Vandaag vier ik mijn 51ste verjaardag. Of nou ja, vieren, dat zal hem ook dit jaar niet echt worden. Vorig jaar zag ik Sarah en die verjaardag ging logischerwijs niet door. Ik vond dat eerlijk gezegd toch wel heel erg jammer. Maar ja, we waren toen vooral bezig met het overlijden van mijn schoonvader. Corona speelde mee natuurlijk, maar meer op de achtergrond. We hadden immers andere zorgen. Drie dagen eerder overleed mijn schoonvader en op de 26ste zouden we hem gaan begraven.

Mijn schoonvader en ik deelden ook jarenlang dezelfde verjaardag. Twee jaar geleden vierden we nog dat we samen 145 werden. Ook daaraan is een eind gekomen. Ik moet zeggen dat ik, toen ik alweer ruim 26 jaar geleden in de familie kwam, niet verwacht had dat wij nog zo lang onze verjaardagen samen zouden kunnen vieren. Maar dat werd, gelukkig, wel realiteit. Stiekem ben ik wel een beetje bang dat vanaf nu mijn verjaardag altijd een klein rouwrandje zal hebben.

Wie had ooit kunnen vermoeden dat ook mijn 51ste verjaardag nog in het teken van corona zou staan. Geen bezoek, geen feest, niks, nada, niente. Of nou ja, natuurlijk wel iets. Een klein beetje.

Zo ga ik vanmiddag bij mijn ouders tosti’s eten. Mr. T. en Ova zijn werken, Saar is op school en ik werk (oh joy) thuis. Dus die break bij mijn ouders is van harte welkom.

En vanavond laten wij de lekkerste spare ribs ter wereld bezorgen die we met z’n vijfjes (want uiteraard is ook Ova Haar Lief van de partij) zullen nuttigen. Maar ja, dat is het dan wel zo’n beetje. Niet leuk. Ik houd namelijk van verjaardagen vieren. En nou maar hopen dat ik mijn 52ste verjaardag wel kan vieren. Dat heb ik verdiend, vind ik.

Op zondag 22 maart 2020 overleed mijn schoonvader aan corona. In de dagen daarvoor bevonden we ons in een bizarre rollercoaster: mijn schoonvader zo ziek, regels vanuit het verzorgingshuis, thuis in quarantaine, hoop en vrees, verdriet en herinneringen ophalen, onzekerheid en dan het einde … 

Mr. T. en zijn zussen zorgden tot 22 maart ruim een week lang 24/7 intensief voor hun vader. Eigenlijk mocht dat niet (meer) want de verzorgingstehuizen gingen op slot. Wat een geluk (raar om over geluk te spreken eigenlijk) was het dat ze alle drie al een paar dagen totaal onbeschermd bij hun vader geweest waren en voor hem gezorgd hadden. Het was voor hen een vanzelfsprekendheid: wij zorgen voor papa. De verzorging kan alles aan ons overlaten: wij zorgen voor papa. En dat deden ze. Ik vind dat zo ongelooflijk knap.

Op 19 maart 2020 ging ik met de meiden naar het verzorgingstehuis. We hebben het geluk dat de kamer van mijn schoonvader op de begane grond is waardoor dit mogelijk is (we mogen immers niet naar binnen), we kunnen via het slaapkamerraam zijn kamer inkijken. Hij ligt, helaas, met zijn rug naar ons toe. Maar hij hoort ons wel. Nog zie ik zijn arm langzaam naar boven komen, hij wuift zwakjes en zegt ‘tot weerziens’. Zijn vaste groet. Mr. T. staat binnen bij zijn vader en kijkt naar mij … drie dagen later sterft mijn schoonvader. Het protocol treedt in werking. 

Het afscheid was vreemd. Mijn schoonvader is ruim twee dagen ‘weg’ geweest. Pas op dinsdagavond mochten we in het rouwcentrum gaan kijken. De dag erna mocht hij, gelukkig toch nog, naar zijn geliefde buurtschap. Vanaf daar ging zijn laatste reis naar de begraafplaats, naar zijn vrouw.

In plaats van een bidprentje schreven de kinderen een uitgebreide rouwkaart met zijn levensverhaal. Foto’s en een kaarsje complementeerden de kaart. Er mogen maximaal 30 mensen naar de kerk komen. Mensen die niet bij de uitvaart konden zijn konden de livestream volgen en dan het kaarsje branden.

