Vandaag precies een week geleden schreef ik een bericht op Facebook waarin ik onder andere schreef over mijn heel zieke schoonvader die uiteindelijk de dag erna zou overlijden.

Ik schreef dat bericht toen vooral om te laten zien dat het om ‘echte’ mensen gaat die Corona krijgen. Mijn schoonvader is ook echt aan Corona overleden, ja hij was oud, maar hij was fysiek nog heel erg fit en er was geen onderliggend medisch probleem. Corona werd hem echter fataal.

Zolang het je nog niet direct treft, is het misschien gemakkelijk om weg te kijken en je onoverwinnelijk te wanen, maar hier in Brabant is dat al dik twee weken absoluut niet meer aan de orde. De wereld staat echt volledig op z’n kop. Ik ken heel veel mensen die ziek zijn, mensen die voor hun leven vechten, vrienden maken zich zorgen om hun ouders. Mijn ouders heb ik al ruim twee weken niet meer aangeraakt en juist nu zou je zo graag elkaar stevig vastpakken. Het is zo raar om hen maar een enkele keer te zien en dat er dan een flinke afstand tussen ons allemaal is.

Ik schreef dat bericht ook omdat ik me mateloos irriteerde aan de vele mensen die de adviezen vanuit de overheid in de wind sloegen, de mensen die er toch -in grote getale- op uit trokken en geen afstand tot elkaar hielden. Dat was op die zondag, de sterfdag van mijn schoonvader, ook nog zo. Ik begreep daar echt niets van: je ziet toch wat er in Brabant gebeurt … Ik voelde het als een soort van plicht om mensen te waarschuwen voor wat er hier gaande is/was. Na enige aarzeling heb ik het bericht ook nog op LinkedIn geplaatst want dat is natuurlijk toch een heel ander platform. Mijn facebookbericht is ruim 1400 keer gedeeld en het bericht op LinkedIn is bijna 30.000 keer bekeken en er is volop op gereageerd. Beide berichten hebben ook verschillende media bereikt die ons benaderden met de vraag of we ons verhaal wilden vertellen?

Jemig, wat een vraag. Willen we dat? Waarom zouden we dat willen? Laat ons maar met rust. Uiteindelijk hebben we echter toch aan een drietal verzoeken medewerking verleend. Waarom we dat deden? Eigenlijk vooral omdat we denken dat het verhaal verteld moet worden. Dat bekend moet worden hoe surrealistisch het allemaal is als je net overleden vader opgehaald wordt door mensen in witte pakken met overdruk. Over het zien passeren van vier lijkwagens in amper twee uur tijd. Over welke onmenselijke keuzes er soms gemaakt moeten worden.

Maar ook over hoeveel geluk Mr. T. en zijn twee zussen eigenlijk gehad hebben dat ze de laatste week van het leven van hun vader om en om voor hem hebben mogen zorgen (hoeveel mensen sterven er op dit moment niet alleen of met maar één geliefde bij hem/haar). Maar dat dat geluk er nu ook voor zorgt dat we hier thuis al twee weken elkaar geen knuffel meer hebben mogen geven, dat Mr. T. al twee weken beneden op de bank slaapt en 1½ meter van ons vandaag moet blijven. En dat dat nog een hele week gaat duren: op 5 april mogen we elkaar eindelijk weer omhelzen. Het is nauwelijks uit te leggen hoe moeilijk dat is en hoeveel spanning dat oplevert.

Afgelopen donderdag namen we afscheid van mijn schoonvader. Dat was raar en bizar. Normaliter zou de kerk hartstikke vol gezeten hebben, nu waren er 25 mensen die allemaal in eilandjes bij elkaar zaten. Als ik naar ons gezin kijk dan is er het eilandje ‘Mr. T’ en het eiland van ‘De Student, Haar Lief, De Scholier en mij’. Kun je je de eenzaamheid van Mr. T. voorstellen? Mijn beide schoonzussen hebben geen kinderen meer thuis wonen. De ene schoonzus kiest voor minimaal contact met haar man, de andere schoonzus heeft wel gewoon contact met haar man. Maar beide schoonzussen en hun mannen hebben er wel voor gekozen absoluut geen fysiek contact met hun, in totaal, 7 kinderen te hebben (en die hebben weer partners en in twee gevallen ook weer kinderen): allemaal eilandjes dus. Zo raar, zo naar, zo bizar. Tegelijk kijken we met best een goed gevoel terug naar het afscheid (dat overigens ook nog gestreamd werd zodat andere belangstellenden het ook mee konden kijken). We hebben mijn schoonvader, binnen de mogelijkheden, op een mooie manier uitgeleide kunnen doen.

