Saar zei ooit ‘ns tegen mij dat ze de pitjes van granaatappel zo lekker vindt. Dus ik dacht pas ‘laat ik er maar ‘ns een keer een kopen’. Dus tja, toen lag die granaatappel een tijdje te liggen en ik dacht: het moet er nu toch van komen. Operatie granaatappel dus.

Wat ziet zo’n vrucht er van binnen interessant uit. Moeder natuur weet toch maar mooie dingen te creëren.

Ik vond de ‘bloederigheid’ van het bevrijden van de vruchtjes nog best meevallen. Maar het lospulken/friemelen van de pitjes dat kostte verdullemes veel tijd.

Uiteindelijk had ik vier mooie fruithapjes voor Mr. T., Ova, Saar en mezelf klaar. En lekker dat het was!

Eet jij ooit granaatappel?

Gossie, mijn 15de blogverjaardag vandaag. A long, long time ago plaatste ik mijn allereerste blogje en sindsdien volgden er velen.

Af en toe twijfel ik wel over of ik door moet gaan, maar steeds geven de leuke en positieve dingen van het bloggen de doorslag. En ik vind het nog steeds heel erg tof om al mijn schrijfsels terug te lezen of om iets op te zoeken.

De laatste keer dat ik ontlurkte (wat betekent dat je je lezers die nooit of zelden reageren vraagt om voor één keer (en liefst stiekem ook wel vaker) te reageren door op z’n minst te laten weten dát ze meelezen en wellicht dat ze dan ook nog even aangeven hoe lang ze al meelezen of iets anders van zichzelf vertellen of wat dan ook) is inmiddels ook al weer drie jaar geleden. Dus: lieve mensen die vaak meelezen maar zelden of nooit reageren: grijp je kans en reageer!

En pak een appelflap of zijn gezonde(re) neefje of nichtje.

Och jongens toch, het is wellicht niet te geloven, maar ik ben aan het ‘handwerken’ geslagen. Soort van althans. En ik vind het echt superleuk om te doen.

Wat is het geval? De dame die in 2018 en 2019 prachtige verbindende kunstprojecten verzon heeft nu ‘het netwerk’ bedacht. En voor dat ‘netwerk’ maken mensen die dat leuk vinden een soort van koorden. En dat doen ze dus met een zogenaamde lucetvork. Van de koorden die we allemaal samen ‘lucetten’ maakt de kunstenares dan vervolgens tijdelijke kunstwerken.

Op de foto’s hierboven de koorden die ik tot nu toe gemaakt heb. In totaal is het 65 meter geworden. De koorden moeten minimaal 12 meter lang zijn. Ik zit eigenlijk vooral ‘s avonds voor de tv te fröbelen.

Het klinkt zo suf, maar het is gewoon zo heerlijk ontspannend. Op dit moment doen er 250 mensen mee. Het garen wordt gesponsord en er zijn al heel wat meters afgeleverd. Toen er laatst sneeuw lag maakte de initiatiefneemster haar eerste concept kunstwerk.

Het is de bedoeling dat ze straks door de hele gemeente tijdelijke kunstwerken maakt en dat die na een tijdje weer weggehaald worden. Ze wast vervolgens de koorden en kan ze weer opnieuw gebruiken.

Prachtig toch al die kleuren en al die mensen die meedoen.

Ik had nog nooit van lucetten gehoord, ik zie er eigenlijk het nut ook niet zo van in. Maar begrijp uit dit artikel dat het eigenlijk al een heel oud gebruik is en dat de koorden gebruikt werden om kleding te versieren.

Met mijn lieve vriendin M. zocht ik, vandaag een week geleden (hoe anders is het nu met al die sneeuw die maar blijft liggen) zo ongeveer de natste woensdag van de aflopen tijd uit om samen te gaan wandelen. Maar hé, wij zijn geen watjes nie, dus gewandeld zou er worden.

M. bedacht dat het tijd was voor een combinatie van twee ommetjes in de buurt van de Dommel en die hebben we dus ook gewandeld. Het was prachtig, nat, gezellig, fijn en glibberig!

Het gaat gelukkig hartstikke goed met M.. Na een eerste heel snelle stijging van verkeerde bloedwaardes is het nu al twee controles stabiel.

