Alweer enige tijd heb ik een family account op spotify en daar zitten we gezellig met ons gezinnetje in. Ik heb een playlist met mijn favoriete muziek en ik luister vooral heel, heel, heel veel podcasts. Heerlijk vind ik dat, maar dat wisten jullie ongetwijfeld al. De ‘wrapped’ jaaroverzichten zijn ook altijd leuk en onze familyplaylist is ook grappig.

Een week of twee geleden zat ik er een beetje doorheen met al dat thuis gewerk, het valt me inmiddels best wel zwaar moet ik zeggen. Ik ben de binding met mijn collega’s volledig kwijt al moet ik zeggen dat die binding sinds de fusie sowieso al veel minder is. Niet dat dat heel erg is, maar soms is het best vervelend dat je sommige dingen van anderen pas heel laat (of niet meer) hoort. Maar ik mis de reuring van kantoor, het snel iets regelen, het schakelen, het discussiëren en ik ben die teamsoverleggen zo beu. Ik wil mensen ontmoeten en echt contact.

Maar goed dus, ik was aan het balen en dacht aan ‘Wish you where here’ een van mijn favoriete nummers al bedoelde ik eigenlijk meer ‘Wish I was there’. En toen kwam ik op het, in mijn ogen, briljante idee om een gezamenlijke playlist op te starten met mijn collega’s.

Ik zette een bericht op ons intranet dat het mij superleuk zou lijken als we met z’n allen muziek toe zouden voegen aan de playlist zodat we op die manier toch weer een beetje ‘samen’ zouden zijn.
En wat een succes is die playlist inmiddels. Al ruim 50 collega’s hebben hun muziek toegevoegd en samen hebben we (en ik schrijf dit blogje op 20 december) al ruim 27 uur aan supergevarieerde muziek toegevoegd.

Over het algemeen kan ik de conclusie trekken dat we best een goede muzieksmaak hebben, al zitten er ook heel vreemde en lelijke nummers tussen vind ik. Maar hé, dan swipe ik lekker door.

Een van mijn collega’s heeft inmiddels alle nummers ook in een youtubelijst gezet dus ik kan nu ook gewoon via de chromecast (bijna) alle clips kijken. Zo leuk! En Mr. T. geniet er ook van. Het is een soort van Top 2000 maar dan met veel nummers erin die niet in de Top 2000 terugkomen.

En het allereerste nummer van de lijst was natuurlijk ‘Wish you where here‘.

Welk nummer zou wat jou betreft zeker in deze tijd van thuiswerken passen en zou jij toevoegen aan zo’n playlist? 

Echt, he, er zijn overal dagen voor. Blijkbaar was er vorige week zelfs een heuse nationale ‘verander je wachtwoorden dag‘. Dás toch best bijzonder denk ik.

Of ik heel handig met mijn wachtwoorden omga weet ik niet. Ik heb een stuk van 5 wachtwoorden die, soort van, op elkaar lijken en die ik vaak gebruik voor bijvoorbeeld webwinkels waar ik een account heb.

Mijn whatssapp, hotmailaccounts en nog wat andere dingen heb ik beveiligd met dat ‘tweetraps gedoe’. En ik bewaar al die info dan dus in een bestand. Maar om nou eerlijk te zeggen dat ik regelmatig de wachtwoorden verander. Nee. Dat doe ik alleen op mijn werk.

Verander jij je wachtwoorden regelmatig? Doe je dat dan ook via een tweetrapsbeveiliging? En hoe onthoud jij ze eigenlijk allemaal?

Sinds half maart werk ik thuis. Ik ben sinds toen misschien zo’n 20 keer op kantoor geweest. Mijn werkplek thuis is nou niet bepaald arbo-technisch verantwoord, maar het gaat redelijk. Ik ben sowieso een ‘niet stilzitter’. Ik zit zelden langer dan vijf minuten in dezelfde houding.