We hebben aan drie verzoeken van de media medewerking verleend. Afgelopen donderdag kwam mijn schoonzus een paar keer aan het woord in ‘Danny op straat’, Mr. T. deed zijn verhaal bij ‘EenVandaag’ (alleen een geschreven artikel op internet, er is niet gefilmd, want dat wilden wij niet omdat ze ook tijdens de uitvaart wilden filmen) en mijn andere schoonzus en ik staan vandaag in het NRC. Er zijn ook media die we af hebben gewezen. Dat ging dan om lokale media of sensatiebladen.

We wisten dat we waarschijnlijk ook wel vervelende reacties zouden kunnen krijgen, want tja, wie zijn kop boven het maaiveld uitsteekt … En ja hoor, dat gebeurde ook. Op zich vind ik ‘inhoudelijke’ reacties nooit vervelend. Iedereen mag tenslotte denken wat hij/zij wil. Maar reacties die pijn doen (en waarvan de schrijver wéét dat ze pijn zullen doen), daar vind ik echt wel wat van. Wat zou het toch fijn zijn als zo iemand dan bij zichzelf denkt ‘misschien toch beter als ik die reactie niet plaats …’. Ach ja, what was I thinking.

Oh, en mocht je de betreffende artikelen al googelend niet kunnen vinden, mail me maar, dan stuur ik je de linkjes. 

Ik woon in Brabant en dat betekent dat er op de avond voor je 50ste verjaardag allerlei ‘prachtige’ Sarah’s in je tuin gezet worden en dat vervolgens je hele huis vol zit met familie en vrienden om het er de avond voor die bijzondere verjaardag ‘ns flink van te nemen.

Tja, je begrijpt het al: niets van dit alles. In plaats daarvan een stil huis, verdriet, onmacht, frustratie. Verdriet dat nauwelijks geuit kan worden. Een man in huis die ik niet aan mag raken, die ik geen knuffel kan geven, die ik dus niet kan troosten zoals ik graag zou willen, die al meer dan een week beneden op de bank slaapt. Soms denk ik ‘fuck it, ik pak hem vast’. Maar dat is niet handig. De kans dat hij besmet is, is natuurlijk heel groot, de kans dat wij besmet zijn ook, maar tegelijk denk ik dat we het niet op hoeven te zoeken. Als we het krijgen: soit, maar dan liever in een wat rustiger tempo en bij voorkeur niet allemaal tegelijk (en dan hopelijk in een milde vorm). Daarbij De Student heeft astma en valt dus in een risicogroep, dus we houden ons aan de regels. Moeilijk vind ik het en frustrerend.

Mr. T. was gisteren en vandaag druk met het regelen van het afscheid van zijn vader. Dat doet hij met zijn twee zussen. Ze hebben gedrietjes in de afgelopen week ontzettend goed voor hun vader gezorgd en daarmee het personeel van het verzorgingstehuis waar hij woonde totaal ontlast. Ik vind het zo knap, maar ja, het mantelzorgen zit Mr. T. natuurlijk in het bloed, dat deed hij immers ook jarenlang voor zijn moeder.

Toen mijn schoonvader afgelopen zondag rond 9.30 uur overleed waren Mr. T. en zijn zussen toevallig alle drie aanwezig (het was een wisselmoment: op dat moment gold de regel dat er maximaal twee familieleden aanwezig mogen zijn bij een terminale patiënt hoe moeilijk moet dat zijn als je een grote familie hebt). Ze hebben vervolgens toestemming gekregen om alle drie te blijven. Samen hebben ze hun vader gewassen en aangekleed. Daarna kwam de begrafenisondernemer en werd het surrealistisch: drie mensen volledig in beschermende kleding met zuurstofmaskers op. Hun vader werd in een bodybag gedaan en weggereden. Vervolgens moest het appartement van hun vader meteen leeg geruimd worden. Meteen dezelfde dag nog. Begrijpelijk natuurlijk: er zijn zoveel mensen die nu met grote spoed een plek nodig hebben met verpleging: maar het is zo verdrietig voor mensen die net een geliefde verloren hebben: er is absoluut geen tijd voor rouw. Mr. T. en zijn zussen ruimden binnen alles op, buiten stonden mijn zwagers en wat neven om de spullen via het raam aan te pakken. Contact was uit den boze. Bizar, bizar.

