Beveiligd:
The handmaid’s tail & Outlander
7
Sinds twee maanden hebben wij een gratis (!) abonnement op Videoland. Ik heb altijd gezegd dat ik niet extra ga betalen voor bijvoorbeeld Netflix of Videoland en dat doe ik dus ook niet. Mr. T. spaart echter airmiles via het tanken van het werk en ineens kreeg ik een mailtje dat er een heleboel zouden gaan vervallen en toen ging ik maar ‘ns kijken wat er allemaal te koop is met die airmiles. Nou twee maanden Videoland dus onder andere (inmiddels heb ik dus 4×2 maanden gratis Videoland) en de meiden vonden dat natuurlijk geweldig.
Ik ben eigenlijk vooral een seriekijker op tv. Op dit moment volg ik ‘Dit zijn wij‘ (echt een geweldige serie, ik vind het zo raar dat er blijkbaar zo weinig mensen kijken dat het van NPO1 op donderdag ‘gedegradeerd’ is naar NPO3 op woensdag. Ik kijk deze serie met zo veel plezier en dat het blijkbaar remake is van een Amerikaanse serie doet daar wat mij betreft helemaal niets aan af), ‘Hoogvliegers‘ (eigenlijk vind ik het niet echt heel tof maar De Scholier kijkt het dus ik kijk maar gezellig mee), gisteren nam ik de eerste twee afleveringen de tweede reeks van ‘Meisje van plezier‘ op en eergisteren keek ik de eerste aflevering van het laatste seizoen ‘Hollands Hoop‘. Echt, wat is dat een bizarre serie. Weet eigenlijk nog niet of ik er verder mee ga.
Maar waar ik het in dit blogje over wil hebben is dus ‘The handmaid’s tail‘ dat ik via Videoland keek. Wat een fantastische, akelige, mooie, ontroerende, griezelige serie is dat zeg!
The Handmaid’s tail speelt zich af in een akelige (gelukkig) denkbeeldige toekomst. Door allerlei redenen worden er bijna geen kinderen meer geboren en na een oorlog neemt een totalitair regime van christenen de macht over. Het land wordt zeer streng en geleid door een mannelijke elite. Vrouwen zijn ondergeschikt, zo zijn ze onderdanig aan hun mannen en mogen ze bijvoorbeeld niet lezen. Je niet houden aan de talloze wetten levert zware straffen op. Executies zijn eerder regel dan uitzondering.
Er zijn nog maar een paar vruchtbare vrouwen en zij worden gedwongen tot de rol van ‘handmaid’ (dienstmaagd). Zij dragen rode gewaden en een witte kap en worden aan een mannelijke bevelvoerder en diens onderdanige echtgenote toegewezen. Als een handmaid aan een bevelvoerder wordt toegewezen krijgt zij de naam van de bevelvoerder met het woordje ‘of’ (van) ervoor. Zo wordt June als zij bij bevelvoerder Waterford terecht komt ‘Offred’. Handmaids worden volgens hun cyclus ritueel verkracht door hun bevelvoerder terwijl zijn echtgenote aanwezig is. Het is echt heel raar om te zien. Als een handmaid zwanger wordt en bevalt, dan wordt na de geboorte het kind meteen afgestaan aan de meester en diens echtgenote. De machthebbers zijn aan de buitenkant hartstikke vroom en christelijk, maar stiekem zijn het net zulke smeerlappen als dat er nu smeerlappen zijn wat maar weer ‘ns extra duidelijk wordt als de kijker meegenomen wordt naar de Jezebels.
De handmaids worden in de gaten gehouden door de tantes en Aunt Lydia is een enorme takkentrol (excusez le mot). Afwijkend of opstandig gedrag wordt streng gestraft en in iedere straat staan militairen die de boel in de gaten houden en dan zijn er ook nog de spionnen (Eyes) waarvoor je extra uit moet kijken. De huishoudens worden gecontroleerd door zogenaamde Martha’s.
Op het plaatje hieronder: de dame is het blauw is de vrouw van een bevelvoerder, de dame in het bruin is een ‘tante’ en rechts een dienstmaagd.
