Wat ik met pakjesavond het aller-, allerliefste zou ontvangen lieve sint?
Is een einde aan deze crisis die ons aan handen en voeten bindt.

Dat uitersten inbinden en ook willen zien
dat er een gulden middenweg is misschien?

Corona-ontkenners, wappies, schapen, moederharten
grote onderlinge verdeeldheid speelt ons parten.

Beste stuurlui aan beide kanten en duistere complotten
Facebookwaarheden en relschoppers die zich noemen ‘vrijheidspatriotten’.

Haalde je die prik(ken) nu wel of niet
het vrijwaart niemand van de maatregelen, zoals je ziet.

Anderhalve meter afstand, blijf thuis bij klachten en veel handen wassen
die regels zijn echt niet zo moeilijk toe te passen.

Avondklok, lockdowns en nog veel meer, niets lijkt voldoende te helpen
om het grote aantal besmettingen, opnames en sterfgevallen te stelpen.

Iedereen loopt op z’n tenen en is coronamoe, dat lijkt me evident
maar het virus is ons helaas nog niet beu, ook dat is bekend.

Code zwart hangt ons boven het hoofd, mutaties verschijnen
het heeft echter geen nut om daarover te blijven chagrijnen.

De mensen in de zorg lopen zich het vuur uit de sloffen
beseffen we wel hoe we met hen boffen?

Sarcastische opmerkingen over politici en OMT
wellicht begrijpelijk, maar hoe hélp je daar daadwerkelijk mee?

Het is een virus dat ons momenteel de wet voorschrijft
hoe wij daarmee omgaan is wat bij mij beklijft.

Eerlijkheid gebied mij om hier ook te zeggen
dat ik niet alle regels aan mijn dochters uit kan leggen.

Die eerlijkheid betekent ook dat ik hier gewoon ga schrijven
dat ik het soms verdraaide lastig vind optimistisch te blijven.

Ga er maar aan staan, doe het maar eens goed voor 17.000.000 mensen
met allemaal verschillende opvattingen, ideeën en wensen.

Heel eerlijk, soms schaam ik me hoe wij Nederlanders het nu doen
er lijkt geen ‘samen’ meer te zijn en nog minder fatsoen.

We zitten in een situatie die niemand ooit had kunnen vermoeden
die we door ons gedrag best goed kunnen beïnvloeden.

Het heeft gewoon geen nut om elkaar van alles te (blijven) verwijten
want dat doet de samenleving meer en meer splijten.

Is dit het voorbeeld dat we onze jeugd en elkaar willen geven?
Dat kan toch niet, waar is de nuance gebleven?

In Frankrijk zeggen ze ‘ces’t la ton qui fait la musique’
daar wil ik voor pleiten, en plein publique!

Dat ‘beschavingsoffensief’ mag er wat mij betreft dus snel komen
hopelijk blijft het wat dat betreft niet alleen bij dromen.

Hoe fijn zou het zijn als we allemaal wat liever zouden doen
ja lieve Sint, geef ons allen maar wat ‘lief’ in onze schoen.

Gewoon wat geduld, mildheid, begrip en aandacht voor elkaar
dan wordt 2022 vast een veel ‘beterder’ jaar!

Hoe fijn zou het zijn als we dat gewoon weer samen kunnen beleven?
Een virusvrije toekomst immers zult u ons niet kunnen geven.

Goed lieve Sint, dit gedicht is al veel te lang, dus ik rond nu maar af
dank voor alle fijne herinneringen die u mij al vele jaren gaf.

Ik las gisterenochtend in het Brabants Dagblad dat Koning Willem-Alexander namens 90% van de Nederlanders de hulpverleners bedankte die afgelopen weekend vol aan de bak moesten. In datzelfde artikel zegt burgemeester Aboutaleb dat hij wacht op een ‘beschavingsoffensief’.
Volgens mij hebben beiden een punt. Ik spreek regelmatig uit dat de grote, (min of meer) milde massa in ons land nooit (of nou ja zelden) een stem krijgt. Tegelijk denk ik ook wel een beetje: hoezo ‘beschavingsoffensief’ als men zelfs in de Tweede Kamer elkaar op een verschrikkelijke manier de maat neemt, wat verwacht je dan van ons burgers?

Als goed voorbeeld goed doet volgen, dan geldt hetzelfde voor slecht voorbeeld.
Waarmee ik de huidige stand van zaken in ons land helemaal niet goed wil praten uiteraard. Ik vind het verschrikkelijk hoe we op dit moment tegenover elkaar staan: wappies tegenover schapen, gevaccineerd tegenover ongevaccineerd, agressievelingen tegenover zorg- en hulpverleners en ga zo maar door.
En toch, ik mag toch zeker wel aannemen dat iedereen beschikt over gezond verstand, dat iedereen voor zichzelf kan nadenken en voor zichzelf een afweging kan maken van wat goed en fout is, wat gewenst of ongewenst is? Maar wie bepaalt dat dan? Mijn mening kan haaks op die van een ander staan. En dat geeft niets, dat mag ook en maakt de boel juist interessant. Maar er zijn grenzen en die grenzen liggen wat mij betreft bij geweld, bij haat zaaien, bij plunderen en rellen (en ook bij mensen die in CAPS LOCK agressieve of kwetsende reacties op social media achterlaten maar dat geheel terzijde).