Gisteren en vandaag regelden Mr. T. en zijn zussen de uitvaart. Dat gebeurt zonder persoonlijk contact met de begrafenisondernemer (alles gaat via skype). We gaan de uitvaart helemaal zelf verzorgen, zonder pastoor, maximaal 30 aanwezigen. Als het goed is wordt de bijeenkomst wel gestreamd zodat familie en vrienden deze kunnen volgen. De uitvaart is donderdag.

Morgen ben ik jarig. In het grote geheel van de waanzin waarin we momenteel leven totaal onbelangrijk, maar ik ben er toch verdrietig om dat het zo loopt … Er zal heus wel taart zijn, maar hoe vier je in hemelsnaam een verjaardag als je man op minstens 1½ meter van je vandaan moet blijven, als er niemand kan en mag komen, niet eens je ouders (ik heb hen al ruim een week niet meer gezien (op een keer door het raam na)). Dat kan toch niet? En er is ook totaal geen reden om blij te zijn.

Op 25 maart vier ik mijn 50ste verjaardag. Op 25 maart zou mijn schoonvader zijn 97ste verjaardag vieren. Vanaf nu vier ik mijn verjaardag alleen, mijn verjaardag zal vanaf nu altijd een klein rouwrandje hebben …

Dag lieve Jan. Rust nu maar uit. Ik zal goed voor je lieve zoon zorgen.

Sinds mijn logje van afgelopen zondag is de situatie hier hectisch en akelig maar op een bepaalde manier ook goed. Helaas zijn er sinds dat logje drie mensen overleden … De ouders van onze vriendin stierven ongeveer 24 uur na elkaar, de opa van De Student Haar Lief stierf afgelopen maandag. De oma van De Student Haar Lief is hersteld.
Mijn peettante is nog steeds ziek thuis, maar daar lijkt het redelijk goed mee te gaan. Haar vriend ligt nog op de IC, maar ook hij lijkt te herstellen. De zoon van mijn peettante is nu echter ook ziek, maar niet heel, heel ziek. Met zijn vrouw en drie kinderen gaat het (nog?) goed.

Vandaag ontvingen we de positieve uitslag van mijn schoonvader. Ook hij heeft Corona. Het goede, of misschien geruststellende nieuws voor jou als lezer, is dat hij niet heel ziek is. Hij heeft geen ademnood en geen pijn (en mijn schoonzus is verpleegkundige en werkt momenteel in de palliatieve zorg dus die weet dat goed in te schatten). Hij eet echter niet meer, drinkt niet meer en zal binnen nu en een paar dagen uit ons leven glijden. Hij zou aanstaande woensdag 97 worden, dus wij hebben er vrede mee. Hoe verdrietig ook. Eerlijk gezegd weet ik niet of hij nu aan Corona gaat overlijden of aan … ja wat eigenlijk? Hij was niet ziek, natuurlijk hij was broos en kwetsbaar, maar of hij sterft aan Corona? Zoals ik al schreef: hij heeft eigenlijk geen last, geen pijn, geen ademnood. Ik weet wel dat hij, zodra hij sterft, meegenomen zal worden in de cijfers.

Gisteren ben ik met de meisjes naar zijn aanleunwoning gereden en hebben we door het open raam afscheid van hem genomen. Hij lag met zijn rug naar ons toe, maar reageerde wel op ons. Zijn arm ging omhoog en we hoorden hem zeggen ‘tot weerziens’. Dit was een pittig maar ook mooi moment.

Op dit moment komt een dorp hier in de buurt veelvuldig in het nieuws: er zijn helaas al 7 dodelijke slachtoffers te betreuren. Zodra mijn schoonvader overlijdt zijn er dat dus al 8, hij woont er immers. Er zijn veel mensen ziek in het dorp. Waar dat door komt? Geen idee: door het feit dat het een hechte gemeenschap is met veel sociale cohesie? Omdat er veel vrijwilligers zijn (vaak al wat ouder) die elkaar veelvuldig zien, samen overal hun schouders onder zetten en de klus afsluiten met een kopje koffie of een borreltje? Door de carnaval? Geen idee. Feit is dat het er niet toe doet. Ik ben bang dat het daar niet bij 8 zal blijven. Tegelijk is er ook goed nieuws. De overkoepelende organisatie van tehuizen hier meldt dat er inmiddels al 30 bewoners genezen zijn. En dan gaat het hier om oude en kwetsbare mensen. Het is (en wordt) steeds al gezegd: het gros van de mensen gaat dit overleven.

