Samen met vriend W. ging ik laatst naar de ‘Masterclass Geluk‘ van Guido Weijers. En dat was echt supertof. Gelukkig ;-).

We worden er mee doodgegooid: adviezen over geluk. Maar vaak zijn ze wat zweverig. Daarom haalt Guido Weijers de wetenschap erbij en beantwoordt de vraag die bijna iedereen stelt: hoe word ik gelukkig?

Guido volgde zelf masterclasses over geluk op de Erasmus Universiteit, gaf een TED-talk over ‘The Pursuit of Happiness’ en deed in Bhutan onderzoek naar het Bruto Nationaal Geluk. Verwacht tijdens deze masterclass geen cabaret, maar een workshop over een van de meest gestelde vragen, onderbouwd met wetenschap. Keer na deze voorstelling huiswaarts met meer inzicht en geluk.

Volgens Guido is geluk: De ultieme balans tussen plezier/genot, tevredenheid en zingeving. Volgens mij is dat een waarheid als een koe. Met name dat laatste ‘zingeving’ is volgens mij van groot belang om echt gelukkig te kunnen zijn.

In de omschrijving stond ‘verwacht geen cabaret’ maar er viel meer dan genoeg te lachten tijdens de voorstelling. Maar belangrijker nog: er viel ook voldoende na te denken. Guido maakte rake opmerkingen die tot nadenken stemden. En het publiek ook regelmatig met beide voeten op de grond zette.
Hilarisch stukje over de impact van het krijgen van kinderen op je geluksgevoel.
Tijdens de voorstelling moesten we onze telefoons gebruiken en liet Guido de resultaten op het scherm zien. Maar ik ben er voor 99,9% van overtuigd dat hetgeen hij liet zien niet door ons ingevoerd was. ;-)
Ik heb me werkelijk heel goed vermaakt en neem ook wel wat mooie lessen mee naar huis. Dank Guido!

Mocht je denken: dit lijkt me een leuke voorstelling. Ik kan hem van harte aanraden: hier zijn de speeldata tot eind mei te vinden. Maar dan hoor ik graag achteraf graag wel welke percentages jullie scoorden met jullie telefoons.

Oh, dit lijkt me een superinteressant programma. Ik ga vanaf morgen kijken! En jij?

Don’t look up is een film waar op dit moment veel over gepraat wordt dus eergisteren vond ik dat het wel ‘ns tijd werd om hem ook te ‘netflixen’. Er zijn mensen die de film geweldig vinden en mensen die hem finaal afbreken. En zoals altijd vorm ik graag zelf een oordeel. Samen met Ova en Ova haar Lief heb ik eergisteren de film gekeken en ik vond hem vooral heel erg goed en treffend.

Waar gaat deze film over?

“Based on truly possible events.”

Wanneer astronoom Randall Mindy en zijn stagiaire Kate ontdekken dat een komeet over zes maanden een einde zal maken aan het leven op Aarde, nemen ze direct contact op met NASA en maken ze een afspraak met de Amerikaanse president. Die kan dit slechte nieuws niet gebruiken in de aanloop naar de verkiezingen en besluit voorlopig geen actie te ondernemen. Samen met ruimtedefensiexpert Dr Oglethorpe besluiten ze hun bevindingen te lekken maar de media, maar dat blijkt niet het verwachte effect te hebben.

De film legt wat mij betreft haarfijn uit waar het de westerse mens (en ik generaliseer voor het gemak even) aan ontbreekt: de wil om (financiële of eigen) belangen aan de kant te zetten voor het algemene belang, de neiging om alles wat niet leuk en gezellig is niet te willen zien en de bizarre neiging om het leven van bekende mensen belangrijker te vinden dan het voortbestaan van de planeet.

Het is een satirische film die soms ook wel een beetje over het randje gaat maar dat triggert in feite alleen maar. Wat ik wel bijzonder vond was dat er wel wat ‘relbeelden’ waren maar dat er eigenlijk niets te zien was over de totale paniek waarvan je toch zou verwachten dat die uitbreekt als de komeet echt heel dichtbij is.

