Ik ben wel Koningsgezind, maar dat zal jullie niet verbazen. Een deel van mijn werk is ernstig Koninklijk gerelateerd en verder ben ik natuurlijk enorm van de tradities, protocol en dergelijke. Met republikeinen kan ik niet zo heel veel want dat wat zij een geweldig alternatief vinden, daaraan zie ik net zoveel haken en ogen zitten als zij aan de monarchie. Maar goed, dat terzijde.

Tja, natuurlijk is dat overerven best vreemd en zo en hoe blij mag je zijn als je nu al weet dat je het later toch nooit goed zult doen, dat iedereen al jarenlang een mening over je heeft en je te dik, te joviaal, te stijf, (een beetje) te dom, te slim of wat dan ook vindt. En ja, soms maakt ook de Koning fouten. Het lijkt gewoon een echt mensch! En ja, soms maken ze heel domme fouten, maar was er niet een spreekwoord over ‘zonden’, ‘werpen’ en een ‘steen’?

De podcast ‘Door de ogen van de Koning’ die ben ik natuurlijk meteen gaan volgen zodra ik hoorde dat deze gemaakt was. Tot nu toe heb ik drie afleveringen geluisterd en ik vind het leuk! Heel erg leuk. En grappig en ook verstandig dat ze dit gedaan hebben. Tien jaar Koning Willem-Alexander. Ik herinner me al het werk rondom de abdicatie nog zo goed! Wow, dat was spannend en leuk en bijzonder. Sweet memories.

Tot op heden heb ik twee keer een Koninklijk bezoek mogen organiseren (een keer de Koningspelen in onze gemeente en een keer de opening van het theater) en dat was zo gaaf. En interessant en uitdagend. Heerlijk werk heb ik.

Van afnemende populariteit kunnen we natuurlijk van alles vinden en ik ben de eerste om toe te geven dat sommige dingen gewoon niet slim zijn. Maar hé, we (ver)oordelen in dit land inmiddels ook wel heel erg rücksichtslos en op alle fronten. En dan denk ik dat een podcastserie als deze toch wel weer wat hobbels glad kan strijken. Er zijn tot op heden drie afleveringen verschenen (voor iedere jaar één) en ik vond ze alle drie heel erg tof. Nog zeven te gaan!

Undercoveracties: je hoort en leest er steeds meer over maar echt erbij stilstaan deed ik niet. Tot ik de podcastserie ‘Mr. Big‘ luisterde die over een undercoveractie gaat.

Het was een heel mooi gemaakte en interessante podcast, maar wat ik vooral overgehouden heb aan de serie is een bijzonder wrang gevoel over de toepassing van een undercoveractie in deze zaak. En dat klinkt misschien echt superstom want het zou je dochter maar zijn! Maar ik kon het geheel gewoon niet loskoppelen van het geld dat deze actie gekost moet hebben: en dat voor een relatief kleine vis in een zaak waarin de politie (volgens de podcast althans) ook best wel wat steken heeft laten vallen.

Nogmaals: het zou je dochter maar zijn, maar het doel heiligde volgens mij in dit geval zeker niet de middelen. Die hele operatie moet tienduizenden, zo niet honderdduizenden, euro’s gekost hebben. En heus: gerechtigheid is een groot goed, maar volgens mij had dit geld beter gestopt worden in undercoveroperaties in de georganiseerde misdaad die tenslotte veel meer slachtoffers maakt.

In 2010 wordt Heidy Goedhart vermoord in haar achtertuin. Haar partner Wim is al snel de hoofdverdachte van de politie. Alleen levert het onderzoek te weinig bewijs op om hem te kunnen veroordelen. De politie laat de zaak schijnbaar rusten. En Wim pakt zijn leven weer op.

Dan, een aantal jaar later bekent Wim de moord alsnog. In een villa in Spanje.

De bekentenis is een uitkomst van een uitgekiende, innovatieve undercoveroperatie genaamd Mr Big. Als de zaak voor de rechter komt blijft Wim volhouden dat hij onschuldig is. Waarom zou je een moord bekennen die je niet hebt gepleegd? En hoe ver mag de politie gaan in de jacht op een verdachte? Journalist Mark Schrader duikt samen met podcastmaker Lieke Malcorps in deze langlopende en bizarre zaak.

