Categoriearchief: Gezien
De slag om de Schelde
Zo hé, dat was lang geleden dat laatste bioscoopbezoek. Ik heb werkelijk waar geen idee meer wanneer dat was. Ik kan het me in ieder geval niet meer herinneren. Maar gisteren kwam aan dat lang geleden een eind. Samen met Mr. T., Ova en Haar Lief en Saar gingen we naar ‘De slag om de Schelde‘.
En dat is een behoorlijk pittige film moet ik zeggen. Een film over een vergeten slag (zoals er zovelen zijn overigens).
We waren er allemaal van onder de indruk en stil van. Het is een heftige film met een aantal interessante verhaallijnen en bijzondere personages. Er worden drie jonge mensen gevolgd die ieder bij de oorlog betrokken raken: een piloot uit Engeland, een meisje dat uiteindelijk in het verzet terecht komt en een Nederlandse jongen die meevecht aan de kant van de Nazi’s. Ik vond de film af en toe keihard en heel erg confronterend. En ik denk dat dat goed is: oorlog is keihard en confronterend. Heel veel wordt er ook niet in gesproken maar juist de non-verbale communicatie, de wanhoop of vertwijfeling op de gezichten, vond ik heel erg goed getroffen.
Wat ik wel een beetje jammer vond was het feit dat sommige ‘details’ gewoon echt niet kloppen: kale bomen in september, wolkjes adem in augustus. Maar verder vond ik hem gewoon heel erg mooi en ik denk dat veel mensen deze film moeten zien omdat deze niet alleen de waanzin van de oorlog laat zien maar ook alles weer even in perspectief zet …
Wit konijn Rood konijn
Alweer een paar weken geleden zat ik zomaar ineens in het theater. Nou ja, soort van dan. Ik volgde via een livestream de voorstelling ‘Wit konijn rood konijn‘.
De aanleiding van deze voorstelling was één jaar corona in de theaters. Op 13 maart 2020 moesten immers bijna alle theaters ter wereld hun deuren sluiten vanwege corona. In theaters over de hele wereld, van Argentinië tot Australië en van India tot Nederland, gaan acteurs het toneel op om de kracht van theater te tonen. In Nederland staat het stuk op 13 maart 2021 in 42 theaters geprogrammeerd. Iedere voorstelling in Nederland start om 20.00 uur. Door het tijdsverschil wordt het stuk dus gedurende 24 uur op verschillende plekken gespeeld. Hoe gaaf is dat dan wel niet?
Ik had me aangemeld voor de voorstelling die Leon van der Zanden vanuit Helmond zou gaan spelen.
Alle spelers die de voorstelling gingen doen kenden het stuk niet. Ze gingen zonder voorbereiding, repetities en regisseur het toneel op: in de hand een envelop. Leon voert het stuk dus één keer op en daarna nooit meer: we waren getuigen van de definitieve uitvoering want volgens de regel mag iemand het maar één keer spelen.
Wit Konijn Rood Konijn is een internationale theaterhit van de Iraanse schrijver Nassim Soleimanpour. Het stuk is sinds de première tien jaar geleden al in meer dan 25 talen vertaald en al duizenden keren opgevoerd.
En wat vond ik er nu eigenlijk van? Ik vond het bizar en vervreemdend, maar ook heel erg confronterend en mooi. Maar ja, daar mag ik eigenlijk helemaal niet over schrijven want al googlend vind ik nergens iets over de inhoud. Dus ik ga er niets over schrijven. Op twee zinnen na. Dat zal toch zeker wel mogen? Want deze twee woorden raken wat mij betreft de kern van de hele voorstelling: ‘ik reis naar andere werelden door mijn woorden’ en ‘ik heb u niet gezien maar ik heb u wel ontmoet’.
En oh ja, hoe deed Leon van der Zanden het? Ik vond het superstoer dat hij de uitdaging aanging en ik vond dat hij het echt heel erg goed deed. Het duurde amper een uurtje, maar ik heb er echt van genoten.
Mechelen
Oh, Mechelen wat was je mooi. Wat een prachtige omgeving, wat een fijn weer, wat hebben we heerlijk gewandeld (maar liefst bijna 86 kilometer) en leuke dingen gedaan.
Prachtige vakwerkhuizen gezien, over velden gezworven en door weilanden gestapt. Vele terrasjes gepikt, lekker uit gegeten, getafeltennisd en gebadmintond, iedere avond spelletjes gedaan (met Mr. T. als de ultieme keeskampioen), blaren doorgeprikt, gerodeld (Saar en ik), ijsjes gegeten, een kabelbaantje gepikt, Valkenburg en Maastricht bezocht (waar Saar eindelijk die felbegeerde paarse vest vond en ik een geweldige rok), Margraten en Eyewitness bezocht, kaarsjes aangestoken, in één minuut drie landen bezocht, gekart (Saar en Mr. T.), ontelbare veldkruizen gezien en nog veel, veel meer …
Kortom geweldig genoten. Nederland wat ben je mooi! Zeker met goed (lees: droog) weer.