Dat mijn schoonvader positief getest is, is niet en wel fijn. Het doorbreekt in ieder geval een ‘impasse’ waarin wij zaten. Het is duidelijk nu. De kans dat Mr. T. en zijn zussen besmet zijn geraakt is heel, heel groot. Of ze ziek worden en zo ja, hoe erg: dat moeten we afwachten. Dat is moeilijk, maar het is niet anders. De kans dat Mr. T. ons heeft besmet is ook vrij groot. Al moet ik zeggen dat wij sinds afgelopen zondag veel maatregelen in acht hebben genomen (minstens 1½ meter afstand, veel handen wassen, Mr. T. sliep beneden, veel ventileren) dus misschien valt het mee. Mijn schoonvader is sinds afgelopen zaterdag ziek. Mr. T. is toen wel bij hem geweest, maar heeft toen hij daar was al een zekere afstand in acht genomen. We hebben nu extra informatie ontvangen van de GGD en in feite is die hetzelfde als wat voor andere mensen geldt: houdt afstand en pas een goede hygiëne toe.

Mijn ouders zijn zelf in quarantaine gegaan. Ik mis ze, maar vindt ze ook stoer, dat ze dit uit zichzelf doen. Ze vermaken zich gelukkig goed. En we houden contact via app, telefoon en wordfeud. De Scholier bakte vandaag een appeltaart en samen met De Student en Haar Lief brachten ze vandaag twee stukjes naar opa en oma (en ook naar Mr. T. die bij zijn vader was).

Nog steeds ben ik, raar maar waar, vrij nuchter over het virus zelf. Het is er, we moeten er mee dealen. Dat wij nu in de hoek zitten waar de echte klappen vallen omdat de mensen waar we van houden sterven is heel, heel erg verdrietig, maar dat had jou ook kunnen overkomen. Het rare is dat ik veel mensen ken die nog niet eens mensen kennen die ziek zijn. Misschien dat het daarom ook wel zo moeilijk is voor mensen om de richtlijnen op te volgen. Zolang je niet direct geraakt wordt, is het wellicht een ver van mijn bed show.

Waar ik me mateloos aan irriteer is dat er nog steeds zoveel gezanikt en gezeurd wordt! Dat er nog steeds mensen zijn die ineens viroloog zijn, dat er nog steeds mensen zijn die de regels niet in acht nemen (ook al schreef ik wat ik schreef in de alinea hierboven), dat er hele gezinnen op pad gaan, dat jongeren gaan chillen omdat ‘ze zich zo vervelen’, dat er gehamsterd wordt, dat er mensen ‘boos zijn’ omdat ze niet genoemd worden in de toespraak van de Koning. Dat er mensen zijn die alleen maar kritiek hebben, die paniek zaaien, die berichten delen die niet kloppen, die echt denken dat ze Rutte door hun getweet wel even tot andere gedachten brengen. Echt, te, te erg. Soms past het gewoon om even je mond te houden …

Waar ik ongelooflijk trots op ben is het feit dat er heel veel mooie dingen gebeuren. Er zijn vele, vele initiatieven om anderen te helpen. Ze zijn misschien niet allemaal even ‘professioneel’ of handig, maar ze zijn er wel. Er worden op allerlei manieren dingen bedacht om de mensen in de zorg te helpen, of andere sectoren die extra hard moeten werken of die veel schade lijden. Er wordt veel thuisgewerkt, er is extra aandacht voor de kinderen, voor de dingen die echt belangrijk zijn. Er wordt digitaal lesgegeven, er worden allerlei dingen gedeeld,het milieu krijgt een opkikker. Creativiteit viert hoogtij. En ik hoop dat een heleboel van deze zaken na deze hele situatie bestendigd zullen blijven. Omdat het volk zich dan roert. Omdat het dan wel past om je mond op te doen. Opdat uit al deze shit ook iets goed voortkomt.

