moment dat je een eenzijdige blik op het leven hebt is het moment waarop je eigenlijk al verloren bent’

Ben jij van plan om dit boek te gaan lezen?

De Boekhandel van Teheran

Wat een wondermooi boek was ‘De Boekhandel van Teheran‘. Marjan Kamali schreef met dit boek een prachtige ode aan de liefde.

Teheran, 1953. Roya brengt de uren na school graag door in de boekhandel van meneer Fakhri, die vol staat met boeken, pennen, inktpotjes en schrijfpapier. De kasten met literatuur en poëzie oefenen de grootste aantrekkingskracht op haar uit. Wanneer Roya op een dag een andere jonge klant ziet, Bahman, is het liefde op het eerste gezicht.

Roya heeft met Bahman afgesproken op een plein, om samen naar een huwelijksloket te gaan, maar op de bewuste dag wordt er een coup gepleegd die Iran voor altijd zal veranderen. In de chaos komt Bahman niet opdagen. Wekenlang zoekt Roya hem, maar het mag niet baten.

Tot bijna veertig jaar later, wanneer Roya door een speling van het lot eindelijk de kans krijgt om Bahman de vragen te stellen die haar al die tijd achtervolgd hebben.

Echt een prachtig boek vol mooie zinnen. Het gaat over liefde, verlies, standsverschillen, misverstanden, troost en hoop. Daarbij vond ik de informatie rondom de staatsgreep van 1953 natuurlijk weer dermate interessant dat ik er lustig op los googelde om wat meer kennis op te doen. Bizar hoe Westerse landen zich altijd overal mee bemoeien. Maar goed, dat is weer een heel andere ‘discussie’.

Wat het boek betreft kan ik kort en krachtig zijn: aanrader!

Een reiziger & De genocidefax

De boeken van John Boyne vind ik bijna altijd supertof dus ik was erg benieuwd naar ‘De reiziger‘.

Dit verhaal begint met een familie: een vader, moeder en twee zoons. Eén zoon met de bloeddorst van zijn vader in zijn bloed, de ander met de creativiteit van zijn moeder. De een vertrekt, de ander blijft.

Hun verhalen zullen in de loop van tweeduizend jaar met elkaar vervloeien – ze zullen elkaar steeds opnieuw ontmoeten op verschillende tijdstippen en plaatsen. Ze reizen van Palestina aan het begin van het eerste millennium naar de verste uithoeken van de ruimte in het derde. De wereld om hen heen verandert, maar hun bestemming blijft hetzelfde. Hun lot staat vast.

Ik moet zeggen, ik moest er even inkomen (zeg maar een paar 100 jaar), maar toen ik er eenmaal inzat, toen kreeg het verhaal me ook echt in zijn greep.

Het is een bijzonder verhaal dat start in het jaar 1 in Palestina en eindigt in 2080 ergens in de ruimte. Tussen die twee periodes zitten talloze andere jaartallen en andere landen op de wereld. Zo neemt Boyne je mee naar Frankrijk, Japan, Armenië, Nederland, Mozambique en nog heel veel meer landen. Ook komen steeds dezelfde personen terugkomen in de verschillende landen en periodes (de eerste letter van hun namen blijft hetzelfde om het iets gemakkelijker te maken). En die personen maken steeds opnieuw dezelfde gebeurtenissen mee al is die gebeurtenis in iedere volgende periode steeds iets verder gevorderd. De beroepen van de personages blijven redelijk gelijk, zo is de hoofdpersoon altijd iets creatiefs en iedere keer opnieuw komt terug dat de vader daar veel moeite mee heeft. Af en toe heeft de hoofdpersoon ook dromen of visioenen over voorgaande tijden. Ik realiseer me dat het bovenstaande misschien best ingewikkeld lijkt, dat is het in het begin ook even, maar het is zo ongelooflijk de moeite waard om dit boek te lezen. Doen dus!

Ook las ik, naar aanleiding van dit logje, ‘De genocidefax‘ van Roxane van Iperen.

Kigali, 19 april 1994 vn-commandant Roméo Dallaire staat op een broeierig vliegveld in Kigali, Rwanda, met op de achtergrond het onregelmatige staccato van geweerschoten, en kijkt toe hoe zijn Belgische blauwhelmen een voor een in de buik van een c-130 Hercules-transportvliegtuig verdwijnen. Het land dat ooit de waterscheiding tussen Tutsi’s en Hutu’s had geïnstitutionaliseerd, de een superieur aan de ander had verklaard, laat hen nu achter in het volle besef van de slachtpartij die buiten deze luchthaven is ingezet. Het ‘Zwitserland van Afrika’, zoals door westerlingen vaak naar Rwanda werd verwezen met een pijnlijk gebrek aan verbeeldingskracht of vanuit de simpele gewoonte alles op zichzelf te betrekken, staat er alleen voor.

Tja, wat kan ik hier nu over zeggen. Ik moet zeggen dat ik natuurlijk wel gehoord heb van wat er toen in Rwanda gebeurd is, maar echt bezig gehouden heeft het me eerlijk gezegd nooit. Lezen over wat er gebeurd is en vooral te lezen dat het wellicht voorkomen had kunnen worden is echter schokkend. En wat Bertie al schreef: Het gaat het over groepsprocessen, meeloopgedrag. loyaliteit, keuzes als zwijgen of meedoen en de vraag die bijv. vaak in verband met de Holocaust wordt gesteld: wat zou jij gedaan hebben? Wat zou ik gedaan hebben? 

Tijdens het lezen van dit essay heb ik veel gegoogled en pas nu kwam wat er toen gebeurd is echt bij me binnen. Dat heeft ook wel te maken met de reis die ik laatst maakte. Maar pfffft, wat zijn mensen toch beesten af en toe en hoe is het toch mogelijk dat er zoveel mensen zwijgen?

Van Iperen eindigt haar boek als volgt: Een antwoord op de zo vaak gestelde vraag ‘Wat zou ik tijdens de oorlog hebben gedaan?’ heb ik nog steeds niet. In plaats daarvan heb ik tegenwoordig een wedervraag: wat doe je nu?

Twee heel verschillende boeken dus en allebei zeer de moeite waard. Welk boek zou jij gaan lezen? 

Hoe de doden spreken

Hoera, er is weer een nieuw deel in de reeks over Tony Hill en Carol Jordan. Met ‘Hoe de doden spreken‘ schreef Val McDermid alweer het elfde deel in de serie.

Als er op het landgoed van een oud klooster een lichaam wordt aangetroffen, blijkt al snel dat iemand die grond als zijn persoonlijke begraafplaats heeft gebruikt. Het klooster staat al jaren leeg, en sommige van de lijken zijn vele jaren oud – zou dit het werk kunnen zijn van meerdere, onafhankelijke moordenaars? Het onderzoek levert meer vragen dan antwoorden op. Sinds het desastreuze verloop van hun laatste zaak, moeten Tony Hill en Carol Jordan vanaf de zijkant toekijken. Beiden worstelen ze met hun eigen problemen. Ondertussen wacht iemand die er een gruwelijke modus operandi op na houdt rustig op een kans om toe te slaan…

Dit is, als vanouds, weer een prima thriller. Niet heel hoogstaand, maar toch wel spannend. Af en toe wat onrealistisch, maar dat hoort ook wel bij het genre. En verder is de rode draad waar ik het al vaker over had gewoon echt heel tof!

Ken jij deze boeken? En zo ja, wat vind je ervan?