De laatste twee maanden maak ik ook wat minder uur dan ik normaal gesproken per week zou moeten werken. Ik heb nog een bult aan overuren staan, dus die maak ik langzaam maar zeker op. Ik sta voor 26 uur per week op de loonlijst, normaal gesproken maak ik gemiddeld 30 uur per week. Op een structurele urenuitbreiding aas ik al jaren, maar dat zit er niet in. Soms krijg ik mijn overuren aan het eind van het jaar uitbetaald, maar ja, liever zou ik een structurele uitbreiding hebben want dan zou ik ook niet steeds met zo’n overschot aan uren zitten. Die ik nu dus met zo’n vier uur per week aan het opsouperen ben.

En dat opsouperen doe ik deels door iedere dag minstens een uur te wandelen. Weer of geen weer. En wow, wat is dat fijn!

Dat wandelen doe ik trouwens niet alleen op werkdagen, inmiddels wandel ik dus gewoon zeven dagen in de week. Weer of geen weer. De paden op de lanen in!

En het boeit mij ook niet zo heel erg, wat voor weer het is. Ja natuurlijk: het liefst heb ik een strakblauwe lucht en maakt het me niet zoveel uit of dat bij 2°C of bij 25°C is. Maar ook met regen ga ik naar buiten. Tja, de herfst is natuurlijk regelmatig nat. En wat een woei toch weer de laatste weken. Maar toch: heerlijk!

Al wandelend zie je van alles. Op zondag is het vaak een wandeling met Mr. T., door de week wandel ik meestal alleen, heel soms met Ova. En tja, sinds ik dus de podcasts ontdekt heb vind ik wandelen nog leukerderder.
Ik heb een behoorlijk saaie routine inmiddels: opstaan, naar beneden ontbijten, uurtje op de hometrainer, werken (en op niet werkdagen iets anders: boodschappen bijvoorbeeld, of poetsen, of computeren), lunchen, wandelen, werken (en op niet werkdagen iets anders: lezen, de was, computeren, spelletjes), koken, opruimen, computeren, tv kijken. We zien nauwelijks mensen, er is geen theater, geen bioscoop, helemaal niets. Noot gedacht dat ik het ooit zou doen, maar inmiddels is er dus een Netflixabonnement. Saar kon het niet meer af en heeft het op zich genomen deze familie aan te sluiten bij de grote Netflixfamilie. Videoland hadden we sinds vorig jaar op de airmiles van Mr. T., maar alle vouchers zijn inmiddels op.

Ik heb echt geen idee waar ik heen wil met dit logje. Wilde eigenlijk vooral laten zien dat ik dus in oktober bijna 260 kilometer gewandeld heb en dat ik dat zo fijn vind om te doen en dan heb ik het ineens over Netflix. ;-)

Enfin: op welke manier maak jij van de nood een deugd in deze coronatijd? 

Ik weet nog precies wat ik deed toen het, soort van, mis ging. Ik deed namelijk oefeningen tegen de kipfiletjes.

En daar was ik zo mee bezig toen inenen, au! Vanuit mijn rechterarm schoot het ‘in mijn hoofd’. Of nou ja, niet in mijn hoofd. Maar op mijn hoofd. Mijn achterhoofd. Waar ik bepaalt niet op gevallen ben. Of misschien wel, want wat wil het geval ,,,

Dit hierboven gebeurde dus al ruim drie maanden geleden en sindsdien heb ik er soms veel en soms minder last van. En dat is natuurlijk al best lang. Het meeste last heb ik trouwens in bed en dan met name als ik wil gaan verliggen. Dan is het toch echt wel helegaar niet tof. Die pijn, het voelt als steekjes op mijn schedel, onder mijn haar. Best pijnlijk. Overdag valt het wel mee.

Enfin: al ruim drie maanden geleden dat het erin schoot en als ik weet waar iets van komt, dan denk ik meestal wel zoiets van: ‘ik weet hoe het gekomen is, het gaat vanzelf ook wel weer weg’. Maar ja, dat vanzelf duurt inmiddels best lang. Toch?

