Beschermd: Nashville

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezien | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Back in town eventjes

Goed lieve mensen, ik ben er weer. Eventjes. Want donderdag vertrek ik weer naar Carentan, ook voor het werk. Tja, it’s a tough job and somebody has got to do it nietwaar?

The US of A was geweldig, fantastisch, te gek en ik heb ontieglijk mooie herinneringen gemaakt. De komende tijd zal ik proberen enige chaos in de 1260 foto’s die ik maakte te scheppen en er wat blogjes aan te wijden.

Ik start nu maar even met de eerste indrukken.

In dit vliegtuig stapte ik op 18 mei rond de klok van 10.00 uur. We vertrekken uiteindelijk 30 minuten te laat maar volgens mij halen we dat wel in want de aankomsttijd is gelijk aan de geplande tijd en dat is fijn want we moeten natuurlijk overstappen en daarbij onze bagage opnieuw inchecken (poe wat een lange zin). Het vliegen valt me niet tegen. En ik kijk twee films: ‘A man called Otto’ en ‘Glory’.

Ik vind de catering wel bijzonder. We kregen eerst pretzels, toen drinken, een warme maaltijd met aardappelpuree en kip, brood, crackers, smeerkaas en een chocoladeding met cocos.

We waren precies op tijd in Dallas (13.00 uur) maar toen begon het gedonder. Lang taxiรซn, lang wachten voordat we uit het vliegtuig konden, lang wachten bij de paspoortcontrole, heel snel de ruimbagage gelukkig en ingeleverd voor de aansluitende vlucht, lang wachten bij het inchecken en toen met de shuttletrein naar de gate. Daar afgesloten trappen en alleen een roltrap naar boven terwijl wij naar beneden moesten dus op de lift wachten. Eindelijk bij de gate (14.40 vliegtuig zou om 14.48 vertrekken): boarden gesloten terwijl dat tot 15 minuten voor vertrek zou kunnen ๐Ÿ˜ก. Zeven minuten te laat dus door al dat gewacht en gewacht en gewacht.

Nou ben ik geen heel ervaren reiziger dus pfffft, ik was wel even in de stress. Terug naar de balie van American Airlines gestaan. Daar ook weer heel erg lang moeten wachten en uiteindelijk op de reservelijst voor de vlucht van 17.00 uur gezet. Nummer 4, 5 en 6. En dan mag je dus mee als anderen hun vlucht missen. Andermans pech werd ons geluk. We konden nog mee! Dus ruim 2 uur later en na een boel gestress zitten we in het vliegtuig naar Nashville!

Ik heb in het vliegtuig een fijn gesprek met een Amerikaanse dame en rond 19.00 uur zijn we dan in Nashville. We halen de auto op en rijden naar het hotel. En hoe ik het voor elkaar krijg weet ik niet meer google stuur ons eerst naar een verkeerd hotel. (Inmiddels weet ik dat overigens wel, mijn collega had met de navigatie zitten kloten.) Echt een super deluxe hotel en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Poging twee brengt ons bij het juiste hotel (veel minder chique maar nog meer dan prima) en na het inchecken gaan we naar ‘Scoreboard’ waar we echt een vleugje Amerika oppikken: bier, vlees en livemuziek.

Ik dacht dat ik wel goed zou slapen na ruim 26 uur wakker geweest te zijn, maar ik was al om 3.00 uur wakker. En daarna best veel wakker geweest dus ik sta vroeg naast mijn bed en trek mijn wandelschoenen maar aan voor een klein rondje rondom het hotel. De karakteristieke brandweerkranen zie ik nu voor het eerst in mijn leven in het eggie en ik zal er nog een heleboel zien hierna. Ik kom per ongeluk weer langs Scoreboard en zie dat ze daar morgen gratis bier hebben. Hoe fijn.

En tja, een gunshow die aangekondigd wordt is toch ook wel bijzonder.



Dat was het voor nu. De rest komt in de volgende weken wel aan de beurt. Want ik heb een heleboel te vertellen, dat zullen jullie vast wel begrijpen.

Beschermd: Bevrijdingsdag

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezien | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Wie is er niet groot mee geworden?

Onze meiden in ieder geval wel en we keken vaak samen naar dit bijzonder fijne programma. ‘De taarten van Abel’ alleen die titel al: heerlijk!

Gelukkig hebben we de herhalingen nog want ik gun iedereen die soort mooie, integere en inhoudelijk sterke televisie. We weten allemaal dat dat, in de tijd waarin we leven, heel hard nodig is

Antwerpen deel 2

Liepen we die eerste dag in Antwerpen 14 geregistreerde kilometers, de tweede dag liepen we er zelfs ruim 18. Na het ontbijt checkten we uit en brachten we de koffers naar de auto en startte onze wandeling.

