Oh, Mechelen wat was je mooi. Wat een prachtige omgeving, wat een fijn weer, wat hebben we heerlijk gewandeld (maar liefst bijna 86 kilometer) en leuke dingen gedaan.
Prachtige vakwerkhuizen gezien, over velden gezworven en door weilanden gestapt. Vele terrasjes gepikt, lekker uit gegeten, getafeltennisd en gebadmintond, iedere avond spelletjes gedaan (met Mr. T. als de ultieme keeskampioen), blaren doorgeprikt, gerodeld (Saar en ik), ijsjes gegeten, een kabelbaantje gepikt, Valkenburg en Maastricht bezocht (waar Saar eindelijk die felbegeerde paarse vest vond en ik een geweldige rok), Margraten en Eyewitness bezocht, kaarsjes aangestoken, in één minuut drie landen bezocht, gekart (Saar en Mr. T.), ontelbare veldkruizen gezien en nog veel, veel meer …
Kortom geweldig genoten. Nederland wat ben je mooi! Zeker met goed (lees: droog) weer.
Op onze laatste vakantiedag vorige week in Ermelo bezochten we het zandsculpturenfestival in Garderen. Dit jaar stond dat in het teken van de Tweede Wereldoorlog en 75 jaar vrijheid en ik heb mijn ogen uitgekeken.
Het is enorm indrukwekkend en er is ongelooflijk veel te zien. Heel veel aspecten van de Tweede Wereldoorlog worden belicht. Niet alleen de bekende dingen, maar bijvoorbeeld ook het kraken van de Enigmacode, het oostfront en nog heel veel meer.
Als je de kans hebt: ga kijken. Echt het is de moeite waard. Let op: je moet van te voren wel je kaartje(s) reserveren.
Laatst was er een documentairefestival hier in de gemeente en ik ging naar twee documentaires kijken. De eerste was ‘My own private war‘ en daar ging ik samen met Mr. T. heen. De tweede was ‘Granny Project‘ en daar ging ik alleen naar toe (een soort van oefenen voor straks in december haha).
In allebei de documentaires draait het -opnieuw- om oorlog en allebei waren ze enorm boeiend.
Dit staat er op internet over ‘My own private war’:
Hoe kom je in het reine met je oorlogsverleden en hoe zorg je ervoor dat je je kinderen er niet mee belast? In deze persoonlijke documentaire probeert Lidija Zelovic een antwoord te vinden op die vraag. Zelovic groeit op in Sarajevo, toen nog Joegoslavië, waar in 1992 een burgeroorlog uitbreekt die de bevolking tot op het bot verdeelt. In 1993 vlucht ze naar Nederland. Als oorlogscorrespondent voor onder andere de BBC en later als filmmaakster probeert ze dichter bij de waarheid achter oorlog te komen. Vrienden en familieleden gedragen zich anders, ook nu de oorlog al lang is afgelopen. Wat is er met hen gebeurd? Tijdens het maken van de film komt Zelovic steeds meer tot de overtuiging dat de eigenlijke oorlog in mensen zelf woedt, ook in haar.
De eerste 10 minuten vond ik het wat warrig allemaal, maar op een gegeven moment zat ik echt helemaal in het verhaal van Zelovic en kon ik alleen maar vol verwondering en bewondering naar haar werk kijken. Wat een krachtige vrouw, ze oogt hartstikke fragiel, maar wow, wat een kracht. Zelovic schuwt harde discussies niet en ik vond het echt zo bijzonder om haar gesprekken met bijvoorbeeld haar vader of een goede vriend van vroeger te zien. Ik zou zeggen, kijk vooral de documentaire een keer als je daar tijd voor hebt. Dat kun je via deze link doen.
Bijzonder aan het festival was dat de makers ook aanwezig waren dus dat gold in dit geval ook. Na afloop werd Zelovic geïnterviewd en was er de gelegenheid om vragen te stellen. Interessant vond ik. En verhelderend. Voordat Mr. T. en ik weggingen hebben we nog even kort met haar gesproken en ook daarvan kan ik alleen maar zeggen ‘heel bijzonder’. Ik was echt onder de indruk.