Zandsculpturen
Op onze laatste vakantiedag vorige week in Ermelo bezochten we het zandsculpturenfestival in Garderen. Dit jaar stond dat in het teken van de Tweede Wereldoorlog en 75 jaar vrijheid en ik heb mijn ogen uitgekeken.
Het is enorm indrukwekkend en er is ongelooflijk veel te zien. Heel veel aspecten van de Tweede Wereldoorlog worden belicht. Niet alleen de bekende dingen, maar bijvoorbeeld ook het kraken van de Enigmacode, het oostfront en nog heel veel meer.
Als je de kans hebt: ga kijken. Echt het is de moeite waard. Let op: je moet van te voren wel je kaartje(s) reserveren.
Mooie luchten
My own private war & Granny Project
Laatst was er een documentairefestival hier in de gemeente en ik ging naar twee documentaires kijken. De eerste was ‘My own private war‘ en daar ging ik samen met Mr. T. heen. De tweede was ‘Granny Project‘ en daar ging ik alleen naar toe (een soort van oefenen voor straks in december haha).
In allebei de documentaires draait het -opnieuw- om oorlog en allebei waren ze enorm boeiend.
Dit staat er op internet over ‘My own private war’:
Hoe kom je in het reine met je oorlogsverleden en hoe zorg je ervoor dat je je kinderen er niet mee belast? In deze persoonlijke documentaire probeert Lidija Zelovic een antwoord te vinden op die vraag. Zelovic groeit op in Sarajevo, toen nog Joegoslavië, waar in 1992 een burgeroorlog uitbreekt die de bevolking tot op het bot verdeelt. In 1993 vlucht ze naar Nederland. Als oorlogscorrespondent voor onder andere de BBC en later als filmmaakster probeert ze dichter bij de waarheid achter oorlog te komen. Vrienden en familieleden gedragen zich anders, ook nu de oorlog al lang is afgelopen. Wat is er met hen gebeurd? Tijdens het maken van de film komt Zelovic steeds meer tot de overtuiging dat de eigenlijke oorlog in mensen zelf woedt, ook in haar.
De eerste 10 minuten vond ik het wat warrig allemaal, maar op een gegeven moment zat ik echt helemaal in het verhaal van Zelovic en kon ik alleen maar vol verwondering en bewondering naar haar werk kijken. Wat een krachtige vrouw, ze oogt hartstikke fragiel, maar wow, wat een kracht. Zelovic schuwt harde discussies niet en ik vond het echt zo bijzonder om haar gesprekken met bijvoorbeeld haar vader of een goede vriend van vroeger te zien. Ik zou zeggen, kijk vooral de documentaire een keer als je daar tijd voor hebt. Dat kun je via deze link doen.
Bijzonder aan het festival was dat de makers ook aanwezig waren dus dat gold in dit geval ook. Na afloop werd Zelovic geïnterviewd en was er de gelegenheid om vragen te stellen. Interessant vond ik. En verhelderend. Voordat Mr. T. en ik weggingen hebben we nog even kort met haar gesproken en ook daarvan kan ik alleen maar zeggen ‘heel bijzonder’. Ik was echt onder de indruk.
De tweede documentaire ‘Granny Project’ begon eigenlijk ook wel wat warrig en wazig. Althans, voor mij dan. Net als ‘My own private war’ was deze in het Engels en dat is ook wel wat lastig te volgen vind ik, zeker als er nog ander geluid op de achtergrond meedraait. Maar ook voor deze documentaire gold na een kwartiertje was ik volledig verkocht.
“Granny Project” is a seven-year- long investigation of three young men coming to terms with their heritage through the extraordinary lives of their grandmothers: an English spy, a dancer from Nazi Germany and a Hungarian communist Holocaust survivor. These guys move back and forth across Europe at the same time as their grandmothers set off on a virtual journey of memory. They transport their grannies back to their youth and in doing so provide us with an insight into the transcendental connection between grandparents and grandchildren, on the verge of the 21st century. Granny Project is a coming of age story of three young men and a ‘coming out of age’ tale of their grandmothers, an experiment to form a language which the forthcoming generations could use to keep the values, generated in the 20th century, alive. The film deals with classic values and taboo-like historical topics – and the method used is equally important as it gives an insight to the zeitgeist of the young today.