Ik heb ooit een podcast geluisterd over een straathoek in Antwerpen waar drie gebeurtenissen plaats hebben gevonden waarover in die podcastserie verteld wordt: een bankroof in 2019, een aanslag in 1980 en een Joods jongetje dat aan het kamp ontsnapt omdat zijn moeder hem in 1942 van diezelfde straathoek wegstuurt. Een heel interessante podcast en omdat ik het sowieso leuk vind om door een stad te dwalen beginnen we de ochtend met wat ronddwalen door de stad richting de plek waar dat allemaal gebeurd is. Helaas vinden we niets wat op de juiste plek duidt, maar het is wel leuk om door een wijk te wandelen waar nog veel orthodoxe Joden wonen.

Ons tweede doel is de Handelsbeurs in Antwerpen en werkelijk waar prachtige locatie. Nog maar vrij recent open na een heel langdurige restauratie. Hier gaan we naar de expositie ‘Ikonen’ van Antoon Corbijn. Mooi, maar eerlijk gezegd had ik mezelf niet goed genoeg ingelezen want ik dacht daar de iconische foto’s van popsterren te zullen zien en laat dat nou net niet het geval zijn. Die zijn wel te zien in een introductiefilm, maar ja, dat is niet wat ik verwachte. De expo bestaat uit foto’s die Corbijn maakte op begraafplaatsen, van hemzelf als een popster (wel erg mooi gedaan overigens) en foto’s uit Rusland met als rode draad Lenin. In de Handelsbeurs zelf zijn (gratis) foto’s te zien zie Corbijn maakte van werknemers van Katoen Natie. Je ziet daar een boel mooie portretten.

Als we klaar zijn met Corbijn zoeken we een tentje om te lunchen. Net als gisteren is het razend druk in de stad (het is natuurlijk vakantie maar wow, het is gewoon echt heel, heel druk) en daarna wandelen we richting de Sint-Annatunnel. Deze voetgangerstunnel loopt onder de Schelde door en verbindt op die manier beide oevers met elkaar. De tunnel viert over een jaar of 10 zijn honderdste verjaardag en we gaan met de (houten) roltrappen naar beneden, lopen naar het andere einde van de tunnel, gaan weer naar boven, maken foto’s van de skyline van Antwerpen, gaan weer naar binnen en beneden, lopen weer die hele tunnel en gaan weer naar boven. Een leuke ervaring!



We vervolgen onze weg naar een volgende tijdelijk te bezoeken happening: Being Van Gogh. In een grote ronde koepel wordt het verhaal van Vincent van Gogh verteld terwijl er prachtige projecties op die koepel getoond worden. Met geweldige muziek erbij is dat een magische ervaring die je, liggend op een zitzak, tot je neemt. Heel erg mooi, maar op 8 januari 2023 was in Antwerpen alweer de laatste uitvoering.


Als we na een uur weer buiten staan (en ja echt, Mr. T. presteerde het om even in slaap te vallen tijdens dit spektakel) wandelen we richting MAS. Het is te laat om nog een kaartje voor het museum te kopen, maar naar boven gaan kan natuurlijk altijd. Wat een prachtig gebouw is dat!



Van het MAS wandelen we weer richting de parkeergarage en uiteindelijk hebben we er dus bijna 19 kilometers op zitten. Heerlijk!

Antwerpen

Tussen kerst en oud & nieuw hadden Mr. T. en ik allebei vrij: een mooie gelegenheid om er twee daagjes tussenuit te knijpen. Voor ons 12ยฝ-jarig huwelijk hadden we twee hotelbonnen gekregen waarvan we er รฉรฉn aan een hotel in Antwerpen besteed hebben. En in Antwerpen, daar hebben wij ons meer dan prima vermaakt!

Dat we in Antwerpen terecht kwamen is eigenlijk de schuld van Rietepietz want zij logde een tijdje geleden over een expositie die daar te zien was en die mij echt heel erg trok. Want zeg nou zelf: Napoleon in een bad gevuld met napoleons, dat is toch hilarisch! Op naar Antwerpen dus!
We parkeerden de auto in de buurt van het hotel en wandelden toen richting het centrum. Ik had een app geรฏnstalleerd waar je, tegen betaling van โ‚ฌ 1,49 (per wandeling, dus niet voor de app) een stadswandeling kunt downloaden en ook Antwerpen zat bij de beschikbare wandelingen. En wow, werkt die app fijn zeg. Geen gedoe met boekjes die natregenen (helaas was het nat buiten) en op relevante plekken meteen linkjes naar meer informatie.

We starten met de wandeling (heel leuk en heel duidelijk) en komen op enig moment langs het Paleis op de Meir waar dus die door Rietepietz aanbevolen tentoonstelling was. Nou, ze heeft niets te veel geblogd. Wat een heerlijke, grappige en bizarre tentoonstelling. Ik vond de bordjes van de Vereniging voor Nutteloze Borden echt hilarisch. Burpindale Palace is nog 10 dagen te zien, dus mocht je zin hebben in heerlijke onzin: heel snel gaan! En het allerleukste vond ik nog dat Mr. T. het ook zo geweldig vond.