De serie (tot nu tot drie seizoenen) volgt de gebeurtenissen rondom June Osborne die met haar man Luke en dochtertje Hannah uit Gilead probeert te ontsnappen. Het is echt, echt, echt een geweldige serie vond ik. Ik begrijp dat de opnames voor het vierde seizoen binnenkort van start gaan en dat we dus -hopelijk- eind van het jaar aan dat seizoen kunnen beginnen. Als ik dan geen airmiles meer kan inwisselen voor gratis Videoland, dan zal ik mijn principes denk ik overboord moeten gooien. ;-)
En vanavond, oh joy (!!!), start seizoen vijf van Outlander via Ziggo. Op de een of andere manier heb ik daar een abonnement op sinds Vodafone en Ziggo samen zijn gegaan (of juist uit elkaar, dat weet ik niet precies). Maar oh, wat heerlijk!
En al had ik echt, echt, echt een heel andere Jamie in mijn hoofd dan Sam Heughan, ik krijg het toch met heel veel plezier.
Heb jij The handmaid’s tale gezien? Of Outlander? Zo ja, wat vond je ervan? En welke serie op Videoland kan je me aanraden?
29 Seconden & Zonder liefde
Ik vond ‘29 Seconden‘ van T.M. Logan een heel aardig boek.
Sarah worstelt met haar baan als professor aan de universiteit. Haar baas, de beroemde tv-persoonlijkheid Alan Hawthorne, heeft het op haar voorzien; hij intimideert haar en steelt haar ideeën. Ze voelt zich steeds verder in het nauw gedreven. Wanneer Sarah op een avond een poging tot ontvoering van een jong meisje verijdelt, blijkt haar vader een succesvolle zakenman te zijn. Een zakenman die over lijken gaat. Hij doet haar een aanbod, waarmee al haar problemen als sneeuw voor de zon zouden verdwijnen. En al wat nodig is, is een telefoontje van 29 seconden…
Het boek leest lekker vlot weg en heeft op het eind toch wel een heel tof einde vond ik. De deal die ‘de succesvolle zakenman’ Sarah aanbiedt is wel een wat vaag en bizar gedeelte in het boek vond ik, maar ook weer niet zo erg dat het irritant was. Het is T.M. Logan in ieder geval wel gelukt om van Sarah een heel sympathiek personage te maken.
‘Zonder liefde‘ van Stefan Brijs was een fijn leesbaar boek dat in mijn optiek een iets meer uitgewerkt einde verdient.
Paul en Ava, allebei eind twintig, ontmoeten elkaar op een precair moment in hun leven. Paul is nog van slag door zijn onverwachte scheiding, Ava heeft – in haar voortdurende verlangen naar passie – voor de zoveelste keer en nu voorgoed haar vriend verlaten. Ze vinden steun bij elkaar, een noodalliantie die uitgroeit tot een hechte vriendschap, waarbij ze elkaar helpen in hun wanhopige zoektocht naar wat liefde zou moeten zijn. Paul volgt de weg van contactadvertenties, Ava laat zich leiden door haar gevoelens. Uit eindelijk komen ze tot dezelfde conclusie: liefde is niet maakbaar. Maar wat met vriendschap? Zonder liefde is een prikkelende, spannende, soms vermakelijke, vaak schrijnende roman over vriendschap, liefde, lust en bedrog, waarin iedereen er op zijn of haar manier het beste van probeert te maken – of misschien wel net niet.
Dit boek leest fijn weg, Brijs maakt mooie zinnen die je ‘grijpen’. Af en toe wilde ik Paul wel door elkaar schudden. Kom op man, actie! Is vriendschap tussen mannen en vrouwen mogelijk? Ik denk van wel, een van mijn beste vrienden is een man namelijk. Dit boek wordt vanuit Paul verteld en ik meen toch echt tussen de regels door te lezen dat Paul eigenlijk gewoon enorm verliefd is op Ava, maar dat vertelt hij niet terwijl hij wel heel veel andere dingen vertelt. Het is een mooie verhandeling over vriendschap die (volgens mij) toch echt wel meer is vanuit Paul gezien. Maar ja, hij is nogal van de afwachtende, dus dat gaat ‘m niet worden. En het einde, dat vind ik maar stom. Het is pats boem klaar.
