De 100-jarige die terugkwam om de wereld te redden

Wat schreef Jonas Jonasson toch weer een heerlijk boek met ‘De 100-jarige die terugkwam om de wereld te redden‘.

De 100-jarige man Allan Karlsson en zijn kompaan Julius leiden een luxe, paradijselijk leven op Bali. De bodem van de koffer met geld die ze aan hun vorige strapatsen hebben overgehouden komt echter in zicht en eigenlijk vervelen ze zich maar. Een ballonvaart met voldoende flessen champagne voor de 101e verjaardag van Allan kan allicht tijdelijk voor wat spanning zorgen. Door omstandigheden belanden ze in zee en de drenkelingen worden opgevist door een Noord-Koreaans militair schip op weg naar huis. Dat dat schip verrijkt uranium smokkelt voor Kim Jong-un weten ze op dat moment nog niet, maar Allan ontmoet vervolgens Kim Jong-un op een kritiek moment, wanneer de hele wereld, en president Trump met name, zich geprovoceerd voelt door de raketten die over de Japanse zee suizen. In no time vormen ze het middelpunt van een diplomatieke rel waar veel leidende politieke figuren bij betrokken raken, van de Zweedse minister van Buitenlandse zaken tot Angela Merkel en Donald Trump aan toe.

Echt, zo’n lekker boek was dit. Absurde humor, zeer rake treffende zinnetjes die vaak een alinea (of vaak een gedachte van Allan|) afsluiten. Zulke vreemde gebeurtenissen die kant nog wal raken, dat natuurlijk ook niet doen, maar uiteindelijk toch weer helemaal logisch zijn. En daarbij is het boek gewoon heerlijk actueel gezien de huidige gebeurtenissen op het wereldtoneel.

Dit boek kan ik je van harte aanbevelen. Ik hoop dat je er net zo van zult genieten als dat ik dat deed.

Tot na de vakantie!!!

Sinds gisteren heb ik vakantie. Ik ben er zo enorm aan toe. Na al het gestress rondom Mr. T. en al het gedoe op mijn werk vind ik dat ik het meer dan verdiend heb. Al vind ik dat andere jaren ook maar dit keer toch echt wel een beetje extra hoor.

Zondag volgt er nog een boekenlogje en dan is het klaar voor de komende vier (?) weken. Het kunnen er ook zomaar meer worden, want op de een of andere manier is de zin in het bloggen wat tanende. Aan de andere kant: misschien is er die weer heel erg snel als ik een tijdje niets van me laat horen.

Laturrrrr!

Even bijkletsen

Even snel wat ‘wist je datjes’ op een rij. Dan zijn jullie weer allemaal op de hoogte voordat ik er de pannen opgooi in verband met mijn vakantie.