Nadat we de expo bezocht hadden vervolgden we onze wandeling door Antwerpen. Wat een mooie stad is dat zeg. Ik was er ooit eerder geweest en had op een of andere manier een idee van grauwheid in mijn hoofd zitten. Nou, niets van dat alles (meer?). Prachtig!



We eindigden onze wandeling in de oudste kroeg van Antwerpen waar we heerlijke biertjes dronken en daarna liepen we terug naar de parkeergarage, haalden onze koffers op en checkten in in ons
hotel
.

Die avond aten we heerlijk bij een Thais restaurant waar ons, door de open keuken, af en toe een hoestbui overviel als er in die open keuken chilipepers gesneden werden. Hahaha, dat heb ik thuis ook regelmatig als ik met chilipeper kook.

Deel twee volgt binnenkort!

Bastogne

Nou ja zeg, het moet niet gekkerder worden. Na mijn eerste ‘zakenreis’ naar Carentan volgde afgelopen weekend mijn tweede ‘zakenreis’. Ditmaal ging ik naar Bastogne (en daar was ik in 2019 ook al eens).

Iemand die zich interesseert in WWII en die hier al langer meeleest zal nu wellicht de link leggen: samen met de gemeente waar ik werk zijn dit de drie plekken waar de 101ste Airborne Divisie zijn operaties uitvoerde โ†’ Operatie Overlord (beter bekend als D-Day), Operatie Market Garden en Slag om de Ardennen.

En het is onze droom (die van Carentan en ons, Bastogne haakt hopelijk nog aan) deze gebeurtenissen meer aan elkaar te koppelen. Aan het enthousiasme van Carentan en mijn gemeente zal het niet liggen. En nog mooier: ook de 101 deelt onze ideeรซn. Helaas kon de burgemeester zijn agenda niet vrij maken dus gaf hij mij de opdracht om namens hem te gaan. Nou, geen probleem hoor. Uiteindelijk ging er toch nog een andere collega mee en dat is ook wel gezellig. En twee zien en horen meer dan รฉรฉn natuurlijk.

Samen met Carentan bezocht ik afgelopen weekend dus de 78ste herdenking van The Battle of the Bulge (zoals de Slag om de Ardennen ook bekend staat).
Vrijdagochtend vertrokken we richting Bastogne en daar kwamen we rond 12.30 uur aan. En ongelooflijk maar waar, ik was nog geen vijf minuten daar of ik kwam al een bekende tegen van 2021. Hoe groot is de kans dat dat gebeurt? Nou, het gebeurde! De kolonel van de delegatie die ons in 2021 bezocht was gewoon ook in Bastogne. Hoe tof!

We bezochten die middag het 101 Airborne Museum en dat is echt prachtig om te bezoeken. Er is ook een behoorlijk minpunt in dat museum trouwens. Er zijn allerlei dingen te koop en dat snap ik. Wat ik niet snap is dat er originele dog tags te koop zijn en bijvoorbeeld oorlogsonderscheidingen. Dat hoort niet. Zelfs niet als je (waarvan ik betwijfel of het gebeurt) met eventuele nabestaanden overeenkomt dat je het verkoopt. Je hรณรณrt als museum dit soort zaken gewoon niet, niet, niet te (willen) verkopen. Maar hรฉ, da’s mijn persoonlijke mening.

‘s Avonds hadden we een dinerafspraak met onze vrienden uit Carentan en aan het eind van de avond zagen we samen met hen het Nederlands elftal helaas verliezen. Maar zo treurig als dat voor het voetbal afliep, zo constructief was ons etentje.

De zaterdag was een geweldige dag. We werden om 9.30 uur verwacht in het Bastogne War Museum waar we eerst anderhalfย  uur op eigen gelegenheid rond konden lopen. En ook bekeken we even het Mardasson (dat helaas niet te betreden was in verband met onderhoud).

Om 11.00 uur bezochten we de nieuwe voorstelling Generation45. Erg mooi. Aansluitend was er een lunch met andere gasten en daar heb ik รญnteressante gesprekken gevoerd.

Hierna gingen we naar het centrum van Bastogne voor de officiรซle plechtigheden. In het stadhuis waren een boel belangrijke mensen aanwezig. Maar de echt belangrijke mensen waren natuurlijk de WWII-veteranen die er waren. Nog zeven van hen hebben de reis gemaakt. Ik ben heel benieuwd hoe lang ze nog kunnen komen. En over een paar jaar denk ik dat er geen een meer leeft. Dan wordt het doorgeven van hun verhalen nog belangrijker.

Het ging vervolgens in optocht naar het Pattonmonument waar een kranslegging plaatsvond. Namens onze gemeente/burgemeester mocht ik de krans leggen. Ik vind dat eervol. Daarna was er een receptie en aansluitend daaraan mocht ik weer een keer een concert van de 101ste Band bijwonen. En dat is zo gaaf!

