Ik ben echt helemaal stil van ‘Genadeschot‘ van Felix Weber. Wat een ongelooflijk indrukwekkend boek was dat zeg. En hoe jammer dat ik het zo snel uit had. Maar ja, het was dan ook zo’n bijzonder boek dat ik het zo snel mogelijk uit wilde hebben want ik wilde echt, echt, echt weten hoe het met Eden Lumas af zou lopen.

Gedreven door een zucht naar avontuur meldt Eden Lumas zich bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog aan als vrijwilliger bij de Waffen-SS. Hij trekt met het Duitse leger op naar Rusland, om daar aan het Oostfront te ontdekken dat hij terecht is gekomen in een meedogenloze vernietigingsoorlog. Als hij betrokken wordt bij de uitroeiing van de Joden raakt hij in gewetensnood. In zijn poging een Joodse vrouw en haar baby te redden, wordt hij ontdekt, terechtgesteld en voor dood achtergelaten. Hij bezwijkt echter niet aan zijn verwondingen en vanaf dat moment staat zijn leven in het teken van de jacht op Julius Liedtke, de SS’er die verantwoordelijk was voor Lumas’ executie. Nadat hij talloze ontberingen heeft doorstaan komt hij aan in Berlijn, maar daar loopt het spoor dood. Na de oorlog weet Lumas te ontsnappen naar Zuid-Amerika, waar het Argentinië van Juan en Eva Peron vele gevluchte nazi’s een veilig onderkomen biedt. Als hij de invalide Sophie Denrée ontmoet, hoopt hij met haar een nieuw leven op te bouwen. Maar al snel wordt hij ingehaald door zijn verleden en raakt hij betrokken bij de strijd op leven en dood tussen gevluchte nazi’s en overlevende Joodse wrekers.

Schuldgevoel, wreedheid, liefde, mededogen, een dunne lijn tussen fictie en non-fictie, tussen twee vuren zitten, wraak, het komt allemaal aan bod. En meer! Het boek staat vol met prachtige zinnen, af en toe moet je verdraaid goed opletten in welke tijd je aan het lezen bent, er spelen zich veel interessante (en tragische) gebeurtenissen in af: het is wat mij betreft een van de beste boeken die ik dit jaar tot nu toe las.

De mensen moesten verder, ze moesten die tijd achter zich laten.
Dat kon alleen maar komen uit de mond van iemand die er niet werkelijk aan had deelgenomen, die aan de zijlijn was blijven staan, behendig manoeuvrerend zonder onnodige risico’s. Iemand die geen schade had opgelopen.

Bij tijden was het een bikkelhard boek, maar het was ook zo ontroerend mooi en eerlijk en intens. Ik heb er bijna geen woorden voor. Ik denk echt, echt, echt dat je dit boek moet lezen. Want het verdient een zo breed mogelijk publiek.

Maar even drie boeken op een rijtje. Allereerst is daar ‘Nog lange niet‘ en dat is alweer deel 9 uit de reeks met Helen Grace.

“Je hebt nog één uur te leven.’ Dat is het enige wat er uit de telefoon klinkt voor er wordt opgehangen. Is het een misplaatste grap? Een verkeerd nummer? Een misverstand? Alles is beter dan de gruwelijke waarheid: dat iemand zijn slachtoffers zestig minuten lang nauwlettend in de gaten houdt… en dan toeslaat. Terwijl het dodenaantal oploopt, raakt Helen Grace verstrikt in een race tegen de klok. Maar de dader blijft haar steeds een paar stappen voor. Helen heeft geen motief, geen verdachten en geen aanwijzingen. Totdat blijkt dat alle slachtoffers deel waren van dezelfde vriendengroep. Een vriendengroep voor wie elk telefoontje nu het laatste kan zijn, want wie opneemt is voorgoed verloren.

Ik vond het toch wel weer een tof boek, al begin ik die Emilia Garanita wel heel erg beu te worden net zoals de te vaak terugkomende zinnetjes in de trant van ‘dat er nog steeds geen vooruitgang boeken / dat er nog een sporen zijn’. Het boek zit verder prima in elkaar en de spanning is oké. En verder vind ik vooral de vaste personages in de boeken wel een mooie groei doormaken (behalve Emilia dan natuurlijk, wat een irritant mens is dat).

