September

Geplaatst op door
7

September is voor mij altijd een maand vol drukte en mijmeringen. We besteden hier in de gemeente dan veel aandacht aan Operatie Market Garden en de bevrijding in 1944 en dat is ook dit jaar, ondanks corona, het geval. Ik ben daar dus druk mee. Dit jaar valt wat dat betreft natuurlijk volledig in het niet in vergelijking met vorig jaar toen we 75 jaar bevrijding vierden, maar dan nog kost het tijd. Jullie willen trouwens niet weten hoe vaak ik sinds corona wel niet gedacht heb: wat ben ik blij dat wij alles in september/oktober 2019 hebben kunnen vieren. En tegelijkertijd ook hoe erg ik te doen had met al die initiatieven die in 2020 een doorgang konden vinden. 


Natuurlijk is het helaas zo dat een aantal evenementen niet doorgaan zoals gepland/gehoopt. Zo werd de overkomst van de WWII-veteranen geannuleerd en was er dus ook geen kans hen te ontmoeten. Heel erg jammer maar vooral ook heel erg begrijpelijk natuurlijk. Want ze zijn nog maar met zo weinig en op facebook zie ik regelmatig berichten passeren dat er weer een veteraan overleden is. Of het in 2021 nog gaat lukken om een aantal van hen te ontvangen … Ik weet het niet, ik hoop het. Maar ze zijn zo oud inmiddels, zo fragiel van lijf en leden meestal. Gelukkig zijn ze mentaal nog heel goed bij!

‘We don’t know them all, but we owe them all’, vind ik een heel mooie quote. Ik weet niet van die hij is, maar ik kwam hem een keer tegen op internet en dacht toen al ‘dat wordt de rode draad voor de toespraken van september 2020’. En dat werd het ook. Net zoals het de rode draad werd tijdens de naamgevingsceremonie van een viaduct hier over de A50. Een jonge F16-piloot kwam om tijdens een missie in Afghanistan. Hij woonde toen, met zijn vrouw, in onze gemeente.

Elke keer als ik langs dit monumentje wandel geef ik de bloemetjes wat water.
Militairen, of veteranen: ik kan het niet vaak genoeg zeggen: zijn onvoorstelbaar belangrijk voor de wereld. Of ze nu tijdens WWII, in voormalig Nederlans-Indië, Nieuw Guinea, Srebrenica, Mali, Afghanistan of waar dan ook in actie komen of kwamen: zij maken het verschil. Vaak onder moeilijke omstandigheden je werk doen, verschrikkelijke dingen dien of meemaken. Je machteloos voelen omdat je niets kunt of mag doen, speelbal zijn van politieke spelletjes. En dan toch gaan. Omdat je ergens in gelooft. Gaan en je geliefden achterlaten. Niet weten of alles goed zal gaan. Ik geef het je te doen.

Alles hangt met elkaar samen: de hele wereld is nauw verbonden. Rampen op 15.000 kilometer hiervandaan kunnen gevolgen hebben voor ons land. Honger, oorlog, natuurgeweld: alles kan invloed hebben op ons land, op hoe wij hier leven. Ik heb het idee dat veel mensen dat voor het gemak vergeten als ze weer ‘ns sputteren over al die vluchtelingen die hierheen komen. Met de inzet van militairen kan elders het verschil gemaakt worden. Met de inzet van geld kan elders het verschil gemaakt worden. Hulp in de regio, heet dat dan zo mooi. Maar ik denk dat dat echt zo is en dat het misschien wel de enige manier is waarop we echt kunnen helpen. Daar, op die onveilige plekken, op dat verwoeste land.


Mmmm, ik dwaal heel erg af merk ik. Ik wilde het vooral even hebben over september en wat die maand voor mij betekent. Drie herdenkingen hielden we in onze gemeente (en op 31 augustus dan dus nog die vernoeming) en aansluitend aan de eerste herdenking organiseerde ik voor de militaire attachés van een ambassade nog een rondleiding langs wat minder bekende verhalen in onze gemeente. Tenslotte is er tijdens Operatie Market Garden keihard gevochten hier, ligt onze gemeente in de buurt van een vliegveld en vlogen er sowieso maandenlang vele vliegtuigen over.

Helaas moest de ambassadeur op het laatste moment verstek laten gaan maar de beide militaire attachés (beiden dus met een militaire achtergrond en beiden veteraan want op missies geweest) waren zeer onder de indruk van de vertelde verhalen → pilotenvluchtlijn (inclusief bezoek aan het betreffende huis), het verhaal van een piloot die zichzelf opofferde om zijn bemanning te kunnen laten springen uit het geraakte vliegtuig, het verhaal van drie verschillende crashes van vliegtuigen op bijna dezelfde plek en verhalen over hoe de dorpelingen zich staande hielden in een periode van geweld en onzekerheid. En dat, dat is wat maakt dat ik zo van mijn werk houdt: het doorgeven van verhalen, opdat we niet vergeten.