Na afloop van het concert was er heel kort de tijd om met een aantal van hen bij te kletsen (ze hadden twee uur later nog een concert en moesten tussendoor ook nog eten) en dat was echt heel leuk. Toen ze in september hier waren heb ik behoorlijk intensief met hen opgetrokken (drie herdenkingen, twee concerten, twee schoolbezoeken en een meet en greet met de veteranen die er toen waren) dus het was heel leuk hen weer te zien.

Daarna namen we afscheid van Carentan en gingen mijn collega en ik de stad in. We hadden afgesproken met twee militairen van de 101ste om samen, heerlijk informeel, te dineren. Dit was echt een geweldige avond. Ontzettend genoten en heel veel gelachen. Heerlijke gasten die Amerikanen. Deze twee heren waren in september ook hier en waren van de staff dus ik heb behoorlijk wat samengewerkt met hen en daarnaast ook twee avonden hier in mijn huis met hen doorgebracht. Heel erg mooi dat een van hen zelfs bereid was om anderhalf uur te rijden (hij moest een paar collega’s wegbrengen en daarna dus weer terug naar Bastogne komen) om hierbij te kunnen zijn. Het klinkt een beetje eigendunkerig om dat te zeggen, maar het laat wel zien hoe goed we samengewerkt hebben destijds en hoe we elkaar waarderen.

De zondagochtend bezochten we nog het Duitse oorlogskerkhof in Recogne en het Amerikaanse oorlogskerkhof Henri-Chapelle. En tja, dat zegt eigenlijk alles nietwaar. De waanzin van de oorlog.

Tegen half drie ‘s middags was ik weer thuis. Vol met indrukken en ideeรซn en plannen voor de toekomst. Wordt vervolgd zullen we maar zeggen!

Lest we forget – 4

Wat zijn wij gezegend dat we, in vrijheid, een reis als deze kunnen maken. Een reis die ons confronteert met het slechte dat in mensen zit, maar gelukkig net zo goed met het goede en dappere.
Voordat de reis naar huis begint staan er nog twee bezoeken op het programma.
Op dit, pas vorig jaar onthulde immens grote monument, staan de namen van 22.442 militairen die onder Brits bevel gesneuveld zijn tijdens de slag om Normandiรซ. Het is een heel indrukwekkende plek om rond te lopen en al die namen te zien.

Er is een app te downloaden vol met informatie over het monument en met heel veel verhalen en audiofragmenten. WWII-veteraan Harry Billinge speelde een belangrijke rol bij de totstandkoming van deze bijzondere plek en hij heeft de opening vorig jaar nog mee mogen maken. Op 5 april van dit jaar overleed hij maar via de app zal zijn stem blijven klinken hier bij Gold Beach: het strand waar hij op 6 juni 1944 aan land kwam, waar hij een van zijn vrienden zag sterven en waar hij vocht voor de bevrijding van Europa.
We nemen afscheid van Normandiรซ op ๐—ฆ๐˜„๐—ผ๐—ฟ๐—ฑ ๐—•๐—ฒ๐—ฎ๐—ฐ๐—ต waar op 6 juni 1944 de Britten landden. Opnieuw maakt daar te staan, en je alleen al voor proberen te stellen wat daar gebeurd is maakt ongelooflijk nederig …
Het was een reis vol info, indrukken, kippenvel, een traan, bijzondere momenten, mooie mensen en gezelligheid. Het was in alle opzichten een waardevolle reis.

Lest we forget – 3

Ons eerste doel vandaag is ๐—ฃ๐—ผ๐—ถ๐—ป๐˜ ๐—ฑ๐˜‚ ๐—›๐—ผ๐—ฐ. De kliffen van deze kuststrook rijzen hoog boven de stranden uit en het innemen van dit strategische punt was een immens ingewikkelde en gevaarlijke klus. Uiteindelijk lukt het, ten koste van zware verliezen (60% van de rangers redt het niet), onder leiding van ltc James E. Rudder. Daar te staan en naar beneden te kijken en te wรฉten wat deze mannen moesten doen maakt dat je je heel nederig voelt, wat een immense prestatie.


We bezoeken ๐—ข๐—บ๐—ฎ๐—ต๐—ฎ ๐—•๐—ฒ๐—ฎ๐—ฐ๐—ต vandaag op twee verschillende plekken: een keer bij hoog tij en de tweede keer bij wat lager tij. Bij Omaha Beach D1 luisteren we naar het verhaal van ‘The Bedford Boys‘. In Company A van het 116de Infanterie Regiment van de 29ste Infanterie Divisie bevonden zich 34 mannen uit het kleine Amerikaanse stadje Bedford. Van deze groep stierven er 19 op 6 juni. Kun je je dat voorstellen? Zoveel jonge levens uit een plaats in รฉรฉn keer weg. Het boek ‘The Bedford Boys’ vertelt hun verhaal en wat voor een impact dat jaren- en jarenlang gehad heeft.