De uitvaart op de 26ste maart was raar en onwerkelijk. Groepjes mensen die bij elkaar staan, geen armen om andere schouders, geen knuffels. Alleen je eigen bubbel. In de grote kerk 28 mensen, in groepjes, apart zittend verspreid over de voorste banken … En toch was het goed in die kerk.

Op het kerkhof was het anders: je staat onwennig te staan, wat nu? En dan allemaal apart naar huis. Unheimisch en verdrietig. Een van onze neven zei later dat hij nu pas zag hoe belangrijk koffietafels zijn: ze bieden ruimte voor het delen van verdriet en herinneringen. 

In haar boek ‘De kracht van samen’ heeft Hella van der Wijst op een heel mooie manier geschreven over deze gebeurtenissen. Ik las het verhaal gisteren nog een keer en het raakt me steeds weer. Hoe Mr. T. en zijn zussen opgroeien en hoe zorgen voor elkaar vanzelfsprekend werd. Hoe ze die zorg jarenlang gaven aan hun moeder en daarna aan zijn vader. 

We zijn een jaar verder. Normaliter worden er in de katholieke kerk maandelijkse gedachtenissen gehouden voor overledenen. We hebben dat niet gedaan voor mijn schoonvader. Gisteren echter was het jaargetijde voor mijn schoonvader. Daarna bezochten we het kerkhof. Een van mijn zwagers had een mooi bloemstuk gemaakt dat we op het graf van mijn schoonouders plaatsten. Aansluitend hebben we, sorry weer een coronaovertreding, mijn schoonzussen en hun partners hier voor de lunch uitgenodigd (uiteraard zaten we op gepaste afstand van elkaar door een vergrote tafel). Sinds augustus waren we niet meer met z’n zessen bij elkaar geweest dus het mocht wel een keer vonden we. We vierden een klein beetje mijn aanstaande verjaardag die ik altijd zal blijven delen met mijn schoonvader …

Een beetje ongehoorzaam waren we gisteren eigenlijk wel. Want we nodigden mijn moeder en mijn vader uit voor een etentje. En yja, twee mensen uitnodigen dat mag eigenlijk niet. Maar hé, je moeder wordt maar één keer 76 jaar. Toch? En we zaten heel keurig met ons vijfjes (Ova Haar Lief hoort al lang bij ons gezin) aan de ene, bijgeplaatste, tafel op anderhalve meter afstand van mijn ouders die aan de andere tafel zaten.

De meiden kookten: Ova maakte een Oosterse kippensoep en Malvapudding uit Zuid-Afrika en Saar maakte een Mexicaanse bonenschotel.

En op wat verkeerd pannengebruik na ging dat heel goed (zo gebruikte Ova de braadpan voor haar soep waardoor Saar een te kleine pan moest gebruiken voor haar bonenschotel). Maar het was vooral heel, heel erg lekker allemaal!

Dat de keuken een behoorlijk slagveld was nadien deerde ons niet heel erg. Ik moet ook zeggen dat ik, terwijl de meiden kookten, al teenentander aan kant maakte. Mr. T. mocht dus na afloop van ons geslaagde diner de zooi in de keuken opruimen.

De Mexicaanse bonenschotel was echt heel erg lekker, alleen ik begrijp de pasta in een ‘Mexicaans’ recept dan niet helemaal. Maar echt heel erg vonden we dat allemaal niet. Het ging schoon op!

Ik begrijp niet heel goed waarom Malvapudding Malvapudding heet want het is, in mijn ogen, een soort van taart. Maar wow, lekker! Met wat slagroom en vanille-ijs is het een toe om U tegen te zeggen.

De meiden gaven oma ook allebei een cadeautje en ik had twee ‘wereldreisachtige’ cadeautjes gekocht. Een puzzel van de Geirangerfjord omdat ze heel erg van Noorwegen houden en een boekje over het fietsten van de Friese Elfstedentocht omdat ze die dit jaar, willen gaan doen. Al hoop ik eerlijk gezegd dat hun camper hen dit jaar ook gewoon naar het buitenland zal brengen. Wat zou dat fijn zijn!

Mijn ouders hebben genoten en ik ook! Dus ook al braken we de regels soort van, ik heb er geen seconde spijt van.

… voor de allerliefste moeder die een dochter zich maar kan wensen!

Love you lots and lots lieve Kier!

Wat een jaar mogen we 2020 wel noemen nietwaar?
Zelfs een goede schrijver krijgt zo’n script niet voor elkaar.

Januari en februari verliepen gewoon zoals dat ieder jaar gaat
Maar vanaf maart staat Europa in standje paraat.