De tweede documentaire ‘Granny Project’ begon eigenlijk ook wel wat warrig en wazig. Althans, voor mij dan. Net als ‘My own private war’ was deze in het Engels en dat is ook wel wat lastig te volgen vind ik, zeker als er nog ander geluid op de achtergrond meedraait. Maar ook voor deze documentaire gold na een kwartiertje was ik volledig verkocht.
“Granny Project” is a seven-year- long investigation of three young men coming to terms with their heritage through the extraordinary lives of their grandmothers: an English spy, a dancer from Nazi Germany and a Hungarian communist Holocaust survivor. These guys move back and forth across Europe at the same time as their grandmothers set off on a virtual journey of memory. They transport their grannies back to their youth and in doing so provide us with an insight into the transcendental connection between grandparents and grandchildren, on the verge of the 21st century. Granny Project is a coming of age story of three young men and a ‘coming out of age’ tale of their grandmothers, an experiment to form a language which the forthcoming generations could use to keep the values, generated in the 20th century, alive. The film deals with classic values and taboo-like historical topics – and the method used is equally important as it gives an insight to the zeitgeist of the young today.
Echt ook een heel bijzondere documentaire. De humor van de jongens, maar ook van de oma’s (vooral van de Britse dame!), de ontmoetingen over en weer (op een gegeven moment ontmoeten de oma’s elkaar ook), de confronterende issues die aangestipt worden, de serieuze verhalen en boodschappen. Echt heel bijzonder. En ook zo bijzonder dat het hele traject zeven jaar in beslag genomen heeft. De Britse oma heeft het eindresultaat nooit gezien, zij overleed i 2016, de andere twee oma’s leefden op het moment dat ik de documentaire zag nog steeds want ook hier was de maker aanwezig. Echt heel erg bijzonder. Ik ben blij dat ik gegaan ben. Hier kun je de trailer zien, ik heb helaas de film niet op het internet kunnen vinden.
Gek eigenlijk, ik kijk zelden documentaires. En ik denk nu dus dat ik best wel wat gemist heb. Is er een documentaire waarvan jij denkt: die moet Mrs. T. zeker een keer kijken? En waarom?
Berlijn is een heerlijke stad. Ondanks het feit dat het een miljoenenstad is vonden we het er erg relaxed en was het er heerlijk toeven. Fietsen huren en de stad doorkruisen is echt zo tof. We hebben in twee dagen wel bijna 80 kilometer bij elkaar gefietst en dat ging superrelaxed.
De stad heeft een aangrijpende geschiedenis, maar bruist ook van de energie. Prachtige statische panden en moderne kunst. Rijkdom en armoede, kunstenaars, straatmuzikanten, oude van dagen, jonge mensen, dik, dun, alternatief of superdegelijk, we zijn alles tegengekomen. We hebben GENOTEN!
Op 7 mei gingen vriend W en ik naar de ‘vrienden van het theater-avond’. Vriend W is ‘vriend van …’ geworden want dat levert best een aantal leuke voordeeltjes op en je hebt voorrang bij het bestellen van kaartjes. Om 23.00 uur die avond kregen wij de nieuwe brochure overhandigd en al snel kwamen we tot de conclusie dat er weer veel en veel te veel leuks is het komend seizoen. Dat werd schrappen dus. Uiteindelijk heb ik voor de volgende voorstellingen kaartjes in huis:
Uiteraard zitten er twee kaartjes van Theo Maassen bij want tja, you’ll love him or you’ll hate him en ik love him very much.
Zo heb ik die ‘hate’ juist voor Youp van ‘t Hek, maar ik ben de kwaadste niet en bestelde ook voor Van ‘t Hek kaartjes om die snel door te verkopen aan vrienden. Tja, als vriend heb je nu eenmaal voorrang bij het bestellen en zo maakte ik een paar mensen heel erg blij.