Next stop is het ๐—ข๐˜ƒ๐—ฒ๐—ฟ๐—น๐—ผ๐—ฟ๐—ฑ ๐— ๐˜‚๐˜€๐—ฒ๐˜‚๐—บ en dat is echt de moeite waard. Mooi opgezette displays met levensechte poppen en authentiek รฉn bijzonder materiaal.

Op ๐—–๐—ผ๐—น๐—น๐—ฒ๐˜ƒ๐—ถ๐—น๐—น๐—ฒ ๐˜€๐˜‚๐—ฟ ๐— ๐—ฒ๐—ฟ๐—ฒ ๐—จ๐—ฆ ๐—–๐—ฒ๐—บ๐—ฒ๐˜๐—ฒ๐—ฟ๐˜† liggen 9.388 Amerikaanse soldaten begraven. Het is een zeer indrukwekkende plek waar de rijen en rijen kruisen een verpletterende realiteit laten zien: de waanzin van oorlog … Te weten dat deze jongens huis en haard verlieten om voor de vrijheid van onze (over)grootouders en ouders en daarmee ook voor ons en de generaties na ons te vechten maakt schatplichtig.
Toen ik hier ooit eerder was mocht je tussen de eindeloze rijen met kruisen lopen, nu is dat in verband met onderhoud, niet mogelijk.


De Tuin der Vermisten telt 1. 533 namen. Af en toe zie je een rosetje dat laat zien dat een van de mannen achter eindelijk die namen geรฏdentificeerd is, maar het zijn er zo weinig. Het kerkhof zit vol met symboliek: de parasolbomen, de beelden, de sterren, de kelken, de steentjes in het cement en de dagelijkse rituelen die men hier houdt. Het is zรณ terecht en zo belangrijk. Een plek als deze maakt me verdrietig en boos tegelijk. Als we toch eens zouden leren van het verleden …

Voordat we de begraafplaats bezochten, dalen we van boven naar beneden af. Je weet dan dat de geallieerden niet alleen een enorm breed strand moesten oversteken, maar daarna ook nog een flinke klim de duinen in. Indrukwekkend en heel erg confronterend.
Beneden is het monument voor de medics te vinden dat in het getijdengebied geplaats is. Het is dan weer wel, dan weer niet te benaderen/te zien. Op de steen de namen van de medics die er aan land gekomen zijn. Bij een aantal staat een kruisje achter de naam, wat dat betekent mag duidelijk zijn.

Het Duitse geschut bij ๐—Ÿ๐—ผ๐—ป๐—ด๐˜‚๐—ฒ๐˜€ ๐˜€๐˜‚๐—ฟ ๐— ๐—ฒ๐—ฟ๐—ฒ was gericht op Omaha Beach en op Gold Beach en daarmee van groot strategisch belang. Pas in mei 1944 was de batterij operationeel maar was deze (gelukkig) nog niet uitgerust met de zware kanonnen om echt verre doelen te kunnen raken. Op D-Day leverde de Longues-sur-Mer batterij een heftig duel met de geallieerde vloot en uiteindelijk namen Britse troepen de stelling over.


Arromanches is natuurlijk bekend om de kunstmatige haven die er is aangelegd. Logistiek is alles in tijden van oorlog en goede en continue bevoorrading van cruciaal belang. Hier is in 1944 ook de Prinses Irenebrigade aan land gekomen en ongeveer 70% van het materieel voor Operatie Market Garden is hier aan land gebracht. Tijdens eb kun je een aantal overblijfselen van de haven van dichtbij bekijken.

Wat een bijzonder intense en mooie dag was dit. En hoe mooi is het een reis als deze te maken met een gids die zoveel weet en met gelijkgestemde reisgenoten. We sluiten de dag af met een, opnieuw supersnel, diner in het hotel en borrelen die avond nog heerlijk na met een aantal reisgenoten.

Lest we forget – 2

Onze dag start met weer een reis zuidwaarts: de bestemming is Dead Man’s Corner en de D-Day Experience. Opnieuw zie ik de 3D-film en opnieuw ga ik de vluchtsimulator in. Dat laatste blijft een bijzondere en best pittige ervaring als je je voorstelt hoe het toen geweest moet zijn. Ik hoor vandaag dat Jim ‘PeeWee’ Martinย  de eerste WWII-veteraan was die deze ervaring mee mocht maken. Hij bestempelde het als zeer accuraat. (PeeWee stierf op 12 september jongstleden. Hij werd 101, hoe toepasselijk voor iemand die in de 101ste Airborne Divisie vocht.) Wij maken dit 5 minuten mee in de wetenschap dat we veilig zijn, in 1944 duurde dit laatste deel van de vlucht naar Normandiรซ ruim 30 minuten en was de situatie verre, verre van veilig.


