Gegroet Nederlanders,

Ik schrijf u deze brief omdat me toch iets van het hart moet. Sinds vele jaren kom ik vanuit Spanje naar het mooie Nederland om u het genot te laten smaken van een heerlijk avondje in familie- of vrindenkring. De aanloop naar het hoogtepunt bestaat voor mij en mijn personeel uit hard werken maar vooral ook uit heel veel plezier. De blijdschap, de opwinding, de prachtige tekeningen en knutsels die we ontvangen: het maakt alles de moeite meer dan waard. Het is kortom een voorrecht om dit werk te mogen doen.

Edoch, zoals ieder jaar wordt er opnieuw een smet op deze mooie traditie geworpen. Wederom is er een groep mensen die de huidskleur van mijn personeel meent te moeten bekritiseren. Of beter, deze groep meent juist op te moeten komen voor mijn personeel omdat zij het in hun hoofd haalt dat hun zwarte huidskleur discriminerend is dan wel discriminatie in de hand werkt. Gelooft u mij echter om mijn woord: niets van dat alles.

Mijn personeel is trots op het werk dat ze verrichten, krijgt hier royaal voor betaald en geniet van uitstekende secundaire arbeidsvoorwaarden. Daarnaast vindt mijn personeel het een enorm voorrecht dat er geen andere huidskleuren toegelaten worden waardoor de kwaliteit van het personeel hoog blijft.

Weest u er verder meer dan gerust op dat mijn personeel zeer wel in staat is zelf voor zijn/haar (jawel, ik heb zelfs vrouwelijke pietinnen in dienst) belangen op te komen. De Ondernemingsraad komt maandelijks bij elkaar om relevante zaken te bespreken en helaas staat momenteel de ergernis over de betweterigheid van sommigen van uw landgenoten hoog op de agenda. Ik kan u zeggen, dat frustreert ons allen enorm. Laat het sinterklaasfeest blijven zoals het is.

Ik dank u voor uw aandacht.

Mede namens alle Pieten,

Sinterklaas
__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: verwennen. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Kijk haar daar nou lopen. Al is lopen niet echt het goede woord, ze lijkt te zweven. Haar zwarte lokken zijn in een ingewikkelde wrong bovenop haar hoofd bevestigd en een waterval van orchideeën valt uit haar kapsel naar beneden. Haar gezicht is wit gepoederd en haar volle lippen zijn vuurrood. De glanzende kimono die ze draagt is van prachtige zijde gemaakt en geeft een goede lezer volop informatie over haar status. De kimono zit haar als gegoten. Ze is beeldschoon en dat weet ze.

Ik verafschuw haar. Ik verafschuw haar met heel mijn wezen. Zij heeft mijn plek ingenomen. Mij alles afgenomen wat ik ooit bezat. Door haar schuld ben ik uit de gunst geraakt, door haar schuld zit ik aan de grond. Het ergste van alles vind ik nog dat niemand haar ware aard lijkt te doorgronden.

Ben ik de enige die weet hoe ze werkelijk in elkaar zit? Ben ik de enige die kennismaakte met haar verdorven en zieke geest? Nog niet zo lang geleden was ik de favoriet. Door haar listige en brutale streken, haar gekonkel en gedraai verloor ik binnen een half jaar alles wat ik liefhad. Mijn plek, mijn positie, mijn fortuin, mijn kinderen. Allemaal weg. Verdwenen. En dat allemaal door haar.

Ik geef het niet graag toe, maar haar charisma is ongekend, zij bespeelt de mannen zonder problemen. De keren dat ik haar niet, gelijk een krolse poes, naast mijn Danna heb zien zitten. Ze kronkelt, vleit, manipuleert en overwint. Op alle fronten. De mannen merken het niet. Die zien alleen haar schoonheid. Niet haar verziekte geest. Door haar schuld ben ik gedwongen mijn obi op mijn buik te dragen. Door haar schuld ben ik gedoemd tot dit leven.

Ik kan wachten, ik zal wachten, maar mijn wraak zal zoet zijn.
__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: spinnen. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Het moet hier ergens zijn, het móet hier ergens zijn. Nerveus dribbelt hij op en neer. Hij wéét dat het hier ergens moet zijn. Maar waarom kan hij het dan niet vinden? Hij ziet de baas strak naar hem kijken. Oh jemig, dit gaat niet goed komen. Kan hij hier nog een positieve punt aan draaien? Waarom kan hij het verdraaid nog aan toe nu toch niet vinden?

