Onze laatste dag in Friesland zou een verregende dag worden volgens de voorspellingen. Wat zuidelijker zou het weer beterder zijn. Dus wij namen de auto richting het zuiden om in Hattem een klompenpad te gaan lopen.

We plakten een lusje oud centrum aan het klompenpad en waren blij dat we dat gedaan hadden want wow: wat een prachtige panden daar!

Uiteindelijk hielden we het ook in Hattem niet helemaal droog, maar het viel gelukkig reuze mee!

Oh, ik houd zo van klompenpaden! Al moet ik tegelijkertijd zeggen dat er ook wel heel veel verschil in ‘mooiheid’ van de paden zit. Tijdens onze vakantie in Epe liepen Mr. T. en ik welgeteld 6 klompenpaden!

En daarvan was het Thornspiccerpad werkelijk waar fantastisch mooi! 21 Kilometer maar liefst in een wee waarin Nederland zich in een hittegolf bevond. Maar wat een mooie en vooral ook gevarieerde route. Heerlijk! Met een geweldige pauze in Elburg (waar het wel heel erg druk was, jemig wat is dat toeristisch zeg).

De tweede route die we liepen, ook heel mooi en gevarieerd, was het ‘Horsthoekerspad‘. Prachtige bloeiende heide, ach wat was het genieten!

We liepen ook nog het Paddenpad, het Schaverensepad (met Ova, Haar Lief en Saar die twee nachtjes over waren) en op de weg naar huis (maar daarover volgt nog een los logje) het Grift en Graftenpad.
De eerste twee routes waren veruit het mooiste in variatie en afwisseling. Bij de andere paden waren er toch wel vaak heel lange rechte stukken. En als het echt zo heet is, dan is dat toch wel afzien.

Maar de allergrootste conclusie die we toch wel kunnen trekken is dat Nederland fabeltastisch mooi is!
En oh ja, dit zijn dus ‘slechts’ 5 klompenpaden, maar we deden iedere dag een flinke wandeling.

Zo liepen we op de avond van aankomst de gele en rode route op Landgoed Tongeren. Prachtig, prachtig, prachtig! En ook de bossen in de buurt van onze camping waren erg mooi. We verwonderden ons over de lage begroeiing in de bossen. Dat zie je bij ons helemaal niet, hier staan eigenlijk altijd varens. Uiteindelijk bleken het gewoon blauwe bosbessen te zijn, maar dat hadden we in eerste instantie niet echt door. Maar echt, hoe mooi!
In totaal heb ik uiteindelijk tijdens ons een weekje Epe maar liefst 117 kilometers gewandeld! Mr. T. heeft iets minder gelopen want ik ben twee keer alleen op pad geweest.

Ik vond Groningen mooi, maar Leeuwarden vond ik toch nog wel een heleboel mooierder. Wat een leuke en bruisende stad. En wat een boel mooie oude panden. En nieuwe dingen ook nog ‘ns. Genoten!Love: een van de elf Friese fonteinen.  Her en der kwamen we de prachtige dichtkunst van Judith Nieken tegen. ♥ Hier was het niet → Dit is een citaat uit De boeken van de onstuimige Zuidenwind van Alfaro Mutis. De hoofdpersoon uit dit boek ziet de tekst op een begraafplaats en is er danig van onder de indruk. Die paar woorden hebben een ontregelende werking. Je kent borden met: Hier was het, en dan komt er een verhaal over wat er ooit op die plek gebeurde. Wauw, wauw en nog ‘ns wauw: wat een prachtig pand die Centraal Apotheek! Pierre Cuypers ontwierp niet alleen de kerk in onze gemeente: dat deed hij dus ook in Leeuwarden.  Bosk: wat een geweldig kunstproject.  We verbleven in de Blokhuispoort waar in het oude cellencomplex een hostel is gevestigd. En er is nog veel meer te zien en te beleven daar in dat prachtige oude pand. Echt een superleuke ervaring! Al met al was het zeer goed toeven in Leeuwarden!

Na ons bezoek aan Westerbork reden we door naar Groningen waar we tegen 17.00 uur aankwamen. Ons hotel lag een kilometer of zeven buiten de stad, dus de avond brachten we daar door met heerlijk eten en wat geborrel.

De volgende dag gingen we met de fiets naar het centrum waar onze eerste halte het Groninger Museum was. Wat een tof gebouw is dat. En de expositie ‘Kleur’ is echt supergaaf → Er zijn oneindig veel kleurnuances, maar de expositie volgt de kleuren van de regenboog, te beginnen bij geel. Daarna loop je door groen, rood, roze, oranje en blauw. Ook de niet-kleuren, zwart en wit, komen aan bod. De zwart-witte kunst gebruikt de afwezigheid van kleur voor het grootste contrast dat er is.