Verder een tip: kijk de film helemaal af. Want halverwege en aan het eind van de aftiteling zijn nog een paar stukjes te zien.

Al met al: wat mij betreft zeker een aanrader!

Ga jij deze film kijken? Of, mocht je hem al gezien hebben, wat vond je ervan? 

En er was licht!

Wat een mooi filmpje (vooral de handschoenen vind ik persoonlijk)! Gezien op LinkedIn en te mooi om hier niet te delen vind ik.

Soms moet iets wat je ziet even bezinken: omdat het zoveel indruk maakt.

Afgelopen woensdag namelijk zag ik de pittige maar ook wondermooie en indrukwekkende voorstelling: 25 Jaar Srebrenica: gevaarlijke namen. Hoe kan je naam in hemelsnaam je doodvonnis betekenen? En toch wordt dat de wrede realiteit voor vele Bosnische moslims.

Het bijzondere aan deze voorstelling is dat twee ooggetuigen hun verhaal vertellen. Met veel bewondering keek ik naar Alma Mustafić die zelf het podium betreedt en vertelt over haar vader en 21 andere familieleden die vermoord zijn. De pijn, de wanhoop en de woede spat van het podium.

Diezelfde bewondering had ik voor Dutchbatter Ray Braat: ook hij vertelt open over zijn uitzending naar Srebrenica: over wat hij daar meemaakte, over de onmacht en frustratie en de angst.

Hoe bijzonder is het wel niet dat deze twee mensen elkaar gevonden hebben en dat ze de moed hebben gehad samen dit verhaal te brengen? Over verbinding gesproken!

Mustafić was 14 toen het gebeurde, Braat 19. Zo jong nog en dan dit de rest van je leven met je moeten dragen. Dat ik daar samen met Saar zat maakte de beleving extra intens.

Ik vond het een bijzonder mooi (een raar woord eigenlijk als het om om zoiets verschrikkelijks gaat) toneelstuk. Het is zo stoer dat Alma en Ray zelf op het podium staan en eerlijk en open hun verhaal vertellen. Dit aangevuld met het spel van drie acteurs en heel passende muziek en zang maakt dit een voorstelling die eigenlijk iedereen zou moeten zien. Iedereen! Maar als je wilt gaan, dan moet je snel zijn want de (voorlopig?) laatste voorstelling is al op 9 december.

Ook heel bijzonder: het gesprek met Alma en Ray na afloop. Ik wilde zoveel vragen stellen, maar uiteindelijk stelde ik ze niet. Waarom niet? Uit respect? Vanwege het feit dat hun verhaal zo overweldigend was? Geen idee.

Nou is Nasrdin Dchar natuurlijk sowieso geen straf om naar te kijken, maar man, man, man wat heb ik genoten van zijn voorstelling: Familiekroniek – Oumi, Dad & Ja.

Wat een prachtig monument zet Dchar neer. Hij staat ongeveer 3½ uur op het podium en tussen de drie voorstellingen door geniet je als toeschouwer van heerlijk Marokkaans eten.

‘Oumi’ gaat over zijn moeder, ‘Dad’ over zijn vader en ‘Ja’ over zijn vrouw.

Hij vertelt op een innemende manier over zijn leven en neemt de toeschouwer mee zijn leven in. Hij vertelt over zijn zoektocht als (in Nederland geboren) zoon van Marokkaanse ouders naar zijn plek in Nederland. Hij vertelt over de nuchterheid van zijn vader, de liefde van zijn moeder, over culturele verschillen en hoe daarmee o te gaan. Hij vertelt over vooroordelen en een verhardende maatschappij. Over je moeten verantwoorden voor dingen die niet op jou van toepassing zijn, maar waar anderen wel van alles van vinden. Dchar vertelt over zijn leven, opende me regelmatig de ogen en zoekt de verbinding.