Alweer enige tijd geleden luisterde ik de podcast ‘De schrik van Roden‘. Deze podcast gaat over Jacob Luitjens.

Een martelvilla in Drenthe, twee moorden: tijdens de oorlog kiest een jonge twintiger de kant van de Duitsers. Een jongen die nu een man van 102 zou zijn. Wie was deze laatste oud-NSB’er van Nederland? En was hij echt de Schrik van Roden – of is dat vooral een mythe? En, waar is Jacob Luitjens gebleven? Trouw-journalist Maarten van Gestel gaat in deze zevendelige podcast op zoek naar het echte verhaal van Jacob Luitjens.

Uiteraard luisterde ik deze podcastserie al wandelend en ik heb van de hele serie genoten. Maarten van Gestel heeft een heel mooi en interessant verhaal gemaakt dat goed in elkaar zit. Wat mij vooral bijblijft is de mildheid aan het einde van de serie. En de wereld kan niet genoeg mildheid krijgen wat mij betreft.

Echt een luistertip wat mij betreft.

Een heel andere zeer interessante podcastserie is ‘Het spoor terug‘. Deze podcast verzamelt allerlei audioverhalen op het gebied van geschiedenis en daar zitten vaak erg interessante exemplaren bij.

Laatst luisterde ik er twee afleveringen met daarin Eva Schloss aan het woord. Eva was bevriend met Anne Frank en net als de familie Frank duikt ook de familie van Eva onder. Beide families worden verraden en komen in vernietigingskampen terecht. Hoe het met de familie van Anne afloopt weten we. Ook Eva verliest haar vader en broer. Samen met haar moeder komt ze terecht in naoorlogs Amsterdam waar haar moeder uiteindelijk in het huwelijk treedt met Otto Frank.

In de podcast vertelt Eva over haar ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog maar ook over haar leven daarna. En over hoe Otto Frank er zijn levenswerk van maakt om het verhaal van Anne wereldwijd te verspreiden.

Eva worstelt heel erg met haar verleden. Op een gegeven moment zegt Otto haar het volgende: Als jij haat, de mensen die je haten, zij lijden niet, maar jij lijdt ervan. En dat hielp haar …

Dit zijn precies de woorden zoals ze ze uitsprak (ze woont al vele jaren in Engeland) maar wow, wat maakten die indruk op mij! Wat kunnen we toch nog veel leren van de geschiedenis!

Af en toe luister ik tijdens het wandelen naar de podcast ‘Taboe‘. Soms vind ik daar best heel leuke uitzendingen tussen zitten maar vrij regelmatig ben ik het ook totaal niet met beide dames eens.

Laatst echter hadden ze als onderwerp ‘poepen‘ en dat vond ik best een heel goede aflevering.

Het lijkt alsof we het in het vrijgevochten, liberale Nederland over alles kunnen praten. Maar is dat wel zo? Ronit Palache en Corine Koole onderzoeken samen de taboes in onze samenleving en vragen zich af of ieder van die taboes wel een functie hebben of dat ze beter kunnen verdwijnen.

In deze aflevering bespreken we het taboe op poepen. We doen het allemaal, net als plassen. Maar je zegt wel snel ik ga even een plasje doen, je zegt niet ik ga even lekker lopen schijten. Waarom is dat? Waarom doen we zo idioot krankzinnig over poepen?

Want ik denk dat de dames gelijk hebben: er rust een enorm taboe op poepen. Het stinkt! Je doet het bij voorkeur thuis en zeker niet ‘op een ander’. Remsporen hoor je weg te poetsen. Scheten zijn om je dood te schamen, zeker als ze ook nog ‘ns geluid maken. Aambeien zijn een welhaast nog groter taboe.

Zelf heb ik jaren last gehad van mijn stoelgang. Het was echt geen pretje om naar de wc te moeten want het deed gewoon hartstikke zeer. Ik denk dat jullie je er dan wel een voorstelling van kunnen maken waar ik allemaal last van had. Zie je wat voor een taboe het is, zelfs ik typ het hier niet voluit 😉

Sinds ik echter elke dag (alweer een jaar of twee denk ik) (gebroken) lijnzaad gebruik (ik gooi het in mijn ontbijt) is dat probleem niet meer aan de orde. En wow, wat is dat fijn!

