Categoriearchief: Gezin
Beschermd: En er waren ook heuse mensen in Zeist!
Ova 22 jaar / toespraak
19
Vandaag ben ik 22 jaar moeder want vandaag wordt Ova 22 jaar. Dat werd afgelopen zaterdag gevierd met haar 22 diner en ik mag wel zeggen dat dat buitengewoon geslaagd was. Ik kookte me een slag in de rondte, Mr. T. verrichtte hand- en spandiensten en Saar vervulde met verve de rol van serveerster.
En Ova genoot met volle teugen. En genoot, en genoot … en wat is haar dat van harte gegund. En weet je wat: wij genoten met haar mee! Het was een prachtige avond vol klatergelach, liefde, lekker eten en gezelligheid.
Het is, soort van, traditie blijkbaar dat een van de ouders een toespraak houdt tijdens zo’n diner, nou dat hoef je mij maar één keer te vragen. Hieronder lezen jullie wat ik haar te vertellen had.
Lieve Ova,
Je 21-diner. Of nou ja, je 22-diner en waarom we dat nu pas vieren dat is bij iedereen wel bekend en hoeft ook geen verdere uitleg. Daarbij, dat c-woord is al veel te vaak gevallen de laatste anderhalf jaar, dus daar wil ik niet al te veel woorden aan vuil maken.
Je 22-diner dus. Toen je het ruim 2 (of was het 3 jaar) geleden aankondigde dacht ik echt even: wow, dat wordt wel een dingetje: heb meelij met je mamsie! Maar inmiddels ben ik zover dat ik alles heel relaxed over me heen heb laten komen en ik denk / hoop (ik bepaal tijdens mijn speech wel of het denk of hoop wordt) dat het allemaal goed geslaagd is.
Lieve Ova, wat is het een voorrecht om jouw moeder te mogen zijn. En ik spreek wat dat betreft uiteraard ook namens Mr. T.. Al is die natuurlijk vooral blij dat hij jouw vader mag zijn. Toen wij in augustus 1998, eigenlijk min of meer tussen neus en lippen door, besloten dat ik zou stoppen met de pil hadden we het eigenlijk nog niet eens zo vaak over kinderen krijgen gehad. Ik denk dat best veel mensen mij niet eens zo snel als moeder zouden zien want echt fan van kinderen ben ik niet. Zeker niet van kleine kinderen en dan vooral niet van de kleine kinderen van een ander. Maar hé, dat wist jij natuurlijk al lang.
Ik vraag me af of een van jouw vriendinnen precies weet wanneer ze gemaakt is? Want wij weten dat van jou natuurlijk precies, bijna zelfs tot op de minuut nauwkeurig. En dat vind jij vooral heel gênant: ieuw, ouders die aan seks doen (en daarbij geluid maken ook nog maar dat is weer een heel ander verhaal!) is natuurlijk ook heel erg niet leuk. Maar goed, toen we jou maakten waren we nog geen ouders, dus dan is het misschien niet zo erg.
Daarom vertel ik dit verhaaltje graag een keer voor jouw vriendinnen. In die tijd was jouw verwekker (want hij was toen natuurlijk nog geen vader) werkzaam in de melkmachines en hij had een grote klus in Duitsland waarvoor hij vaak lange tijd afwezig was. Op 26 november 1998 vierden wij dat we vier jaar verkering hadden. Dat deden we in Den Bosch waar we een fijne dag hadden en dat deden we ‘s avonds thuis nog ‘ns dunnetjes over. Ik zal verder niet in detail treden natuurlijk, maar een paar weken later hadden we een positieve zwangerschapstest in handen.
OMG: het ging echt gebeuren! Ook nog wel bijzonder om te vertellen is dat mijn tandarts als derde wist dat jij op komst was want in verband met enorme kiespijn moest hij in actie komen om een kies te trekken. En tja: verdovingen en zwangerschappen daar moet even over overlegd worden.