Volgens mij is ‘De Engelenmaker‘ van Brijs zo ongeveer een van de beste boeken van een Vlaamse schrijver. Heeft iemand van jullie dat gelezen en zo ja, wat vond je ervan?
Woei
Is het echt zo of denk ik alleen maar dat het zo is? Dat het veel meer waait dan ‘vroeger’. Het lijkt nu wel of ik bijna altijd een flinke tegenwind heb op de fiets en ook met het wandelen is het zelden windstil.
Natuurlijk, we hebben net Ciara achter de rug en Dennis is onderweg, maar dat zijn heuse stormen. Ik bedoel dus gewoon wind (of woei zoals we het hier vaak noemen).
Ik houd er ergens ook wel van hoor, van een flinke woei. Afgelopen zondag ging ik mijn standaard-ik-heb-eigenlijk-geen-tijd/zin-maar-ik-wil-toch-even-wandelen-loopje-van-3,5-kilometer doen en was Ciara me af en toe toch bijna de baas. Lukte het maar amper om vooruit te komen, maar tegelijk had ik dan met de wind mee een tempo om ‘u’ tegen te zeggen.
We gaan niet vaak naar zee maar als we gaan dan meestal in de winter of herfst en oh wat vind ik het dan heerlijk als de wind waait.
Maar zeg ‘ns, klopt mijn idee dat er veel meer wind is dan vroeger? En hoe is jouw verhouding met woei?
Wandelen
In 2019 wandelde ik 1.327 kilometer en, jawel, 5 losse meters. Dat is best een heel eind al zeg ik het zelf. Ik moet zeggen dat ik er me heel erg goed bij voel.
Mijn topwandelmaand was juli waarin ik 214 kilometer liep. Een groot deel daarvan liep ik in het Franse land. Heerlijk!
Het minste wandelde ik in juni, slechts 75 kilometer zoals de app liet zien.
Ik stond er eigenlijk niet zo bij stil dat ik juist in de donkere maanden meer wandel dan in de lente en de zomer (juli uitgezonderd dus). Beetje raar eigenlijk want ik vind het heerlijk om het in zonnetje te lopen, muziekje erbij. Wie doet me wat?
Inmiddels zit januari er ook al weer op en in die maand heb ik bijna 144 kilometer gewandeld. Natuurlijk wandel/loop ik veel meer, maar dit zijn echt alleen de wandelingen waarvoor ik de wandelschoenen aantrek en me in een straf tempo de paden op, de lanen in begeef.
Bijna altijd loop ik alleen en mijn gemiddelde snelheid ligt dan altijd tegen de 7 kilometer per uur aan. En dat is best snel, maar ik vind dat fijn en het is dan ook een soort van sporten. Heel af en toe dan lukt het om binnen het uur ook echt 7 kilometer te lopen, maar dat is maar zelden het geval.
Als Mr. T. of (soms) De Student of De Scholier meewandelen, dan gaat het tempo behoorlijk omlaag, maar dat is ook logisch omdat we dan ook lekker kunnen kletsen.
Ik heb twee paar wandelschoenen: hoge en lage (allebei van Lowa). De lage heb ik vorig jaar april gekocht, en zijn al weer aan vervanging toe. De zolen zijn finaal weg. Hoe lang ik de hoge heb, weet ik eigenlijk niet, maar ook die gaan niet heel erg lang meer mee. De hoge lopen fijner dan de lage, maar de hoge draag ik eigenlijk alleen in de herfst/winter en heel soms in de bergen.
De lage die ik in april kocht zijn ook niet van dien aard dat ik er heel blij mee was (jammer, want ze waren behoorlijk prijzig), dus dat worden sowieso nieuwe schoenen, of ik de hoge laat verzolen, daar ga ik even goed over nadenken. Ook dat waren destijds vrij dure schoenen, dus misschien moet ik dat maar overwegen. Tja, goede wandelschoenen zijn nu eenmaal duur, maar gezien het feit dat ik ze zoveel gebruik zijn ze per kilometer eigenlijk hartstikke goedkoop. ;-)
Wandel jij veel? En zo ja, wat voor wandelschoenen draag je?