‘Zilveren vleugels‘ van Camilla Läckberg dan.

Net als Faye begint te denken dat de rust in haar leven is teruggekeerd, wordt ze plotseling weer in het nauw gedreven. Ze is in het buitenland een heel nieuw leven begonnen; haar ex-man Jack zit in de gevangenis en haar bedrijf Revenge is waanzinnig succesvol. Maar vlak voordat Revenge in de VS gelanceerd gaat worden, wordt het bedrijf serieus bedreigd en is Faye gedwongen naar Stockholm terug te keren. Met de hulp van een zorgvuldig geselecteerd team van vrouwen, gaat ze de strijd aan om haar bedrijf veilig te stellen – en om zichzelf en degenen die ze liefheeft te beschermen.

Een dikke mwah, meer kan ik niet van maken vind ik. ‘Gouden kooi‘ vond ik een heel aardig boek, maar ‘Zilveren vleugels’ is wat mij betreft een beetje te veel over de top. Er druipt een soort van feministisch tintje vanaf dat mij absoluut niet kan bekoren. Ver gezocht en ook nogal rommelig verder. Alleen de cliffhanger … die maakt dat ik deel drie (want dat moet er komen met zo’n einde) toch echt wel wil lezen. Ik hoop dat Läckberg dan weer iets meer richting ‘Gouden kooi’ gaat.

‘Het pad naar de zee‘ van Liz Fenwick heeft me dermate geboeid dat ik het gewoon echt uit wilde lezen terwijl ik daar eigenlijk geen tijd voor had.

Het schitterende, imposante huis dat boven op een klif in Cornwall staat, betekent voor elk van de drie vrouwen van de familie Trewin iets anders. Voor Joan was het een paradijs toen ze er in de jaren zestig woonde, pasgetrouwd en dolgelukkig. Maar het huwelijk eindigde in een nooit opgehelderd drama. Diana, haar dochter, droomt nog steeds van haar jeugd in het mooie huis: de weidse blauwe hemel, de kamers vol boeken, de feesten en het geluid van de zee aan het einde van het pad. Maar alle familieleden die ze zo liefhad, zijn door oude geheimen van elkaar vervreemd. Voor kleindochter Lottie betekent het huis een veilige haven waar ze zichzelf en haar gebroken hart wat rust kan gunnen.

Het is een mooi boek met twee verhaallijnen. De ene gaat over een paar dagen in augustus 1962 en wordt via Joan en Diana verteld. De verhaallijn in 2018 speelt zich af op dezelfde dagen in augustus en wordt verteld door Diana en Lottie. Het is een mooi dat zich langzaam ontvouwt en daar kan ik natuurlijk niet al te veel over schrijven want dan verraad ik teveel. Fenwick heeft een plezierige schrijfstijl. Al met al een heel fijn boek.

Laatst ontplofte mijn e-reader. Nou, hij ontplofte natuurlijk niet echt, maar hij begon ineens allerlei updates te draaien en het gevolg was dat al mijn boeken foetsie waren. Dat was niet leuk niet! Er stonden namelijk een heleboel boeken op (wel zo’n 1200) en van lang niet alle boeken had ik op een andere plek een kopie bewaard.

Toen hij ‘ontplofte’ was ik bezig in ‘De geheimen van het winterhuis‘ van Sarah Lark. En ook al vond ik het geen supermooi boek, het boeide me toch wel genoeg om het toch uit te lezen. Gelukkig is dat uiteindelijk toch nog gelukt.

Drie vrouwen – Ellinor, Liliana en Dana – in drie verschillende tijden en drie verschillende landen, gaan op zoek naar de betekenis van familie. Ellinors wereld stort in als ze er per ongeluk achter komt dat zij en haar moeder niet verwant zijn aan de rest van hun familie. Op zoek naar de waarheid over haar afkomst reist Ellinor van Wenen naar Kroatië en Nieuw-Zeeland, en ontdekt zo een tragisch liefdesverhaal en een groot familiegeheim… Een meeslepende roman over drie vrouwen, in drie verschillende tijden en drie verschillende landen, die op zoek gaan naar de betekenis van familie.