Toen ik een week of 5 zwanger was ging ik samen met jouw allerliefste oma en J…… een paar dagen naar Parijs. Ik vond het leuk om een geheimpje te hebben al was ik nog niet zo heel erg goed voorbereid op alles. Toen we een ‘plat du jour’ aten in een of ander Parijs restaurantje wist ik eigenlijk niet of de escargots wel zo goed voor je waren (en er zat ook nog zand tussen!) en van het hoofdgerecht: een of andere vieze en walmende worst ging ik bijna over mijn nek. Maar goed: verder was Parijs heel erg leuk! En jij was daar, veilig onder mijn hart, bij!
Op 6 februari 1999 hebben we mijn zwangerschap aan mijn ouders bekend gemaakt en dat betekende dat ze opa en oma zouden worden. Wat waren zij blij en ze hebben jou nog best lang op 6 februari een cadeautje gegeven.
De zwangerschap verliep prima, al was je niet zo heel erg van plan om geboren te worden. De uitgerekende datum was 20 augustus en uiteindelijk bleef je tot 31 augustus zitten. Dat ik het enorm zwaar had omdat Nederland zuchtte onder een hittegolf vond jij niet zo’n probleem, ik des te meer.
Enfin: je werd geboren en ik was verliefd. En niet alleen ik: ook je vader, je kersverse opa en oma, je andere opa en oma, en een boel mensen om je heen. Je was een prachtig klein frummeltje en het was bijna onwerkelijk dat jij ooit in mij gezeten had.
Je was een lief babietje, je had een huiluurtje maar ook dat ging voorbij en toen mijn zwangerschapsverlof eindelijk (tja, ik was best jaloers op Mr. T. die gewoon kon gaan werken) voorbij was begon ik het echt superleuk te vinden om moeder te zijn. Ik ben gewoon geen mens om altijd thuis te zijn bij, daar heb je het weer, kleine kinderen. Dus mijn nieuwe leven als moeder die ook nog ‘ns drie dagen in de week mocht gaan werken stond me wel aan.
Van een lief en over het algemeen heel tevreden babietje werd je een dreumes, een peuter en een kleuter. Je keek meestal de kat uit de boom, was bedachtzaam en geen haantje de voorste, je deed je eigen ding en het was niet moeilijk om enorm gek op je te zijn. Je kon minutenlang ‘de bal de bal de bal de bal de bal’ mompelen en een van de leukste quotes uit je vroege jeugd is natuurlijk ‘Ovvaaa isse nie nommetje’. Weet iemand van jullie wat deze enorm filosofische uitspraak van Ova betekent?
Ik was eigenlijk van plan om alle schriften die ik jarenlang bij heb gehouden te gebruiken voor deze speech. En ter verduidelijking voor jouw vriendinnen: de eerste pak ‘m beet 12 jaar van Ova zijn minutieus bijgehouden door mij. Alle gebeurtenissen: groot en klein werden bijgehouden, etiketjes uitgeknipt, eerste lokjes bewaard, afgevallen nagels ingeplakt (op verzoek vertelt de veroorzaker daarvan dat verhaal straks nog wel even) en nog veel meer. Ook oma was een fanatiek schrijfster en zelfs je vader heeft af en toe een verslag gemaakt. Het zijn van die dingen die waarschijnlijk nog maar één of twee keer gelezen worden (als dat al gaat gebeuren) maar in die schriften komt vooral naar voren hoe enorm veel we van je houden. Maar goed: ik heb bedacht dat ik die schriften niet gebruik, want dan sta ik hier minstens een uur te vertellen hoe geweldig en fantastisch je wel niet bent. Dus ik pik even uit mijn hoofd de belangrijkste dingen.
In 2005 was het dan eindelijk zo ver: je kreeg een zusje. Je sliep de avond dat ik in het ziekenhuis beviel van Saar niet thuis en papa ging je ophalen bij de oppas. Toen hij je vertelde dat Saar geboren was, was je vooral een beetje teleurgesteld dat je zusje geen ‘Anastacia’ heette. In die tijd kon je je uren vermaken met een computerspelletje over Anastacia. En toen je in het ziekenhuis ging kijken wilde je vooral weer snel weg want je moest immers naar school. Dat plichtsbesef ben je nooit kwijtgeraakt geloof ik. En al vind ik het een heel mooie eigenschap, soms mag het, zeker als je nog jong bent ook wel wat minder.