Wat niet wil zeggen dat het allemaal soepel gaat. Ze heeft ook al borstonderzoek gehad omdat er daar iets te zien was en ook is er een snelgroeiende cyste in haar baarmoeder ontdekt. Maar volgens de specialisten is dat allemaal onder controle en daar vertrouwt M. ook op.
M. werkt al jaren met hart en ziel in de zorg dus ze weet ook wel wat ze wel en niet kan vragen en hoe bepaalde dingen werken dus dat is voor haar en haar man een voordeel.
Verder heb ik gewoon enorm veel bewondering hoe ze in het leven staat (heel positief) en hoe ze met haar zeer dominante, aandachtvretende en irritante moeder omgaat. Ik vind het zo triest om te zien en horen hoe haar moeder zich af en toe gedraagt. Wat ben ik toch een bofferd met mijn ouders.
Maar steun geven aan je dochter, dat doet haar moeder niet. Nee, juist zij heeft het zwaar met een zieke dochter en met … en met … en met … Nogmaals: respect hoe M. dit inmiddels een plaats heeft gegeven in haar leven. Maar ze had het heel graag anders gezien.
Dus over dat soort dingen praten we en over onze kinderen en onze mannen en over hoe het leven zich ontwikkelt en wat we fijn vinden en wat niet en over onze dromen en wensen en over vakanties en hobbies en corona en nog veel en veel meer. Ze is mijn bestie!

Alweer enige tijd heb ik een family account op spotify en daar zitten we gezellig met ons gezinnetje in. Ik heb een playlist met mijn favoriete muziek en ik luister vooral heel, heel, heel veel podcasts. Heerlijk vind ik dat, maar dat wisten jullie ongetwijfeld al. De ‘wrapped’ jaaroverzichten zijn ook altijd leuk en onze familyplaylist is ook grappig.

Een week of twee geleden zat ik er een beetje doorheen met al dat thuis gewerk, het valt me inmiddels best wel zwaar moet ik zeggen. Ik ben de binding met mijn collega’s volledig kwijt al moet ik zeggen dat die binding sinds de fusie sowieso al veel minder is. Niet dat dat heel erg is, maar soms is het best vervelend dat je sommige dingen van anderen pas heel laat (of niet meer) hoort. Maar ik mis de reuring van kantoor, het snel iets regelen, het schakelen, het discussiëren en ik ben die teamsoverleggen zo beu. Ik wil mensen ontmoeten en echt contact.

Maar goed dus, ik was aan het balen en dacht aan ‘Wish you where here’ een van mijn favoriete nummers al bedoelde ik eigenlijk meer ‘Wish I was there’. En toen kwam ik op het, in mijn ogen, briljante idee om een gezamenlijke playlist op te starten met mijn collega’s.

Ik zette een bericht op ons intranet dat het mij superleuk zou lijken als we met z’n allen muziek toe zouden voegen aan de playlist zodat we op die manier toch weer een beetje ‘samen’ zouden zijn.
En wat een succes is die playlist inmiddels. Al ruim 50 collega’s hebben hun muziek toegevoegd en samen hebben we (en ik schrijf dit blogje op 20 december) al ruim 27 uur aan supergevarieerde muziek toegevoegd.

Over het algemeen kan ik de conclusie trekken dat we best een goede muzieksmaak hebben, al zitten er ook heel vreemde en lelijke nummers tussen vind ik. Maar hé, dan swipe ik lekker door.

Een van mijn collega’s heeft inmiddels alle nummers ook in een youtubelijst gezet dus ik kan nu ook gewoon via de chromecast (bijna) alle clips kijken. Zo leuk! En Mr. T. geniet er ook van. Het is een soort van Top 2000 maar dan met veel nummers erin die niet in de Top 2000 terugkomen.

En het allereerste nummer van de lijst was natuurlijk ‘Wish you where here‘.

Welk nummer zou wat jou betreft zeker in deze tijd van thuiswerken passen en zou jij toevoegen aan zo’n playlist? 

Echt, he, er zijn overal dagen voor. Blijkbaar was er vorige week zelfs een heuse nationale ‘verander je wachtwoorden dag‘. Dás toch best bijzonder denk ik.

Of ik heel handig met mijn wachtwoorden omga weet ik niet. Ik heb een stuk van 5 wachtwoorden die, soort van, op elkaar lijken en die ik vaak gebruik voor bijvoorbeeld webwinkels waar ik een account heb.

Mijn whatssapp, hotmailaccounts en nog wat andere dingen heb ik beveiligd met dat ‘tweetraps gedoe’. En ik bewaar al die info dan dus in een bestand. Maar om nou eerlijk te zeggen dat ik regelmatig de wachtwoorden verander. Nee. Dat doe ik alleen op mijn werk.

Verander jij je wachtwoorden regelmatig? Doe je dat dan ook via een tweetrapsbeveiliging? En hoe onthoud jij ze eigenlijk allemaal?

Sinds half maart werk ik thuis. Ik ben sinds toen misschien zo’n 20 keer op kantoor geweest. Mijn werkplek thuis is nou niet bepaald arbo-technisch verantwoord, maar het gaat redelijk. Ik ben sowieso een ‘niet stilzitter’. Ik zit zelden langer dan vijf minuten in dezelfde houding.