Je kon een app downloaden waarmee je, bij benadering kon zien, hoe iemand die kleurenblind is: kleuren ervaart. Zie het screen shot hieronder. Echt interessant vond ik.

Prachtige foto van Antoon Corbijn van Miles Davis.

De tijdelijke expositie ‘Bitterzoet Erfgoed’ spreekt erg tot de verbeelding  → Zeven maanden lang organiseren vele samenwerkende partners in Groningen exposities die onderdelen van het slavernijverleden belichten. Uiteenlopende activiteiten waaronder muziek, theater, dans, spoken word en literatuur versterken het verhaal. Tijdens Bitterzoet Erfgoed staan vragen centraal als: Hoe was Groningen betrokken bij slavernij? Welke sporen van het slavernijverleden zie je? Welke effecten zijn tot op de dag van vandaag zichtbaar in de maatschappij? Anda Kerkhoven is een van de vrouwen die hangt in de kamer met belangrijke Groningers. En wat mij betreft zeer terecht.  Als de ophaalbrug omhoog gaat biedt dat een mooi schouwspel. Na het Groninger Museum fietsen we door naar de stad waar we in het Forum een stadswandeling kochten. Maar voordat we daaraan begonnen gingen we eerst even helemaal naar boven. En dat vinden we best stoer van onszelf want we hebben het allebei niet meer op hoogtes.  De wandeling leidde langs een aantal mooie hofjes waarvan de Prinsenhof natuurlijk geweldig was! Het Portaal: ter nagedachtenis aan de weggevoerde Joodse bewoners van de Folkingestraat. Een bronzen deur zonder klink: een deur die niet meer toegankelijk is.  We aten die avond heerlijk in een restaurantje aan de markt en tegen 22.00 uur waren we terug in het hotel.

De volgende dag checkten we na het overvloedige ontbijt (misschien dat ik hier toch ‘ns een keer over ga bloggen: want soms mat het ook wel wat minder vind ik) uit en stapten we op de fiets. Ik had een knooppunten fietstocht en een knooppunten wandeltocht in elkaar geknutseld die ons richting Zuidlaardermeer leidde. De wandelroute voerde ons door de Kropswolderbuitenpolder. Na een dikke 40 kilometer fietsen en 7 kilometer wandelen kwamen we weer bij de auto en reden we richting Leeuwarden.

Mr. T. en ik gingen dit jaar twee keer op vakantie. Of nou ja, vakantie is een wat groot woord. We splitsten onze drie weken op in wat daagjes thuis, vijf dagen weg, een weekje thuis en een weekje weg.

Onze vijf dagen weg (die vielen in de vakantie van Saar in Lloret de Mar en oh oh oh wat heeft zij het fijn gehad) besteedden we aan Groningen en Leeuwarden. En op weg (op 27 juli 2022: op 27 juli 1942 werden er 1010 Joden verplaatst naar Auschwitz) daarheen bezochten we Westerbork.

En wat Westerbork betreft: het maakte opnieuw grote indruk op me en verder laat ik de foto’s voor zichzelf spreken.

Ik moest er potjeverdikkeme vroeg mijn bed voor uit afgelopen zondag. De wekker ging om 02.45 uur (en ik had denk ik amper een uurtje geslapen). Voor dat werk van me. Maar dat werk bezorgde me tegelijkertijd wel een fantastische ervaring. Wat wil het geval?

Een van de muziekverenigingen die onze gemeente rijk is bestond 100 jaar in 2020 en dat wilde men vieren met een bijzonder optreden: namelijk een optreden waarbij men de zon op zou zien komen. Nou, we weten allemaal dat een virus een stokje stak voor een boel evenementen maar afgelopen weekend kon de inmiddels 102-jarige toch dat optreden verzorgen. Tot twee keer toe zelfs. En het was fantastisch!

De kiosk midden in de nacht.

Prachtige muziek, veel spektakel met paarden, vuur en dans en dan langzaam de zon op zien komen …
Het was echt magisch! Maar wel heel, heel, heel koud! Het was die nacht maar 9°C!

En waarom ik daar was voor het werk? Nou, omdat aan het eind van de voorstelling een van de vrijwilligers een zeer, zeer, zeer verdiende Koninklijke onderscheiding kreeg.

Ik was rond 6.00 uur ‘s ochtends thuis. Heb toen even wat suffig voor me uit zitten kijken maar heb daarna maar de wandelschoenen aangetrokken.