Op de basisschool deed je het heel goed al was het niet altijd gemakkelijk voor je. Je hebt een groot rechtvaardigheidsgevoel en je vond vooral dat kinderen lief moesten zijn voor elkaar. Je durfde die mening ook te delen. Het gevolg was dat, ik zei het al, het niet altijd fijn was op school en dat heeft mij menige frustratie gekost. Had ik al gezegd dat ik niet van kleine kinderen houd? Ik kwam erachter dat ik ook niet van k-kinderen op de basisschool houd. Je hebt het wat het leren betreft altijd hartstikke goed gedaan en de juffen en meesters prezen je om je inzicht in hoe de dingen werken en je liefheid. Gelukkig was het meestal wel fijn op de E…. S…., maar sommige dingen hebben jou en ons best verdriet gedaan.
Na de basisschool was daar het Z…… en wow, de brugklasfoto die tijdens je diploma-uitreiking getoond werd was echt hilarisch: wat een meisje was je nog. En wat stond er vijf jaar later een prachtige jonge vrouw. My first gala was ook jouw first gala: en man man man wat was je prachtig!
Het Z…… heeft je goed gedaan. Je had regelmatig stress wat het leren betreft (nogmaals: plichtsbesef is mooi maar het mag echt af en toe wel een tandje minder!), maar het allerbeste wat deze school je gebracht heeft is een heel mooie vriendinnenclub waarvan hier nu het grootste deel zit. Meiden: ik ben heel erg blij met jullie clubje. Dank jullie wel voor deze vriendschap over en weer en ik hoop dat jullie als jullie zelf oude omaatjes zijn nog steeds samen op vriendinnenweekend gaan. Stiekem vraag ik me wel af of jullie dan nog steeds atten en zo. En ook jij L….: hoe fijn dat jij en Ova de ontstane vriendschap in Frankrijk nog steeds in ere houden!
Wat is het fijn als je kind al weet welke opleiding ze wil gaan doen en de opleiding aan de … paste jou als een warme jas. Ook hiervoor werkte je hard en deed je het heel goed. En ook nu weer ging dat regelmatig gepaard met de nodige onzekerheid en stress. Tel daarbij op een zekere eigenwijsheid dan weten jullie vast wel dat het niet altijd gemakkelijk is om dan als ouder tot je dochter door te dringen: wat hebben we vaak dezelfde soort gesprekken gevoerd. Je kunt het wel, je bent goed zoals je bent, leg de lat ‘ns wat lager, wees niet zo streng voor jezelf, heb vertrouwen. Die gesprekken voerde ik met veel liefde en, het klinkt misschien raar, ook met heel veel trots. Want ik wist gewoon: wat een prachtig mensenkind is die Ova toch. Ik heb er nooit ook maar één seconde aan getwijfeld of je het wel zou redden. De … bracht ook nieuwe ervaringen met zich mee: de stage in Zuid-Afrika vond ik een behoorlijk dingetje. Wat was er mis met België? Maar het is natuurlijk superstoer dat je gegaan bent en je hebt er veel geleerd en prachtige herinneringen gemaakt. En tja: je zelfbedachte eindopdracht. Geweldig! Koeienmest koken in de tuin: prachtig gewoon. Aan het einde van de eerste dag van de F… E……. kwam je nijdig thuis: je had verdorie geen prijs gewonnen. Maar hé, dat werd op dinsdag meer dan goed gemaakt: de winst van de ‘B….. C……./e……. i…..’-prijs was voor jou de kers op de (koeien)vlaai!
Pffft: ik ben al best lang aan het woord geloof ik. Sorry Ova, nog heel even volhouden.