Goed, voor iemand die eigenlijk maar één logje aan het Coronavirus wilde besteden is dit inmiddels mijn vierde. En ik denk dat het niet mijn laatste zal zijn …

Voor wie hem gemist mocht hebben.

Ik wilde er eigenlijk niet meer over bloggen. Maar doe het nu toch. De situatie is inmiddels drastisch gewijzigd: scholen, horeca, sportaccommodaties en nog veel meer: op slot. Maar daar wil ik het niet over hebben.

Ik wil het niet meer hebben over paniekzaaierij, over mensen die alleen maar aan zichzelf denken, over mensen die continu de experts aan het belagen zijn, aan hamsteren: corona brengt het slechtste in mensen naar boven. Maar daar wil ik het niet over hebben.

Ik wil het ooit nog wel ‘ns hebben over al die mensen die op welke manier dan ook proberen anderen te helpen, die positief blijven en kansen zien, die kalm en koelbloedig blijven. De wereld is zo slecht nog niet gelukkig! Maar daar wil ik het vandaag ook niet over hebben.

Waar ik het dan wel over wil hebben? Over de mensen die ons lief zijn.

Over mijn schoonvader (96 jaar: een man van de dag dat realiseren we ons heel goed) die sinds gisteren ineens heel ziek is. Die vanmiddag een delier kreeg, die viel, die een zware longontsteking blijkt te hebben en van wie maar de vraag is of hij het gaat redden. En ja: hij wordt morgen (als hij dat nog haalt!) getest op Corona. Maar behandelen is niet aan de orde. Hij loopt niet voor niets al jaren met een ‘niet reanimeren verklaring armband’ rond.

De opa van De Student Haar Lief is kritiek. Of hij het gaat redden, geen idee. Zijn vrouw is gelukkig wel herstellende van het virus.

Mijn peettante en haar vriend hebben Corona. Haar vriend heeft een dag in het ziekenhuis gelegen. Nu zitten ze samen in thuisquarantaine. Ik weet er het fijne niet van (first things first) maar het lijkt me niet dat je naar huis gestuurd wordt als dat niet kan. Ik heb tenminste niets van dien aard gehoord van mijn moeder.

Mijn ouders hebben besloten om ieder contact te vermijden. De laatste keer dat zij mijn peettante gezien hebben is in ieder geval 4 maart (maar het zou ook 7 maart kunnen zijn, dat weet mijn moeder niet precies). Logisch, maar verrekte lastig. Ik houd van hen!

Allebei de ouders van een vriendin van Mr. T. liggen in het ziekenhuis aan de beademing. Spannend en onvoorspelbaar, maar beiden heel slechte vooruitzichten.

Het is onvoorstelbaar wat er gebeurt. Het is ook dubbel. Ik ben nog steeds vrij nuchter over de hele situatie (de kans op besmetting is nog steeds heel klein, en het is verschrikkelijk als er mensen dood gaan en alles wat er nog meer speelt), maar zoals ik hier al schreef: als het gaat om de mensen die ons lief zijn wordt alles anders …

Laat ik maar even met een disclaimer beginnen: ik ben een totale nitwit op het gebied van Corona, virussen en al dat soorten dingen meer. Ik heb ook geen flauw idee of de informatie die ik hieronder deel uit een betrouwbare bron komt. Maar hé, omdat die mijn ideeën rondom de ontstane situatie toch ‘soort van’ staven, plaats ik ze uiteraard. Net zoals de mensen die continu allerlei paniekerige tweets plaatsen of opruiende berichten op het weeweewee gooien ook alleen naar de informatie kijken die hun het beste past. Het is in deze tijd van mediagekte sowieso al bijna niet meer te ontdekken wat echt en wat nepnieuws is.

Ik vraag je dit logje vooral gewoon (goed) te lezen (of het nu weg te klikken dat kan natuurlijk ook). Het is mijn persoonlijke ‘visie’ op het geheel (nogmaals: voor zover je van een visie kunt spreken van iemand die er geen verstand van heeft). Je hoeft het er niet mee eens te zijn. Je hoeft niet je gelijk te halen. Dat probeer ik ook niet met dit logje. Ik probeer de situatie ook niet te bagatelliseren want daarvoor is het toch inmiddels veel te omvattend. Dit logje is vooral bedoeld om mijn gedachten wat op een rijtje te zetten. Want dat is wel nodig inmiddels. Ik slinger van nuchterheid naar paniek en alles wat daar tussen zit als het over het virus gaat. Daarnaast echter ben ik vooral ook behoorlijk klaar met ‘de beste stuurlui’ die continu hun mening op allerlei manieren duidelijk maken. Misschien gaat dit logje daar nog wel het meeste over. Al wordt het sowieso een heel warrig logje: dat kan ik je nu alvast beloven.