Toen ik laatst voor mijn uitstrijkje naar de dokter ging (ik denk inmiddels ook al weer wel een week of vier geleden) vroeg ik aan de huisarts wat er wellicht aan te doen zou zijn. Zij raadde me fysiotherapie aan. Enfin: lang verhaal kort, vandaag ga ik naar de fysio. En hopelijk kan ze me snel helpen. Want ik ben er inmiddels wel klaar mee. Hahaha, dat bedoel ik natuurlijk niet zo, want het is mijn eigen schuld dat het al zo lang duurt, dus als het nog een tijd duurt voordat het ‘opgelost’ is dan kan ik dat alleen mezelf verwijten.

ik ben al jaren bloeddonor (en iets korter stamceldonor) maar had tot vorige week nog nooit plasma gedoneerd. Dat ik dat nog nooit gedaan had kwam vooral vanwege het feit dat ik daarvoor helemaal op en neer naar Den Bosch moet en dat het doneren vervolgens ook nog wel een uur in beslag zou nemen. Al met al ben je daar dan dus twee uur mee zoet. Niet dat dat nou zo heel erg is allemaal, maar ja, je moet er wel de tijd voor nemen. En die nam ik dus niet.

Tot vorige week dus. Sanquin nam een tijdje geleden contact met me op of ik niet een keer plasma wilde komen doneren en toen dacht ik ‘vooruit met de geit’ dus ik maakte een afspraak. De inschatting dat het twee uur zou duren was bijna correct, tussen vertrek en terugkeer zaten, op drie minuten na, twee hele uren. Maar voor de rest viel het allemaal best wel mee.

Het doneren van het plasma duurde ongeveer 30 minuten en uiteindelijk schonk ik 550 milliliter plasma aan het goede doel. En ik heb nu met mezelf afgesproken dat ik het gewoon een keer per maand ga doen. Want ik stop volgende week met ander vrijwilligerswerk (daar heb ik nog nooit over geblogd realiseer ik me maar dat komt ook vooral omdat ik me heb laten strikken om het te gaan doen en eigenlijk had ik er al meteen spijt van. Uiteindelijk heb ik het toch dik twee jaar gedaan, maar onlangs vond ik het welletjes) al is bloed doneren (en nu dus ook plasma) ook weer niet echt vrijwilligerswerk.
Die naald prikken vind ik telkens weer niet tof. Maar als ie er eenmaal inzit, dan is het ergste leed geleden.
Er werd uitgebreid uitgelegd hoe alles werkt. Wat een machine zeg. Eerst halen ze het bloed eruit, het plasma wordt dan in een centrifuge gescheiden van de rest en druppelt in de zak en dan komt het bloed weer terug in je lijf.

Ze doen dat in drie keer en het duurde in totaal zo’n half uur.
Het lijkt wel een beetje op urine. Of op goud! Dat kan natuurlijk ook.
Natuurlijk wilde ik van mijn eerste donatie een foto. Maar omdat ik dit logje niet achter een wachtwoord plaats (want misschien ga jij nu ook wel plasma doneren! Toch?) heb ik mijn snoet maar even met een kloddertje roze onherkenbaar gemaakt.

Ik stelde de vraag al vaker, maar dat is al best lang geleden. Ben jij ook bloeddonor? Of plasmadonor of stamceldonor misschien?

Zo, ik gooi maar weer even een aantal ‘wist je datjes’ in een blogje. Komen ze: wist je dat:

• Ik sinds half maart al thuiswerk. Ik ben sinds die tijd denk ik 15 keer op kantoor geweest en ik merk dat ik dat steeds meer ga missen.
• Onze gemeente eergisteren 76 jaar bevrijding vierde. De herdenking was coronaproof en verliep meer dan prima.
• We vervolgens een gezelschap van een niet nader te noemen ambassade trakteerden op een lunch en we daarna een aantal van hen meenamen op een WWII-tour rond drie minder bekende gebeurtenissen in onze gemeente.
• Ook dit heel goed verliep en onze gasten zeer dankbaar waren voor wat we hen vertelden en de moeite die we in de tour gestopt hadden.
• Ik elke keer als ik zo’n project afsluit in een soort van ‘gat’ val. Zo jammer dat het weer voorbij is.
• Ik me overigens totaal niet hoef te vervelen: ondanks (of dankzij?) corona blijft het ontzettend druk op het werk.
• Ik, heel egoïstisch, zo blij ben dat wij alle activiteiten rondom 75 jaar bevrijding in september 2019 groots hebben kunnen vieren. Corona bestond toen nog niet. Denk ik.
• Ova druk aan het solliciteren is.
• Ze alweer een tijd geleden op gesprek ging bij een dame van wie ze een aantal lezingen gevolgd had.
• Ze toen al dacht dat ze die dame niet heel sympathiek over vond komen.
• Deze dame een soort van hotemetoot in het wereldje is met een prachtig eigen bedrijf.
• Ova in gesprek ging, een opdracht deed, een dag meeliep en dat haar gevoel versterkt werd.
• Ze vervolgens een nette mail schreef waarin ze aangaf de procedure te willen stoppen.
• Ik dat snap en dat ik trots op haar ben omdat haar gevoel en intuïtie goed zijn.
• Ze op dit moment weer twee sollicitaties de deur uit heeft gedaan.
• Ze verder veel helpt in huis. Zo kookt ze, strijkt ze en doet ze boodschappen,.
• Ze zegt ‘dan voel ik me nog een beetje nuttig’.
• Ik dan zeg dat ze nog maar net aan het solliciteren is en dat ze wat ons betreft ook best even uit mag rusten.
• En dat ze sowieso altijd ‘nuttig’ is.
• En dat ze zich ook best ‘ns een keer ‘niet nuttig’ mag voelen.
• Ze die lat gewoon niet altijd zo hoog moet leggen.
• Ze alweer ruim twee weken een negatieve coronauitslag kreeg. Gelukkig maar, want dat was net voor haar 21ste verjaardag.
• We daar ongelooflijk blij mee waren want als ze zelfs die niet had kunnen vieren, dan vond ik de wereld wel heel oneerlijk geworden.
• Haar Lief momenteel ziek is en vandaag getest wordt.
• Het iedere keer weer spannend is en dat ik aan Ova zie dat de rek er wat dat betreft wel een beetje uit is.
• Saar het goed doet op school en dat ze weliswaar vindt dat haar klas niet heel leuk is, maar dat ze met een stuk of 5 meiden een goede klik heeft.
• Saar haar eerste baantje als champignonbakklaarzetmeisje onlangs opgezegd heeft omdat ze alweer enige tijd een andere job heeft.
• Ze sinds half juni ongeveer werkt bij het restaurant hier in het dorp en dat ze dat keileuk vindt.
• Ze ontzettend blij was met haar eerste echte salaris op de bank!
• Saar van ons te horen heeft gekregen dat ze volgende zomer wat ons betreft met een paar vriendinnen naar Appelhof mag (pfffffft!).
• De bloedwaardes van Mr. T. onlangs weer getest zijn.
• Zijn nieren weer helemaal goed zijn.
• Ineens zijn suikerwaardes niet goed waren.
• Hij vervolgens gisteren weer bloed moest laten testen.
• Nu zijn suikerwaarde goed is maar zijn cholesterol weer niet.
• Mr. T. het de laatste tijd niet meer zo naar z’n zin heeft op het werk en dat ik dat heel vervelend vind.
• Onze weegschaal niet meer goed is.
• Want op de ene plek in de badkamer weeg ik soms tot wel 1½ kilo meer dan op een andere plek.
• Ik nu dus niet meer precies weet hoeveel ik weeg. En dat vind ik niet handig niet.
• Ik me oprecht verbaas, en zorgen maak, over de onverdraagzaamheid onder mensen.
• Ik niet snap dat we niet met elkaar in gesprek gaan in plaats van elkaar steeds maar weer dingen te verwijten.
• Ik de fanatieke ‘zwarte piet moet blijven’ mensen net zo min begrijp als de fanatieke ‘kick out zwarte pieters’.
• Ik mensen die geloven in complottheorieën al nooit snapte, maar nu nog minder.
• Ik heus wel begrijp dat mensen coronamoe zijn (geloof me, dat ben ik ook), maar dat in mij ogen het dan nog altijd zo is dat we de wereld niet helpen door dat continu te roepen of ons niet aan de regels te houden.
• Ik me oprecht afvraag of er mensen zonder zonde zijn.
• En of die mensen dan ook die eerste steen zullen werpen.
• Ik het natuurlijk niet handig vind van Grapperhaus, maar zie dan even die twee punten hierboven.
• Ik oprecht niet snap waarom iedereen altijd maar meent dat het van toegevoegde waarde is om zijn of haar, al dan niet ongezouten, mening te delen op facebook of andere ‘social’ media.
• Ik me dan ook afvraag of die mensen in het eggie echt zo zijn. Zo kortzichtig, zo haatdragend, zo onbuigzaam.
• Ik soms echt niet meer weet waar het met de wereld heen moet.
• Ik tegelijkertijd best een groot vertrouwen heb in ‘de jeugd van tegenwoordig’.
• Ik nu af ga sluiten met wat minder ‘negatief’ gewistjedat.
• Ik ondanks al die zorgen voor de toekomst die me soms plagen ik in de kring om me heen vooral positief gestemde en vriendelijke mensen weet.
• Onze goede vrienden P&M vandaag 25 jaar getrouwd zijn.
• Saar voor de verjaardag van Ova via social deal een bon voor een etentje samen kocht.
• Ik dat echt zo’n leuk cadeau vond.
• Saar en Ova vanavond dus uit gaan eten.
• Mijn ouders bij ons komen eten vanavond.
• Mijn ouders vandaag 53 jaar getrouwd zijn. Van harte lieve paps en mams!

