Oh, ik vond ‘Louis en Louise‘ echt zo’n mooi boek. Een origineel boek ook. Want hoe verlopen levens als je geboren wordt als jongen of als meisje?

Op 8 september 1978 wordt een baby geboren – en vanaf dat punt splitst het verhaal zich in tweeën. Louis en Louise zijn dezelfde persoon in twee verschillende levens. Het enige verschil is de laatste letter van hun naam. Ze hebben dezelfde beste vrienden, hetzelfde rode haar, dezelfde droom om ooit schrijver te worden. Ze maken dezelfde verschrikkelijke nacht mee, en moeten leven met de gevolgen, Louis als man en Louise als vrouw.

Echt heel erg mooi, met sympathieke personages en gebeurtenissen die heel anders lopen als je dus een jongen/man bent of een meisje/vrouw. Ik zou zeggen: lezen dat boek.

De nieuwste Helen Grace heb ik ook al weer een paar dagen uit. Met ‘Kom eens gauw‘ schreef Arlidge de elfde aflevering met haar in de hoofdrol.

Laat op de avond komt een jonge vader thuis. Zijn dochtertje ligt rustig in haar bedje te slapen en die aanblik is een schrijnend contrast met de ravage die hij aantreft in zijn echtelijke slaapkamer, waar zijn vrouw levenloos in bed ligt. Op brute wijze is ze om het leven gebracht. Een paar dagen later komt een moeder thuis van een late dienst en treft haar tienerzoon aan in de woonkamer. Vermoord. Beide moorden lijken met hetzelfde wapen te zijn gepleegd, maar wat is het verband?

Terwijl inspecteur Helen Grace zich op de zaak stort, bevindt haar leven zich op een keerpunt. Haar meest recente aartsvijand loopt nog vrij rond en maakt dat ze geen stap kan zetten zonder drie keer achterom te kijken. Als zich een grote tragedie voordoet, is Helen nergens meer zeker van en al helemaal niet van haar baan. Haar trouwe partner Charlie zal tijdelijk in haar voetsporen moeten treden, maar is ze daar wel klaar voor?

Helen is en blijft een sympathiek personage maar het gevoel bekruipt me dat ze haar langste tijd wel gehad heeft. Het boek leest, net als in de andere delen, als een tierelier, maar het wordt een beetje een kunstje heb ik het idee. Je zou van ieder hoofdstuk de helft kunnen lezen en dan mis je volgens mij nog steeds niet. Tegelijkertijd lukt het Arlidge als altijd een bijzondere moordenaar te creëren waarvan je als lezer (of nou ja, ik dan) gewoon wilt weten hoe het in elkaar zit. En als lezer (of nou ja, ik dan) wil je volgens mij gewoon alle delen lezen.

Dit deel eindigt overigens wel met heel veel ‘afgeronde’ draadjes en spoiler zelfs Emilia wordt vrij aardig, dus misschien dat Arlidge Helen bijna met pensioen stuurt?

Oh, ik houd (bijna altijd) van de boeken van Isabel Allende. Ik las ‘Violeta‘ en ik heb van iedere bladzijde genoten!

Violeta del Valle komt ter wereld op een stormachtige dag in 1920, als eerste meisje in een gezin met vijf onstuimige broers. Haar leven wordt vanaf het begin gekenmerkt door buitengewone gebeurtenissen. De schokgolven van de Eerste Wereldoorlog zijn nog steeds voelbaar als de Spaanse griep de kusten van Zuid-Amerika bereikt, bijna precies op het moment van haar geboorte.

Dankzij de vooruitziende blik van haar vader zal het gezin ongeschonden uit deze crisis komen. Maar algauw volgen er nieuwe problemen. De Grote Depressie verstoort het luxueuze leven in de grote stad dat Violeta tot dan toe heeft gekend. Haar familie verliest alles en moet zich terugtrekken in een afgelegen deel van het land. Daar wordt Violeta volwassen en ontmoet ze haar eerste minnaar…

In een brief aan iemand van wie ze zielsveel houdt, schrijft Violeta over de armoede en voorspoed, de verliezen en vreugdes, en over de grote liefdes van haar leven en het verwoestende liefdesverdriet dat daarna kwam. Belangrijke ontwikkelingen in de geschiedenis hebben haar turbulente leven bepaald: de strijd voor vrouwenrechten, de opkomst en ondergang van tirannen en uiteindelijk niet een, maar twee pandemieën.

Het is gewoon een prachtig, bijzonder, innemend, mooi en tragisch boek. Het enige wat ik er verder nog over kan zetten is dat ik in mijn hoofd de hele tijd VioleTTa las (en sprak) terwijl het toch echt maar met één ‘T’ is. Maar op de een of andere manier vind ik VioleTa gewoon niet bij het hoofdpersoon passen.