Ik weet het niet hoor. Misschien kijken we volgend jaar terug naar dit jaar en halen we onze schouders op ‘hebben we ons hier nu zo druk over gemaakt?’. Natuurlijk is het verschrikkelijk als er mensen dood gaan, maar mensen gaan altijd dood. Ieder jaar: ook aan virussen of de griep. Als Mr. T. twee jaar geleden gruwelijke pech had gehad, dan was hij er ook niet meer geweest. En dat is natuurlijk verschrikkelijk. Het is altijd verschrikkelijk als de mensen van wie we houden ziek zijn, als het niet goed met hen gaat of als ze ons moeten verlaten. En, oh worst. worst, worst case, misschien is volgend jaar rond deze tijd de wereldbevolking gedecimeerd en leven we in diepe ellende. Ik weet het niet.

Ik weet ook niet of onderstaand plaatje echt klopt. Maar het past over het algemeen wel heel erg bij de manier waarop ik naar de situatie kijk. En natuurlijk is het verschrikkelijk dat TBC dagelijks zoveel slachtoffers maakt, of Hepatitis B, of welke ziekte dan ook die hier genoemd staat. En natuurlijk is het verschrikkelijk dat corona op dit moment ook zoveel slachtoffers maakt. Maar op de totale wereldbevolking …

Er zullen nu best mensen zijn die denken dat ik mijn kop in het zand steek. Dat zou zomaar kunnen: maar daar kies ik voor, er is voor mij toch geen andere optie (ondanks die angst die ik ook vrij regelmatig voel en de machteloosheid die ik ervaar).

Het plaatje hieronder zegt expliciet ‘we don’f fully know yet …’ over hoe besmettelijk en dodelijk het is. Maar laten we vooral hopen dat het mooi daar in dat hoekje linksonder blijft zitten.

Natuurlijk is het verschrikkelijk dat er mensen dood gaan. Ik schreef het al. Mijn schoonvader wordt binnenkort 97. Over risico gesproken. Mijn ouders zijn ook allebei in de 70. Niet fijn. En reken maar van yes dat ik gék word als een van hen heel erg ziek zou worden en als corona dan net dat laatste zetje zou zijn. Maar statistisch gezien is de kans gelukkig nog steeds heel klein.

De opa én oma van Het Lief van De Student zijn allebei besmet met het corona-virus. Ook allebei in de 70 (en ze wonen niet eens in Brabant!). Met oma gaat het goed, opa lag gisteren nog in het ziekenhuis, heeft het echt zwaar gehad, maar is herstellende. De meeste mensen herstellen gelukkig toch nog steeds.

De Student zelf is fysiek ook snel in een slechte conditie, ze is na de carnaval ruim 10 dagen heel ziek thuis geweest zelfs (bacteriële infectie die met antibiotica verholpen is uiteindelijk), maar wat is ze ziek geweest …

En ja, oudere mensen hebben (helaas) vaak onderliggende andere problemen waardoor ze extra kwetsbaar zijn …

En nogmaals: iedereen mag zo in paniek zijn als hij/zij wil hoor. Maar probeer dat dan bij je te houden. Val er anderen niet mee lastig. Ga geen paniek zaaien. En vooral ook geen tweedracht. Wat denk je voor effect dat dat heeft op (jonge) kinderen. Wat voor voorbeeld geef je dan?