Hier in mijn omgeving kennen we ze niet: klompenpaden. Al zijn er natuurlijk ook best wandelingen die dwars door de velden gaan. Maar wat zijn ze leuk zeg, echt geweldig. Toen we in Ermelo waren liepen Mr. T. en ik er twee en op de laatste vrijdag van de vakantie van Saar liep ik er (alleen) ook nog één. Al liep ik hem niet helemaal, want daar had ik niet voldoende tijd voor.


Toen Saar met haar twee besties in Otterlo op de camping zat (jemig, daar heb ik ook al niet over geblogd zie ik: de eerste kampeervakantie van Saar met twee vriendinnen) hadden ze kaartjes gekocht voor het klimpark in Garderen. Ze hadden het idee dat ze daarheen zouden gaan met de bus. Maar ja, corona maakt alles anders, en dat hadden de meiden uiteraard niet in de gaten. Je komt de bus niet in als je geen kaartjes bij je hebt en dat hadden ze natuurlijk niet (want daar hadden ze niet bij stil gestaan). Dus toen ze bij de bushalte stonden mochten ze niet mee en dat betekende dat ze nooit op tijd zouden zijn voor het tijdslot dat ze hadden.
 
Gelukkig deed het klimpark niet moeilijk en mochten ze een andere keer komen. Nou, dat is natuurlijk een heel goede afsluiting van de zomervakantie nietwaar. Maar hoe komen we nu in Garderen? Ik heb daarom het nuttige (het wegbrengen van de meiden) gecombineerd met het aangename want ik bedacht dat ik best een klompenpad kon gaan lopen als de meiden aan het klimmen waren. Zo gezegd zo gedaan.

Half mei van dit jaar kocht ik nieuwe wandelschoenen. Mijn oude (lage) wandelschoenen had ik net een jaar, maar het profiel was volledig weg. Ook had ik best wat last van de ballen van mijn voeten (oude blessure nog van het trainen voor de vierdaagse) dus het was tijd voor nieuwe schoenen en, naar ik vermoedde, ook zooltjes. En inderdaad, er kwamen zooltjes en nieuwe wandelschoenen. Echt soepel ging het niet in het begin met die nieuwe schoenen: ik liep heel blaren en had daar veel last van. De zooltjes hielpen wel trouwens. Maar de schoenen waren niet echt een succes: ze waren snel beschadigd op plekken waar dat niet zou moeten kunnen, ik versleet (echt heel gek) vier rechter sokken omdat er op de hak een gat inkwam en, het belangrijkste: ze waren niet waterdicht. Na mijn vakantie heb ik de schoenen daarom, na overleg met de winkel, teruggestuurd naar het hoofdkantoor van Lowa.

En hoera, ik kreeg nieuwe wandelschoenen opgestuurd. Die ik tijdens deze wandeling voor het eerst zou dragen. Dus ik was een beetje huiverig voor blaren en pijn en zo. Dus nam ik, in mijn rugzak, mijn oude paar wandelschoenen mee. En da’s best een dingetje voor mij, want normaliter wandel ik zonder rugzak. Telefoon in mijn ‘kontzak’, flesje water in de andere ‘kontzak’ (en bij grote wandelingen een fles water in de hand). Meer neem ik nooit mee.