Een en ander volledig in willekeurige volgorde …

  • De bouw van onze veranda vordert gestaag. Het wordt volgens mij keitof! Foto’s volgen. Ooit.
  • De Student zit momenteel in Chersonissos en geniet daar met volle teugen.
  • Ik vind het af en toe wel heul, heul, heul heet.
  • Hopelijk biedt de veranda wat dat betreft wat verkoeling in huis.
  • De Student wilde graag stamceldonor worden maar mag dat niet in verband met haar astma. En daar baalt ze van.
  • De Scholier loopt een beetje met haar ziel onder de arm rond want bijna al haar vriendinnen zijn momenteel op vakantie.
  • Gelukkig komt haar nichtje morgen weer thuis na haar vakantie met haar ouders.
  • Dat De Scholier haar kamer nog moet poetsen en opruimen vergeet ze voor het gemak maar even.
  • Of ze vindt het daarvoor te warm, dat kan natuurlijk ook.
  • Het is ontieglijk druk geweest op het werk en we hebben een tijd lang 24 uur van onze functie ingeleverd en dat kostte kruim, frustratie, verdriet, prikkeligheid onderling, stresseczeem bij twee collega’s en welhaast burnoutachtige toestanden.
  • En ondanks vele, vele, vele signalen leek het maar niet opgelost te gaan worden.
  • Maar, hoera ende hoezee: vorige week kregen we te horen dat de 24 uur structureel ingevuld zullen gaan worden en dat neemt een heleboel druk weg.
  • Onze vakantie gaat richting Bourgogne dit jaar.
  • We gaan twee hele weken.
  • Ik heb er zo’n, zo’n, zo’n zin in!
  • Het nichtje van De Scholier gaat met ons mee. Dat is vorig jaar heel goed bevallen en oh cliché, maar ook oh zo waar … als de kinderen het naar hun zin hebben, dan hebben de ouders dat ook.
  • Mijn broer wordt volgende maand 50. Mr. T. wordt volgende maand 52 en De Student wordt volgende maand 19 jaar.
  • Dat viert zij samen met Haar Lief hier in huis.
  • Of onder de nieuwe veranda.
  • Of onder de carport.
  • Je ziet, mogelijkheden genoeg.
  • Ik ben de laatste tijd heel veel aan het wandelen en ik vind het heerlijk. Probeer minstens twee keer per week mijn wandelschoenen aan te trekken en wandel dan net iets meer dan 6 kilometer per uur.
  • Een flink tempo dus. Maar wow, wat is dat heerlijk.
  • De smartphone gaat mee en houdt met een of andere app tempo en route bij.
  • En ik heb op Spotify een heerlijke playlist gemaakt.
  • Op onze slaapkamer is het momenteel 29°C.
  • Dat is best heel warm.
  • Slapen is dus, meer nog dan andes, best wel een dingetje.
  • Ik heb een paar weken geleden de foto’s van de vakantie van vorig jaar ingeplakt.
  • Vanaf vandaag ben ik officieel de nieuwe secretaris van een ‘vrouwenclub’ hier in het dorp.
  • Die club heeft ruim 100 leden en organiseert allerlei leuke dingen.
  • Van kook- en schilderworkshops, fietstochten en excursies tot bijvoorbeeld jeu de boulestoernooien en kienen.
  • Nou vooruit, die laatste twee dingen hebben niet meteen mijn interesse maar ik ben dan ook één van de jongste leden.
  • Eigenlijk wilde ik helemaal geen secretaris worden, maar niemand deed het.
  • En omdat mijn vriendin penningmeester is, heb ik uiteindelijk toch maar besloten het wel te doen.
  • Vanmiddag krijg ik alle stukken overgedragen van de huidige secretaris.
  • Die dus vanaf een uur of 13.30 uur vandaag geen secretaris meer is.
  • Hiermee begin ik aan, geloof ik, mijn vierde vrijwilligerscarrière.
  • Al heul lang geleden was ik collectant, daarna ben ik 6 jaar penningmeester geweest van de oudervereniging van de basisschool, vervolgens ben ik (wederom) 6 jaar coach geweest van het voetbalteam van De Student en nu dit dus.
  • Ik schat in dat het me niet heel veel tijd gaat kosten.
  • Ik heb in ieder geval tegen het bestuur gezegd dat ze niet van mij moeten verwachten dat ik overal bij aanwezig ben.
  • Dat vonden ze goed.
  • Dat moesten ze ook wel, want anders had ik het niet gedaan.
  • Maar het voelt wel leuk om weer iets op dit vlak te doen.
  • Op 10 september gaat er iets geweldigs gebeuren.
  • Daar ga ik ongetwijfeld over bloggen, maar dat zal achter een wachtwoord zijn.
  • Nu weet ik even niets meer.
  • Dus ik zeg, naar goed Brabants gebruik:

Gele watermeloen

Oh, wat houd ik toch van deze tijd van het jaar. Al dat heerlijke fruit dat er te koop is. Kersen, druiven, aardbeien, perziken, nectarines en allerlei soorten meloenen. Fantastisch lekker gewoon.

Laatst zag ik in de supermarkt een ‘gele watermeloen’ liggen. Of nou ja, de buitenkant was gewoon groen zoals een ‘normale’ watermeloen, maar de binnenkant zou dus geel zijn. En tja, dat soort dingen wil ik dan toch altijd even proberen. En jawel, een gele binnenkant. Smaken deed hij prima, lekker sappig, maar ook lekker stevig. Niks mis mee dus.


Welk zomerfruit heeft jouw voorkeur? En probeer je snel ‘nieuwe’ producten die op de markt komen?

De vroedvrouw van Braintree & Leven en laten leven

De vroedvrouw van Braintree‘ is een historische roman die speelt tijdens de Amerikaanse revolutie.