Ook gaan Mr. T. en ik naar iets heel bijzonders ‘Breeknacht‘. Daar ben ik echt heel benieuwd naar en ik denk dat het erg indrukwekkend zal zijn.
We zagen hem al eerder en ook dit keer zijn Mr. T. en ik van de partij. Wim Daniëls immers vinden wij een ware woordkunstenaar en we zijn bijzonder benieuwd naar zijn nieuwe voorstelling ‘De wondere wereld van de taal‘.
Op die zevende mei laat het theater ook altijd een aantal korte voorproefjes zien en een van die voorproefjes was ‘155‘. En wow, was dat even gaaf zeg. En dat ik Mr. T. zover kreeg om ook mee te gaan is zo mogelijk nog gaverder. Ik ben heel benieuwd, want het is nou eenmaal zo dat ik helemaal niets met motors heb en Mr. T. wel. Maar dat voorproefje was zo bijzonder dat ik denk dat ik best een paar uur iets met motors kan hebben.
Dan gaan we, wederom samen, naar de Nieuwjaarsconference van Rob Scheepers. Nou moet ik zeggen, als die net zo actueel is als zijn website, da belooft dat niet veel goeds. ;-)
Met vriend W ga ik dan weer naar Pieter Derks. Nog nooit gezien, maar vriend W. moest anders alleen en dat is ook zo wat nietwaar? Ik offer me dan graag op.
En dan weer een cabaretiere die Mr. T. en ik al vaker zagen en die we echt zo tof vinden: Sara Kroos met haar show ‘verte’. We zijn erg benieuwd. Dit is wel een gevalletje van slechte planning want de volgende dag moeten mogen we alweer naar het theater.
Met mijn nichtje en haar vriend, Mr. T., vriend W en nog (ik geloof) 9 anderen gaan we naar The Pink Floyd Sound die The Wall spelen. Ik zag The Wall volgens mij al minstens vijf keer eerder en ook van de echte Pink Floyd en zelfs een keer in Berlijn door Roger Waters dus ik denk dat ik wel een soort van fan ben. En de muziek is natuurlijk fantastisch. En gelukkig beheerst The Pink Floyd Sound deze wonderbaarlijk mooie muziek zeer goed.
Beetje jammer dat Pepijn Gunneweg geen eigen website heeft. Althans, ik heb hem niet kunnen vinden. Met Mr. T. ga ik naar ‘The great wonder’ en in de theaterbrochure staat daar het volgende over: The Great Wonder is de eerste soloshow van acteur, presentator, komiek en voormalig Ashton Brother Pepijn Gunneweg. Het is een magisch schouwspel waarin hij verder gaat waar hij ooit gestopt is. Acts en trucs in een vierdimensionale show die zich voor, boven en tussen het publiek afspeelt. Gunneweg belooft een magische wereld met bizarre illusies, kleine poëtische nummers, vliegende vissen en gelanceerde kippen! Ik heb hem twee keer gezien bij de Asthon Brothers en dat was supertof. Benieuwd wat hij solo presteert.
En daar is dan die andere geweldige dame waar Mr. T. en ik altijd naar toe willen als ze in ‘ons’ theater speelt: Claudia de Breij. We zagen haar al veel vaker en haar shows zitten van begin tot einde echt ongelooflijk goed in elkaar. Cabaret in optima forma!
Mmmm, wel weer veel cabaret dit jaar, maar ach, iemand moet het doen nietwaar? En die arme cabaretiers moeten tenslotte ook centjes verdienen. Met vriend W ga ik nog naar Guido Weijers die ons een masterclass geluk zal geven. Nou ben ik over het algemeen hartstikke gelukkig dus ik weet niet of hij mij nog veel kan vertellen, maar dat ik ga lachen daar, dat staat wel vast.