Echt ook een heel bijzondere documentaire. De humor van de jongens, maar ook van de oma’s (vooral van de Britse dame!), de ontmoetingen over en weer (op een gegeven moment ontmoeten de oma’s elkaar ook), de confronterende issues die aangestipt worden, de serieuze verhalen en boodschappen. Echt heel bijzonder. En ook zo bijzonder dat het hele traject zeven jaar in beslag genomen heeft. De Britse oma heeft het eindresultaat nooit gezien, zij overleed i 2016, de andere twee oma’s leefden op het moment dat ik de documentaire zag nog steeds want ook hier was de maker aanwezig. Echt heel erg bijzonder. Ik ben blij dat ik gegaan ben. Hier kun je de trailer zien, ik heb helaas de film niet op het internet kunnen vinden.
Gek eigenlijk, ik kijk zelden documentaires. En ik denk nu dus dat ik best wel wat gemist heb. Is er een documentaire waarvan jij denkt: die moet Mrs. T. zeker een keer kijken? En waarom?
Beschermd: En er waren ook nog heuse mensen in Berlijn!
Berlijn: wat was je mooi, sprankelend, indrukwekkend en héét!
Vier geweldige dagen heb ik, samen met Mr. T., zijn zussen en hun mannen mogen beleven. We hebben heel veel gezien, gekletst, gefietst, gewandeld, heerlijk gegeten en veel wit biertjes gedronken in verband met heel heet … kortom: wat een fantastische stad!
Berlin (sculpture)
Gedächtniskirche
Siegessäule
Checkpoint Charlie
Museum Haus am Checkpoint Charlie
Topografie des Terrors
Sony Center
Holocaust Monument
Reichstag
Sowjetisches Ehrenmal
Brandenburger Tor
Berlijnse muur
Kindertransport Memorial
TV Toren en Marienkirche
Haus Schwarzenberg
Berliner Dom
Wereldklok
Stasimuseum
Treptowerpark en Sovjetgedenkteken
Oberbaumbrücke
East Side Gallery
Marx en Engels 
Hauptbahnhof
Berlijn is een heerlijke stad. Ondanks het feit dat het een miljoenenstad is vonden we het er erg relaxed en was het er heerlijk toeven. Fietsen huren en de stad doorkruisen is echt zo tof. We hebben in twee dagen wel bijna 80 kilometer bij elkaar gefietst en dat ging superrelaxed.
De stad heeft een aangrijpende geschiedenis, maar bruist ook van de energie. Prachtige statische panden en moderne kunst. Rijkdom en armoede, kunstenaars, straatmuzikanten, oude van dagen, jonge mensen, dik, dun, alternatief of superdegelijk, we zijn alles tegengekomen. We hebben GENOTEN!
Seizoen 2019-2020
Op 7 mei gingen vriend W en ik naar de ‘vrienden van het theater-avond’. Vriend W is ‘vriend van …’ geworden want dat levert best een aantal leuke voordeeltjes op en je hebt voorrang bij het bestellen van kaartjes. Om 23.00 uur die avond kregen wij de nieuwe brochure overhandigd en al snel kwamen we tot de conclusie dat er weer veel en veel te veel leuks is het komend seizoen. Dat werd schrappen dus. Uiteindelijk heb ik voor de volgende voorstellingen kaartjes in huis:
- Uiteraard zitten er twee kaartjes van Theo Maassen bij want tja, you’ll love him or you’ll hate him en ik love him very much.
Zo heb ik die ‘hate’ juist voor Youp van ‘t Hek, maar ik ben de kwaadste niet en bestelde ook voor Van ‘t Hek kaartjes om die snel door te verkopen aan vrienden. Tja, als vriend heb je nu eenmaal voorrang bij het bestellen en zo maakte ik een paar mensen heel erg blij. - Ook gaan Mr. T. en ik naar iets heel bijzonders ‘Breeknacht‘. Daar ben ik echt heel benieuwd naar en ik denk dat het erg indrukwekkend zal zijn.
- We zagen hem al eerder en ook dit keer zijn Mr. T. en ik van de partij. Wim Daniëls immers vinden wij een ware woordkunstenaar en we zijn bijzonder benieuwd naar zijn nieuwe voorstelling ‘De wondere wereld van de taal‘.
- Op die zevende mei laat het theater ook altijd een aantal korte voorproefjes zien en een van die voorproefjes was ‘155‘. En wow, was dat even gaaf zeg. En dat ik Mr. T. zover kreeg om ook mee te gaan is zo mogelijk nog gaverder. Ik ben heel benieuwd, want het is nou eenmaal zo dat ik helemaal niets met motors heb en Mr. T. wel. Maar dat voorproefje was zo bijzonder dat ik denk dat ik best een paar uur iets met motors kan hebben.