Een virus bepaalt vanaf dat moment ons leven
En lijkt voornamelijk te nemen en weinig te geven.

Hoe bizar het leven soms lopen kan bleek al snel
Want toen kwam J.. zijn gezondheid in de knel.

Hij was grieperig, niet fit en zijn vooruitzichten niet goed
Toen bleek dat hij corona had maakte dat de situatie bitterzoet.

Want ondanks de regels die er op een gegeven moment kwamen
Konden jullie drieën toch voor hem zorgen: samen.

Dat was heel verdrietig, maar op een bepaalde manier ook bijzonder
En was in deze bizarre tijd van restricties bijna een wonder.

Jouw vader heeft al met al een prachtig en mooi leven mogen leven
Hij stierf met jullie erbij en dat was jullie en hem gelukkig gegeven.

Sint heeft veel respect voor hoe jij het daarna deed
Met die thuisquarantaine die ook nog bijdroeg aan het leed.

Maart en april hadden soms wel wat weg van een film noir
Veel dingen mochten niet, dat was best heel raar.

De scholen gesloten, restaurants dicht, codes in allerlei kleuren
Maar gelukkig kon jij na een tijd bij … weer opfleuren.

Je kon weer aan het werk en dat vond je hartstikke fijn
Al is bij … af en toe het ‘huis ook te klein’.

Mensen die mopperen, lange dagen en veel druk gedoe
‘t Is niet fijn, maar gelukkig kun je nog naar je klanten toe.

Nieuwe bussen kwamen er en wat bleek toen al snel
Ze zochten een ‘acteur’ voor een reclamefilm en trokken aan jouw bel.

Een dag mocht jij vervolgens ervaren hoe dat filmen in zijn werk gaat
Doe dit, doe dat, nog een keer: maar het was een leuk resultaat.

Het jaar ging verder en we deden allemaal ons best
Wennen aan ‘het nieuwe normaal’ voelt soms als een pittige test.

Soms waren jullie verdrietig, opstandig of boos, maar meestal ging het wel goed
‘Het is zoals het is’, is jouw credo en geeft ook wel moed.

De geplande vakantie naar Frankrijk werd geannuleerd
Ermelo en Mechelen werden door jullie echter hoogst gewaardeerd.

Er werden terrasjes gepakt, gekletst, gelachen en gekeest
De wandeling naar het Hijgend Hert was een waar feest.

Nederland is mooi, daar getuigen meer dan genoeg films van
Sint hoopt echter dat hij volgend jaar toch weer naar Frankrijk kan.

Je vrijwilligerswerk ligt grotendeels stil, je hoeft niet meer naar E..
Dat betekent een andere invulling van je vrije tijd: een heel nieuw ontwerp.

Geen theaterbezoek, geen wedstrijden, geen bardienst, nauwelijks bezoek
Gelukkig is daar jouw trouwe sudoku en af en toe een boek.

Het was dan wel geen film, maar ook op dat vlak werd je een beetje beroemd
Een interview bij NPO en in het indrukwekkende boek van Hella wordt jouw naam genoemd.

Ach Mr. T., als we 2020 in een film vast konden leggen wat zouden we dan zien?
Een wereld in vuur en vlam of juist veel klein geluk en saamhorigheid misschien?

Want is het niet zo dat juist het tevreden kunnen zijn met fijne momentjes
Je kunt zien als allemaal mooie en kleine presentjes.

De zon die schijnt, een blauwe lucht, Wiske die knort, Suske die wil kroelen
Samen voor de buis, een vieuxtje: je thuis lekker senang voelen.

En tja, dat woordje ‘thuis’ is nog nooit zo beladen geweest als in dit jaar
Blijf thuis, ontvang niet te veel mensen, blijf op afstand van elkaar.

Jullie deden het zo goed mogelijk en volgens mij lukte het wonderwel goed
Om het thuis fijn te hebben: en dat maakte deze periode toch best zoet.

Dus die film van 2020: het wordt geen thriller, horror of science fiction
Al had ik de uiteindelijke film toch liever doorgespoeld als dat kon.

Dit gedicht is nu lang genoeg geworden, ik kap er nu mee
Kijk maar in de camera voor je cadeautjes: ik hoop dat je ermee bent tevree.

Heel veel groeten en een boks,
Sinterklaas

Vanavond vieren we, als altijd, pakjesavond conform het beproefde recept: mijn ouders komen en samen met Ova Haar Lief zijn we met zeven. Er zijn cadeautjes en natuurlijk surprises.

