Voor mij niet!

Vandaag een kantoordag en dan ook nog, als je de fietsenkelder uitkomt, zien dat het om 17.15 uur gewoon nog ‘hartstikke’ licht is!

#springisintheair #alwayslookon

Vorig jaar wandelde ik 3.291,5 kilometer en ik heb van elke kilometer genoten. Talloze podcasts heb ik inmiddels geluisterd en naast dat ik lekker buiten ben en geniet van al het moois om me heen word ik dus ook nog een heleboel wijzer. ;-)

In maart vorig jaar heb ik ook de ‘ommetjesapp‘ gedownload omdat er op het werk een team startte en ik dacht ‘ik zet al een app aan tijdens het wandelen, dan kan die andere er ook nog wel bij’. Dus ik wandelde en wandelde en vond het allemaal prima. En ik stond al snel bovenaan de ranglijst van ons team.

Op een gegeven moment bedacht ‘ommetje’ dat je meer punten zou kunnen verdienen als je voor 9.00 uur zou wandelen (of misschien was dat altijd al, maar ontdekte ik dat pas op een laat moment, dat weet ik niet zeker). En nog wat later bedacht ‘ommetje’ dat je ook extra punten kon verdienen als je tussen 11.30 en 14.00 uur zou wandelen.

Mmmm, ik wist niet heel zeker of ik dat nou nog wel zo leuk vond. Wandelen moet ontspannend zijn vind ik en geen onderlinge strijd worden.

Ook al vond ik het natuurlijk tegelijk ook wel tof dat ik bovenaan de ranglijst van ons team stond. Dus dat is best een beetje tegenstrijdig nietwaar. Maar tegelijk maakte het voor mij niet zo heel veel uit want ik wandelde al tijden ‘s ochtends vroeg en tussen de middag. Zeker bij het thuiswerken is vooral ook die lunchwandeling wel heel tof. Dus die app ging gewoon aan bij iedere wandeling en ik bleef netjes de ranglijst aanvoeren.

En toen bedacht ‘ommetje’ dat er ook nog een andere competitie moest komen. De zogenaamde ‘levelranglijst’. Dat vond ik al helemaal niet zo heel erg leuk, maar vooruit dan maar weer. Overigens kon je ook gewoon niet meedoen aan die levels, maar ja, als je automatisch meedoet en de eerste levels gaan soepel …

Over het algemeen doorliep ik de levels vrij soepel al kwam het ook wel eens voor dat ik in een level bleef hangen. En dat vond ik eigenlijk best raar, want er veranderde niets aan mijn wandelritme. Maar goed, het zal wel.

Wat me op een gegeven moment wel opviel was dat ik mijn eerste positie op het werk verloren was en dat vond ik wel heel erg vreemd. Want de nummer twee wandelde eigenlijk op hetzelfde ritme als ik, hoe kon hij dan ineens mij voorbij zijn. En zover nog wel? Ik hield het een beetje in de gaten en zag dat hij half december (hierboven) ineens 180 punten boven stond. Maar op 8 januari (foto hieronder) stond hij ineens 238 punten boven me. En eigenlijk kan dat niet. Want hij zit feitelijk dus in dezelfde ‘wandelfase’ als dat ik zit.

Nummer 2 ben ik dus en nummer 1 is mijn collega. De ‘medailles die we hebben zijn op twee na hetzelfde. Bij de vijfde is hij ‘hoger’ bij de ‘zevende’ ben ik hoger en de punten die je daarvoor krijgt heffen elkaar op. Dus eigenlijk zijn we gewoon gelijk. Of nou ja, eigenlijk zou hij gewoon nog een x-aantal punten achter me moeten staan omdat we min of meer gelijk opgaan. Hij is denk ik twee weken later begonnen dan dat ik ben, dus dat verschil zou moeten blijven bestaan volgens mij. Of ik snap het hele systeem niet. Dat kan natuurlijk ook.

Lang verhaal maar weer ‘ns kort: in een paar maanden tijd is hij mij voorbijgeschoten en hoe hij dat doet? Geen idee? Ik weet het werkelijk waar niet. En ook al is het maar een wandelapp, het zit me toch niet echt lekker. Hij zal iets gevonden hebben waarmee hij extra punten scoort en waarschijnlijk ben ik te dom om dat te ontdekken. Misschien dat ik hem er nog wel ‘ns een keer naar ga vragen als ik hem ooit weer zie op het werk. Maar ja, met al dat thuiswerken wordt dat hem natuurlijk ook niet.

En dat in combinatie met steeds maar weer die nieuwe challenges van ‘ommetjes’ maakte dat ik de app verwijderd heb. Al wilde ik wel eerst even het level ‘veteraan’ halen, dat dan weer wel natuurlijk. Want dat past wel mooi bij mijn werk vind ik.

Best bijzonder hoe zo’n ommetjesapptoestand een mens bezig kan houden nietwaar? Ik vraag me ook wel een beetje af wat dat nu over mij zegt. Ben ik een zeikerd dat ik me hier ‘druk’ over maak of klopt het echt niet?

Doe jij mee aan ommetjes?