In de lente van 1775 is het naar onafhankelijkheid strevende Noord Amerika in oorlog met Engeland. De echtgenoot van de pas getrouwde Lizzy Boylston komt om het leven in de strijd bij Charleston. Alleen achtergebleven op hun boerderij houdt Lizzy zich staande door in de buurt te werken als vroedvrouw en genezeres, een vak dat zij van haar moeder heeft geleerd. Al snel komt ze in contact met de historische Abigail Adams-Smith, de echtgenote en moeder van twee toekomstige presidenten. Tussen de vrouwen ontstaat een hechte vriendschap. Abigail dringt er op aan dat Lizzy een hulp op de boerderij aanneemt, Martha, die tevens als vroedvrouw zal worden opgeleid. Wanneer Lizzy ontdekt dat twee doden zijn gestorven door gif, gaat ze op onderzoek uit. Gaandeweg blijkt dat mensen om haar heen zich verschuilen achter een valse identiteit, dat Abigail in gevaar is en ze bijna niemand kan vertrouwen.

Ik vond het boek zelf eigenlijk niet zo heel bijzonder. De geschiedenis rondom de revolutie en de rol van John Adams (en dan vooral het feit dat hij grote delen van zijn huwelijk elders was om allerlei belangrijke dingen te doen) daarin dan weer wel. Bij bol.com zag ik dat dit het eerste deel van een serie was, maar ik denk niet dat ik die serie zal gaan lezen.

Het tweede boek dat ik las was ‘Leven en laten leven‘ van Peter de Smet Hendrik Groen

Arthur Ophof had zich het leven toch anders voorgesteld. In plaats van spectaculaire reizen te maken naar verre landen, staat hij vier keer in de week in de file van Purmerend naar Breukelen én in de file van Breukelen naar Purmerend. Groots en meeslepend kun je zijn uitgebluste, kinderloze huwelijk en zijn autovrije hofje voor de deur niet noemen. En hij wordt vijftig, dus de tijd begint te dringen. Maar als zijn werkgever hem ‘helaas’ moet ontslaan en hij er een mooie ontslagvergoeding uit weet te slepen, openen zich onverwachts mooie perspectieven op een geheel nieuw leven…

Dit was een leuk en wat bizar boek. Het leest als een tierelier en de gebruikte humor past zeer in mijn straatje. Omdat het leest als een tierelier is het ook heel snel uit, maar dat past ook wel bij het boek. Niet te veel, niet te moeilijk, gewoon even genieten. Met heel veel plezier gelezen dus.
 

Het land van mijn vader

Ik vond het een bijzonder boek dat ‘Het land van mijn vader‘ en ik het het met veel plezier gelezen al vond ik het tegelijkertijd af en toe wel allemaal heel lang duren.

Amerika,1784: na twaalf jaar in Clan Wolf te hebben geleefd, keert de op veertienjarige leeftijd door indianen ontvoerde Willa Obenchain – Vlammende Hemel – terug naar huis. Wanneer ze bijna thuis is, vindt ze een gewonde Schot op haar vaders land. Ze neemt hem mee naar het huis en besluit hem te verzorgen, maar van haar ouders – die ze thuis hoopte te vinden – ontbreekt ieder spoor. En alsof Willa nog niet genoeg heeft meegemaakt, breekt er een onstuimige tijd aan.

Het is mooi om te zien hoe Willa de dingen ziet en ervaart. Ze heeft, ondanks alles, veel geleerd van haar tijd bij de indianen. Ze heeft grote verliezen geleden en dat maakt dat ze niet echt bereid is zich kwetsbaar op te stellen. Daarnaast is zij een zeer krachtige en (voor die tijd wellicht overdreven) geëmancipeerde dame geworden. Het is interessant om dingen te lezen over haar tijd bij de indianen, de relaties binnen die clan en ook informatie over de kolonisatie.

Inenten

Ik heb een jaar of zes geleden best na moeten denken of ik De Student wel of niet zou laten inenten want, ik geef het toe, ik vond het een lastige. Uiteindelijk hebben Mr. T. en ik besloten het toch te laten doen. Wij hebben daarover wel met De Student gesproken maar wij als ouders namen die beslissing. Als ik hoor dat kinderen niet ingeënt werken omdat ‘ze niet houden van een prik’ dan zakt mij in ieder geval de broek af. Ik vind zoveel dingen niet leuk maar daar heb ik me ook maar bij neer te leggen maar dat uiteraard geheel terzijde.