Ook bijzonder is het monumentje voor 12 burgemeesters dat vorige week onthuld is bij het provinciehuis in Den Bosch. In mei 2019 brachten we in onze gemeente een voorstelling ‘burgemeesters in oorlogstijd’ dat zelfs nog een vervolg kreeg in november met het symposium ‘morele dilemma’s‘ en dat was fantastisch. Hoe mooi is het dan nu om te zien dat er nu ook een blijvend monument voor deze heren is en hoe mooi is het dat bij de onthulling een aantal nabestaanden was. Hoe jammer ook dat in verband met corona ook dit in heel kleine setting was …

Enfin: september zit er bijna weer op. Een maand vol weemoed en mijmeringen … Hoe zal het in 2021 zijn?

Zwarte zomer

Geplaatst op door
5

Zo hé, dat was een fijn boek zeg dat ‘Zwarte zomer‘ van M.W. Craven.

Jared Keaton: sterrenchef, charmant, charismatisch, psychopaat… En veroordeeld voor de brute moord op zijn dochter Elizabeth. Haar lichaam is nooit gevonden, en Keatons veroordeling is grotendeels gebaseerd op de getuigenis van rechercheur Washington Poe. Als zes jaar later een jonge vrouw een afgelegen politiebureau binnenstrompelt met het onweerlegbare bewijs dat zij Elizabeth Keaton is, komt Poe, die Jared Keaton achter de tralies heeft gezet, in grote problemen. Zozeer zelfs, dat dit hem wel eens zijn baan kan kosten.

Ik vond dit echt een heerlijke thriller die geweldig mooi in elkaar gestoken is. Voor zover ik weet is het, helaas, het eerste in het Nederlandse vertaalde boek met Poe in de hoofdrol en dan ook nog het tweede deel uit een reeks. Mmm, dat vind ik dan weer een beetje jammer eigenlijk. Want terwijl je het boek leest begrijp je dat er al een heleboel gebeurd is met Poe en zijn collega’s. Best jammer. Ik vraag me af wat een uitgever ertoe beweegt om de dingen op die manier aan te pakken.

Maar hé: Washington Poe (die zijn hond Edgar noemt: heerlijke humor) is een uitermate sympathiek personage. Keaton is arrogantie ten top en het is heerlijk om te lezen hoe uiteindelijk het plot zich ontwikkelt. Tilly Bradshaw (die voor zover ik dat heb kunnen beoordelen) op z’n minst autistisch is, is eveneens een heerlijk personage en dat geldt nog wel voor meer mensen. Al met al: ik kan nie wachten nie op meer vertalingen!

Houd je van goede thriller: lees dan dit boek. Want hoe jammer het ook is dat deel twee eerder verschenen is dan deel een, je kunt het boek sowieso goed volgen hoor!

Plasma

Geplaatst op door
18

ik ben al jaren bloeddonor (en iets korter stamceldonor) maar had tot vorige week nog nooit plasma gedoneerd. Dat ik dat nog nooit gedaan had kwam vooral vanwege het feit dat ik daarvoor helemaal op en neer naar Den Bosch moet en dat het doneren vervolgens ook nog wel een uur in beslag zou nemen. Al met al ben je daar dan dus twee uur mee zoet. Niet dat dat nou zo heel erg is allemaal, maar ja, je moet er wel de tijd voor nemen. En die nam ik dus niet.

Tot vorige week dus. Sanquin nam een tijdje geleden contact met me op of ik niet een keer plasma wilde komen doneren en toen dacht ik ‘vooruit met de geit’ dus ik maakte een afspraak. De inschatting dat het twee uur zou duren was bijna correct, tussen vertrek en terugkeer zaten, op drie minuten na, twee hele uren. Maar voor de rest viel het allemaal best wel mee.

Het doneren van het plasma duurde ongeveer 30 minuten en uiteindelijk schonk ik 550 milliliter plasma aan het goede doel. En ik heb nu met mezelf afgesproken dat ik het gewoon een keer per maand ga doen. Want ik stop volgende week met ander vrijwilligerswerk (daar heb ik nog nooit over geblogd realiseer ik me maar dat komt ook vooral omdat ik me heb laten strikken om het te gaan doen en eigenlijk had ik er al meteen spijt van. Uiteindelijk heb ik het toch dik twee jaar gedaan, maar onlangs vond ik het welletjes) al is bloed doneren (en nu dus ook plasma) ook weer niet echt vrijwilligerswerk.
Die naald prikken vind ik telkens weer niet tof. Maar als ie er eenmaal inzit, dan is het ergste leed geleden.
Er werd uitgebreid uitgelegd hoe alles werkt. Wat een machine zeg. Eerst halen ze het bloed eruit, het plasma wordt dan in een centrifuge gescheiden van de rest en druppelt in de zak en dan komt het bloed weer terug in je lijf.

Ze doen dat in drie keer en het duurde in totaal zo’n half uur.
Het lijkt wel een beetje op urine. Of op goud! Dat kan natuurlijk ook.
Natuurlijk wilde ik van mijn eerste donatie een foto. Maar omdat ik dit logje niet achter een wachtwoord plaats (want misschien ga jij nu ook wel plasma doneren! Toch?) heb ik mijn snoet maar even met een kloddertje roze onherkenbaar gemaakt.