- Dan gaan we, wederom samen, naar de Nieuwjaarsconference van Rob Scheepers. Nou moet ik zeggen, als die net zo actueel is als zijn website, da belooft dat niet veel goeds. ;-)
- Met vriend W ga ik dan weer naar Pieter Derks. Nog nooit gezien, maar vriend W. moest anders alleen en dat is ook zo wat nietwaar? Ik offer me dan graag op.
- En dan weer een cabaretiere die Mr. T. en ik al vaker zagen en die we echt zo tof vinden: Sara Kroos met haar show ‘verte’. We zijn erg benieuwd. Dit is wel een gevalletje van slechte planning want de volgende dag
moetenmogen we alweer naar het theater. - Met mijn nichtje en haar vriend, Mr. T., vriend W en nog (ik geloof) 9 anderen gaan we naar The Pink Floyd Sound die The Wall spelen. Ik zag The Wall volgens mij al minstens vijf keer eerder en ook van de echte Pink Floyd en zelfs een keer in Berlijn door Roger Waters dus ik denk dat ik wel een soort van fan ben. En de muziek is natuurlijk fantastisch. En gelukkig beheerst The Pink Floyd Sound deze wonderbaarlijk mooie muziek zeer goed.
- Beetje jammer dat Pepijn Gunneweg geen eigen website heeft. Althans, ik heb hem niet kunnen vinden. Met Mr. T. ga ik naar ‘The great wonder’ en in de theaterbrochure staat daar het volgende over: The Great Wonder is de eerste soloshow van acteur, presentator, komiek en voormalig Ashton Brother Pepijn Gunneweg. Het is een magisch schouwspel waarin hij verder gaat waar hij ooit gestopt is. Acts en trucs in een vierdimensionale show die zich voor, boven en tussen het publiek afspeelt. Gunneweg belooft een magische wereld met bizarre illusies, kleine poëtische nummers, vliegende vissen en gelanceerde kippen! Ik heb hem twee keer gezien bij de Asthon Brothers en dat was supertof. Benieuwd wat hij solo presteert.
- En daar is dan die andere geweldige dame waar Mr. T. en ik altijd naar toe willen als ze in ‘ons’ theater speelt: Claudia de Breij. We zagen haar al veel vaker en haar shows zitten van begin tot einde echt ongelooflijk goed in elkaar. Cabaret in optima forma!
- Mmmm, wel weer veel cabaret dit jaar, maar ach, iemand moet het doen nietwaar? En die arme cabaretiers moeten tenslotte ook centjes verdienen. Met vriend W ga ik nog naar Guido Weijers die ons een masterclass geluk zal geven. Nou ben ik over het algemeen hartstikke gelukkig dus ik weet niet of hij mij nog veel kan vertellen, maar dat ik ga lachen daar, dat staat wel vast.
- In mijn vaste theater zal ik tenslotte, samen met Mr. T., de toneelvoorstelling ‘De vrouw die de honden eten gaf‘ gaan zien.Dit toneelstuk gaat over de vrouw van Marc Dutroux Michelle Martin. In de pers werd zij de meest gehate vrouw van het België genoemd, de vrouw die twee kinderen in een kelder had laten verhongeren en sterven. Haar daden – of gebrek aan daadkracht – leken onvergeeflijker dan die van haar echtgenoot, moordenaar en verkrachter Marc Dutroux. Het lijkt me een heel intens en bijzonder toneelstuk en ik ben daar dan ook erg benieuwd naar hoe verschrikkelijk de hele geschiedenis ook geweest is.
- Met mijn Bowie-vrienden B. en H. ga ik ook nog naar Amsterdam waar ik Lazarus zal gaan zien. Ook daar heb ik heel veel zin in. Niet in het minst omdat we er ook ook nog een dagje Amsterdam aan vastplakken. Wel weer een beetje jammer dat dit ook slecht gepland is, want de dag ervoor zit ik bij Rob Schepers. Ik heb een heel zwaar leven inderdaad.
- Verder vermoed ik dat er nog best wel wat bij zal komen. Waarschijnlijk zullen dat voornamelijk lokale voorstellingen zijn. Rondom 75 jaar bevrijden en herdenken worden er namelijk best een aantal interessante toneelstukken en muziekvoorstellingen verzorgd en ik denk zo maar dat ik daar ook bij aan zal schuiven.
Wat ook zo leuk is aan ‘vriend zijn’ is dat je over het algemeen gewoon superfijne plekken hebt. We zitten zo goed als altijd op de vijfde rij in het midden en dat zijn echt supergave stoeken.
Al met al belooft het weer een fijn theaterseizoen te worden. Ik heb er in zin in!