Destijds heb ik gesproken met zowel huisarts als GGD en hebben we dus besloten de inenting te laten zetten. Ook De Scholier heeft pas haar eerste inenting gehaald. Dit keer heb ik, gezien haar voorgeschiedenis, ook contact gehad met de kinderarts die haar heeft behandeld voor Pubertas Praecox om te checken of het nadelige gevolgen kon hebben in verband met de injecties die zij een aantal jaar heeft gehad. Het advies destijds en ook nu was: DOEN! En tja, vindt er van wat je wilt: maar ik vertrouw erop dat de medische specialisten het toch heus het beste weten. En, wederom, vindt ervan wat je wilt: maar ik denk echt dat als je onze instanties niet meer kunt geloven dat je dan het beste maar meteen overal de stekker uit kunt trekken.

Bizar vind ik het dat veel mensen geneigd zijn om allerlei complottheorieën te geloven die de ronde doen. Die, niet op wetenschappelijk gestoelde, beweringen van willekeurig welke kwakzalver geloven. Of, nog erger, die denken dat ze het zélf beter weten.

Nou geldt het niet voor de inenting tegen HPV maar de inentingen die we onze baby’s en jonge kinderen geven zorgen ervoor dat besmettelijke ziektes niet uit kunnen breken zodat mensen die uit bijvoorbeeld  ideologische overwegingen zelf niet ingeënt zijn/hun kinderen niet laten inenten ook beschermd zijn. Een zeer recent artikel laat maar weer ‘ns het belang daarvan zien (en ja, ook daarvan weet ik natuurlijk niet zeker of het waar is want niet alles wat op internet staat is waar ;-)), maar dat uiteraard wederom geheel terzijde. Wat mij betreft mogen ze inenten dus gerust verplicht maken.

Ik weet trouwens niet eens of onderstaande vaccinaties feitelijk hetzelfde doen als inentingen, maar ik vind het wel bijzonder dat mensen dát blijkbaar wel belangrijk genoeg vinden en het rijksvaccinatieprogramma steeds minder. Kan iemand mij dat uitleggen aub?

Lul niet lolly

Ik ben het niet altijd met Akyol eens, maar meestal toch wel. En onderstaande column, die kan ik alleen maar volop beamen. Het is echt af en toe niet normaal hoe publiek zich meent te moeten gedragen als men naar een theatervoorstelling of concert gaat.

Absoluut not done vind ik het ‘kletsen tijdens een theatervoorstelling’. En als je dan echt, echt, echt iets moet zeggen, doe het dan heel, heel, heel zachtjes en ga vooral geen gesprekken zitten voeren. Want … dat gebeurt. Als mensen achter mij zitten te kletsen, dan kijk ik altijd om en zet ik mijn allerstrengste en bozigste blik op. En reken maar dat ik boos kan kijken! (Wat met een hartgrondig ‘ja’ beaamt wordt door De Scholier die hier nu naast me zit.) Als men het niet snapt, dan zeg ik ook wel iets.

Ook suf: een telefoon die nog aanstaat, mensen die gaan zitten snoepen van snoepjes waar ritselpapiertjes omheen zitten en minutenlang durende hoestbuien (hoe vervelend het natuurlijk ook is als je dat hebt, ga in hemelsnaam op een gegeven moment de zaal uit).

In een andere column las ik iets over de ‘lul niet lolly’, die je uit kunt reiken aan mensen die continu aan het kletsen zijn. Ha, dat vind ik best een goed idee. Een subtiel hintje.

Dat er gekletst wordt tijdens concerten dat vind ik van een andere orde. Ook niet altijd tof, maar veel minder erg dan tijdens een theaterbezoek. Het hoort er ook wel een beetje bij.