Het boek las gemakkelijk weg, eigenlijk wel een beetje te gemakkelijk. Soms lijkt het wel alsof auteurs zo ‘simplistisch’ mogelijk schrijven en dat irriteert me af en toe. Ik vond de verhaallijn van Ellinor de minst aantrekkelijke, de twee historische verhaallijnen waren beter, maar toch ‘simpel’. Bijzonder dat het de schrijfster dan toch lukt mij zover te krijgen dat ik het, ondanks ontploffing, toch uit wilde lezen. Goed dat ik het gedaan heb, maar het is geen boek waarvan ik tegen een ander zou zeggen ‘dat moet je lezen’.

Bij de omschrijving van ‘De geheimen van het winterhuis’ staat ‘Voor de lezers van Lucinda Riley, Kate Furnivall en Diney Costeloe’. Van die laatste las ik laatst al twee boeken, dus aan ‘De verloren kinderen‘ begon ik vol verwachting.

Engeland, 1948. Rita en Rosie Stevens zijn pas negen en vijf jaar oud als hun moeder Mavis, een oorlogsweduwe, zwanger raakt van de gewelddadige Jimmy Randall. Hij stelt haar voor de keuze: als zij wil trouwen om hun zoon te erkennen moet ze haar dochters opgeven. Mavis tekent de papieren van het weeshuis waar Jimmy de kinderen naartoe wil sturen zonder te beseffen dat ze daarmee al haar ouderlijke rechten overdraagt. Als het weeshuis een groep kinderen naar Australië stuurt “om daar een nieuw leven op te bouwen’, maken Rita en Rosie deel uit van die groep – en er is niets wat Mavis daaraan kan doen…

Mmm, wat kan ik ervan zeggen. Nee, dit was -helaas- niet het boek dat ik hoopte dat het zou zijn. Langdradig en, alwéér, een (te) simpele schrijfstijl. Heel erg jammer.

Ik begrijp werkelijk niet wat de kaft van ‘De eerste krokus‘ te maken heeft met het boek (het meisje houdt immers een kuikentje vast en is me een beetje te vrolijk), maar verder: wat een juweeltje!

Als Lisbeth geboren wordt bij rijke plantage-eigenaren, wordt slavin Mattie weggehaald bij haar eigen baby om het meisje te voeden en te verzorgen. Terwijl Lisbeth opgroeit in twee werelden, wordt de band met Mattie steeds sterker. Rituelen ontwikkelen zich: zo zoeken ze elk jaar samen naar de eerste gele krokus van de lente. Langzaam maar zeker groeit Lisbeths afkeer van de slavernij. Als Mattie jaren later ontsnapt, volgen we het verdere leven van Lisbeth. Op haar verlovingsfeest komt ze tot een schokkende ontdekking die haar wereld compleet op z’n kop zet…

Echt een heel, heel mooi en indringend boek. Een ontzettend fijne schrijfstijl en personages die je in je hart sluit. Een aanrader dus. En als je het dan ook nog leest in de afgelopen weken waarin rassenscheiding en racisme weer volop in de aandacht is, dan geeft dat toch extra lading aan het boek en de verschrikkelijke dingen die er in gebeuren.

‘Mosterzaad‘ is het vervolg op ‘De eerste krokus’. Ik vond dit boek toch wel iets minder boeiend als ‘De eerste krokus’ maar ook nog zeker de moeite waard.

Ohio, 1868. Samen met haar dochter keert voormalig slavin Mattie na jaren terug naar de plantage waar zij ooit vandaan vluchtte. Ze is geschokt als ze ziet hoe weinig er op de plantage is veranderd sinds de afschaffing van de slavernij: de vroegere slaven leven nog steeds onder erbarmelijke omstandigheden. Mattie probeert haar achtergebleven familie over te halen mee te gaan naar een betere plek. Maar eerst moeten de dochtertjes van haar nicht worden teruggevonden, die vlak voor de afschaffing van de slavernij zijn verkocht.