Enne: verder ruikt het toilet natuurlijk gewoon superfris als ik er geweest ben voor die grote boodschap.

Dus: ga jij met de billen bloot en wil je iets kwijt over jouw stoelgang?

Ik verwacht nauwelijks reacties op dit logje. Dus verras me!

Het is al weer best een tijd geleden dat ik een ‘geluisterd-logje‘ geplaatst heb en dat terwijl ik elke dag minstens een uur naar podcasts luister en oh wat is dat toch leuk. En leerzaam. En interessant. En zoveel meer. Ik geloof niet dat ik heel veel lezers interesseer met mijn logjes over wat ik luisterde want er wordt nauwelijks op gereageerd maar al maak ik maar één ander blij met mijn tips dan is het al prima. (Ik betwijfel op dit moment trouwens überhaupt of ik nog wel lezers interesseer met mijn schrijfsels want het aantal reacties blijft ver achter bij het aantal bezoekers, maar goed, dat is een heel andere ‘discussie’)

Af en toe luister ik Engelstalige podcasts en ‘Caliphate‘ was er daar één van. En dat is inmiddels dus een zeer omstreden podcast omdat de bron die gebruikt is voor een deel van de podcast een leugenaar bleek te zijn. Maar ja, toen stond de podcast al lang on line en had The New York Times zelfs al een prestigieuze prijs gewonnen. En ook al wordt aan het begin van iedere aflevering gemeld dat de podcast (inmiddels) niet meer aan de eisen van The New York Times voldoet vanwege deze fraude, ik ben hem toch gaan luisteren. En pfffft, ik vond het pittig.

Dat al-Kanadi/Chaudhry loog in het verhaal is natuurlijk abject, maar tegelijkertijd zal hetgeen hij vertelde, helaas, echt wel realiteit (geweest) zijn in IS-kringen. De podcast bestaat uit nog meer delen en met name de stukken over de Yezidi’s zijn verschrikkelijk. Hoe is het toch mogelijk dat mensen elkaar dit, en dan ook nog in het kader van geloof, aan kunnen doen?

Enfin: ondanks het voorgaande heb ik deze podcast met veel interesse geluisterd.

 * * *

‘Sophie achter de geraniums‘ is dan weer van een heel andere orde. Luchtig, grappig en snel, zo kan ik de afleveringen die ik tot nu toe geluister heb wel noemen.

Op de website staat: In Sophie Achter De Geraniums gaat Sophie Milzink op zoek naar oplossingen voor de struggles van haar generatie door in gesprek te gaan met ouderen. Want, dealden onze opa’s en oma’s vroeger niet met dezelfde problemen? En misschien heeft Sophie wel antwoorden op problemen die zij nu hebben. In elke aflevering praat Sophie met een opa of oma over een alledaags issue en wordt de generatiekloof gebruikt om van elkaar te leren. Jong of oud: we hebben allemaal zo ons gezeik!

Echt heel grappig dus. Korte afleveringen waarin Sophie met senioren praat over verschillende dingen. Tot nu toe zijn aan de orde geweest: keuzestress, liefdesverdriet en ghosting, studentenhuizen en geld. De interactie tussen Sophie en de ouderen is leuk en ongeremd. Omdat een aflevering maar kort duurt zijn het heerlijke podcasts om zo even tussendoor te luisteren. Het enige wat ik wat irritant vind is dat elke aflevering begint met een reclame. Ik snap dat Sophie ook haar geld moet verdienen, maar plaats die reclame dan aan het eind (en als dat echt niet kan halverwege).

Eigenlijk ben ik een beetje te laat met deze post, want Eindhoven werd natuurlijk op 18 september 1944 bevrijd (soort van), maar hé, ik heb het zo druk gehad, dat ik het mezelf vergeef.

Laatst luisterde ik de podcast ‘Dagboek van de bevrijding van Eindhoven‘ en dat vond ik een buitengewoon interessante podcast.