Uiteraard wil ik het nog even over Jouw Lief hebben. Want die jongeman is inmiddels al ruim vier jaar mijn favoriete schoonzoon. Jouw Lief maakt jou gelukkig en jij maakt Jouw Lief gelukkig en ik vind het erg leuk om jullie samen te zien: jullie stralen aan alle kanten uit dat jullie het fijn hebben samen en ik hoop dan ook dat dat nog heel, heel veel jaren zo zal zijn. Schoonzoon: dank je wel dat je zo lief bent voor mijn meisje en je kunt dat uiteraard ook beter altijd blijven want anders …
En dan nog even over je werk: wat is het fijn dat je daar je plekje gevonden hebt. Ik weet dat het arrogant klinkt om over je eigen kind te zeggen maar ze hebben daar echt goud in handen. Dat beseffen ze ook heel goed volgens mij dus je kunt daar waarschijnlijk mooie dingen bereiken. Maar stel dat je op enig moment zegt: ik kijk verder dan is dat uiteraard ook goed, met jouw inzet, intelligentie en arbeidsethos mag een bedrijf zich in de handen wrijven als ze jou binnenboord halen. Tegelijk toch even een heel kleine moederlijke waarschuwing: werk hard en wees betrokken, maar wees ook lief voor jezelf en leg de lat niet te hoog.
Is er dan niets mis met Ova denken jullie misschien? Nee, sorry, er is echt niets mis met ons Ova. Natuurlijk zijn er wel ‘ns wat ruzietjes geweest en soms waren er zelfs heel heftige ruzies maar die zijn volgens mij op één hand te tellen. Jullie pech is dat ik niet vies ben van een pittige ruzie en ik ben iemand die altijd de waarheid zegt. Uiteraard is dat mijn versie van de waarheid, en ik zeg de dingen ook nooit met de intentie om de ander te kwetsen, maar ik zeg ze wel. Want je weet: zachte heelmeesters … Ik ben ervan overtuigd dat mensen gebaat zijn bij eerlijkheid en oprechtheid. En vooral met liefde: oneindige liefde.
Ik ga afronden nu. Lieve, lieve Ova. Ik zei al een paar keer dat ik niet van kleine kinderen houd maar van jou houd ik vanaf het allereerste moment dat je in mijn armen lag. En ik zal altijd van je blijven houden. Ik ben, en ik spreek ongetwijfeld ook namens je vader, enorm trots op je. Ik houd van de open en eerlijke gesprekken die we voeren, ik houd van jouw eigenwijsheid, van je mooie snoet en sproeten, van je zachtheid en van je humor. Het is een voorrecht om jouw mamsie te mogen zijn.
* * *
Enne: iemand die weet wat ‘Ovvaaa isse nie nommetje’ betekent?
Zeist
Zoals jullie hier konden lezen gingen we niet naar Frankrijk (en ja, het is me gelukt om de volledige voucher naar volgend jaar over te zetten!) maar naar Zeist. Via micazu boekten we een heuse stadsvilla uit 1910.
Saar en ik baalden dat Frankrijk opnieuw niet doorging (ik schreef al waarom we geannuleerd hadden in dat eerdere logje, al lijkt het alleszins mee te vallen met controles en zo) dus we vonden dat we wel enige luxe verdiend hadden. Het was een prachtig pand al was met name de keuken enigszins viezig.
De eigenaresse van het pand vroeg ons of we op hun kat wilden passen en als we dat wilden kregen we € 200,= korting. Nou, dat wilden we wel en Saar heeft genoten van de eigenzinnige Siep die wél bij haar mocht slapen.
Het contact met de eigenaresse was zeer goed. Het was grappig om te ervaren dat we in heel veel dingen dezelfde smaak en ideeën hebben. Zo hadden ze dezelfde mokken als dat wij hebben, dezelfde stoelen, dezelfde glazen, dezelfde soort schilderijen en kleurgebruik en nog meer zaken. En ook bleek dat zij, net als wij vroeger, heel vaak naar Stayokays gingen.