In juni 2009 hebben we hier in huis een flinke verbouwing gehad. Daarvan zijn hier de foto’s te zien (hoe lang nog, dat weet ik niet want Photobucket vindt steeds dat ik iets moet doen en als ik dat dan probeer dan lukt dat niet, maar goed daar gaat het hier niet om).

Al bijna 13 jaar dus genoten wij van onze, toch wel enigszins drukke, wand achter de bank. Eerlijk is eerlijk: ik vond het nog steeds heel erg tof. Maar wilde eigenlijk ook wel ‘ns een keer iets anders. Dat werd uiteindelijk een uitsnede van ‘Stilleven met bloemen in een vaas‘ van Jan Davidsz. de Heem want dat vind ik echt een supermooi schilderij. Sterker nog: we slapen al ruim een jaar onder een heerlijk flanellen dekbed met datzelfde schilderij.

Voordat we deze keuze hebben gemaakt heb ik best veel onderzoek gedaan. Ik ben gecharmeerd van IXXI maar vond dat het toch ook weer net niet. Toen wij in Zeist waren hing daar ook een doek van IXXI dus toen hebben we het goed kunnen bekijken. Heel erg mooi, maar ook wel heel fragiel. En omdat onze muur nogal ruw is twijfelden we ook aan of het wel goed te bevestigen was. We zagen in de woning in Zeist dat het doek ook al een keer naar beneden gevallen was en dat zagen we niet zo zitten.

Iets ander dus, maar wat dan. Uren heb ik doorgebracht op deze website en wow wat is er veel moois te zien daar.

Een voorwaarde voor het nieuwe werk vonden we dat het boven de bank moest ‘liggen’ en dat beperkt het aanbod best wel. Er zijn veel meer staande doeken dan liggende.

Op een gegeven moment had ik enorm veel werken in mijn leeslijst neergezet. Allemaal werken die ik mooi vond en allemaal liggende werken. Op één werk na dan: dat van Jan Davidsz. de Heem: dat bleef veruit favoriet. Maar ja: dat is een staand werk …

Mr. T. snuffelde door al mijn favorieten en hij bracht de keuzes drastisch naar beneden. En hij voegde ook nog een favoriet toe. Tja, je bent boerenzoon of je bent het niet. ;-)

Maar ik zie mezelf niet onder de koeien zitten natuurlijk. Lang verhaal kort: we bleven vallen voor de bloemen van Jan. Het zal ook wel een beetje aan zijn naam liggen denk ik. Op de website stond al een foto met dit doek waaruit een stuk gesneden was: dus we hakten de knoop door en bestelden een exemplaar van 180×90.

Het systeem, daar was ik al snel uit. Dat xpozer dat leek me wel wat. Het werk wordt dan afgedrukt op een heel dun doek dat je op een raamwerk spant. Nadat je het bevestigd hebt, hangt het dan een centimeter of twee van de muur.

Vorige week kwam het binnen en gisteren hebben we het opgehangen. De oude schilderijen werden verwijderd, sommigen gaan richting rommelmarkt, een aantal hangt nu op onze slaapkamper en de rest ligt nu op zolder. De gaatjes in de muur werden gedicht, de muur opnieuw gewit en het doek werd opgehangen.

En ik ben superblij! Het is even wennen, het is ook wel kaal. Ergens had ik verwacht dat 180×90 toch groterder zou zijn. We hebben ook nog gedacht aan een groter formaat maar als je het breder maakt, wordt het ook hoger en dat werd dan weer erg krap. En het moet natuurlijk wel in verhouding blijven.

Maar ik vind het vooral heel, heel erg mooi. Blij dus! Ben benieuwd of dit ook bijna 13 jaar blijft hangen. We zien het wel. Als we dit beu zijn, kunnen we altijd nog een ander doek van 180×90 bestellen zodat we af en toe kunnen wisselen.
En hierboven en hieronder een foto met daglicht. Ik ben blij!

Is het heel stom om van jezelf te zeggen dat je vindt dat je best mooie handen hebt? Want nou ja, dat vind ik eerlijk gezegd: dat ik best mooie handen heb.

Ik ben gezegend met het feit dat ik geen nagels bijt en dat mijn nagels over het algemeen vrij stevig zijn. Al moet ik zeggen dat dat de laatste jaren wel minder is geworden.

En ook de tijd van het jaar doet geen goed aan de sterkte van mijn nagels momenteel.

Op een aantal nagels heb ik ook verticale streepjes zitten en daarop scheurt de nagel redelijk gemakkelijk in. Maar goed, het is nog best te overzien.

Als ik iets irritant vind is het scheurtjes in nagels waarmee je dan weer aan je kleren bijft haken en zo. Dus zodra dat gebeurt, knip ik mijn nagels met zo’n nagelknipper die eigenlijk voor teennagels schijnt te zijn.

Vijlen doe ik nooit. En nagels lakken tot voor een maand geleden eigenlijk ook al heel lang niet meer.

Vroeger heb ik mijn nagels wel vaak gelakt. Op een bepaald moment ben ik daarmee gestopt en gebruikte ik alleen nog maar doorzichtige nagellak en daar ben ik ook ooit mee gestopt. Geen idee meer wanneer dat was.