Vooral ook de eerste helft van de briefing door ltc Robert Lee Wolverton vond ik trouwens bijzonder. Helaas kan ik zijn woorden zo snel niet onthouden en vind ik ze niet terug op internet (daar is wel het gebed te vinden dat hij uitspreekt) maar geloof me: ze maken indruk. Wolverton sterft een paar uur later, nog voordat hij grond raakt, door Duitse kogels …
Het huis Dead Man’s Corner staat op een zeer strategisch punt met goed zicht op de weg richting Carentan. Het huis ‘dankt’ zijn naam aan de Amerikaanse tank die er uitgeschakeld werd en het lichaam van 1e Luitenant Anderson dat nog dagen uit het wrak hing.

De volgende stop is Isigney sur Mere dat op 8 juni 1944 grotendeels vernietigd wordt ter voorbereiding op de aanval door Amerikaanse infanteristen. Het dorp wordt verdedigd door Oekraรฏnse soldaten onder Duits bevel. Midden in de nacht van 9 juni vallen de Amerikanen aan. Duitse sluipschutters zorgen voor veel vertraging en een beperkte tegenaanval door de Duitsers wordt ook afgeslagen: het dorp is bevrijd. Op de foto hieronder zie je foto uit de Tweede Wereldoorlog en linksboven het pand dat op die oude foto staat.


Gott has dat letzte Wort‘ staat er te lezen op het centrale punt van de Duitse begraafplaats in La Cambe. Hier liggen 21.160 Duitse soldaten begraven, allemaal gesneuveld tijdens de gevechten die op of na D-Day plaatsvonden. Lang niet iedere soldaat die hier ligt zal een nazi geweest zijn. Veel Duitse jongens werden gedwongen te gaan vechten. Het was dat of de kogel. Ik zie verschillende stenen met geboortedatums uit 1926. Soldaat Johann Klinger was geboren op 26 december 1926, hij stierf op 9 juni 1944. Over de waanzin van oorlog gesproken …

En ik denk maar weer eens aan wat Albert Schweitzer ooit zei: ๐˜ž๐˜ข๐˜ณ ๐˜ค๐˜ฆ๐˜ฎ๐˜ฆ๐˜ต๐˜ฆ๐˜ณ๐˜ช๐˜ฆ๐˜ด ๐˜ข๐˜ณ๐˜ฆ ๐˜ต๐˜ฉ๐˜ฆ ๐˜จ๐˜ณ๐˜ฆ๐˜ข๐˜ต๐˜ฆ๐˜ด๐˜ต ๐˜ค๐˜ฐ๐˜ฎ๐˜ฎ๐˜ถ๐˜ฏ๐˜ช๐˜ค๐˜ข๐˜ต๐˜ฐ๐˜ณ๐˜ด ๐˜ฐ๐˜ง ๐˜ฑ๐˜ฆ๐˜ข๐˜ค๐˜ฆ.
Bayeux War Cemetry is een Britse militaire begraafplaats met 4.642 graven en is daarmee de grootste Commonwealth begraafplaats van de Tweede Wereldoorlog in Frankrijk. ‘๐˜๐˜ฆ๐˜ณ๐˜ฐ๐˜ฆ๐˜ด ๐˜ข๐˜ณ๐˜ฆ ๐˜ฏ๐˜ฐ๐˜ต ๐˜ต๐˜ฐ ๐˜ฃ๐˜ฆ ๐˜ฎ๐˜ฐ๐˜ถ๐˜ณ๐˜ฏ๐˜ฆ๐˜ฅ, ๐˜ฃ๐˜ถ๐˜ต ๐˜ณ๐˜ฆ๐˜ฎ๐˜ฆ๐˜ฎ๐˜ฃ๐˜ฆ๐˜ณ๐˜ฆ๐˜ฅ ๐˜ฃ๐˜บ ๐˜ต๐˜ฉ๐˜ฆ๐˜ช๐˜ณ ๐˜ฆ๐˜น๐˜ข๐˜ฎ๐˜ฑ๐˜ญ๐˜ฆ’ las ik op een steen. Dat zal allemaal wel, maar intussen ligt daar wel een zoon, broer, vader en/of echtgenoot begraven. Over de waanzin van oorlog gesproken …



In Bayeux bezoeken we het Museum Battle of Normandy. Ik kan er veel over schrijven maar val zo langzamerhand in herhaling. En hoe belangrijk ik het ook vind dat verhalen verteld worden beperk ik me tot een woord: onvergetelijk. Vooral de oude foto’s met burgers erop vind ik heel mooi.

En als je dan in Bayeux bent dan bezoek je uiteraard ook de machtige kathedraal. Ik steek er een kaarsje aan. Zou het helpen?

We rijden terug richting ๐—–๐—ฎ๐—ฒ๐—ป waar in 1944 een bloedige en langdurige veldslag plaatsvind tussen de geallieerden en de Duitsers. De winnaar is bekend maar dit was ten koste van heel, heel veel. In plaats van รฉรฉn dag duurde het voor de geallieerden zes weken om de stad in te nemen. Het was een tragische overwinning met een verschrikkelijk hoge prijs: 30.000 omgekomen geallieerde soldaten, 3.000 gedode burgers en 80% van de stad was verwoest. De wederopbouw van Caen duurde tot 1963. Ik kan niet anders dan denken aan Oekraรฏne als ik zulke verhalen hoor. En waarvoor?