Omdat het hun eerste keer was dat ze hun eigen huis verhuurden hadden ze een en ander op papier gezet maar gaandeweg ons verblijf bleek dat ze toch nog wel het een en ander vergeten waren. Zoals bijvoorbeeld hoe de automatische screen omlaag gaat, wat de pincode van de televisie was, hoe de x-box werkte en een aantal andere dingen. Maar bij iedere vraag was er snel en uitgebreid antwoord en de eigenaresse was continu zeer vriendelijk. En als zij er niet uitkwam, dan kwamen Saar en haar oudste zoon er wel uit.
En wat hebben we zoal gedaan daar in Zeist?
Ik heb iedere dag gewandeld. Vaak ‘s ochtends alvast een rondje en ook een aantal keer samen met Mr. T.. We liepen in totaal vijf klompenpaden, vier met z’n tweetjes en eentje met z’n viertjes (want Ova was ook een nachtje overgekomen).
We kunnen het erover eens zijn: 2021 is niet de allerbeste zomer. Nou hoeft het voor mij echt geen 30°C te zijn, maar een graadje of 25 en ‘s nachts regen zou best fijn zijn. Helaas, maar één dag van ons verblijf werd het inderdaad 25°C maar toen bleef de zon weg. Maar toch, al met al mogen we niet klagen over het weer. Ja, het was sombertjes en grijzig en ja het heeft veel geregend, maar daar hebben we eigenlijk maar één keer echt last van gehad. Toen wandelden we een klompenpad en zijn we tot op ons ondergoed natgeregend.
Niet ver van Zeist ligt de Pyramide van Austerlitz en al waren we daar al ooit geweest, omdat het zo dichtbij was gingen we weer. Op de fiets nog wel en daar was Saar niet heel blij mee. De pyramide ligt er prima bij en het was er niet druk dus wat was fijn.
Ik ben echt volledig in de ban van Zeist. Wat een prachtige stad is dat. Er staan werkelijk waar prachtige huizen en je kunt kilometers lopen en je vergapen aan alle mooie en oude panden die er staan. Ik heb een boel foto’s van huizen gemaakt en die zet ik in één logje bij elkaar.
Verder is het centrum ook best heel aardig en daar hebben met name Saar en ik een aantal genoeglijke uurtjes in doorgebracht. De supermarkt was om de hoek, de bakker ook. Het gemeentehuis is prachtig en uiteraard bezochten we ook Slot Zeist waar we deelnamen aan een leuke en interessante rondleiding.
Saar was de week voordat we op vakantie gingen naar Appelhof geweest en daar had ze de tijd van haar leven. Helaas testte een van haar vriendinnen op de laatste dag op Appelhof positief en dat betekende dat Saar thuis in quarantaine moest. En tja, wat doe je dan? Mr. T. en ik zijn allebei volledig gevaccineerd, Ova had haar tweede vaccinatie nog niet gehad. We hebben dus maar weer twee dagen afstand gehouden van Saar (dat gold vooral voor Ova en Saar) en vervolgens zijn we op maandag richting Zeist gegaan. Saar heeft toen een paar dagen voornamelijk in de villa doorgebracht (al dan niet samen met Siep) en wij hebben alleen gewandeld. Toen ze op woensdagavond nog steeds negatief was volgens de zelftest vonden we dat ze weer ‘los’ mocht.
Op donderdag stapten we dus op de fiets en ging het richting Utrecht. Eerst lunchten we met ons drietjes waarna Mr. T. weer terugfietste naar Zeist want Saar en ik gingen shoppen. Dat was erg gezellig en we kochten ook wat leuke dingetjes. Meestal gaat het grootste deel van ons vakantiegeld op aan eten en drinken (lunches, koffie met gebak, uit eten, borrelen) en ook in Utrecht was het niet anders. Ik vind De Winkel van Sinkel altijd zo leuk dus daar hebben Saar en ik onder andere een tijdje gezeten en heerlijk zitten kletsen.