Wacht eens even. Zou het een valstrik zijn? Misschien ligt het hier helemaal niet, testen ze hem uit. Ligt het op een heel andere plek en kijken ze hoe lang het duurt voordat hij dat door heeft. Maar ja, kan hij zomaar een andere kant op gaan? Zou hij dat wel durven? Wat zou de baas daarvan vinden? Hij kijkt al zo boos.

Ah, daar komt iemand aan. Hij loopt naar de baas. Als die nog even mooi samen gaan kletsen, dan let de baas misschien niet meer zo op hem. Misschien heeft hij dan de gelegenheid om een stukje verderop te gaan zoeken. Hoe meer hij erover nadenkt, hoe zekerder hij van zijn zaak wordt. Het ligt een stukje verderop. Wedden?

De man die met de baas praat wijst naar een paar containers, hij lijkt te vragen of de baas meegaat. De baas knikt en loopt met de man mee. Dit is zijn kans. Hij stiefelt naar de loods tegenover de containers, gelukkig staat de deur open. Hij is nog niet binnen of hij ruikt het: bingo! Nu alleen nog even de juiste plek lokaliseren. Ha, hebbes! Nu snel terug naar de baas.

Hij vliegt de loods uit en stuift richting de containers. ‘Baas,’ blaft hij, ‘baas, ik heb het gevonden!’ Hij komt bij de containers. Daar ligt de baas op zijn buik. De cementen vloer onder hem is nat.

__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: geuren. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Lex, schiet nou ‘ns op joh. Wil je even mijn rits dichtdoen? Heb jij er ook zo’n zin in? Ik vind het zo leuk, al die bezoekjes en al die enthousiaste mensen. Heerlijk gewoon! Lex, joehoe, kom nou ‘ns van de wc, we moeten gaan!

‘Van Lanschot. … Ja, prima, de helicopter landt over vijf minuten. Perfect op schema, maar dat hadden we uiteraard verwacht. De auto kan voorgereden worden en dan kunnen we starten. … Precies, ja, klopt. We gaan er een heel mooie dag van maken’.

Ja, ja, ja! Ik ben uitgekozen. Ik mag vandaag de bloemetjes geven. Mama heeft mijn haren extra mooi gemaakt en ik heb mijn mooie dansjurk aan. Mama zegt dat ik deze dag nooit van zijn leven meer vergeten zal. Misschien kom ik zelfs wel op televisie! Wat zou ze voor jurk aanhebben?

Dit is een prima plek voor een statement. Het is druk, de mensen zijn in opgewonden stemming. De sukkels! Weten ze dan niet dat dit systeem volkomen verachtelijk is? Het erven van een titel is middeleeuws. De mensen moeten wakker worden. En daar ga ik zo voor zorgen. Nog even en ik kan mijn bord omhoog gaan houden.

‘Wolfsen. … Waarom hebben jullie die man precies opgebracht? … We hebben nog zo afgesproken dat dit niet zou gebeuren! Nee, laat hem gaan en biedt onze excuses aan. Nu! We hebben het er straks over’.

Oma zei ‘wie ben ik dat ik dit mag doen’. Ik ervaar dat steeds sterker. Ik weet dat het ambt is uitgekleed, maar wat is het mooi om dit met Max te mogen doen.

Ik kijk het journaal. Vandaag waren ze in Utrecht. Wat zien ze er weer prachtig uit. Het was een goede beslissing om het stokje over te dragen. Ze doen het prima.

__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: indrukken. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Ze ligt heerlijk onderuit op de comfortabele bank. Haar voeten, gehuld in pantoffels, rusten op de salontafel. ‘Doe mij maar een kopje thee, Chris. En breng je ook even de kranten mee?’.

Wat een rust en zaligheid denkt ze, wat fijn om nu even niets meer te hoeven. Op het tafeltje naast haar staat een teer kristallen schaaltje met een aantal heerlijke bonbons erop. Nog wat ‘leftovers’ van vorige week. Het is goed dat haar schoondochter wil laten zien dat ze op de kleintjes let en bonbons weggooien is natuurlijk doodzonde, maar ze moeten er wel voor waken niet door te slaan denkt ze. Ze moet hen dat zo meteen toch maar even melden. De kloof verkleinen is prima, maar er moet natuurlijk wel een zeker gevoel van afstand blijven.