De 36-jarige Piet Bouma woont tijdens de bevrijding met zijn vrouw Tine en hun twee dochtertjes Emmy en Irene aan het Franklinplein in Eindhoven. Bouma werkt als natuurkundig onderzoeker bij Philips, maar heeft multiple sclerose. Daardoor is hij aan huis gekluisterd. Met een groot opmerkzaam vermogen houdt hij een dagboek bij over de bevrijding van de stad tijdens de Tweede Wereldoorlog, en over de gevaren die nog steeds op de loer liggen….

Dat ik hem zo interessant vond ligt vooral aan het feit dat er gewoon heel veel ‘dagelijkse dingetjes’ in te beluisteren zijn.

En wat ook heel interessant is, vind ik, is dat je de hele podcast inclusief allerlei foto’s en kaartje hier op je gemak na kunt lezen!

Soms lijkt het wel alsof ik te snel door het aanbod aan podcasts heen ga. Tja, als je veel wandelt gaat het natuurlijk snel. Ik vind het af en toe namelijk best heel lastig om weer leuke nieuwe podcasts te vinden.

In dit blog een aantal podcasts die ik in de afgelopen maanden luisterde. Over het algemeen prima podcastst, maar geen podcasts die een ‘eigen’ logje verdienen wat mij betreft. Want hier plaatste ik een eerste verzamellogje met een heuse eigen ‘puntentelling’, die ik hier nog maar een keer neerzet.

❆ = niet aan beginnen

❆❆ = gewoon een fijn en/of interessant tijdverdrijf

❆❆❆ = geweldig geweldig maar net niet geweldig genoeg voor een apart blogje.

• Het verhaal van Nicky Verstappen → Tja, wie kent dit verhaal nu niet. En wie leefde er in juli niet mee met Peter R. de Vries. → ❆❆
• De Machtsstrijd → Na de verkiezingen in november werd bekend dat Biden de nieuwe president van Amerika zou worden. → ❆❆
• Drie dagen → Een bijzonder verhaal over een vrouw met een doodswens. De eerste drie afleveringen vond ik erg bijzonder. De vierde en laatste verbaasde me niets, maar maakt (hoe gek dat ook klinkt) wel dat de eerste drie eigenlijk ‘nutteloos’ waren. → ❆❆
  
• Mathilde’s Mysterie → Wat een bijzondere vrouw was dat toch. En daarmee was het ook een bijzondere podcastserie. → ❆❆½
• Moordzaken → De ene moordzaak vind ik interessanter dan de andere. Dus de ene zou een ❆ krijgen en een andere ❆❆❆. Overigens heb ik deze serie nog lang niet af.
• Wie was mama → Een interessant maar ook triesterig verhaal. → ❆❆
• Marc-Marie & Aaf vinden iets → Geweldig, hilarisch, heel erg grappig en heel erg fijn om te luisteren. Iedere zaterdagochtend verschijnt er een nieuwe aflevering die ik al wandelend luister. Regelmatig loop ik dan met een grote grijs op mijn gezicht rond. Waarom dan geen apart logje voor deze podcast? Nou, omdat ik er dan niet over uitgetypt zou raken. → ❆❆❆
• Naar de man van Aaf luister ik dan eigenlijk weer nooit. Behalve de aflevering waarin hij met Nynke Sietsma praat over de dood van haar zoontje Berend. En daar word je als luisteraar gewoon stil van. → ❆❆❆
• Leven na de oorlog → 5 korte afleveringen over kinderen van mensen die de oorlog hebben meegemaakt en wat mij betreft een aanrader. → ❆❆½
• Moord op het Oosterveld → Gelukkig niet al te lange afleveringen en best leuk om te luisteren maar geen hoogvlieger vond ik. → ❆
• De 100-jarige die uit het raam klom en verdween → Veel afleveringen en heerlijk om te luisteren deze vertelling van het bekende boek. Enige nadeel het grote verschil in geluid tussen gesproken tekst en effecten. Maar verder veel fijne uurtjes gewandeld met deze podcast. → ❆❆❆
• De dood van Robert → Ik heb hier wat gemengde gevoelens over, vond het eigenlijk een sensatiebeluste serie waarin de schuldvraag een (te) grote rol speelde wat mij betreft. Het is al triest genoeg zonder dat er journalisten nog ‘ns aandacht aan schenken. → ❆
  

Ik heb inmiddels een heleboel podcasts klaar staan om er ooit, wellicht, misschien een verzamellogje als deze aan te wijden. Maar er zijn altijd podcasts die, wat mij betreft, zo speciaal zijn dat ik ze even extra onder de aandacht wil brengen. Eén zo’n podcast is wat mij betreft ‘Het elfde uur‘ van Klara.