We sluiten de dag af in Caen met heerlijk Vietnamees eten!

Lest we forget

En ik vergeet deze reis ook nooit meer. Wat een mooie reis, wat een boel dingen gezien en geleerd en wat een fijn gezelschap!

Eerste stop de Pegasusbrug. Bovenste foto de brug die nu over het kanaal bij Caen ligt. Op de onderste foto de originele brug die nu in het museum ligt.


Op weg naar ons eindpunt Caen bezoeken we ๐—ฅ๐—ฎ๐—ป๐˜ƒ๐—ถ๐—น๐—น๐—ฒ ๐—ช๐—ฎ๐—ฟ ๐—–๐—ฒ๐—บ๐—ฒ๐˜๐—ฒ๐—ฟ๐˜† waar 2.565 militaire, voornamelijk Britse, graven liggen. Er liggen 90 onbekende soldaten begraven en ruim 300 Duitse soldaten.

Luitenant Dan Brotheridge sneuvelde bij de verovering van de Bรฉnouvillebrug, daarmee is hij de eerste Britse militair die op D -Day om het leven kwam.

Hier ligt ook de 19 jarige soldaat Emile Servais Corteil begraven met zijn ‘parahond’ Glenn. Emile en Glenn kwamen om door eigen vuur, feiten die pas recent (in verband met het openbaar worden can archieven) bekend geworden zijn.

We verblijven vier nachten in een hotel in Caen. Het is geen heel bijzonder hotel, maar meer dan prima. Onze eerste avond daar eten we er ook. Dat gaat met razende spoed. In amper 50 minuten eten we een voor-, hoofd- en nagerecht op. Maar het is prima en ik blijf die avond op mijn kamer.

De tweede dag brengt ons naar de welbekende kerk van Saint Mรจre Eglise waar parachutist John Steele aan de kerktoren belandde. Dat hij in feite aan de andere kant van de toren hing, maar dat het voor toeristische doeleinden beter uitkwam dat hij aan de kant waar zijn pop nu hangt doet even niet ter sprake.

Heel erg mooi vond ik het Airborne Museum in Saint Mรจre Elise. Mocht je er ooit komen, gaan! Erg informatief en heel modern opgezet.

Vervolgens gaat het naar ๐—Ÿ๐—ฎ ๐—™๐—ถ๐—ฒ๐—ฟ๐—ฒ waar gedurende een aantal dagen hevig gevochten is. Het is imponerend om รฉcht op dit soort plekken te staan en de verhalen te horen.

Nog imponerender is het verhaal van soldaat ๐—–๐—ต๐—ฎ๐—ฟ๐—น๐—ฒ๐˜€ ๐—ก. ๐——๐—ฒ๐—š๐—น๐—ผ๐—ฝ๐—ฝ๐—ฒ๐—ฟ die ten koste van zijn eigen leven een bijzonder belangrijke doorbraak forceerde. Het bezorgde hem, postuum, de Medal of Honor op. Maar ja …

We gaan verder naar ๐—•๐—ฎ๐˜๐˜๐—ฒ๐—ฟ๐—ถ๐—ฒ ๐—”๐˜‡๐—ฒ๐˜ƒ๐—ถ๐—น๐—น๐—ฒ van waaruit de Duitsers Utah Beach konden beschieten. Bizar hoe oorlog werkt, maar tegelijk ook machtig interessant om al die informatie te horen, hoe dingen aangepakt werden er cetera. Onze gids geeft een heleboel informatie over hoe een batterij werkt en dat is dan ook meteen de reden waarom ik zo van dit soort reizen houd: de ongelooflijke hoeveelheid informatie die je krijgt en het feit dat je de meest bijzondere plekken ziet.

En tja ๐—จ๐˜๐—ฎ๐—ต ๐—•๐—ฒ๐—ฎ๐—ฐ๐—ต: alleen al daar staan en je voor proberen te stellen hoe dat geweest moet zijn … de offers die er gebracht zijn voor onze vrijheid.
We stoppen hรฉรฉl kort (in verband met een heel heftige regenbui) bij het monument ter nagedachtenis aan ๐——๐—ถ๐—ฐ๐—ธ ๐—ช๐—ถ๐—ป๐˜๐—ฒ๐—ฟ๐˜€. Ik las een aantal boeken over zijn leven en keek, net als heel veel mensen, natuurlijk gefascineerd naar ‘Band of Brothers’.

Heel even zijn we in ๐—ฆ๐—ฎ๐—ถ๐—ป๐˜ ๐— ๐—ฎ๐—ฟ๐—ถ๐—ฒ ๐—ฑ๐˜‚ ๐— ๐—ผ๐—ป๐˜ maar daarna gaan we naar het mooie kerkje van ๐—”๐—ป๐—ด๐—ผ๐˜ƒ๐—ถ๐—น๐—น๐—ฒ-๐—ฎ๐˜‚-๐—ฃ๐—น๐—ฎ๐—ถ๐—ป waar het indrukwekkende verhaal van Robert Wright en Kenneth Moore verteld wordt. In het kerkje verzorgden zij 80 gewonde Amerikaanse en Duitse soldaten.