Chris komt de kamer binnen met twee glazen thee, zet ze op het tafeltje, gooit er de kranten naast en ploft in de bank naast haar. Hij schopt zijn loafers uit, klopt zijn buurvrouw op haar goede knie en zucht ‘ns diep. ‘Zo, hebben wij even een drukke tijd achter de rug meid. Maar wat is het goed uitgepakt allemaal en wat heeft het volk een mooi feestje gehad’.

Dat klopt, denkt ze bij zichzelf. Alles is gelukkig goed gegaan. Het charmeoffensief heeft zijn werk gedaan, haar zoon deed het prima op die rare slip of the tongue op het balkon na en tja, haar schoondochter is haar gewicht in goud waard natuurlijk.

Ze ziet het helemaal zitten. Is blij dat de stap gezet is en dat ze haar tijd nu aan andere zaken kan gaan besteden. Natuurlijk zal ze het nog druk hebben met een aantal zaken, maar ze verheugt zich op de tijd die ze aan haar kleinkinderen kan gaan besteden en op meer tijd in Londen.

__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: oplossing. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Besluit van 13 april 3214, houdende vaststelling van een Wet als bedoeld in de artikelen 78.732 en 234.126 van de Wet op de ordehandhaving

Wij Dictatorianus, bij de gratie Satans, President der Hoge Landen, heerser over alle gewesten van zuid, west, noord en oost, enz. enz. enz.

Op voordracht van de Minister van Onderdrukking, Onverdraagzaamheid en Oorlogszucht, van 16 januari 3214, kenmerk OOO/IV-4-IIII; gelet op artikel 44, vierde lid

De Raad der Eliminatie van Ongewenste Sujetten gehoord (advies van 09 januari 3214, nr. EOS-014.01/II);

Gezien het nader rapport van Onze Minister van Vervolging en Ondermijning van 24 november 3213, kenmerk VO/12-I-12;

Hebben goedgevonden en verstaan:

1. dat de herdenk-/feestdag van de stichting van het oppermachtige Rijk der Hoge Landen vastgesteld wordt op 4 juni 3213
2. dat alle burgers van De Hoge Landen verplicht zijn om elke vierde juni volgend op deze 3213 te herdenken dat de eerbiedwaardige, doorluchtige en ongenaakbare Dictatorianus hen verlost heeft van de overheersing door niet nader te noemen onderdrukkers
3. dat onder alle burgers wordt verstaan: niemand uitgezonderd
4. dat niemand uitgezonderd betekent: dat iedereen deelneemt aan de herdenkingen/festiviteiten
5. dat mensen die niet deelnemen aan de herdenkingen/festiviteiten geëxecuteerd zullen worden
6. dat er vrijstelling aangevraagd kan worden bij het Ministerie van Voortplanting en Bescherming van de Soort voor zwangeren die boven de 38 weken dragend zijn of kraamvrouwen die tot maximaal 3 dagen tevoren geworpen hebben
7. dat er door zorgvuldig eliminatiebeleid geen ouderen, zieken of anderszins onacceptabel gepeupel zal leven waaraan men zorg dient te besteden
8. dat, gezien het vorige lid, iedere burger in staat zal zijn op deze vierde juni de nodige eerbied, lofuitingen, aanbidding en wat dies meer zij zal schenken aan Dictatorianus
9. dat burgers die niet blij kijken geëxecuteerd zullen worden.

Dit besluit wordt aangehaald als: Besluit Verplicht Feesten en zal iedere burger via indoctrinatie worden opgedrongen.

‘s-Ravenhage, 13 april 3214

__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: vieren. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

De aula was gevuld met blije mensen. Ze voelde de sfeer, het was er een van opgewonden verlangen. Een verlangen naar nieuwe dingen. Ze zat op de eerste rij. Haar ouders links en haar vriend rechts van haar. Ze hield zijn hand stevig vast en ze vroeg zich af of hij wist hoe zenuwachtig ze nu was. Ze was van ver gekomen en beschouwde deze avond als de afsluiting van een periode; het begin van een nieuw leven.

De rector was bij haar aangekomen, haar vriend kneep zachtjes in haar hand en knipoogde naar haar.

‘Het volgende diploma ga ik uitreiken aan een jonge vrouw die haar opleiding tegen alle verwachtingen in heeft afgerond. Dat ze geslaagd is mag gerust een klein wonder heten. Dat lag niet aan haar capaciteiten, verre van zelfs. Deze jongedame heeft een stel hersens om u tegen te zeggen. Daarnaast heeft zij een buitengewoon plezierig karakter en is ze een fijn mens om mee om te gaan.