‘s Middags kregen we visite en ‘s avonds rolde ik rond 22.30 uur mijn bedje in (en dat is heel erg vroeg voor mijn doen). Ik sliep die nacht als een roos en dat kan ik me niet meer heugen. Ik ben blijkbaar nooit moe genoeg.

Ik had laatst een afspraak bij het Nationaal Comité 4 en 5 mei.Men stelde voor om het via een teamsoverleg te doen, maar hé, een dagje Amsterdam laat ik me niet zomaar ontzeggen. Goede combi dacht ik zo: een overleg en de rest van de dag vrij nemen.
Stilte
Elk jaar weer
Twee eindeloze minuten stilte
Een stilte die spreekt

Dat staat er op het glas bij de ingang naar de kantoren van het Nationaal Comité. Ik vind het mooi.
Na een bijzonder goed overleg sloeg ik aan de wandel. Van de Nieuwe Prinsengracht naar het Olympiaplein.  Ik kwam de Magere Brug tegen en nog veel meer moois. Mijn doel waren de ‘schaduwen’ die recent op het Olympaplein zijn onthuld. De schaduwen van de Joden die tijdens de razzia van 1943 opgepakt zijn. Ik vind het heel mooi gedaan, maar ik vraag me af of het bekend gaat worden. Dat zou wel mooi zijn.Ik at een heerlijke bagel met zalm en dronk de zo goed als lekkerste koffie ever bij Bagel Best! Van het Olympiaplein wandelde ik richting de Westerkerk en ik passeerde talloze mooie stukjes Amsterdam. De foto’s van de wandeling staan niet echt op volgorde, maar who cares?

Altijd mooi: het Rijksmuseum en daar luisterde ik een tijdlang naar een prachtige vioolversie van Hallelujah.  Het Amsterdams Lyceum, de school was net uit en de jeugd is in Amsterdam duidelijk met hetzelfde bezig als die in het zuiden. Mooi om in het voorbijgaan de kinderen ‘af te luisteren’.

Het Indiëmonument in Amsterdam is toch van een iets andere orde dan dat bij mij in de gemeente. Maar dat lijkt me vrij logisch. Beetje bijzonder, zo’n plein met hagedissen. De muurschildering vond ik dan weer wel heel mooi.
Ik wandelde dwars door het Vondelpark. Daar was het goed toeven en er was van alles te zien. Ik werd er nog geïnterviewd, maar geen idee waar dat voor was en of het ergens is uitgezonden. En er wonen zowaar ooievaars met baby’s in het Vondel. Hoe leuk is dat dan wel niet?
Prachtig die stokrozen! In de buurt van de Westerkerk. Altijd een bijzondere plek vind ik.  Het Homomonument en natuurlijk altijd weer Anne …
Het Paleis op de Dam blijft een imposant gebouw. Geen foto van het Monument op de dam, want dat wordt momenteel gedemonteerd om gerestaureerd te worden.  En tja, als ik dan in Amsterdam ben dan moet ik altijd even naar King Louie, want dat is toch wel mijn favoriete winkel.
Ik verenigde dus het nuttige met het aangename met het nuttige. ;-)
En ik slenterde uiteindelijk ruim 16 kilometer deze dag!

Ik was de aflopen dagen op mijn allereerste en heuse zakenreis in het buitenland. Zoals jullie weten ben ik erg bezig met het vieren en herdenken en dat zijn fantastische klussen om te mogen doen. Afgelopen september hadden we gasten uit Frankrijk en de USA. Zoals het dan gaat komt er vaak een tegenuitnodiging. Die kwam inderdaad uit Frankrijk (en ik verwacht ook nog wel een keer uit de USA trouwens) en die uitnodiging die werd rond de viering van 78 jaar D-Day verzilverd.

Het programma werd door de Fransozen in elkaar gezet dus daar was ik niet al te veel (al is het toch nog altijd meer dan je denkt) tijd mee kwijt. Ik was vooral tijd kwijt met het organiseren van de accommodaties, het vervoer en het op een rij zetten van teenentander.

Rondom D-Day is het altijd hartstikke druk in Normandië en dat merkte ik toen ik in oktober vorig jaar alvast wilde reserveren. We konden met ons gezelschap niet op een locatie verblijven. Dus vier van ons sliepen midden in Carentan en twee van ons in een fantastische B&B daar 6 kilometer vandaan. Dat was niet optimaal, maar het was nu eenmaal niet anders.