Grenzen betekenen ook een bepaalde vorm van fatsoen. Spreek elkaar op een normale manier aan en blijf dat gesprek aangaan, zoek de nuance en wees mild. Daarmee ben je echt geen watje, of een schaap of een … vul dat zelf maar in.
Ik snap echt oprecht niet waarom volwassen mensen rellen. Zijn ze uit op sensatie, de kick? Ik vind het verwerpelijk. Zijn ze, door wat voor reden dan ook, radeloos, wanhopig? Dan kan ik er nog enigszins begrip voor opbrengen al vind ik ook dat lastig. Je mag van volwassen mensen toch wel enige zelfbeheersing verwachten? De schade die ze bij anderen aanrichten is immers groot: zowel emotioneel, fysiek als materieel.
En al die betrokken jongeren dan? Persoonlijk kan ik niet zoveel met opmerkingen over onvolgroeide puberbreinen. Dat zal ongetwijfeld zo zijn, maar vormt in mijn optiek geen vrijbrief voor het gedrag dat sommige van hen tentoon spreiden. Waar zijn hun ouders, wat wordt er met deze jongeren wel (of juist niet?) besproken, wat krijgen ze mee vanuit hun omgeving? Zou het dan echt zo zijn dat hun omgeving dit soort gedrag goedkeurt? Dat kan toch niet? Geldt ook hier dat voorbeeld dat doet volgen?

Het is in ieder geval duidelijk dat er dingen moeten veranderen. Dat er meer oog voor elkaar moet zijn. Maar is er op dit moment wel tijd en ruimte voor een structurele verandering? We leven te midden van een enorme crisis, het lijkt me gruwelijk lastig om op dit moment tijd, mensen, geld en ook energie vrij te maken voor welke verandering dan ook. We lopen allemaal wel zo’n beetje op onze tenen nietwaar?

Ik realiseer me dat ik vanuit mijn veilige woonplaats de gebeurtenissen bekijk, dat ik het in alle opzichten goed heb, dat ik nauwelijks in aanraking kom met mensen die het veel slechter heb dan ik, maar dat wil niet zeggen dat ik daar geen oog voor heb. Ik weet donders goed dat er ook in ons welvarende land grote verschillen zijn, dat er kansenongelijkheid is, discriminatie, dat er een boel dingen mis gaan en beter kunnen. Maar wat ik ook weet is dat er bijna geen land ter wereld is waarin het beter wonen is dan in ons land. Je moet het alleen wel wíllen zien. Regelmatig bekruipt me het gevoel dat, juist omdat we het zo enorm goed hebben in dit land, alles nu zo op z’n kop staat. We zijn zo gewend dat alles maar kan en mag dat we niet in staat zijn om even pas op de plaats te maken, dat we niet bereid zijn om een ander voor te laten gaan, dat we niet bereid zijn om wat in te leveren.

De situatie in ons land (in de wereld zeg maar) houdt me enorm bezig. Hoe kan het toch dat we in deze situatie beland zijn? Met zoveel boze mensen (en nogmaals: boos kun je ook zijn uit onmacht, (terechte?) frustratie of verdriet of wat dan ook maar legitimeert bepaald gedrag nooit), al die meningen, het geweld. Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat krantenkoppen vaak hard en ongenuanceerd zijn en dat de inhoud van het artikel meestal haaks op die kop staat (maar ja, leest iedereen het artikel?). Talkshows nodigen gasten uit met uitgesproken meningen en lijken er garen bij te spinnen als er vervolgens gedoe is. Om nog maar te zwijgen over het feit dat er zelden kritische vragen gesteld worden of dat er verzuimd wordt corrigerend op te treden. Hoe kan dat toch? Hoe kan het toch? Wanneer komen die mensen uit die 90% nu eens aan het woord? En dan zijn er nog de social media waarop men zich vaak verre van sociaal gedraagt.

Hebben jullie gemerkt hoe ik wik en weeg in mijn woordkeuze? Hoe ik werk met haakjes en komma’s, hoe ik geschreven woord probeer te nuanceren? En dat ik sommige dingen juist ook weer wat chargeer. Heel eerlijk: ik zou nog vele alinea’s kunnen vullen met allerlei dingen die ik vind, denk, voel, maar goed, daar zit waarschijnlijk niemand op te wachten. En het komt toch steeds weer op hetzelfde neer: het proberen te begrijpen wat er gebeurt.

Ik denk dat ik het belangrijkste ook wel geschreven heb. En dan nóg moet ik een drempel over voordat ik het daadwerkelijk plaats en dat zullen sommige mensen wel en sommige mensen niet van mij begrijpen. Tussen de eerste letter van dit stukje en het uiteindelijk op facebook plaatsen zit wel een uurtje of vijf. Waarom? Het zijn gedachtenkronkels, over dingen die mij bezig houden. Waarom doe je dit nu weer Hetty, denk ik dan bij mezelf? Wie zit er nu te wachten op jouw kijk op de dingen. Dat is toch volstrekt niet interessant? En wat zullen de mensen wel niet denken? Waarom jezelf zo kwetsbaar opstellen? Of zo belerend? En die schrijfsels staan hier vervolgens maar te staan. Met welk doel? Wat wil je bereiken?

Maar goed: soms is ‘zwijgen’ geen optie meer, soms is niets doen geen optie meer. Ik reken mezelf tot die 90% en ik denk dat die 90% zich inderdaad wel wat meer mag laten horen. Dus, bij dezen! Een betere wereld begint immers bij jezelf …