Mea Culpa & De jongen die zijn vader naar Auschwitz volgde
Ik las pas voor het eerst een boek van Clare Mackintosh en ik moet zeggen dat smaakte naar meer. ‘Mea culpa‘ stond al enige tijd op mijn e-reader dus ben ik maar ‘ns snel gaan lezen.
Wanneer een alleenstaande moeder de hand van haar zoontje even loslaat, gebeurt het ondenkbare: hij rent de straat over en wordt aangereden door een auto. De bestuurder rijdt door. In een fractie van een seconde verandert Jenna’s wereld in een nachtmerrie. Om de vreselijke waarheid te ontlopen verhuist ze naar een afgelegen plek aan de kust in Wales, maar de herinneringen, angsten en rouw zijn allesoverheersend.
Inspecteur Ray Stevens leidt het onderzoek naar de dader. Vastbesloten om tot de bodem van de zaak te komen, zet hij zowel zijn professionele als zijn persoonlijke leven op het spel. Intussen wordt Jenna ingehaald door haar verleden, met alle verwoestende consequenties van dien…
En ook dit boek kan ik je van harte aanraden. Goed uitgewerkte personages en een zeer onverwachte wending halverwege het boek. De schrijfstijl is plezierig en het boek leest heel fijn weg.
Van een heel ander kaliber is ‘De jongen die zijn vader naar Auschwitz volgde‘, het zoveelste boek dat ik over WOII las. Op de een of andere manier kan ik er gewoon ook geen genoeg van krijgen en hoewel ik wéét dat ik nooit zal kunnen begrijpen hoe mensen elkaar de meest verschrikkelijke dingen aan kunnen doen, ergens vind ik het belangrijk om het te lezen, erover te praten, erover te schrijven en op die manier de verhalen met anderen te delen.
In 1939 werden Gustav Kleinmann, een Weense stoffeerder, en zijn zestienjarige zoon Fritz samen met honderden andere Joodse mannen gearresteerd door de SS. Losgerukt van hun familie werden Gustav en Fritz in eerste instantie naar Buchenwald in Duitsland gestuurd, waar het beruchte concentratiekamp op dat moment werd gebouwd. Het is het begin van een oorlogsverhaal dat zijn weerga niet kent, voor de eerste keer verteld in dit boek. Gustav en Fritz werden gedwongen om te helpen Buchenwald te bouwen. Ze deden loodzwaar werk in de steengroeve van het kamp waaraan veel dwangarbeiders stierven. Toen de ouder wordende Gustav en vierhonderd andere Joden werden geselecteerd voor overplaatsing naar het angstaanjagende nieuwe kamp Auschwitz, kon Fritz het niet verdragen om gescheiden te worden van zijn vader. In een daad van buitengewone liefde en moed bood Fritz zichzelf ook aan voor het transport naar Auschwitz. Zo begon een nieuwe beproeving voor hen allebei, nog wreder en gruwelijker dan hun ervaringen tot dan toe.
Tja, wat kan ik zeggen: als je leest dat van de 1035 mannen die in 1939 naar Buchenwald werden gestuurd er 25 (!!!!) de oorlog overleefden, dan zegt dat denk ik genoeg …
Welk boek ga jij lezen?
Beveiligd: Het eindresultaat
Proeffabriek
In de afgelopen 20 weken heeft De Student zich bezig gehouden met haar ‘i.o.’ wat staat voor interne opdracht. Het is de bedoeling dat een student dan van ‘niets iets’ maakt en dat dan bij voorkeur hartstikke innovatief en vernieuwend zou zijn.
De Student had bedacht dat ze verpakkingsmateriaal uit koeienmest wilde gaan maken. Want koeienmest is er veel te veel en het opruimen kost de boer veel geld. Hoe mooi zou het zijn als zij dan een materiaal zou kunnen ontwikkelen uit die grondstof? Want, stel dat het zou lukken dan zou de boer wellicht op een bepaald moment zelfs geld kunnen ontvangen voor zijn mest. Een ander doel dat ze had was dat haar verpakkingsmateriaal volledig biologisch afbreekbaar zou moeten zijn en verhip, ook dat is gelukt.