Ik vind het gewoon shockerend hoe mensen op twitter of facebook of andere social media hun gelijk menen te moeten houden. Blijf kalm. Blijf respectvol. Dring jouw mening niet op aan anderen. Waarom de politici en deskundigen belasteren en belachelijk maken. Waarom instanties die blijkbaar niet snel genoeg handelen zoals jij dat wilt door het slijk halen en verwensen? Heb jij ooit in deze situatie gezeten? Nee toch? Nou, die instanties ook niet. Mogen ze misschien even de tijd hebben om te reageren, om na te denken, belangen af te wegen. Heb jij nooit iets fout gedaan? Nooit in eerste instantie de verkeerde reactie ergens op gegeven? Waarom politici opnieuw verwijten dat ze alleen voor zichzelf zorgen? Nou, als dat zo zou zijn, dan zouden ze allemaal wel in het bedrijfsleven werken: daar valt echt veel meer voor hen te verdienen en ze krijgen veel minder gezeik over zich heen. Je merkt het: dit gedrag zit me echt dwars. Misschien nog wel veel meer dan dat hele coronavirus. Wanneer gaan we nou ‘ns gewoon weer een beetje lief doen tegen elkaar? Elkaar vertrouwen en vooral het voordeel van de twijfel geven. #doeslief

En nogmaals: ik weet echt niet hoe betrouwbaar deze plaatjes zijn, maar heus: als ik deze website (waarvan ik ook de betrouwbaarheid niet kan verifiëren) zo zie, dan is het heftig, maar tegelijk ‘valt het ook wel mee’. Maar dan lees ik weer een bericht als dit, en dan denk ik weer bij mezelf: meid, je bent hartstikke gek dat je zo ‘laconiek’ blijft. Dit is echt dikke vette ellende, grote paniek, de apocalyps. Sluit de deur en kom de komende weken niet meer buiten!

En waarom dan de titel van dit blog? Als de emotie regeert? Omdat politici en experts de hete adem van al die beste stuurlui aan wal in hun nek voelen. Omdat het volk om maatregelen vraagt. Nee roept! Nee eist! En jij als lezer mag daar van alles van vinden, dat ik dat hier zo schrijf, maar ik vind dat zo’n slechte ontwikkeling. Waar komt toch dat wantrouwen vandaan? Dat zou ik eigenlijk wel graag willen weten. Waar komt het toch vandaan dat we alles beter lijken te weten, dat we altijd op ons wenken bediend wensen te worden, dat de hardste en grofste schreeuwers gehoord worden. In tijden van nood komt ieders ware aard boven. Ik zou zo graag zien dat die ware aard een constructieve zou zijn.

Natuurlijk mag je het volledig oneens zijn met wat ik hier schrijf, maar dat hoef je niet te uiten. Dat hoeft echt niet. Want je verandert mijn mening er toch niet mee, net zoals ik jouw mening niet kan veranderen. Natuurlijk mag je het ook wel laten weten, maar dan op een normale manier (gelukkig zijn mijn lezers allemaal beschaafd). En heus, als volgend jaar blijkt dat ik er enorm naast zat dan zal ik de eerste zijn die ruiterlijk haar ongelijk toegeeft. Al hoop ik natuurlijk dat dat niet het geval is, want dan is deze hele toestand verschrikkelijk uit de hand gelopen.

Natuurlijk is het jammer dat reizen niet door kunnen gaan, dat theatervoorstellingen afgelast worden of sportwedstrijden. Paaspop is hier in de gemeente natuurlijk wel een dingetje: kan het doorgaan? De Scholier heeft maanden gerepeteerd voor een toneelstuk dat komend weekend gespeeld zou worden: afgelast. Haar studiereis naar Frankrijk over 10 dagen zal hoogstwaarschijnlijk ook niet doorgaan. Mr. T. en ik hebben een groot feest gepland op 4 april om mijn 50ste verjaardag en onze 10de trouwdag te vieren: ik denk niet dat het door kan gaan. De Student kan voorlopig niet naar school maar gelukkig is ze met een opdracht bezig die ze thuis kan doen.

Hebben alle maatregelen nut? Hebben ze effect? Dat vraag ik me af. Een virus houd je volgens mij niet tegen: op geen enkele manier. En zeker niet als het al zo wijd verspreid is. Maar ik neem mijn verantwoordelijkheid, ik werk thuis, neem de maatregelen in acht, let op mijn medemensen.