Op vrijdag gingen we naar Grebbelinie museum. Heel interessant om te lezen en zien hoe in het verleden het water onze vriend (of vijand) was tijdens verschillende oorlogen.
Vrijdagavond kwam Ova naar Zeist toe. Dat is dan weer het voordeel als je dichtbij op vakantie bent natuurlijk. Ova wilde die villa wel ‘ns van dichtbij zien en kennismaken met de kat des huizes. We hebben die avond heerlijk avondvullend geshared dinered (hahaha, ik heb geen idee hoe ik dat moet schrijven) bij De Heren van Zeist en toen de gastheer zich aan ons voorstelde dacht ik al ‘die ken ik ergens van ‘. Toen hij zich vervolgens voorstelde als Jop viel het kwartje. Niet dat ik het ooit gevolgd heb, maar om Jop van ‘De Bus‘ kun je natuurlijk niet heen en om dat irritante liedje ook niet (dat Saar vervolgens tig keren gedraaid heeft de rest van de vakantie). Jop is een echt horecadier want hij heeft ons echt prima vermaakt. Wat een heerlijke avond was het!
De volgende dag hebben we dus met viertjes een klompenpad gewandeld en na een fijne lunch ging Ova weer huiswaarts.
De avond gingen we naar Figi naar ‘De Luizenmoeder’ en ook al heb ik heus af en toe behoorlijk moeten lachen, wat een slechte film is dit verder. Zo jammer, want we hebben destijds genoten van de serie.
Wat ik ook nog heb gedaan is koffie gedronken met Trees die immers, samen met Jan, in Zeist woont. Heel lang geleden heb ik haar al heel even ontmoet maar dat mocht toen geen naam hebben. Dit keer was heel wat beter. We hebben elkaar uitgebreid gesproken bij Barista waar ze ook nog ‘ns heel lekkere carrot cake hadden. Tijdens een van mijn wandelingen schijn ik zelfs zo ongeveer langs hun huis gewandeld te hebben, maar dat wist ik toen nog niet. Altijd leuk zo’n ontmoetingen en ik vond het erg leuk om haar een keer goed te spreken.
Amersfoort stond ook op de planning en wat is dat een prachtige oude stad. Ik was er al eerder maar op de een of andere manier heeft de stad toen minder indruk op me gemaakt of ik heb het niet goed onthouden. We deden de historische stadswandeling en daarna streken we neder om het zoveelste terrasje. En we shopten voor Mr. T. ook nog een paar nieuwe shirts.
Nog voor mijn blogtijdperk waren Mr. T., Ova, mijn ouders en ik ook in Amersfoort. Ik denk dat Ova toen rond de één jaar oud was. Toen gingen we naar ‘De Mannenzaal‘ waar de geschiedenis van deze zaal door middel van acteurs levend gemaakt wordt. Dat gebeurt in juli en augustus nog steeds en is zeer aan te bevelen. Echt heel erg leuk om te zien en te ervaren hoe het leven er in 1907 aan toe ging. En wisten jullie dat toen ‘de tering’ heerste en dat je daarom niet op de grond mocht spugen?
Op de warmste dag van ons verblijf in Zeist zijn Saar en ik gaan kanoën in Scherpenzeel. Eigenlijk bakken we daar niet al te veel van en we belandden dan ook regelmatig tussen de brandnetels en het riet. Maar de pret was er niet minder om.
De avonden in de villa waren aangenaam. We konden gewoon ‘Swanenburg‘ blijven kijken (topserie!) en we hebben ook bijna iedere avond spelletjes gespeeld. Mr. T. hield de stand bij en aan het eind van de vakantie was ik glorieus overwinnaar!
Op de dag dat we weer naar huis gingen bezochten we Ereveld Loenen nog, maar daarover schrijf ik een apart logje.
Al met al was het een prima vakantie al mis ik de bergen toch wel.