Zoals u allen weet is haar ruim twee jaar geleden een ernstig ongeluk overkomen waarna zij enige tijd in coma gelegen heeft. Zij heeft het feit moeten aanvaarden dat ze nooit meer zou kunnen lopen en heeft dik een jaar in een revalidatiekliniek doorgebracht. Haar ongekende doorzettingsvermogen en haar optimisme, uiteraard gecombineerd met haar geweldige brein dat gelukkig geen blijvende schade heeft opgelopen na het ongeluk , hebben er echter voor gezorgd dat zij geweldige resultaten heeft geboekt.

Ik ben er trots op om haar in ons midden te hebben gehad. Ik vind het jammer dat ze ons nu gaat verlaten. De wereld is echter klaar voor haar, de wereld is klaar om haar te ontvangen, van haar te leren en van haar te gaan houden. Dames en heren, mag ik een daverend applaus voor Nele Mast!’.

__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: stamelen. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

De jongen ligt te piekeren op zijn stromatras. Morgen moet hij aan het werk en hij heeft geen idee of hij het zal gaan redden. Hij bidt tot de Lieve Heer hem te helpen. Ook vraagt hij Hem om voor zijn lieve moedertje te zorgen.

Vanochtend is ze lelijk ten val gekomen en sindsdien ligt ze met een raar gebogen been op het dek. Vader heeft een soort van tentje over haar heen gemaakt zodat ze in de schaduw ligt. Hij bidt ook voor een zachte nacht, zodat zijn mama het niet koud zal krijgen. Moeder rilde van de pijn, er stonden zweetdruppeltjes op haar voorhoofd.

Zijn vader heeft nu heel veel zorgen. Geld voor een dokter is er nauwelijks en daarbij, ze zijn op dit moment te ver van de bewoonde wereld voor hulp. Vader is radeloos, boos en in de war. Hij kreeg vanmiddag zomaar een flinke draai om z’n oren. ‘Of hij nou niet gewoon zijn waffel wilde houwen, want ik weet het ook allemaal niet meer,’ riep zijn vader. Het ergste was dat hij wat later zag dat vader stiekem zijn tranen wegveegde. Als vader huilde moest het wel helemaal hopeloos zijn.

Hij moet zijn ouders helpen. Hij is dan nog maar acht, maar toch al best een hele vent. Hij zal morgen zijn uiterste best doen en morgen zullen ze vast en zeker in het volgende dorp aankomen waar vast en zeker een dokter zou wonen.

Eigenlijk moet hij snel gaan slapen, morgen heeft hij alle kracht nodig die er in zijn lijfje schuilt. Hij voelt zich stoer, morgen wordt hij een echte man! Morgen gaat hij vader en moeder helpen door de schuit door het water te trekken. Hij weet dat hij het kan. Morgen wordt hij een man.
__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: jagen. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Hoogleraar De Cokc spreekt zijn publiek toe: ‘We hebben hier te maken met iemand die precies weet hoe hij zijn sporen uit moet wissen. De lichamen zijn achtergelaten in een ruimte die het toppunt van steriliteit is. Er zijn geen vingerafdrukken gevonden, geen vezeltje, geen haartje, kortom geen enkel spoortje DNA.

De lichamen zelf zijn ontkleed aangetroffen. Pathologisch onderzoek leerde dat ook op en in de lichamen geen sporen te vinden waren. Er is nooit ontdekt wie de slachtoffers waren. Slachtoffer 1, een man van circa 40 jaar, is om het leven gekomen door verstikking. Slachtoffer 2, een vrouw, ook ongeveer 40 jaar, door verwurging.

Uit beide lichamen is al het bloed verwijderd via een aantal incisies in de buik. Door afdrukken op de polsen en enkels is te zien dat de lichamen enige tijd opgehangen zijn geweest om het bloed te verwijderen. Op de plaats delict is echter geen enkel spoortje bloed gevonden wat het aannemelijk maakt dat de moorden elders gepleegd zijn.

Alle wanden, inclusief het plafond, zijn van cement. Er is een folie overheen gespannen waarop, jullie raden het al, eveneens alle sporen ontbraken. De vloer is van epoxy voorzien van een laklaag.

Het absurde van de situatie is dat er zelfs geen restanten van schoonmaakmiddelen zijn aangetroffen om de gebruikte folie na het opbrengen schoon te krijgen. De hele ruimte was spierwit: wanden, plafond en vloer. Er zijn honderden manuren in het onderzoek gestopt. Alle sporen liepen dood. De moordenaar is nooit gevonden’.