Het verhaal van ltc Robert G. Cole (ook een ontvanger van de Medal of Honor) en ๐—ฃ๐˜‚๐—ฟ๐—ฝ๐—น๐—ฒ ๐—›๐—ฒ๐—ฎ๐—ฟ๐˜ ๐—Ÿ๐—ฎ๐—ป๐—ฒ kan niet bij genoeg mensen bekend zijn. Wat een dramatische gebeurtenis en, tegelijk ook, wat een heldenmoed. Cole sneuvelde helaas tijdens Operatie Market Garden in Best.

En dan, natuurlijk, ๐—–๐—ฎ๐—ฟ๐—ฒ๐—ป๐˜๐—ฎ๐—ป. Waarmee ik, werktechnisch, een warm band ontwikkelde in de laatste jaren, een plaats die ik koester. Wat een geschiedenis heeft deze plaats te vertellen! Hoe bijzonder dat de burgemeester en loco de tijd nemen om ons te ontmoeten en dat we in de gelegenheid worden gesteld om ons respect te betuigen aan onze gezamenlijke bevrijders van toen. Maar daarvan deel ik geen foto’s want dan moet het hele logje achter een slotje. ๐Ÿ˜‰

Tenslotte sluiten we de dag af met een fijn etentje bij Oncle Scott’s in Carentan waar we, opnieuw in een noodtempo, onze maaltijd nuttigen.

Binnenkort deel twee!

Normandiรซ


Als dit berichtje online komt stap ik ongeveer in de bus richting Normandiรซ. Ja, lieve lezers: ik ga weer op battlefieldtour. De komende vijf dagen laat ik me informeren over de gebeurtenissen in Normandiรซ. Ik was er al een paar keer eerder, maar nog nooit met een echte tour met gids en gelijkgestemde reisgenoten. Dat ik ga genieten lijkt me evident. Tot snel!

Rondje Hattem

Onze laatste dag in Friesland zou een verregende dag worden volgens de voorspellingen. Wat zuidelijker zou het weer beterder zijn. Dus wij namen de auto richting het zuiden om in Hattem een klompenpad te gaan lopen.

We plakten een lusje oud centrum aan het klompenpad en waren blij dat we dat gedaan hadden want wow: wat een prachtige panden daar!

Uiteindelijk hielden we het ook in Hattem niet helemaal droog, maar het viel gelukkig reuze mee!

Klompenpaden

Oh, ik houd zo van klompenpaden! Al moet ik tegelijkertijd zeggen dat er ook wel heel veel verschil in ‘mooiheid’ van de paden zit. Tijdens onze vakantie in Epe liepen Mr. T. en ik welgeteld 6 klompenpaden!

En daarvan was het Thornspiccerpad werkelijk waar fantastisch mooi! 21 Kilometer maar liefst in een wee waarin Nederland zich in een hittegolf bevond. Maar wat een mooie en vooral ook gevarieerde route. Heerlijk! Met een geweldige pauze in Elburg (waar het wel heel erg druk was, jemig wat is dat toeristisch zeg).

De tweede route die we liepen, ook heel mooi en gevarieerd, was het ‘Horsthoekerspad‘. Prachtige bloeiende heide, ach wat was het genieten!

We liepen ook nog het Paddenpad, het Schaverensepad (met Ova, Haar Lief en Saar die twee nachtjes over waren) en op de weg naar huis (maar daarover volgt nog een los logje) het Grift en Graftenpad.
De eerste twee routes waren veruit het mooiste in variatie en afwisseling. Bij de andere paden waren er toch wel vaak heel lange rechte stukken. En als het echt zo heet is, dan is dat toch wel afzien.

Maar de allergrootste conclusie die we toch wel kunnen trekken is dat Nederland fabeltastisch mooi is!
En oh ja, dit zijn dus ‘slechts’ 5 klompenpaden, maar we deden iedere dag een flinke wandeling.

Zo liepen we op de avond van aankomst de gele en rode route op Landgoed Tongeren. Prachtig, prachtig, prachtig! En ook de bossen in de buurt van onze camping waren erg mooi. We verwonderden ons over de lage begroeiing in de bossen. Dat zie je bij ons helemaal niet, hier staan eigenlijk altijd varens. Uiteindelijk bleken het gewoon blauwe bosbessen te zijn, maar dat hadden we in eerste instantie niet echt door. Maar echt, hoe mooi!
In totaal heb ik uiteindelijk tijdens ons een weekje Epe maar liefst 117 kilometers gewandeld! Mr. T. heeft iets minder gelopen want ik ben twee keer alleen op pad geweest.