Wat we wel doen is de eettafel vergroten zodat deze vierkant wordt en mijn ouders op veilige afstand van ons kunnen zitten.

Saar heeft beloofd te koken; straks ga ik even naar de supermarkt om de boodschappen daarvoor te doen. Ik hoop op een heerlijk avondje. Dat zal best goed komen!

Vier jij vanavond sinterklaas en hoe pak je dat aan?

Hoera! Vandaag vieren Mr. T. en ik 26 jaar verkering!

Tot u typt een enorme bofbips. Een enorme bofbips die van haar man, haar dochters en Ova Haar Lief voor haar 50ste verjaardag een weekendje Texel kreeg (en ook nog een weekendje Lissabon met Mr. T., maar wanneer dat ooit gaat gebeuren coronatechnisch gezien is een heel ander verhaal, maar dat terzijde). En dat weekendje, dat vond afgelopen week plaats.

Afgelopen vrijdag vertrokken we rond 15.00 uur met een volgepakte auto. We hadden er zin in! Na een voorspoedige reis arriveerden we tegen 17.30 uur bij de haven in Den Helder en zagen we net de veerboot wegvaren, maar gelukkig was er op die van 18.00 uur een plekje voor ons vrij.

Alles, maar dan ook alles was door Mr. T. en (vooral) Ova en Saar geregeld. Ze hadden een prachtig huisje geboekt bij Roompot. Ik hoefde nergens aan te denken (alleen zelf mijn kleren inpakken) al was het maar goed dat ik vorige week even tussen neus en lippen informeerde of er al iemand geregeld was om voor Suske en Wiske te zorgen.

Nadat we gearriveerd en geïnstalleerd waren aten we een heerlijke pastasalade die Ova al gemaakt had en daarna wandelden Mr. T. en ik nog even richting strand. Alhoewel: even, dat was nog best een heel eind en we kwamen in het pikkedonker terug in het huisje. ‘s Avonds speelden we regenwormen en genive en vooral dat laatste spel vind ik echt heel erg leuk. Het was een fijne avond!

De volgende ochtend hoefde ik zo maar aan te schuiven bij het ontbijt en nadat er opgeruimd was trokken Mr. T. en ik onze wandelschoenen aan voor een wandeling en gingen Ova, Haar Lief en Saar zwemmen. Rond 12.00 uur werden we weer allemaal ‘thuis’ verwacht want ‘s middags waren er kaartjes voor Ecomare gereserveerd. Daar hebben we ons een aantal uur meer dan vermaakt en daarna liepen we naar Paal 17 voor een echt Texels biertje met voor Saar een warme chocolademelk.

Het was gelukkig droog maar wel erg koud vonden we (binnen was er geen plek), dus we hielden het bij dat ene biertje en wandelden toen terug naar het park. We hadden wel gezien dat de bezetting op het park hoog was (bij bijna ieder huisje stond wel een auto geparkeerd) maar dat dat vervolgens betekende dat we voor die avond nergens meer een restaurant konden reserveren hadden Mr. T. en Ova even niet ingecalculeerd. Uiteindelijk gingen we dus naar het restaurant van het park zelf waar we prima gegeten hebben al was de mot (ja echt!) op de carpaccio van Saar niet echt de bedoeling natuurlijk.

Na het eten terug naar het huisje waar we de rest van de avond doorbrachten met spelletjes doen, kletsen en vooral genieten van elkaars gezelschap.

Op zondag mocht ik wederom gewoon aanschuiven bij het ontbijt. Echt, ik ben zo geweldig verwend dit weekend. Het was een waar feestje. Ik hoefde echt nergens aan te denken, niets te regelen, bijna nooit mee op te ruimen en eigenlijk ook niets te betalen al heb ik dat uiteindelijk wel een paar keer gedaan want ik voelde me af en toe gewoon een beetje bezwaard.


Voor de zondag hadden we elektrische fietsen gehuurd en daarmee hebben we het eiland rondgefietst. We gingen noordwaarts langs de duinen en vooral de eerste kilometers hadden we pas in de gaten hoe druk het was. Naast elkaar fietsen was geen optie, zo druk. Dat werd beter toen we op de punt van Texel naar het oosten afbogen, toen werd het snel rustiger. We genoten van een heerlijke lunch bij Prins Hendrik. De luchten waren af en toe behoorlijk dreigend, maar het bleef vooralsnog gelukkig droog.

