De slag om de Schelde

Geplaatst op door
4

Zo hé, dat was lang geleden dat laatste bioscoopbezoek. Ik heb werkelijk waar geen idee meer wanneer dat was. Ik kan het me in ieder geval niet meer herinneren. Maar gisteren kwam aan dat lang geleden een eind. Samen met Mr. T., Ova en Haar Lief en Saar gingen we naar ‘De slag om de Schelde‘.

En dat is een behoorlijk pittige film moet ik zeggen. Een film over een vergeten slag (zoals er zovelen zijn overigens).

We waren er allemaal van onder de indruk en stil van. Het is een heftige film met een aantal interessante verhaallijnen en bijzondere personages. Er worden drie jonge mensen gevolgd die ieder bij de oorlog betrokken raken: een piloot uit Engeland, een meisje dat uiteindelijk in het verzet terecht komt en een Nederlandse jongen die meevecht aan de kant van de Nazi’s. Ik vond de film af en toe keihard en heel erg confronterend. En ik denk dat dat goed is: oorlog is keihard en confronterend. Heel veel wordt er ook niet in gesproken maar juist de non-verbale communicatie, de wanhoop of vertwijfeling op de gezichten, vond ik heel erg goed getroffen.

Wat ik wel een beetje jammer vond was het feit dat sommige ‘details’ gewoon echt niet kloppen: kale bomen in september, wolkjes adem in augustus. Maar verder vond ik hem gewoon heel erg mooi en ik denk dat veel mensen deze film moeten zien omdat deze niet alleen de waanzin van de oorlog laat zien maar ook alles weer even in perspectief zet …

Azijnpissers

Geplaatst op door
12

Iedereen zal er inmiddels wel van gehoord hebben, van de brief van Amalia. Persoonlijk vind ik het een topactie van haar. En, misschien naïef, maar hé, ik ga nu eenmaal toch nog steeds uit van het goede van de mens, ik dacht er verder niet zo bij na.

Totdat ik op facebook en andere media reacties las. En ja, ik weet dat ik dat niet moet doen, maar soms doe ik dat dus wel. En mijn hemel: wat zijn er toch veel azijnpissers! Waarom, waarom nou toch moet er altijd en overal commentaar gegeven worden op dingen. Waarom, waarom moeten alle mooie dingen bezoedeld en afgezeikt worden. Waarom, waarom? PR-offensief, ze zal het wel niet zelf bedacht hebben, ze hebben toch geld zat waren nog de ‘aardigste’ reacties. Of wat te denken van echt supersneue reacties op het feit dat Amalia cum laude is afgestudeerd: GET A LIFE! Oh, ik kan hier #zoboos om worden! Dus: adem ik in en adem ik uit en probeer ik het los te laten.

Je kunt er voor kiezen om niets te zeggen. Wat zou dat de wereld wat mooier maken toch?

Misschien ben jij een lezer die ook wel enigszins sceptische ideeën heeft bij het gebaar van Amalia. Dat mag. En uiteraard mag je dat ook laten weten. Maar doe dat dan op een #doeslief manier en niet onnodig krenkend of bozig of rancuneus. Je zou maar Amalia heten en al dat soort reacties over je heen krijgen …

Behouden

Geplaatst op door
15


In maart/april 2020 was ik, naast het feit dat corona er hier in het gezin/de familie en de regio inhakte als een bom, best optimistisch. Wat een saamhorigheid was er! En wie weet zou al deze ellende toch ook nog goede dingen voortbrengen.

Van dat optimisme is helaas niet heel veel meer over. Wat zijn mensen hardleers! Ik geloof dus niet dat er echt veel zal veranderen, zelfs de files nemen alweer toe …

Maar toch: welke dingen van de afgelopen tijd zou jij willen behouden? 