In mijn vaste theater zal ik tenslotte, samen met Mr. T., de toneelvoorstelling ‘De vrouw die de honden eten gaf‘ gaan zien.Dit toneelstuk gaat over de vrouw van Marc Dutroux Michelle Martin. In de pers werd zij de meest gehate vrouw van het België genoemd, de vrouw die twee kinderen in een kelder had laten verhongeren en sterven. Haar daden – of gebrek aan daadkracht – leken onvergeeflijker dan die van haar echtgenoot, moordenaar en verkrachter Marc Dutroux. Het lijkt me een heel intens en bijzonder toneelstuk en ik ben daar dan ook erg benieuwd naar hoe verschrikkelijk de hele geschiedenis ook geweest is.
Met mijn Bowie-vrienden B. en H. ga ik ook nog naar Amsterdam waar ik Lazarus zal gaan zien. Ook daar heb ik heel veel zin in. Niet in het minst omdat we er ook ook nog een dagje Amsterdam aan vastplakken. Wel weer een beetje jammer dat dit ook slecht gepland is, want de dag ervoor zit ik bij Rob Schepers. Ik heb een heel zwaar leven inderdaad.
Verder vermoed ik dat er nog best wel wat bij zal komen. Waarschijnlijk zullen dat voornamelijk lokale voorstellingen zijn. Rondom 75 jaar bevrijden en herdenken worden er namelijk best een aantal interessante toneelstukken en muziekvoorstellingen verzorgd en ik denk zo maar dat ik daar ook bij aan zal schuiven.
Wat ook zo leuk is aan ‘vriend zijn’ is dat je over het algemeen gewoon superfijne plekken hebt. We zitten zo goed als altijd op de vijfde rij in het midden en dat zijn echt supergave stoeken.
Al met al belooft het weer een fijn theaterseizoen te worden. Ik heb er in zin in!
Tijd voor een nieuw ‘wist u datje’, waarmee ik iedereen in een klap even ‘bijpraat’ over hoe het hier reilt en zeilt. Komt ie … Wist u dat …
Vandaag over een week we rond deze tijd een teruggekeerde dochter in huis hebben.
Dat een dochter is die een werkelijk geweldige tijd heeft gehad in Zuid-Afrika.
Het een tijd was waarin het geld met bakken de deur uit vloog (want onbetaalde stage) en er navenant bijna niets binnenkwam.
Het maar goed is dat ze een goed gevulde bankrekening had toen ze vertrok (veel gewerkt!).
Ik me enorm verbaasd heb over de mate waarin ik De Student gemist heb. Echt niet normaal. Om moe van te worden. En op z’n tijd ook heel verdrietig. Maar eigenlijk net zo vaak was ik vooral heel erg trots op haar.
Ik de afgelopen tijd naar veel leuke dingen geweest ben. Ik bijvoorbeeld naar ‘In vrede‘ ging: een geweldige toneelvoorstelling en naar ‘Casablanca‘, eveneens een toneelvoorstelling waaraan ik in het begin erg moest wennen maar dat uiteindelijk geweldig in elkaar zat. Zo zag ik samen met De Scholier ‘Bohemian Rhapsody‘ en die viel me zeker niet tegen en ging ik ook met De Scholier (Mr. T. was toen net geopereerd) naar ‘The Simon & Garfunkel Story‘ en dat musikaal heel goed in elkaar, maar wist ons beiden niet echt te boeien. Al wat langer geleden ging ik naar ‘Kom hier dat ik u kus‘ en dat was prachtig en intens en van vrij recente datum is mijn allereerste bezoek aan Paaspop. Dat bezoek aan Paaspop was vanuit mijn werk en naast een interessante rondleiding (ook backstage) heb ik vooral vanuit een skylounge het geheel aanschouwt.
Het met Mr. T. goed gaat. Hij is inmiddels voor halve dagen aan het werk en dat gaat prima. Hij moet nog wel heel erg nadenken bij wat hij doet. Zo kan het zijn dat hij gaat staan, even wacht en dan pas aanloopt. Hij zegt dat hij zijn hersens echt even ‘opdracht’ moet geven aan te lopen.