We vervolgden onze fietstocht tot in Den Burg, toen hadden we er ongeveer 40 kilometer opzitten en was het zo’n 15.00 uur. Ik wilde nog graag de begraafplaats voor de Georgiërs zien maar dacht ook dat ik de kinders daar niet echt een plezier mee zou doen. Daarbij zouden zij graag nog een keer gaan zwemmen dus in Den Burg fietsten zij richting De Koog en wij richting de begraafplaats.

Nadat Mr. T. en ik die bezichtigd hadden en weer ‘ns nadachten over de waanzin van de oorlog startten wij onze stalen rossen weer. En tja, toen gingen die dreigende luchten los: regen, regen, regen! Tot op ons ondergoed nat arriveerden we in het huisje waar we weer wat op konden warmen. Wat een bui!

Toen de kinderen terugkwamen van het zwemmen hebben we samen genoten van heerlijke hapjes/tapas en fijne gesprekken. En het was ook echt fijn al zijn er ook af en toe wel even wat moppertjes op elkaar geweest. Maar ik denk dat dat niet erg is en ook hoort bij van elkaar houden.

Die avond kwam ‘Weet ik veel‘ op tv en als we thuis zijn spelen we eigenlijk altijd mee, dus ook in Texel zaten we standby. Ik ben de enige die meedoet met de app al doe ik altijd mee zonder synchronisatie met het geluid, want dan word ik er na het reclameblok altijd uitgegooid. Dus ik moet extra opletten omdat de tijd soms al zo goed als op is voordat op tv soms de bijbehorende plaatjes verschijnen. Een ander nadeel van de app is dat je niet kunt corrigeren … De rest doet op papier mee en we controleren elkaar niet. Of alles dus altijd eerlijk gaat waag ik te betwijfelen, maar dat komt waarschijnlijk ook vooral dat ik voor de tweede keer op rij niet gewonnen heb ;-)

Na ‘Weet ik veel’ kwamen opnieuw de kaarten tevoorschijn voor een potje Geniva. En al speelde Ova in eerste instantie Saar, Mr. T. en Haar Lief weg en stond ze ver voor (of achter eigenlijk, want ze had het minste punten) uiteindelijk versloeg ik haar! Hoera!

En toen was het alweer maandag en zat ons weekendje er bijna op. We ruimden op en rond 9.50 uur vertrokken we richting boot. Helaas misten we de boot van half elf net waardoor we pas om 11.00 uur de overtocht konden maken en pas rond 12.30 uur in Amsterdam arriveerden. Want als je toch langs Amsterdam komt, dan moet je er ook even heen vind ik.

Want ja, Amsterdam. Ik weet niet wat die stad heeft, maar ik vind het er altijd zo tof. We parkeerden op P+R Zeeburg en gingen vandaar uit met de tram richting centrum. Dit was voor mij de allereerste keer dat ik een mondkapje droeg. Wat een ellende zeg als je brildragend bent. Maar goed, misschien scheelde het ook wel dat ik het nog niet gewend was.

Ova Haar Lief reisde door richting huis (in verband met zijn stage) en wij gingen met viertjes naar het Verzetsmuseum. Maar eerst lunchten we heerlijk bij Plancius waar ik een van de allerlekkerste clubsandwiches at die ik ooit gegeten heb. Om je vingers bij op te vreten! Het Verzetsmuseum is een mooi en interessant museum dat je af en toe behoorlijk aan het denken zet. Wat zou ik doen? Maar het is ook heel, heel veel lezen. Eigenlijk een beetje teveel wat maakte dat we op het laatst, jammer maar helaas, toch wel wat sneller door het museum liepen.

Het juniorgedeelte van het museum hebben we overigens helemaal gedaan en ook al zijn we dan geen echte junioren meer, dat vond ik zeer de moeite waard. Temeer omdat het interactief is en omdat je bij het deel ‘bevrijding’ ziet dat je echte mensen gevolgd hebt.

Tegen vijf uur verlieten we het museum en we besloten richting Centraal Station te wandelen, we gingen nog wat winkels in en weer uit en uiteindelijk waren we rond half acht weer bij de auto en ging het huiswaarts.

Ik heb werkelijk waar met volle teugen genoten van bijna vier hele dagen met mijn mooie gezin. Wat hebben ze er veel tijd en aandacht aan besteed en wat was het fijn zo met elkaar. En dat vond ik niet alleen: dat vonden Mr. T., Ova, Saar en Ova Haar Lief ook. Ik ben werkelijk waar een enorme bofbips!