Maar laatst waren Ova en Saar allebei met hun nagels bezig en toen lakte ik maar een keer mee. Omdat ik altijd knalrode lippenstift draag als ik ga werken was de keuze snel gemaakt. En ik was het lakken nog niet verleerd.

Het nadeel van nagels lakken vind ik dus dat ook dat weer snel beschadigt en dat vind ik heel lelijk. Dus na een dag of drie vier moet het er weer af. Of het moet bijgelakt worden, maar dat vind ik dan ook weer lelijk.

Nu heeft Ova laatst zo’n gellaktoestand gekocht en daarmee zou dat van die beschadigde nagels tot het verleden moeten gaan behoren. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat de sint voor mij een potje rode lak meegebracht heeft.

Hieronder een foto van hoe mijn nagels er nu uitzien. Ik dacht, ik schrijf nu (op 2 december) dit logje en die rode nagellak en lengte klopt niet meer dus even een foto maken. Stukken korter dus dan op de foto’s hierboven. Want tja, afgelopen week was weer zo’n week dat m’n nagels één voor één afbraken.

Lang verhaal kort wat dat lakken betreft: ik denk dat het toch wel weer een blijvertje gaat worden. Want ik vind het toch wel leuk. Grappig trouwens dat mensen zelfs als ik mijn nagels niet lak mijn nagels al zo mooi vinden. Het lijkt dan net alsof ik een soort van French Manicure heb (dus gewoon mooie witte randjes).

Maar goed: ik vind mijn handen dus mooi en dat vond ik ook al voordat ik mijn nagels weer ging lakken. En wat ik het allerbelangrijkste vind van mijn handen is dat ze gewoon heel veel dingen kunnen!

Oh ja, aan mijn linkerhand draag ik mijn zilveren trouwring. Aan mijn rechterhand een ringetje dat ik drie jaar geleden van Mr. T. kreeg toen we op een marktje in Frankrijk rondhobbelden. Ik heb hem omgedaan en nooit meer afgedaan want ik vind het een supermooi ringetje. Het mag duidelijk zijn: ik ben geen goudmens.

Ben jij tevreden over je handen en nagels? Lak je je nagels? Bijt je ze? En ben je een goud- of zilvermens? 

Oh, ik houd zo van echte post. Post als in ‘onverwacht’ en ‘in de brievenbus’. En laatst ontving ik gewoon zo’n leuk pakketje. Dank, dank, dank lieve je weet wel wie!

Zelf ben ik ook erg van het post versturen. En dan liefst ook als verrassing voor de ander. Of mensen het nu moeilijk hebben en wel iets leuks in de bus kunnen gebruiken of gewoon ‘voor de zomaar’: ik ben nog een heuse postverstuurder.

Het enige waar toch wel de klad in is gekomen in het versturen van kerstkaarten. Dat deed ik een aantal jaren erg minimaal. Dat heeft vooral te maken met het ‘ik stuur jou een kaart en dus verwacht ik er een terug principe’. Daar kan ik niet zoveel mee eerlijk gezegd. Ik heb daarom ook wel ‘ns ‘nieuwjaarskaarten’ gestuurd. Dat vond ik dan weer wel geinig.

Vorig jaar heb ik, vanwege corona, wel weer meer kaarten verstuurd, maar ik denk niet dat het ooit nog wordt zoals vroeger.

En jij, hoe zit dat met jou? Verstuur je veel post? En ga je straks weer aan de kerstkaarten?

Vorig jaar kon de jaarlijkse feestmiddag voor gouden echtparen niet doorgaan in verband met corona. Begin september hebben we overleg gehad met de burgemeester en ondanks het feit dat het toen redelijk goed leek te gaan hebben we toen al besloten opnieuw geen feestmiddag te organiseren. Gezien de huidige ontwikkelingen ben ik daar erg blij mee.

Het krantje dat we vorig jaar maakten om de gouden paren mee te verrassen ging dus in de herhaling. Soort van. Met dit jaar als extraatje een speciaal geschreven gedicht door onze stadsdichter.

Vorige week gingen ze op de post met een brief van de burgemeester erbij en met een bloembon van lokale bloemisten. Zo hebben we ook dit jaar weer aandacht besteed aan de ruim 350 gouden paren in onze gemeente. En dat wordt gewaardeerd want we krijgen bedankjes via facebook, mail en (hoe heerlijk!) gewoon via ouderwetsch geschreven kaartjes.

Het is een klassieker want ik (her)plaatste de foto al drie keer op facebook. In 2013 voor het eerst en twee keer via een ‘herinnering’. En eerlijk gezegd dacht ik dat ik hem hier ook al lang een keer geplaatst had. Niet dus.

Wat is het verhaal achter deze foto? In de tijd dat Ova nog veelvuldig taarten bakte had ze een keer een potje ‘vier rode vruchten’ jam nodig. En wat bracht Mr. T. uiteindelijk mee …

En dat is heel positief, want morgen ga ik op vakantie!

Dit was trouwens mijn eerste zelftest.