Mijn ouders op de terugweg zijn van hun reis naar Spanje en Portugal. Ze hebben weer veel nieuwe dingen gezien en onder andere hun eerste, via google maps begeleide, wandeling gemaakt.
Ik zou graag zeggen dat het met De Scholier goed gaat, maar dat is helaas niet het geval. Al gedurende een paar maanden zit haar hele lijf hopeloos op slot. Ze heeft veel pijn (rug en nek), verkrampte spieren en voelt zich vaak heel moe. Het is grotendeels stressgerelateerd helaas, al kan het zijn dat dit trauma de boel in gang gezet heeft. We hebben inmiddels de conclusie moeten trekken dat ze het zonder professionele hulp niet gaat redden dus we gaan weer naar de kinderpsycholoog. Wel jammer dat er een wachtlijst is … ik zou zo graag willen dat haar het leven wat gemakkelijker viel.
We genoten hebben van het prachtige weer dit weekend en dat ik enorm hard gewerkt heb in de tuin. En dat zonder spierpijn.
We in het weekend ook de open dag van een vorig jaar geopende moskee hier in de gemeente bezochten en dat dat zeer verhelderend was.
Het werktechnisch gezien top- en topdrukte is, maar dat het vooral ook heel erg leuk is. Al is het wel heel en heel veel.
Mijn leidinggevende een paar andere afdelingen onder zijn hoede gaat krijgen en dat wij daarom een nieuwe leidinggevende krijgen. Een heuse vrouw dit keer. Ben heel benieuwd eerlijk gezegd. Want onze afdeling bestaat ook al uit zeven vrouwen en pffffft, dat is niet altijd handig.
De Scholier half maart vier keer schitterde in een toneelvoorstelling. Ze vertolkte de rol van Bova van het Zeevruchtenbevrijdingsfront en had in die hoedanigheid een zeer intense relatie met haar mossel.
Het op minder gezette tijden bloggen mij heel erg goed bevalt!
Er hier in het dorp een vrouw heel erg ziek is. En dat terwijl haar echtgenoot al drie jaar vecht tegen die verschrikkelijke ziekte. En dat het ernaar uitziet dat zij haar gezin snel zal moeten verlaten. Tenminste, als het tij niet radicaal keert, want het gaat heel slecht met haar. Wat een drama. En wat maakt zoiets alles toch relatief.
De Scholier anderhalve week geleden toch weer meedeed aan de jaarlijks mudrun en dat ondanks haar pijnlijke lijf. Gelukkig zegt de fysiotherapeut dat bewegen heel belangrijk voor haar is. Maar of hij dit soort bewegen bedoelde???
De Scholier het carnavallen heeft ontdekt en ik het toch wel heel erg geweldig vind dat ze zo genoten heeft.
Ik besloten heb mijn haren niet meer te verven. Een en ander betekent dat de grijze haren terrein aan het winnen zijn. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat en of ik het volhoud.
Wij vandaag precies 9 jaar en 1 week getrouwd zijn. Dat Mr. T. en ik dus echt een datum moeten gaan prikken om volgend jaar een flink feest te bouwen. Want dan vieren we én 10 jaar getrouwd zijn en mijn 50ste verjaardag.
De veranda op een haar na klaar is en hij zo mooi is en we er al zoveel van genoten hebben. Maar dat die ‘haar’ nog niet echt wil vlotten. En dat een andere ‘haar’ die ik niet eens tot het ‘klaar zijn’ reken nog wel veel langer op zich kan laten wachten (schilderwerk).
De Scholier, Mr. T. en ik eergisteren een geweldige avond hadden onder die veranda. Met een vuurtje erbij en de kletspot. Echt zo leuk om te doen. Dus dat is een gratisch tip waarmee ik meteen dit logje besluit!