Echt, als je ook nog maar enigszins de kans hebt: gaan! Je zult er ongetwijfeld net zo door geraakt worden als dat ik dat was.

Zo hé, dat was lang geleden dat laatste bioscoopbezoek. Ik heb werkelijk waar geen idee meer wanneer dat was. Ik kan het me in ieder geval niet meer herinneren. Maar gisteren kwam aan dat lang geleden een eind. Samen met Mr. T., Ova en Haar Lief en Saar gingen we naar ‘De slag om de Schelde‘.

En dat is een behoorlijk pittige film moet ik zeggen. Een film over een vergeten slag (zoals er zovelen zijn overigens).

We waren er allemaal van onder de indruk en stil van. Het is een heftige film met een aantal interessante verhaallijnen en bijzondere personages. Er worden drie jonge mensen gevolgd die ieder bij de oorlog betrokken raken: een piloot uit Engeland, een meisje dat uiteindelijk in het verzet terecht komt en een Nederlandse jongen die meevecht aan de kant van de Nazi’s. Ik vond de film af en toe keihard en heel erg confronterend. En ik denk dat dat goed is: oorlog is keihard en confronterend. Heel veel wordt er ook niet in gesproken maar juist de non-verbale communicatie, de wanhoop of vertwijfeling op de gezichten, vond ik heel erg goed getroffen.

Wat ik wel een beetje jammer vond was het feit dat sommige ‘details’ gewoon echt niet kloppen: kale bomen in september, wolkjes adem in augustus. Maar verder vond ik hem gewoon heel erg mooi en ik denk dat veel mensen deze film moeten zien omdat deze niet alleen de waanzin van de oorlog laat zien maar ook alles weer even in perspectief zet …

Alweer een paar weken geleden zat ik zomaar ineens in het theater. Nou ja, soort van dan. Ik volgde via een livestream de voorstelling ‘Wit konijn rood konijn‘.

De aanleiding van deze voorstelling was één jaar corona in de theaters. Op 13 maart 2020 moesten immers bijna alle theaters ter wereld hun deuren sluiten vanwege corona. In theaters over de hele wereld, van Argentinië tot Australië en van India tot Nederland, gaan acteurs het toneel op om de kracht van theater te tonen. In Nederland staat het stuk op 13 maart 2021 in 42 theaters geprogrammeerd. Iedere voorstelling in Nederland start om 20.00 uur. Door het tijdsverschil wordt het stuk dus gedurende 24 uur op verschillende plekken gespeeld. Hoe gaaf is dat dan wel niet?
Ik had me aangemeld voor de voorstelling die Leon van der Zanden vanuit Helmond zou gaan spelen.

Alle spelers die de voorstelling gingen doen kenden het stuk niet. Ze gingen zonder voorbereiding, repetities en regisseur het toneel op: in de hand een envelop. Leon voert het stuk dus één keer op en daarna nooit meer: we waren getuigen van de definitieve uitvoering want volgens de regel mag iemand het maar één keer spelen.

Wit Konijn Rood Konijn is een internationale theaterhit van de Iraanse schrijver Nassim Soleimanpour. Het stuk is sinds de première tien jaar geleden al in meer dan 25 talen vertaald en al duizenden keren opgevoerd.
En wat vond ik er nu eigenlijk van? Ik vond het bizar en vervreemdend, maar ook heel erg confronterend en mooi. Maar ja, daar mag ik eigenlijk helemaal niet over schrijven want al googlend vind ik nergens iets over de inhoud. Dus ik ga er niets over schrijven. Op twee zinnen na. Dat zal toch zeker wel mogen? Want deze twee woorden raken wat mij betreft de kern van de hele voorstelling: ‘ik reis naar andere werelden door mijn woorden’ en ‘ik heb u niet gezien maar ik heb u wel ontmoet’.

En oh ja, hoe deed Leon van der Zanden het? Ik vond het superstoer dat hij de uitdaging aanging en ik vond dat hij het echt heel erg goed deed. Het duurde amper een uurtje, maar ik heb er echt van genoten.