Weet je, ik denk regelmatig ‘wat als er nooit het woord corona’ gevallen was’? Of, oh wishfull thinking, als er geen (social) media bestond. Wat zou er dan gebeurd zijn? Zou het dan inderdaad zo zijn dat we volgend jaar een heel heftige griepuitbraak met veel slachtoffers zouden constateren? Maar ja: ik weet natuurlijk donders goed dat dat geen realistische gedachte is …

Op sommige terreinen zie ik trouwens ook wel mooie dingen gebeuren. Het vele thuiswerken dat nu echt wel lijkt te lukken. Ik hoop oprecht dat bedrijven hier, als alles achter de rug is, straks strakker in gaan zitten. Meer van hun personeel ‘eisen’ dat ze thuis werken. Het scheelt veel files en dus vervuiling. Er worden creatieve oplossingen bedacht. Er wordt les gegeven op afstand. Bedrijven bieden hun personeel dat ze zelf niet aan de gang kunnen houden aan om in de zorg aan de slag te gaan. Er zijn mensen die dingen in perspectief gaan zien.
Ik zie dat mensen meer aandacht voor elkaar hebben, we worden weer ‘ns met de neus op de feiten gedrukt wat echt belangrijk is. Agenda’s worden leeg gemaakt, er is minder haast, minder gedoe. Misschien ontdekken we dat we best wel wat minder kunnen consumeren. Stiekem zou ik nog de suggestie willen doen aan de KNVB: laat al die betaald voetbalwedstrijden nu juist wel doorgaan zonder publiek. Dan hoeft er ook geen politie ingezet te worden: dat neemt daar ook weer een heleboel werkdruk weg.

Mmmm, al met al is het toch een behoorlijk lang logje geworden voor iemand die eigenlijk niet wilde bloggen over corona. Maar ja, het is de realiteit (en die is waarschijnlijk over een uur al weer achterhaald en morgen al helemaal) en daarmee hoort het op de een of andere manier toch ook op mijn blog een plek te krijgen. Ik weet ook niet of het echt gelukt is om mijn gedachten goed op een rijtje te krijgen, ik weet ook niet hoe jij het zit te lezen: hoofdschuddend om zoveel naïviteit of toch wel met een beetje een ‘ik snap wat ze bedoelt-gevoel’.

Gisteren vond in een afgeladen vol dorpshuis het afscheid plaats van J. Een afscheid op een zondag, ik had het nog nooit meegemaakt. Het was heftig en emotioneel en bizar om tijdens fotoprojecties J. en M. te zien. Het was zo verdrietig om hun dochters te zien: wat een ongelooflijk immens verdriet. Tijdens het afscheid werd er een nummer gedraaid van Björn van der Doelen. Ik kende het niet, maar het heeft bij mij ingeslagen als een bom. Alsof het lied voor die twee meiden gemaakt is. Zo treffend, zo raak. Ik zou zeggen: luister het even, het is zo ontroerend mooi.

Het is in het Brabants gezongen, ik weet niet of iedereen het goed zal verstaan. De songtekst hieronder is ook in het Brabants, maar het lijkt me dat de tekst op schrift goed te volgen is.

Geen vadder meer, die oe zegt wa te doen.
Geen moeder meer, veur wa troost en veur een zoen.
Gans alleen en zoveul mensen om oe heen.
De’s veuls te vroeg veur een meske zoals gij.
Nog zo jong en nou al zoveul kwijt.
Da’s nie goed.
Zo is ut nie bedoeld.

En thuis, komde gij pas thuis.
As gij oe ogen sluit.
En rust, vinde gij ooit rust,
In de armen van oe man, die oe ‘s ochtends wakker kust.

En ik vraag me af,
Als gij straks trouwen gaat,
Of als dien ooievaar in oe voortuin staat.
Ik weet allang, dan denkte aan jullie mam.
Of d’r moet iets in huis geklust, en ge kregt ut zelf nie gedaan.
Geen vadder die dan belt en zegt:
“Hé meske, ik kom eraan!”.

Gans alleen.
Mi zoveul mensen om oe heen.
En troost, vinde gij oe troost, als ge op ‘t leve proost?
En rust, vinde gij ooit rust,
In de armen van oe man, die jou ‘s ochtends wakker kust?

En al die liefde, van al die mooie mensen om oe heen.
Ja ‘t is goed bedoeld,
Maar alle grote dingen die doede gij alleen en da vind ik knap.
Want da vergt kracht.
En hoop, hedde gij nog hoop?
Of is da dan geloof?
Maar rust, ja gij vindt ooit rust.
In het kiendje in oe armen, da gij ‘s ochtends wakker kust.

Echt: luister het even. Als eerbetoon aan twee mensen die jullie nooit gekend hebben maar vooral ook voor twee jonge meiden die nu alleen verder moeten …