Nazipropaganda voor de jeugd & Villa Augustus
Zoooo, ik ben er weer. Vier weken vliegen voorbij natuurlijk en ik zal jullie de komende tijd laten weten wat we allemaal gedaan hebben in de afgelopen week. Laat ik beginnen met een bijzondere expo in Dordrecht.
Saar had in haar laatste schoolweek een aantal themalessen en een van die lessen was gebaseerd op een tijdelijke expositie in het Onderwijsmuseum in Dordrecht: Nazipropaganda voor de jeugd 1933 – 1945. Thuis vertelde ze 100-uit over de les en over hoe interessant het was. Heb ik eigenlijk al ooit gemeld dat Saar docent geschiedenis wil worden? 
Dit soort dingen hoeft men maar één keer tegen mij te zeggen: ik ben ook altijd geïnteresseerd in dit soort dingen en op het gebied van vieren en herdenken wil ik zoveel mogelijk weten.
Vorige week gingen Saar en ik dus naar Dordrecht om deze expositie te bekijken. Die was compact maar interessant. Het is niet raar dat je heilig gaat geloven in dingen als alles wat je als (jong) kind leert bestaat uit het verheerlijken van die ideologie en je met niets anders in aanraking komt.
Tegelijk is het natuurlijk ook best heel erg beangstigend dat de dingen zo werken. Maar ja, dat weten we natuurlijk allemaal inmiddels: indoctrinatie is van alle tijden. En wie zegt dat wij niet geïndoctrineerd worden?
Naast deze tijdelijke expositie (nog te zien tot en met 31 oktober) is er ook een andere tijdelijke expo te zien over de geschiedenis van de bosatlas. En verder is de vaste collectie ook echt heel erg leuk en die leverde veel ‘oh ja, ervaringen’ op. Niet alleen bij mij, maar ook al bij Saar. Hoe leuk is dat dan wel niet?
In 2012 waren we al ‘ns bij Villa Augustus en ik vind dat prachtige pand een enorme ‘Sjakie en de Chocoladefabriek-uitstraling’ hebben. En tja, als je dan toch in Dordrecht bent, dan kun je ook wel gaan lunchen bij Villa Augustus. Jammer dat het behoorlijk somber weer was toen wij er waren en dat het flink regende. Als ik alleen geweest zou zijn, dan had ik vast toch nog gewoon door de tuinen gebanjerd, maar Saar vindt dat nooit zo’n goed plan.
Maar het was echt heel leuk om er te zijn en we hebben genoten van een heerlijke ambiance en een lekkere lunch.
55
Lieve Mr. T.: van harte gefeliciteerd met je 55ste verjaardag!
Dikke kus!
Vakantie!
Hoera ende hoezee, ik heb vakantie. Vier weken van zalig niets doen liggen voor me. Alhoewel: ik moet woensdag en vrijdag toch even inloggen om wat kleine dingen uit te zetten. Gevalletje slechte planning tussen mijn twee collega’s en mij. Maar verder dus: vakantie!
Wederom niet in Frankijk want dat heb ik geannuleerd. Al heb ik nu wel een dingetje met de camping daar want ik heb te laat geannuleerd vinden ze. Ik heb geannuleerd op basis van de berichten die Frankrijk eruit gooide dat er elke twee dagen een PCR-test gedaan moest worden door niet-volledig-gevaccineerde mensen en dat was de druppel. En, misschien wel een beetje gemeen, op basis van een verkeerde mail die ze me gestuurd hebben waarin stond dat ik kon annuleren als Nederland rood zou worden (en dat moest natuurlijk zijn ‘als Frankrijk rood zou worden’). Dat ze in Frankrijk drie dagen later bedachten dat die regel pas vanaf 18 jaar zou gelden was een beetje mosterd na de maaltijd. En, van onbezorgd op vakantie gaan was toch al geen sprake gezien dat vermaledijde virus. Daarbij, ik zou daar niet op mijn gemak zitten als regels om de haverklap (kunnen) veranderen. Hoe naïef was ik vorig jaar om te hopen dat het in 2021 wel beterder zou zijn. Dat gedoe met de camping; laten we hopen dat dat goed komt. Al ben ik er bang voor. Het is maar geld en er zijn veel ergere dingen, maar ik wil er toch nog wel wat energie in stoppen.