En wie gingen er dan allemaal mee? De burgemeester en zijn vrouw, drie collega’s met als vakgebied ‘cultuurhistorie en erfgoed’, ‘toerisme’ en ‘storystelling. En ik dus die de volledige reis voorbereid had en ter plekke nog een boel te regelen had. Het begrip ‘Met de Franse slag’ kreeg heel wat betekenis in deze dagen.
Het waren vier geweldige dagen waarin we veel gezien en gedaan hebben. We woonden 4 herdenkingen bij en ik moet zeggen, daar zijn we hier toch wel wat beter in.
Waar de Fransen duidelijk beter in zijn is de massaliteit waarmee herdacht wordt. Nu denk ik dat D-Day ook veel bekender is dan Operatie Market Garden en als je het dan over die laatste operatie hebt, dan heeft onze regio de pech dat de meeste aandacht naar Nijmegen en Arnhem uitgaat. Maar echt: wat een drukte! Dat doen wij alleen in kroonjaren waarvan 2024 het eerstvolgende is.

Er waren nog behoorlijk veel veteranen en nog veel meer militairen die vooral tijdens de herdenkingen een rol hadden. Wat ik echt heel erg mooi vond was dat er naast Franse en Amerikaanse soldaten ook een groep Duitse soldaten was. Ik denk dat dat inmiddels moet kunnen.  Wat heel leuk was, is dat Carentan zo gecharmeerd was van onze parachuutjes dat ze die ook hebben laten maken en op een aantal gedenkwaardige plaatsen neergezet hebben.  We gingen onder andere naar Utah-beach en bezochten musea om inspiratie op te doen. We zagen een boel monumenten en heel veel reenacters. De vlag hieronder is een originele vlag van het 101ste Airborne Division van 1947. 
We hadden een fantastische lunch met veteranen en dat lied van Vera Lynn klopte wat dat betreft precies. Maar dat volgt in het logje met wachtwoord.

We mochten ook een diner met circa 400 gasten bijwonen. Dat was erg bijzonder. De twee tafels in het midden (met de gele tafelkleden) werden bediend (de andere gasten moesten langs het buffet). Het is logisch dat de burgemeester aan die tafel zat, maar wij dus ook. Weliswaar bij de ‘mindere goden’, maar toch. We voelden ons echt heuse VIPS. Wat dan weer wel bijzonder (en vooral ook heel jammer) was, was dat het eten koud opgediend werd. Alles. Dus we aten een koud voorgerecht, een koud hoofdgerecht (zalm en kip op één bord) en koude kaas toe. Ik moet zeggen dat ik alleen tijdens het diner dat ik met mijn drie collega’s nuttigde echt een beetje het idee had van de Franse keuken te genieten. Dat was echt zo lekker! De B&B waar mijn collega en ik sliepen is echt volledig in ‘Airborne-style’. De eigenaar en zijn vrouw zijn helemaal gek van de Tweede Wereldoorlog en dat is in de prachtige B&B op alle mogelijke manieren zichtbaar. Zo mooi! Onze laatste avond was dan ook bij zijn B&B waar we deelnamen aan een geweldige barbecue. Aanwezig waren een drietal veteranen, de burgemeester van het dorp met zijn vrouw, Amerikaanse militairen (staf), reenactors, gasten van de B&B en nog veel meer. Het was een topavond!  Wat ik vooral meeneem is dat de manier van herdenken in Frankrijk totaal niet de onze is. De herdenkingen duren veel te lang en vaak weten mensen niet wat er van ze verwacht wordt. Ook worden de vaak ellelange toespraken eerst in het Frans en dan nog een keer helemaal in het Engels voorgelezen (of omgekeerd) en dat maakt dat het echt veel te lang duurt allemaal.  Want ga er maar aanstaan als militair: anderhalf uur in de houding tijdens een herdenking. Het was wat dat betreft maar goed dat het niet al best weer was (behoorlijk koud en veel regen).  We deden ook een Battelfield Tour en onze gids vertelde ons honderduit over de gebeurtenissen in en om Carentan.  Het uiteindelijke doel van de uitwisseling is om elkaar te versterken in onze manier van herdenken. We delen een gemeenschappelijke bevrijder: de 101ste Airborne Divisie en onze bevrijders van toen verdienen het dat we hun geschiedenis vastleggen.  In het kerkje van Angoville au Plain kun je op de banken de bloedvlekken van de gewonden nog zien. In dit kerkje verzorgden twee Amerikaanse medics zowel Duitse als Amerikaanse gewonden. Een van de medics overleed in 2013 en een deel van zijn as is bij de kerk begraven. Toen wij in de B&B verbleven was zijn zoon daar ook. Dat zijn bijzondere ontmoetingen.  Het was al met al een geweldige ervaring. Ik heb veel gezien, veel inspiratie opgedaan en mijn netwerk is enorm gegroeid. Ik heb ook geleerd wat ik niet wil en dat is misschien nog wel net zo belangrijk.