De Cokc kijkt de collegezaal in. Hij ziet de geschokte gezichten als hij de foto’s laat zien van de slachtoffers. Hij ziet een jonge studente ontzet haar hand voor haar mond slaan. De tranen staan in haar ogen.

Hij geniet van het gevoel. Hij is een waar hoogleraar. Niet alleen in de criminologie.
__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: poetsen. De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Af en toe moet ik me danig bedwingen. Ik ben dan geneigd om, bij wijze van spreken, met een belerend vingertje richting computer te gaan zwaaien en te roepen dat het zo echt, echt, echt niet moet.

Ik ben een taalpurist, ben gek van taal en ben er trots op dat ik vrij foutloos door het Nederlands heen wandel. 100% Foutloos schrijf ik uiteraard ook niet, mensen die beweren dat ze dat wel altijd doen geloof ik niet. Maar ik doe mijn uiterste best om mijn schrijfsels hier zo correct mogelijk neer te zetten.

Waar ik me best aan kan ergeren is het verkeerd gebruiken van ‘dt’, aan foute ‘jou-en’ en ‘jouwen’, aan compleet verkeerd gespelde woorden en de nummer 1 op mijn lijstje het gebruik van ‘me’ in plaats van ‘mijn’.

Het taalgebruik van de jeugd is niet meer te vergelijken met dat van mij(n generatie) en de generatie boven mij: ze korten veel af en nemen het niet zo nauw met de verschillende regels Ik realiseer me heus wel dat taal een levend iets is en dat het zich blijft ontwikkelen. Dat wil echter niet zeggen dat ik met alle ontwikkelingen blij ben. Ik heb daarnaast drie neven die dyslectisch zijn, dus het is lang niet altijd onwil waardoor mensen zulke rare zinnen in elkaar breien. Zelf heb ik ook moeite met sommige dingen zoals ‘als hun’ en ‘dan zij’, maar ik geloof dat meer Brabanders dat hebben.

Uiteraard realiseer ik me dat dit logje bij mensen in het verkeerde keelgat kan schieten, dat is uiteraard niet de bedoeling. Een kleine disclaimer lijkt dus op zijn plaats: lieve lezers, dit is mijn persoonlijke mening, je bent niet beter of slechter als je vautloos Nederlands schrijft. Gun mij deze rare kronkel want af en toe jezelf verbazen of ergeren is eigenlijk best lekker.

__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: verbeteren. Nou, ik hoop maar dat er in dit logje geen typefouten staan. 😉

De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Mijn allerliefste Mary,

Dit wordt mijn laatste brief vanuit hier. Ik kom naar huis. Ik kom eindelijk naar huis! De brieven die je me de afgelopen jaren stuurde hebben me door de allerdiepste dalen geholpen. Jouw lieve woorden bleven mij bij in mijn donkerste momenten, tijdens mijn diepste wanhoop. Je foto is inmiddels zo goed als vergaan. Ik droeg hem op mijn hart en als ik ’s nachts de slaap niet kon vatten dan hield ik hem in mijn handen en drukte er mijn lippen op.

Lieve Mary, ik ben zo opgelucht dat ik naar huis kom. Tegelijkertijd ben ik heel bang voor wat ik daar aan ga treffen. Ik ben niet meer dezelfde Jona als 4 jaar geleden. Ik ben bang dat ik veranderd ben. Hier heb ik dingen gezien en dingen gedaan die zo weerzinwekkend zijn. Eigenlijk durf ik ze niet eens onder ogen te zien, laat staan erover te praten. Terwijl ik weet dat ik erover zal moeten praten omdat ik anders van binnenuit opgevreten wordt door deze herinneringen. Voor nu genoeg daarover.

Mijn allerliefste meisje, als het meezit ben ik over een goede maand thuis, net op tijd om de Kerst met je te vieren. Eindelijk weer samen en dan meteen met Kerst! Misschien ben je bang voor mijn terugkeer. Eerlijk gezegd: dat ben ik ook. Ik weet echter zeker dat jij sterk genoeg bent om mij te helen. Met jouw liefde en jouw steun zal ik mijn nachtmerries achter me kunnen laten en hopelijk weer de man worden die jij moest laten gaan. Al realiseer ik me dat ik nooit meer die man zal kunnen worden.

Mary, vertrouw er op dat ik van goede wil ben en dat ik voor jouw en mijn geluk wil vechten.