Gisteren ging ik met Mr. T. naar een theaterconcert van de 3J’s. Ik had nooit kunnen vermoeden dat ik ooit naar een concert van deze drie heren zou gaan want hun eigen muziek trekt me niet zo, maar dit was dan ook een andersoortig concert namelijk de tweede uitvoering van hun ‘Heroes of Music-toer‘. En wow, was dat even supertof! Het was eigenlijk meer een soort van Top 2000 feestje met de meest mooie muziek. Zo speelden ze ‘Piano Man’, ‘Old man’, ‘Fix you’, ‘Black’, ‘Under pressure’, ‘Hotel California’, ‘Stairway to heaven’ en nog veel, veel meer. Ik moet zeggen, die Jan Dulles heeft een prachtige stem waar hij behoorlijk mee tovert. Die andere twee J’s (nog een Jan en een Jaap) zijn ook heuse vaklui (en behoorlijk appetijtelijk om naar te kijken). Mr. T. en ik hebben ons meer dan prima vermaakt.
Maar wat me vooral bij zal blijven van deze avond is het soort van ‘gelukzalig’ gevoel dat ik had over ‘muziek in het algemeen’. Best een beetje bizar eigenlijk dat ik dat bij dit concert had, want ik ben al naar ontieglijjk veel (theater)concerten geweest. Misschien was het de variëteit aan muziek?
Wat me ook erg blij maakt is de muziekkeuze van De Scholier. Natuurlijk houdt de dame ook van al die moderne muziek die ik vooral raar en onverstaanbaar vindt. Maar ze heeft ook een aantal andere spotifyplaylists gemaakt waarvan ‘Mooie muziek 2019’ wel echt heel bijzonder is voor een dame van 13. Tenminste dat denk ik. Want wat staat er zoal op?
Er staan nog wel een aantal andere nummers op, maar het gaat dus vooral om piano- en cellomuziek. Een aantal van die pianonummers oefent ze af en toe thuis en ik vind dat heel erg tof.
Onderstaand nummer staat trouwens ook nog op die playlist en vind ik een mooie afsluiting van dit blogje. Want het leven liefhebben, maakt het leven een stuk gemakkelijker nietwaar?
Wat is jouw favoriete instrument eigenlijk? En heb je ook een favoriet klassiek nummer?
Afgelopen weekend trok ik er eindelijk (want lang geleden) weer ‘ns op uit met Mr. T.. We vertrokken halverwege de zaterdagochtend richting Ieper. Ieper is nog best een eindje rijden eigenlijk (ruim 240 kilometer) maar de reis verliep voorspoedig en rond 13.00 uur arriveerden we in Ieper. En wow, waren wij even totaal verrast. Wat een prachtige stad! Ieper immers is tijdens ‘De Groote Oorlog‘ volledig verwoest. Na de herbouw lijkt het echter alsof de Middeleeuwse gebouwen nooit iets is overkomen. Hoe anders leerde ons bezoek aan ‘In Flander Fields‘ ons die zondag…
De zaterdag hielden we -redelijk- luchtig. Het weer werkte wat dat betreft heel goed mee want de lucht was stralend blauw. We starten met een lekkere lunch en deden toen een stadswandeling door Ieper. En nogmaals: wat een prachtige stad en wat een boel te ontdekken.
Uiteraard zagen we een boel verwijzingen naar WOI. We kwamen een oorlogskerkhof tegen, bezochten uiteraard de Menenpoort (zwaar, zwaar, zwaar onder de indruk van de grootte van die poort en het feit dat er 55.000 (!!!!) namen op de wanden staan van vermiste soldaten.
Zie je die foto hierboven. Zie je die getallen. Echt: ik vind het onvoorstelbaar en ongelooflijk. Onvoorstelbaar en ongelooflijk dat we niets maar dan ook niets lijken te leren van dit soort verschrikkelijke getallen …
Na de wandeling hebben we ingecheckt in het hotel en daarna moesten we al weer snel terug naar de lakenhal omdat we meegingen met de ‘Nachtwacht‘ een wandeling onder begeleiding van een heuse nachtwacht met hellebaard, ratel en flambouw. De Nederlandse rondleidingen zaten al vol, dus we hadden aangemeld voor de Engelse maar gelukkig konden we alles meer dan goed volgen. Het was een leuke en interessante rondleiding die zich toespitste op Ieper in de middeleeuwen, maar dat kan natuurlijk ook niet anders want de nachtwacht was toen actief en in latere jaren niet meer.