 

Kokoscurry met aardappel en ananas

Geplaatst op door
8

Oh, die recepten van eatertainment zijn zo fijn! En zo lekker. Ik lees de krant op de tablet en op een van de laatste pagina’s staat altijd een recept. Als ze me aanstaan dan maak ik er een screenshotje van. En laatst kookte ik dus de kokoscurry met aardappel en ananas en dat was lekker!!!!

Het is een vegetarisch gerecht met een heleboel groenten! Dus veel snijwerk (sjalotjes, gember, wortels, bleekselderij, champignons, bloemkook en aardappeltjes.

Zelf gele currypasta maken dat kan natuurlijk ook, maar daar had ik nu even geen zin in.

Uit blik komen de kikkererwten en de linzen. En ook gaat er -uiteraard- nog kokosmelk in en ananasstukjes (en het sap).

Helaas zijn de kleuren op onderstaande foto niet zoals ze in het eggie waren. Het was echt een heel mooi oranje/gelig geheel.

Ter garnering snij je wat bosuitjes fijn en zet je ook nog wat gebakken uitjes op tafel. Samen met naanbrood is het een gerecht om je vingers bij af te likken! Zo lekker. En vegetarisch. Het leuke is dat een grote vleesliefhebber als Mr. T. bij dit soort gerechten het vlees totaal niet mist!

Het recept is hier te vinden. Ik zou zeggen: doen!

Werk in uitvoering deel II

Geplaatst op door
10

15 mei 2021


28 mei 2021: ik begin te denken dat het hier om onbevruchtte eieren gaat. Nog steeds geen ‘lelijke eendjes’ te zien.

1 juni … nog steeds niets.
Maar dan, rappapa, rappapa: twee kleintjes. Eindelijk!


En vandaag ging ik nog een keer gluren.

Het is best lastig om een beetje fatsoenlijke foto’s te maken. Want ik sta op behoorlijke afstand. En dan is er ook nog een papazwaan die heel goed op z’n babietjes past. En daar moet ik dan weer voor opletten.

In het nest ligt trouwens nog een ei, maar ik denk niet dat dat bevrucht is.

Simpel

Geplaatst op door
12

Met moederdag kreeg ik van Ova ‘my fist Ottolenghi’ namelijk het kookboek ‘Simpel‘. En die letters van de titel hebben zelfs een betekenis:

  • S → Snel
  • I → Ingrediënten niet meer dan 10 (uitgezonder basisingrediënten uiteraard)
  • M → Maak van tevoren
  • P → Provisiekast
  • E → Eenvoudiger dan u denkt
  • L → Lui

Ha, nou als je de prachtige foto’s en beschrijvingen in het boek ziet dan neem je niet zo 123 aan dat het ‘simpel’ is. Maar dat viel alleszins mee. Het eerste gerecht dat ik uit dit boek kookte was de ‘Orzo met garnalen, tomaten en gemarineerde feta’ en omdat iemand al de moeite genomen heeft dit recept op het weeweewee te gooien plaats ik maar even een linkje.

Uiteraard was mijn gerecht niet zo mooi als op de foto in het boek zelf, maar het smaakte meer dan prima!

Ova kookte laatst ook een gerecht uit dit boek ‘Gevulde courgettes met pijnboompittensalsa‘ en ook dat gerecht was lekker!

Mijn kruidenkast breidt zich steeds meer uit door alle verschillende gerechten die ik kook en ik vind het echt supertof. Het is eigenlijk ook heel suf realiseer ik me, maar juist door dat koken zonder pakjes en zakjes leer je veel meer vertrouwen op je eigen inzicht en durf je ook veel meer te combineren. Tenminste, dat heb ik dan.

Ooit schreef ik dat ik mijn boodschappen bij misschien wel de kleinste Jumbo van het land deed, maar dat doe ik al lang niet meer. Want de manier waarop ik nu kook past daar gewoon niet meer bij. Het kwam te vaak voor dat ik een ingrediënt nodig had dat ze niet hadden. Dus sinds een jaar of vijf (denk ik) doe ik mijn boodschappen bij een foodmarkt van Jumbo. En daar hebben ze altijd alles! En van goede kwaliteit ook nog.