En dat foto’s maken, ook zo’n apart fenomeen tijdens concerten (en helaas ook soms in het theater). Ik beken, ik maak ook wel foto’s en een enkel filmpje tijdens een concert. Maar soms lijkt het alsof mensen continu met hun armen in de lucht staan te filmen. Je ziet dan toch helemaal niets van het concert? Ik snap het niet. Bierdouches vind ik ook werkelijk waardeloos. Wat een ‘humor’. Eén keer meegemaakt tijdens een concert van Rowwen Hèze en ik vond het absurd. Niet respectvol richting de artiesten en ook niet richting ander publiek (waaronder mijzelf want ik kreeg ook een lading bier over me heen). Laten we zeggen dat ik het in ieder allemaal erg bizar/bijzonder vind.

Veteranen

Afgelopen vrijdag hebben we aandacht besteed aan de in onze gemeente woonachtige veteranen. Er waren twee kransleggingen en daarna was er een bijeenkomst waar alle veteranen en hun partners welkom waren.

Ik vraag me soms wel ‘ns af of men zich wel realiseert wat veteranen nu precies doen? Afgelopen vrijdag hoorde ik weer van een aantal (jonge) veteranen dat ze best regelmatig bespuugd worden als ze in uniform ergens lopen. WTF? Vraag ik me dan af? Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat er in ons VRIJE land mensen zijn die geen idee hebben wat militairen nu eigenlijk doen op hun buitenlandse missies.

Ook sprak ik in de jaren dat ik dit werk doe regelmatig met oude veteranen. Mannen van soms wel 90 jaar die ooit uitgezonden geweest zijn. Hoe zij later veroordeeld zijn is echt heel triest vind ik. Tja, met de wijsheid van nu is het best gemakkelijk om te oordelen over de onafhankelijkheidsstrijd in Indonesië en ‘onze’ rol daarin of over het gebeuren in Nieuw-Guinea. Maar met de wijsheid van nu is alles gemakkelijk te veroordelen. Wat ‘we’ dan ook graag en veelvuldig doen. En laten we wel wezen: de soldaten die toen gingen deden vooral hun plicht. En ik denk dat je plicht doen destijds heel anders werd opgepakt als je plicht doen nu. We zijn toch heel wat mondiger geworden met z’n allen nietwaar en of dat goed of slecht is, daar doe ik hier geen uitspraken over.

75 Jaar geleden waren het ook jonge jongens die vanuit andere landen ons kwamen bevrijden. Zij zijn ook veteranen. Zij kwamen hier en gaven in vele gevallen hun leven voor de vrijheid van onze (groot)ouders. In de toespraak die ik schreef voor de bijeenkomst heb ik de oorlogsgraven binnen onze gemeente onder de aandacht gebracht. Omdat er binnen onze gemeentegrenzen geen oorlogskerkhof is, zijn het er niet heel veel. Alhoewel, het zijn er toch nog 48! Van die 48 graven zijn er 2 van gefusilleerde verzetshelden, 6 van militairen die sneuvelden in 1940 en 40 van militairen die in 1944 sneuvelden (Brabant werd immers al in 1944 bevrijd). In twee graven liggen lichamen die nooit geïdentificeerd zijn. Van de 44 gesneuvelde en geïdentificeerde militairen was de gemiddelde leeftijd net 25 jaar. NET 25 JAAR!!! Echt, ik vind het zo confronterend zulke getallen. En ik vind het zo confronterend dat in ons land onze vrijheid niet op waarde geschat lijkt te worden. Zo bizar! Soms zou ik mensen wel door elkaar willen rammelen en uitgillen: zie je het dan niet? Zie je dan niet hoe misselijk/belachelijk je je gedraagt? Vrijheid kent beperkingen, vrijheid kent grenzen. Gedraag je daar toch naar. Respecteer elkaar en gedraag je.

Alles hangt met alles samen. Oorlogen, natuurrampen, hongersnood elders, vluchtelingenproblematiek, alles hangt met alles samen. En onze militairen? Die proberen naar beste vermogen de problemen elders op te lossen, leed te verzachten. Ik denk dat we ons dat veel meer moeten realiseren.

De verloren familie

Van ‘Het familieportret‘ van Jenna Blum heb ik enorm genoten en dat is duidelijk bij mij blijven hangen. Dat ik van haar tweede boek ‘Leven na leven‘ veel minder genoot ben ik dus blijkbaar gewoon vergeten. Ik schreef destijds in mijn recensie dat ik dacht dat ze gewoon Tartt nadeed wiens eerste boek fantatisch was, het tweede was beduidend minder en het derde weer van enorm hoog niveau (wat mij betreft dan natuurlijk). Mmmm, ik had misschien iets beter op moeten letten dus.