Waar gaat deze podcast over?

Op 11 november 2018 was het precies honderd jaar geleden dat er einde kwam aan de Grote Oorlog. Precies om 11.00 uur zwegen de wapens. Dat elfde uur is ook meteen de titel van het boek van historicus Pieter Serrien waarin hij de laatste 24 uur van de oorlog reconstrueert. Het is een verschrikkelijk verhaal want zelfs in die laatste minuten van de oorlog bleven er doden vallen, zowel bij burgers als militairen. Naar schatting 2700 mensen kwamen om in die laatste 24 uren van de oorlog.

De podcast bestaat uit 24 afleveringen waarin Serrien vertelt  wat er aan de verschillende frontlinies gebeurde. Hij vertelt verhalen vanuit commandoposten, van beslissingen die de opperbevelhebbers nemen en neemt de luisteraar mee naar bezette of net heroverde steden. Je luistert naar gewone soldaten (Duits en geallieerd),  officieren en burgers.

Het is onthutsend hoe politiek bedreven wordt waardoor er nog zoveel onnodige slachtoffers vallen. Het is onthutsend om te lezen dat er echt tot een paar seconden voor 11.00 uur nog gevochten wordt, met alle gevolgen van dien.

Een heel interessante, maar ook heel pittige podcast.

Ik luisterde een tijdje geleden de podcast ‘De Deventer Mediazaak‘ en dat vond ik best een bijzondere podcast.

De Deventer Mediazaak is een zesdelige podcastserie over hoe de Deventer moordzaak ontaardt in een mediazaak. Van verslaggeving en waarheidsvinding via infotainment naar een hetze. Feit en fictie gaan een eigen leven leiden en er vallen meer slachtoffers dan alleen de vermoorde weduwe. Journalisten, redacteuren van talkshows, opiniemakers, BN’ers en andere betrokkenen vertellen hoe ze onderdeel werden van deze mediadynamiek.

Podcastmaker Annegriet Wietsma borduurt daarmee voort op het boek De Deventer Moordzaak; het complot ontrafeld van journalist Bas Haan. In de podcast is een belangrijke rol weggelegd voor Michael de Jong, die door de media verdacht werd gemaakt en bestempeld als ‘de klusjesman’. Hij vertelt hoe de affaire zijn leven tot op de dag van vandaag bepaalt.

Laat ik beginnen met te melden dat ik de hele moordzaak rondom de moord op mevrouw Wittenberg (waarom noemt men haar steeds ‘de weduwe Wittenberg’?) niet echt goed gevolgd heb. Ik was toen net een paar weken moeder en had mijn prioriteiten elders liggen zeg maar.

Maar goed, af en toe pik je wel wat op. Over Ernest Louwes natuurlijk, over de klusjesman, maar vooral over de bemoeienis van Maurice de Hond. En als ik heel eerlijk ben heb ik De Hond niet bepaald hoog zitten. Die man bemoeit zich werkelijk overal mee. Verschrikkelijk vind ik dat. Ik heb niet snel echt een hekel aan mensen, maar Maurice … brrr. Het lijkt me een akelig mannetje. Peilingen van De Hond: blergh. Bemoeienis met onderwijssystemen: blergh. Maar vooral zijn continue bemoeienis met de coronapandemie vind ik ergerlijk en ondermijnend.