De laatste twee maanden maak ik ook wat minder uur dan ik normaal gesproken per week zou moeten werken. Ik heb nog een bult aan overuren staan, dus die maak ik langzaam maar zeker op. Ik sta voor 26 uur per week op de loonlijst, normaal gesproken maak ik gemiddeld 30 uur per week. Op een structurele urenuitbreiding aas ik al jaren, maar dat zit er niet in. Soms krijg ik mijn overuren aan het eind van het jaar uitbetaald, maar ja, liever zou ik een structurele uitbreiding hebben want dan zou ik ook niet steeds met zo’n overschot aan uren zitten. Die ik nu dus met zo’n vier uur per week aan het opsouperen ben.

En dat opsouperen doe ik deels door iedere dag minstens een uur te wandelen. Weer of geen weer. En wow, wat is dat fijn!

Dat wandelen doe ik trouwens niet alleen op werkdagen, inmiddels wandel ik dus gewoon zeven dagen in de week. Weer of geen weer. De paden op de lanen in!

En het boeit mij ook niet zo heel erg, wat voor weer het is. Ja natuurlijk: het liefst heb ik een strakblauwe lucht en maakt het me niet zoveel uit of dat bij 2°C of bij 25°C is. Maar ook met regen ga ik naar buiten. Tja, de herfst is natuurlijk regelmatig nat. En wat een woei toch weer de laatste weken. Maar toch: heerlijk!

Al wandelend zie je van alles. Op zondag is het vaak een wandeling met Mr. T., door de week wandel ik meestal alleen, heel soms met Ova. En tja, sinds ik dus de podcasts ontdekt heb vind ik wandelen nog leukerderder.
Ik heb een behoorlijk saaie routine inmiddels: opstaan, naar beneden ontbijten, uurtje op de hometrainer, werken (en op niet werkdagen iets anders: boodschappen bijvoorbeeld, of poetsen, of computeren), lunchen, wandelen, werken (en op niet werkdagen iets anders: lezen, de was, computeren, spelletjes), koken, opruimen, computeren, tv kijken. We zien nauwelijks mensen, er is geen theater, geen bioscoop, helemaal niets. Noot gedacht dat ik het ooit zou doen, maar inmiddels is er dus een Netflixabonnement. Saar kon het niet meer af en heeft het op zich genomen deze familie aan te sluiten bij de grote Netflixfamilie. Videoland hadden we sinds vorig jaar op de airmiles van Mr. T., maar alle vouchers zijn inmiddels op.

Ik heb echt geen idee waar ik heen wil met dit logje. Wilde eigenlijk vooral laten zien dat ik dus in oktober bijna 260 kilometer gewandeld heb en dat ik dat zo fijn vind om te doen en dan heb ik het ineens over Netflix. ;-)

Enfin: op welke manier maak jij van de nood een deugd in deze coronatijd? 

Ik weet nog precies wat ik deed toen het, soort van, mis ging. Ik deed namelijk oefeningen tegen de kipfiletjes.

En daar was ik zo mee bezig toen inenen, au! Vanuit mijn rechterarm schoot het ‘in mijn hoofd’. Of nou ja, niet in mijn hoofd. Maar op mijn hoofd. Mijn achterhoofd. Waar ik bepaalt niet op gevallen ben. Of misschien wel, want wat wil het geval ,,,

Dit hierboven gebeurde dus al ruim drie maanden geleden en sindsdien heb ik er soms veel en soms minder last van. En dat is natuurlijk al best lang. Het meeste last heb ik trouwens in bed en dan met name als ik wil gaan verliggen. Dan is het toch echt wel helegaar niet tof. Die pijn, het voelt als steekjes op mijn schedel, onder mijn haar. Best pijnlijk. Overdag valt het wel mee.

Enfin: al ruim drie maanden geleden dat het erin schoot en als ik weet waar iets van komt, dan denk ik meestal wel zoiets van: ‘ik weet hoe het gekomen is, het gaat vanzelf ook wel weer weg’. Maar ja, dat vanzelf duurt inmiddels best lang. Toch?

Toen ik laatst voor mijn uitstrijkje naar de dokter ging (ik denk inmiddels ook al weer wel een week of vier geleden) vroeg ik aan de huisarts wat er wellicht aan te doen zou zijn. Zij raadde me fysiotherapie aan. Enfin: lang verhaal kort, vandaag ga ik naar de fysio. En hopelijk kan ze me snel helpen. Want ik ben er inmiddels wel klaar mee. Hahaha, dat bedoel ik natuurlijk niet zo, want het is mijn eigen schuld dat het al zo lang duurt, dus als het nog een tijd duurt voordat het ‘opgelost’ is dan kan ik dat alleen mezelf verwijten.