Tot snel, met al mijn liefde, Jona

__________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: winterwarmte. Ik dacht, laat ik maar voortborduren op mijn WE van december vorig jaar. Ik weet zeker dat het met Mary en Jona helemaal goed is gekomen! De andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

En uiteraard ook nog even mijn favoriete kerstliedje erbij.

Afgelopen woensdag was het zo ver, ik zou naar Doe Maar gaan! Eigenlijk best heel raar: toen Doe Maar megapopulair was in de jaren tachtig van de vorige eeuw, was ik niet zo’n gillend meisje dat met door tranen bevlekte wangen van wanhopig verlangen naar hun concerten ging. Toen was ik niet zo’n meisje dat zuchtte bij de aanblik van Ernst Jansz of Henny Vrienten (hoe moet dat eigenlijk voor de beide Jannen geweest zijn? Dat 98,65% van alle fans gillend gek werden van die twee), dat haar hele kamer volhing met posters en steeds maar weer opnieuw hun nummers draaide op een, via de radio opgenomen, cassettebandje. Ik geloof wel dat ik een of twee buttons had, dát dan weer wel.

De muziek van Doe Maar, wie van mijn generatie is er niet groot mee geworden? Wie van mijn generatie kan deze nummers niet bijna allemaal van voor tot achter meezingen? Wie van mijn generatie houdt er niet van de reggae-achtige muziek die zoveel herinneringen aan reeds lang vervlogen tijden oproept?

Ik ben uiteindelijk, als volwassen vrouw, wel naar twee concerten van Doe Maar geweest, dat waren beide concerten terwijl ze al lang gestopt waren. 😉 Wat is dat toch met die steeds maar weer hun comebackmakende bands? En ooit ging ik naar Aardige Jongens, wat verre van onaardig was.

Enfin: het concert van afgelopen woensdag was genieten pur sang. We stonden in het eerste vak waar heerlijk veel ruimte was (dat dat kwam door het rijdende podium dat er doorheen moest, wisten wij in eerste instantie niet). Jongens, wat was het geweldig! Een concert van begin tot eind mee kunnen zingen. Een heerlijke sfeer, een geweldige Joost Belinfante en dan ook nog Frank Boeijen mogen zien.

Doe Maar schonk veel mensen een fantastische avond.

_____________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: verzorgen. En het leukste van alles? In februari mag ik weer!!! De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik!

Ja mam, ja dat klopt wel, maar we deden toch niks verkeerd daar zo. We wilden alleen maar ff lekker een beetje chillen. Een beetje kijken, wat drinken, wat kletsen. Zoiets. Kijken wat er zou gebeuren.

…

Ja, dat snap ik, maar hé, iedereen ging. Dus waarom zou ik dan niet gaan. Ze zien me aankomen zeg. ‘Jij mag zeker weer niet van je mamsie, Dennis’. ‘Die moeder van jou, dat is zo’n suf en degelijk wijf, die moet ‘ns een keer een lekkere beurt krijgen, dan wordt ze wel wat relaxter’.

…

Wat, hé, dan hoef je niet zo tegen mij tekeer te gaan. Kan ik er wat aan doen dat mijn vrienden zo praten en denken. Jaha mam, ik weet dat je gelijk hebt en jaha, ik weet dat het niet handig was om daar heen te gaan, maar ja, het is nu eenmaal zo gelopen.

…

Of wij wat gedaan hebben? Sjemig mam, wat denk je? Die fucking ME begon.

…

Sorry, sorry. Ik zal niet meer zo vloeken. Maar goed, die ME begon ons gewoon uit te dagen mam. Echt. Wij deden echt niets. Ja, behalve Mathijs natuurlijk. Die begon te gooien en toen kwam de ME recht op ons af en ja, dan ga je jezelf toch verdedigen. Daar kunnen wij toch niets…

…

Heb je Mathijs op een filmpje van de plundering van de AH gezien? Oh. Nee, ik was niet de hele tijd bij Mathijs. Echt niet, echt…

…

Nou ja, het zou kunnen dat ik…

…

Ach mam, dat meen je niet! Ik ga me echt niet melden hoor. No way!

…

Hoezo ‘recht aankijken in de spiegel’ en het zal me goed doen? Mam dit ga je niet menen!

…

Hoezo als ik het niet doe, doe jij het?

…

Mam?

______________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp: luchten.

De andere bijdragen ook lezen? Klikkerdeklik!