Ik ben een luie boodschappendoener trouwens. Dus op het brood na doe ik inmiddels alle boodschappen bij die foodmarkt. Vroeger ging ik ook nog naar een groentenboer, maar die had ook vaak bepaalde ingrediënten niet in huis als ik ze nodig had. Dus alles daar.

Soms hoor ik van mensen die van de AH via de Aldi en de Lidl ook nog inkopen doen bij de de Jumbo. Nou, daar heb ik dus geen zin in: alles op één plek. Heerlijk. En het voordeel van deze foodmarkt is dat er nog een hele-, hele-, heleboel speciaalzaken in hetzelfde pand zitten!

Waar doe jij je boodschappen? Ben je supermarktvast? Ga je naar speciaalzaken?

Afscheid

Geplaatst op door
10

Al weer een tijdje geleden schreef ik over de vier boeken in de Clifton-serie die ik aan het lezen was en dat ik een beetje twijfelde of ik de resterende drie ook meteen zou lezen. Nou dat deed ik dus wel en ik moet zeggen: ik neem met pijn in het hard afscheid van Harry, Emma, Giles, Karin, Seb, Samantha, Jessica en zelfs van lady Virginia. Wat een prachtige serie!!! Lees ze. En heus: lees ze gewoon allemaal achter elkaar. Het zou mij verbazen als je deze twee families niet in je hart sluit.

Deel 5 → De wegen van de macht

Harry Clifton probeert zijn naam als gevierd auteur in te zetten om een door Stalin verbannen Russische schrijver te redden, maar riskeert daarmee wel zijn leven. Zijn vrouw Emma heeft haar handen vol aan haar eigen problemen: de raad van bestuur van Barrington Shipping is op zoek naar een zondebok voor een financieel drama, en haar aartsrivale Lady Virginia Fenwick zet alles op alles om haar onderuit te halen. Harry en Emma’s zoon Sebastian lijkt het voor de wind te gaan: zijn ster als bankier is rijzende en hij staat op het punt te trouwen met een rijke Amerikaanse. Maar dan duikt Adrian Sloane weer op, en verblind door jaloezie op Sebastians succes schuwt hij geen enkel middel om hem het leven onmogelijk te maken.

Deel 6 → Als de tijd daar is

Harry Clifton blijft de degens kruisen met de Russische grootmachten om de schrijver Babakov vrij te krijgen, maar een onverwachte gebeurtenis zet alles op zijn kop. In de onrust die ontstaat worstelt Giles Barrington met de vraag of hij de politieke arena moet verlaten. Ook het bankwezen krijgt klappen te verduren, en Sebastian Clifton wordt nog steeds op alle mogelijke manieren dwars gezeten door zijn rivalen. Bovendien verliest hij zijn hart aan een beeldschoon Indiaas meisje, maar haar ouders hebben heel andere plannen…

Deel 7 → Het einde van een tijdperk

Het leven lacht Harry en Emma Clifton eindelijk toe: Harry is bezig een boek te schrijven dat zijn magnum opus lijkt te worden, en Emma krijgt van niemand minder dan Margaret Thatcher een wel heel aantrekkelijk aanbod voor een nieuwe baan. Ook met hun zoon Sebastian en zijn vrouw Samantha gaat het goed, hoewel hun eeuwige rivale Lady Virginia nog steeds alles op alles zet om de familie een hak te zetten. Maar dan gebeurt er iets dramatisch dat het leven van de hele Clifton-familie op zijn kop zet…

Potjeverdikkeme, wat heb ik genoten van de vertelkunst van Jeffrey Archer. Dankzij hem vertoefde ik ereadertechnisch gezien een aantal weken in heerlijke sferen.
 
Maar goed: nu is er weer tijd voor nieuwe boeken. En ook daar kijk ik naar uit!