De Duits-joodse Peter Rashkin heeft in de Tweede Wereldoorlog zijn vrouw en twee kinderen verloren. Als hij in Amerika een nieuw leven probeert op te bouwen, ontmoet hij zijn aanstaande vrouw June. Zij krijgen een dochter Elsbeth. Als lezer maak je in het eerste deel van het verhaal kennis met Peter, leer je hem en zijn verleden kennen en lees je hoe hij zijn leven met June opbouwt. Het tweede deel vertelt meer over het huwelijk van June en Peter, waarbij June probeert om te gaan met haar moeizame relatie met haar man en dochter. Als laatste lees je in het derde deel vanuit het perspectief van Elsbeth en welke invloed haar ouders hebben op haar leven.

Het is echt niet zo dat ‘De verloren familie‘ heel slecht is, verre van juist. Blum heeft wederom een roman van betekenis geschreven: hoe oorlogstrauma’s de volgende generatie(s) volledig lam leggen, maar op de een of andere manier lukte het haar niet mij écht te raken en dat vind ik toch wel heel jammer.

Van 10 tot 1

Hier gezien en een leukerdje, dus plaats ik hem ook maar ‘ns een keer.

10 dingen over mijzelf …

  1. Zeer trotse mama van De Student en De Scholier
  2. Gelukkig getrouwd (zo ongeveer 95,75% van de tijd toch zeker) met Mr. T.
  3. Ik houd van jurkjes van bijvoorbeeld Tante Betsy, King Louie, Steps of Esprit.
  4. Elke dag klim ik op mijn hometrainer
  5. Toch wel behoorlijk verslaafd aan Wordfeud en ook wel aan Candy Crush
  6. Ruim 10 jaar geleden ongeveer 20 kilo afgevallen
  7. Helaas al zo’n 12 jaar chronische pijn
  8. Kan heel goed op hakken lopen (gelukkig maar want ben niet zo groot en met hakken lijkt het nog iets)
  9. Begin een beetje grijs te worden
  10. Heeft superleuk werk

9 dingen die ik leuk vind …

  1. Goede gesprekken
  2. Blauwe luchten en een zonnetje
  3. Wandelen
  4. Fietsen
  5. Theater
  6. Mijn blog teruglezen
  7. Muziek luisteren
  8. Genieten van de stilte
  9. Fotograferen

8 dingen die ik niet leuk vind …

  1. De overgang (al heb ik er gelukkig niet heel veel last van *afkloppen*)
  2. Gezeik op het werk
  3. Trump
  4. Slecht slapen
  5. Bang zijn
  6. Altijd pijn hebben
  7. Dat er nog zoveel onrecht op de wereld is
  8. Het huishouden

7 plekken waar ik graag kom …

  1. Thuis
  2. Het bos
  3. Theater
  4. Restaurantjes
  5. Leuke winkeltjes
  6. Het herontwikkelde industriële complex hier in de gemeente (daar is altijd wat te doen)
  7. Bioscoop

6 manieren om mijn hart te winnen …

  1. Lief zijn
  2. Betrokken zijn
  3. Van knuffelen houden
  4. Iets overhebben voor een ander
  5. Goede gesprekken kunnen voeren
  6. Jezelf zijn

5 plaatsen waar ik nog(maals) heen wil …

  1. Toscane
  2. Ierland
  3. Schotland
  4. Marrakech
  5. Portugal of Spanje

4 dingen of personen waar ik niet zonder kan …

  1. Mijn gezin
  2. Mijn ouders/vrienden/lieve mensen
  3. Mijn boeken
  4. Mijn werk

3 van mijn lievelingsliedjes (op dit moment) …

  1. Time in a bottle van Jim Croce
  2. Enjoy the silence van Depeche Mode
  3. Try van Pink

2 wensen …

  1. Dat mijn leven zo veel mogelijk blijft zoals het nu is (al zou verwezenlijking van punt 2 dan wel zeer welkom zijn)
  2. Pijnvrij zijn

1 laatste woord …

  1. Houdoe!