Wat gaan we dan wel doen? Nou, in de eerste week ongetwijfeld de keuken poetsen. Hoera ende hoezee. En eropuit met vrienden. En in die eerste week vertrekt Saar naar Appelhof. OMG! Ik hoop dat ze enorm gaat genieten, dat corona niet al te veel roet in het eten gooit en dat alles goed gaat. Ova is weer terug van haar wandelvakantie in Oostenrijk, en zij gaat morgen weer aan het werk.
En dan de tweede en derde week naar een heuse stadsvilla in Zeist. Zin in!!! De vierde week is Mr. T. weer aan het werk, dus dan zie ik nog wel wat ik ga doen.
Of ik logjes plaats hier? Geen idee, dat zien we wel. Anyway: ik wens jullie allemaal een heel fijne zomer!
Wiske zoekt het hoger op
Het zal altijd wel een raadsel blijven. Welk trauma heeft ons Wiske ooit meegemaakt? Als we met vieren zijn (vooruit met vijven als Ova Haar Lief hier ook is), dan is ze best stoer en zoekt ze contact.
Maar als er ook maar iets anders dan anders is (alhoewel: de stofzuiger is natuurlijk niet anders dan anders maar ook dat is een grote angstfactor) dan is ons madammeke erg bang.
Een paar weken geleden waren er schilders bezig in/om huis. Iek! Vreemde mannen, vreemde geluiden en vreemde geuren. En geen plekje in huis om me te verstoppen, dacht Wiske, dus ze zocht het hogerop.
Of het comfortabel was? Waarschijnlijk niet maar ze zat hoog in de lucht, op de trap die in de garage tegen het plafond hangt de boel in het oog te houden.
Beschermd: Oude Willem
Tweede corona’verjaardag’
Vandaag vier ik mijn 51ste verjaardag. Of nou ja, vieren, dat zal hem ook dit jaar niet echt worden. Vorig jaar zag ik Sarah en die verjaardag ging logischerwijs niet door. Ik vond dat eerlijk gezegd toch wel heel erg jammer. Maar ja, we waren toen vooral bezig met het overlijden van mijn schoonvader. Corona speelde mee natuurlijk, maar meer op de achtergrond. We hadden immers andere zorgen. Drie dagen eerder overleed mijn schoonvader en op de 26ste zouden we hem gaan begraven.
Mijn schoonvader en ik deelden ook jarenlang dezelfde verjaardag. Twee jaar geleden vierden we nog dat we samen 145 werden. Ook daaraan is een eind gekomen. Ik moet zeggen dat ik, toen ik alweer ruim 26 jaar geleden in de familie kwam, niet verwacht had dat wij nog zo lang onze verjaardagen samen zouden kunnen vieren. Maar dat werd, gelukkig, wel realiteit. Stiekem ben ik wel een beetje bang dat vanaf nu mijn verjaardag altijd een klein rouwrandje zal hebben.
Wie had ooit kunnen vermoeden dat ook mijn 51ste verjaardag nog in het teken van corona zou staan. Geen bezoek, geen feest, niks, nada, niente. Of nou ja, natuurlijk wel iets. Een klein beetje.
Zo ga ik vanmiddag bij mijn ouders tosti’s eten. Mr. T. en Ova zijn werken, Saar is op school en ik werk (oh joy) thuis. Dus die break bij mijn ouders is van harte welkom.
En vanavond laten wij de lekkerste spare ribs ter wereld bezorgen die we met z’n vijfjes (want uiteraard is ook Ova Haar Lief van de partij) zullen nuttigen. Maar ja, dat is het dan wel zo’n beetje. Niet leuk. Ik houd namelijk van verjaardagen vieren. En nou maar hopen dat ik mijn 52ste verjaardag wel kan vieren. Dat heb ik verdiend, vind ik.