Hoe De Hond zich vastbijt in deze zaak vind ik heel bijzonder. Aan de ene kant is die vastberadenheid misschien zelfs te prijzen, maar aan de andere kant zo rücksichtslos en niets ontziend richting de, in zijn ogen, schuldige klusjesman. Ik vind het verschrikkelijk dat dat zomaar kan en mag in dit land. Dus dat hij de onschuld van Louwes probeert te bewijzen is misschien te begrijpen, maar ik vind dat hij veel te ver gaat door een ander te beschuldigen. Hij heeft, als ik de podcast mag geloven, het leven van Michaël de Jong compleet kapot gemaakt.

Enfin: eigenlijk wil ik het daar niet eens over hebben. Wat ik vooral heel bijzonder en ook wel beangstigend vond aan deze podcast is de kracht van indoctrinatie, (opnieuw) de macht van de media, het geld, hoe gek je mensen kunt krijgen, hoe je hen voor hun karretje kunt spannen en al die dingen meer.

Ik heb deze podcast met veel interesse geluisterd en mijn eindconclusie  is trouwens dat De Hond zich echt, diep, diep, diep moet schamen voor wat hij heeft aangericht. Ik realiseer me best dat ieder zijn eigen waarheid heeft, maar ik vind niet dat die ten koste van anderen mag gaan. En daar doet onderstaand artikel, waar ongetwijfeld ook weer een kern van waarheid inzet niets aan af.

Zo hé, dat was een gave podcastserie over de AIVD. Met ‘De Dienst‘ laten zij Nederland mennismaken een fictieve case. Eigenlijk is die case niet eens zo interessant (vind ik dan), het zijn vooral de verschillende medewerkers die aan het woord komen die het een heel fijne podcast maken. En een erg informatieve ook nog. Met heel fijne stemmen ook nog. Kortom: een genot om naar te luisteren.

Door het fictieve verhaal te volgen hoor je stapje voor stapje wat de AIVD allemaal doet, wanneer men wat doet en wat men allemaal wel mag (en vooral ook niet mag: de regels zijn erg strikt).

De publieke opinie kan (is) vaak erg tegen de overheid zijn, en met name de woordvoerder vind ik bijzonder treffend dingen verwoorden. Wat quotes:

De AIVD zit tussen James Bond en Das Leben der Anderen in. En afhankelijk van de casus waarin je zit vinden mensen ons heel erg gaaf of heel erg eng. Ertussenin zit niet zo heel veel. Mijn collega’s werken dus bij een organisatie die continu in dat spectrum beweegt. Waarbij de sympathie niet altijd groot is, terwijl de inzet wel heel groot is.

Een woordvoerder kan niet alles vertellen. De meest spannende dingen kan ik niet vertellen, de dingen die duiden en wellicht begrip opleveren kan ik niet vertellen.

De meeste successen, de dingen waar we tros op zijn die we kunnen, die we weten, die zo belangrijk zijn voor dit land, daar kunnen we niets over zeggen. Dat is soms echt heel frustrerend.

Het is best ingewikkeld als mensen in de buitenwereld dingen zeggen over dat ze met ons zouden samenwerken: ik kan niet zeggen dat het niet zo is, maar ik kan ook niet zeggen dat het wél zo is. Veel mensen zeggen dat ze in contact met AIVD staan, dat is bijna altijd niet waar. Maar dat kunnen wij niet zeggen.

Journalistieke aandacht voor ons werk is heel goed, een van onze taken als AIVD is het beschermen van de democratische rechtsorde. Dat doen wij op onze manier.

Interesse van de journalistiek in wat we doen en hoe we het doen is heel goed. Maar we kunnen niets vertellen. Soms overtreft de werkelijkheid fictie.

Ik vertel heel graag over mijn werk maar kan dat normaliter niet. Deze podcast geeft me de gelegenheid om te laten zien wat we in deze organisatie doen. welke rollen mensen hebben.

Ik ben ervan overtuigd dat er mensen zullen zijn die, mochten ze de podcast luisteren, alles weg zullen wuiven als niet waar en bullshit. De complotmensen zeg maar. Maar wow, wat worden ook juist deze mensen enorm beschermd mochten ze in het vizier van de AIVD komen. Want jemig, wat moet de AIVD aan veel regels voldoen. Terecht natuurlijk, maar soms ook wel heel erg lastig lijkt me. Alles moet verantwoord worden en juridisch in orde zijn. Het lijkt af en toe dat de privacy van kwaadwillenden boven de veiligheid van de bevolking gaat. Het is een telkens terugkerend dilemma. Ik vind de vragen die Liesbeth Rasker daarover stelt en de opmerkingen die ze erover maakt echt heel erg to the point en ik zou eigenlijk precies hetzelfde willen weten.