Mr. T. en ik hebben de afgelopen tijd in een heuse proeffabriek doorgebracht. Er werd koeienmest gekookt (buiten uiteraard!), vezels werden gedroogd, er werd gemeten, gerekend, geprobeerd, gefoeterd, gemopperd en nog heel wat meer. Maar het enthousiasme en het geloof in haar project bleef.
Met als resultaat dat ze gisteren, tijdens de presentatie van alle i.o.’s de allermooiste prijs mee naar huis mocht nemen: ze is runnerup in de buitencategorie en dat betekent dat de jury (bestaande uit vele externen) en de school heel veel potentie in haar product zien.
Hieronder een aantal foto’s van hoe het er bij ons aan toeging de afgelopen tijd en de zooi die zich langzaam maar zeker verzamelde onder de trap. En morgen het eindresultaat (achter een wachtwoord).
Mr. T. en ik zijn ongelooflijk trots op onze doorzetter!
Hoemoes
Een maandje of vijf geleden heb ik hoemoes ontdekt. De Student vroeg me om het een keer te kopen en omdat ik de beroerdste niet ben deed ik dat dus.
Vervolgens liet ze me zien hoe je een waarlijk heerlijke snack maakt:
- cracker
- laagje hoemoes
- paar schijfjes komkommer
- wat geraspte chilikruiden
Echt om je vingers bij op te vreten, zo lekker.
Inmiddels eet ik bijna elke dag tijdens de lunch wel zo’n crackertje (of 2 of 3) en ik kan er geen genoeg van krijgen.
Wat vindt jij superlekker op een cracker (hé, dat rijmt!)?
Iets om voor te leven
Een bijzonder mooi boek vond ik ‘Iets om voor te leven‘ van Richard Roper. Waar gaat het over?
Andrew werkt voor de Sociale Dienst in Londen. Zijn taak is onderzoek doen in de huizen van eenzaam overleden mensen. Zijn er nog familieleden of vrienden om te verwittigen? Is er geld voor de begrafenis? Zo niet dan verzorgt de gemeente dat en Andrew is daar, uit eigen initiatief, altijd bij. Andrew zelf is trouwens ook hard op weg naar een eenzame begrafenis. Behalve zijn virtuele vrienden in een online modelspoorbouwcommunity heeft hij niemand. Op zijn werk denken ze echter, door een misverstand bij de sollicitatie, dat hij een vrouw en twee kinderen heeft. De komst van Peggy, een nieuwe collega, verandert alles. Andrew komt uit zijn schulp, begint echt te leven, maar wat moet hij met zijn denkbeeldige vrouw en kinderen? Een met veel warmte en humor geschreven debuut met een mooi donker randje. Andrew staat als personage als een huis. De schrijnende situaties in zijn werk reflecteren mooi Andrews eigen leven, maar dat alles wordt draaglijk door de humor.
Vanaf de eerste paar woorden voelde ik al een soort van sympathie voor Andrew. Wat een lieve man is hij terwijl hij, door allerlei omstandigheden, niet alleen in een leugen leeft maar ook gewoon heel eenzaam is. Gaandeweg het boek kom je te weten wat hem is overkomen in het verleden en heb je nog meer met hem te doen. Andrew heeft het hart zeker op de goede plaats zitten, alleen is het hem maar niet gelukt om de wereld open tegemoet te treden waardoor zijn wereldje extreem klein is en dat terwijl je als lezer eigenlijk heel goed ziet hoeveel hij in zijn mars heeft. Andrew is gewend om zichzelf weg te cijferen en vind zichzelf een nitwit, maar ik vond dat juist totaal niet.
Ik vond het een bijzonder mooi en, bij tijden, ook confronterend boek. Wat moet het intens verdrietig zijn als je overlijdt en niemand mist je …
Ik zeg: lezen dit boek! Doen hoor!