Het was echt weer een supermooie route. Hierboven zie je een paar foto’s van wat, in mijn ogen, zo’n klompenpad zo leuk maakt. Je loopt vaak via weilanden (dus over particulier bezit) en betreedt via een soort van trap zo’n weiland. De tweede foto toont de ‘weg’ door het aardappelveld. Hoe bijzonder is het wel niet dat de boer die moeite doet. Echt zo gaaf! En ook smalle wandelpaadjes tussen maisvelden zaten er ook weer tussen.

Zoals ik al zei liep ik niet de hele route vanwege tijdgebrek (al liep ik ook nog een stuk verkeerd omdat ik niet goed oplette en een bordje miste), maar gezien de nieuwe schoenen was dat ook wel verstandig. En die schoenen deden het goed al zeg ik het zelf. En mijn voeten ook. Geen blaren op de hakken gelukkig al heb ik wel een blaar aan de onderkant van mijn grote teen. Da’s dan weer een beetje raar.

Hoe zit het met jou? Houd je van wandelen? En zijn je voeten ‘wandelproof’?

Ik heb een abonnement op Linda. Al jaren en als ik er soms over denk om dat abonnement op te zeggen dan wordt mij dat verboden door mijn dochters. Want ze lezen het blad graag. En dat geldt ook voor Mr. T.. Als wij de Linda. uit hebben, dan gaat ie naar mijn nichtje en van haar weer naar haar moeder. En of ie daarna nog ergens heen gaat, dat weet ik niet. Maar goed: het blad wordt goed gelezen in ieder geval.

Lang geleden schreef ik een logje over de ‘ésta‘, dat vond ik een leuk blad. Na ‘ésta’ kwam de Linda. dus blijkbaar hier in huis. En heel af en toe een ‘Quest’.

In de afgelopen maanden echter heb ik best wat andersoortige tijdschriften in huis gehaald. Saar en ik zijn degenen die ze lezen en die ze nu ook bewaren. Want het thema spreekt ons beiden enorm aan. Het zijn verhalen die het verdienen gelezen te worden vinden wij. En om bewaard te blijven.

Welke tijdschriften lees jij? Heb je een abonnement of koop je ze los? En koop je soms van dit soort ‘specials’?

Dikke vette paniek hier vorige week vrijdag. Want mijn website was niet te bereiken in verband met een kritische fout. Ik was in ‘admin’ plugins aan het bijwerken want zo af en toe is dat blijkbaar hard nodig en ik moest ook nog de php-versie updaten. Dus de computer snorde en wordpress deed, dacht ik, wat het moest doen.Tot, ineens, niks meer.

En tegen zulke dingen kan ik dus heel slecht tegen, want ik heb er de ballen verstand van. Dus inloggen via mijn provider en daarna doorklikken naar ‘directadmin’ of weet ik veel hoe dat allemaal heet. En pfffft, die hele website was blijkbaar ‘opgeleukt’ want ik kon helemaal niets meer vinden, maar uiteindelijk lukte ook dat toch wel weer.

Eerst maar ‘ns een backup gemaakt en dat was ook al zo raar. Er stond daar dat de laatste backup die ik maakte van 2011 was. Jemig, daar klopte geen bal van. Mijn laatste backup was volgens mij van eind juni 2020 en die had ik gelukkig ook nog wel op mijn externe harde schijf geplaatst. Maar dan nog, ik snap zulke dingen allemaal niet.

Enfin, daarna de php-versie daar geupdate en nog op wat meer dingetjes geklikt en verhip. Ik had het zowaar gefixt.

Oh, ik kan zo slecht tegen dit soort dingen. Snap er gewoon niets van allemaal van die ingewikkelde taal die dan meestal ook nog in het Engels is. Ik had op een gegeven moment misschien wel 30 tabbladen openstaan en dat maakte de boel natuurlijk ook weer niet bepaald overzichtelijk.

Maar goed, lang verhaal kort: het kwam goed. Na een uurtje op twee dikke vette peentjes zweten.

Heb jij verstand van dit soort dingen? Of ben je, net als ik, in paniek als je site ineens kuren vertoont?