Ik zou nog heel veel over deze podcast kunnen vertellen want hij was echt interessant maar roept ook nog zoveel gevoelens en gedachten op. Er zit niets anders voor je op: luisteren!

Momenteel zit ik middenin de podcast ‘Dat kan mijn kleine nichtje ook‘ en ik vind het zo leuk om te luisteren. In deze podcastserie nemen Gisbert van Balen en Noortje Velthuizen je mee de wereld van de kunst in.

Tot dit moment luisterde ik de afleveringen over Piet Mondriaan, Vincent van Gogh, Karel Appel, Kazimir Malevitsj, Charley Toorop en Rembrandt van Rijn en Gisbert en Noortje vertellen je van alles over de betreffende kunstenaars en hun leven. En naast dat het, vind ik dan, superinteressant is, doen ze dat ook nog ‘ns op een heel naturelle en fijne manier.

De meesten volgen ook een beetje een vergelijkbare weg, van pure armoede naar uiteindelijk excelleren in wat ze maken. En verkoopt de ene in zijn leven één schilderij, de ander is al op redelijk jonge leeftijd behoorlijk succesvol. De meeste kunstenaars blijken ook niet echt heel gemakkelijke mensen geweest te zijn.

Ik heb nooit geweten dat Victory Boogie Woogie een ‘onaf’ schilderij van Mondriaan was. Hij stierf voordat hij het kon voltooien. Desalniettemin schijnt het doek momenteel € 58.000.000,= waard te zijn. Dát vind ik dan toch weer absurd.

Héél trouwe lezers weten dat ik van de oude meesters ben, dus met Rembrandt kan ik beter uit de voeten en ook Van Gogh vind ik (bijna altijd) mooi. Bijna dus, want van ‘De aardappeleters’ word ik een beetje down.


Het is bijzonder om te horen dat men blijkbaar niet blijkt te weten hoe het ‘zelfportet’ van Malevitsj opgehangen moet worden. Wat ik wel weet is dat hij een behoorlijk apart zelfbeeld had. 😉

En dit werk hieronder van deze Rus blijkt uniek in zijn soort te zijn. Je ziet: ik kan hier niets mee. Maar dat neemt niet weg dat ik het een zeer leuke aflevering vond.

De werken van Karel Appel vind ik best heel leuk. Kleurrijk vooral. Ik weet nog dat we ooit een schilderworkshop (of nou ja, we schilderden eigenlijk vooral schilderijen na) en dat een vriendin van me een Appel maakte. Die was uiteindelijk het mooiste.

Noortje spreekt in de serie over Charley Toorop uit dat ze een beetje naar wordt van haar zelfportretten. Toorop schijnt het ook wel behoorlijk lastig gehad te hebben. Een echte kunstenaar leeft voor de kunst, en oh glazen plafond, soort van: als je dan ook nog moeder bent dan wordt het allemaal wel heel moeilijk. Tegelijk bleek uit de podcast dat ze ook nogal een bemoeizuchtig mens was want ze had een mening over de kunstzinnige weg die haar zoon Edgar moest volgen.

Wel mooi trouwens: drie zelfportretten uit drie verschillende levensfases (1934, 1944 en 1954).



Het feit dat de serie in coronatijd is opgenomen geeft een bijzonder sfeertje aan de podcast. Gisbert en Noortje mogen vaak helemaal alleen door de musea dwalen en hebben dan ook alle tijd om hun beschouwingen los te laten. Ik heb nog 7 afleveringen van deze eerste reeks te gaan, maar ik las dat ze afgelopen maand weer met een nieuwe reeks zullen starten. Leuk! Ik ben benieuwd welke kunstenaars ze dan voor het voetlicht zullen brengen.

Welke van de schilderijen spreekt jou het meeste aan?