Ik vond dat het af en toe leek dat we achter Zorro aanliepen, met zijn breed uitwaaiende cape en lamp en de mooie verlichting van de stad gaf een extra beleving aan de wandeling. Ook het bezoek aan de ijskelder (waar we in mochten) en de bijzondere akoestiek die we daar te horen kregen vond ik heel bijzonder. Een aanrader dus!
Na deze sfeervolle wandeling was het natuurlijk tijd voor ‘The Last Post‘. Vanaf 1928 wordt hier iedere dag (IEDERE DAG) om 20.00 uur The Last Post gespeeld. Tijdens WOII werd het tijdelijk gedaan in Brookwood, maar al op de dag van de bevrijding van België werd er meteen weer in Ieper geblazen. Wat bijzonder! We waren er rond 19.35 uur en het was er al behoorlijk druk.
Maar het werd in die 25 minuten daarna nog veel en veel drukker. Van de Nachtwacht hadden we gehoord wat de beste plek was om te gaan staan en we stonden uiteindelijk dan ook helemaal vooraan.
Zeer indrukwekkend. Ik kan niet anders zeggen. We hebben naderhand nog even met de vier heren gesproken en daarna was het toch echt tijd om wat te gaan eten. Het was daar lekker en gezellig en rond 22.45 uur waren we terug in het hotel.
Na een redelijk goede nachtrust was het tijd om te gaan ontbijten (prima verzorgd) en checkten we uit. Doel van de ochtend: In Flander Fields …
En man, man, man wat ben ik daarvan onder de indruk. Het is zo heftig wat er daar allemaal te zien is, wat een oorlog moet dat geweest zijn. Eindeloze gevechten om een paar kilometer land. Miljoenen doden en evenzovele gewonden. Verschrikkelijk, verschrikkelijk …
Het lukt In Flander Fields wel om al die gruwelijkheden op een zeer mooie en indrukwekkende wijze te presenteren. Er zijn heel veel objecten te zien, veel verhalen te lezen, zeer confronterende foto’s te zien (maar dan zo dat je ze niet meteen ziet), heel bijzondere filmprojecties en nog veel veel meer. Wat goed is, vind ik, is dat ze ook de Duitse kant aan het woord laten. Van een gewone Duitse soldaat tot de uitvinder van het chloorgas die daarmee zoveel dood en verderf zaaide. De film van de soldaat die na zo’n gasaanval ‘op moest ruimen’ … echt kippenvel. Zo heftig, zo verdrietig, zo akelig, zo naar …
We zijn bijna drie uur in het museum geweest en stapten stilletjes in de auto. Ons doel was Kemmel, waar we de Kemmelbergroute wilden gaan wandelen. In tegenstelling tot gisteren was het nat en somber weer, maar tijdens onze wandeling was het droog. Ook hier is verschrikkelijk gevochten en zijn vele mensen gesneuveld of gewond geraakt. De vele bomkraters in de omgeving, de vele monumenten en oorlogskerkhoven, het is om stil van te worden.
Stil werden we ook van het feit dat we af en toe behoorlijk op moesten letten, het had veel geregend, dus de grond was drassig en het was af en toe spekglad. Maar ondanks de somberheid van het weer was het ook erg mooi. Daar te wandelen in de lente of de zomer moet geweldig zijn.
We sloten de wandeling af met koffie met gebak en stapten daarna in de auto om naar huis te rijden. Het was voor Mr. T. trouwens best een pittige wandeling en helaas is goed te merken dat echt flinke stukken wandelen er niet meer inzit voor hem.
Het was fijn om weer twee daagjes samen te zijn en ik vond het allemaal erg indrukwekkend. Ondanks de heftigheid van sommige dingen kan ik je Ieper en omgeving van harte aanbevelen.