Ik stelde de vraag al vaker, maar dat is al best lang geleden. Ben jij ook bloeddonor? Of plasmadonor of stamceldonor misschien?

Wist je datjes

Geplaatst op door
15

Zo, ik gooi maar weer even een aantal ‘wist je datjes’ in een blogje. Komen ze: wist je dat:

  • Ik sinds half maart al thuiswerk. Ik ben sinds die tijd denk ik 15 keer op kantoor geweest en ik merk dat ik dat steeds meer ga missen.
  • Onze gemeente eergisteren 76 jaar bevrijding vierde. De herdenking was coronaproof en verliep meer dan prima.
  • We vervolgens een gezelschap van een niet nader te noemen ambassade trakteerden op een lunch en we daarna een aantal van hen meenamen op een WWII-tour rond drie minder bekende gebeurtenissen in onze gemeente.
  • Ook dit heel goed verliep en onze gasten zeer dankbaar waren voor wat we hen vertelden en de moeite die we in de tour gestopt hadden.
  • Ik elke keer als ik zo’n project afsluit in een soort van ‘gat’ val. Zo jammer dat het weer voorbij is.
  • Ik me overigens totaal niet hoef te vervelen: ondanks (of dankzij?) corona blijft het ontzettend druk op het werk.
  • Ik, heel egoïstisch, zo blij ben dat wij alle activiteiten rondom 75 jaar bevrijding in september 2019 groots hebben kunnen vieren. Corona bestond toen nog niet. Denk ik.
  • Ova druk aan het solliciteren is.
  • Ze alweer een tijd geleden op gesprek ging bij een dame van wie ze een aantal lezingen gevolgd had.
  • Ze toen al dacht dat ze die dame niet heel sympathiek over vond komen.
  • Deze dame een soort van hotemetoot in het wereldje is met een prachtig eigen bedrijf.
  • Ova in gesprek ging, een opdracht deed, een dag meeliep en dat haar gevoel versterkt werd.
  • Ze vervolgens een nette mail schreef waarin ze aangaf de procedure te willen stoppen.
  • Ik dat snap en dat ik trots op haar ben omdat haar gevoel en intuïtie goed zijn.
  • Ze op dit moment weer twee sollicitaties de deur uit heeft gedaan.
  • Ze verder veel helpt in huis. Zo kookt ze, strijkt ze en doet ze boodschappen,.
  • Ze zegt ‘dan voel ik me nog een beetje nuttig’.
  • Ik dan zeg dat ze nog maar net aan het solliciteren is en dat ze wat ons betreft ook best even uit mag rusten.
  • En dat ze sowieso altijd ‘nuttig’ is.
  • En dat ze zich ook best ‘ns een keer ‘niet nuttig’ mag voelen.
  • Ze die lat gewoon niet altijd zo hoog moet leggen.
  • Ze alweer ruim twee weken een negatieve coronauitslag kreeg. Gelukkig maar, want dat was net voor haar 21ste verjaardag.
  • We daar ongelooflijk blij mee waren want als ze zelfs die niet had kunnen vieren, dan vond ik de wereld wel heel oneerlijk geworden.
  • Haar Lief momenteel ziek is en vandaag getest wordt.
  • Het iedere keer weer spannend is en dat ik aan Ova zie dat de rek er wat dat betreft wel een beetje uit is.
  • Saar het goed doet op school en dat ze weliswaar vindt dat haar klas niet heel leuk is, maar dat ze met een stuk of 5 meiden een goede klik heeft.
  • Saar haar eerste baantje als champignonbakklaarzetmeisje onlangs opgezegd heeft omdat ze alweer enige tijd een andere job heeft.
  • Ze sinds half juni ongeveer werkt bij het restaurant hier in het dorp en dat ze dat keileuk vindt.
  • Ze ontzettend blij was met haar eerste echte salaris op de bank!
  • Saar van ons te horen heeft gekregen dat ze volgende zomer wat ons betreft met een paar vriendinnen naar Appelhof mag (pfffffft!).
  • De bloedwaardes van Mr. T. onlangs weer getest zijn.
  • Zijn nieren weer helemaal goed zijn.
  • Ineens zijn suikerwaardes niet goed waren.
  • Hij vervolgens gisteren weer bloed moest laten testen.
  • Nu zijn suikerwaarde goed is maar zijn cholesterol weer niet.
  • Mr. T. het de laatste tijd niet meer zo naar z’n zin heeft op het werk en dat ik dat heel vervelend vind.
  • Onze weegschaal niet meer goed is.
  • Want op de ene plek in de badkamer weeg ik soms tot wel 1½ kilo meer dan op een andere plek.
  • Ik nu dus niet meer precies weet hoeveel ik weeg. En dat vind ik niet handig niet.
  • Ik me oprecht verbaas, en zorgen maak, over de onverdraagzaamheid onder mensen.
  • Ik niet snap dat we niet met elkaar in gesprek gaan in plaats van elkaar steeds maar weer dingen te verwijten.
  • Ik de fanatieke ‘zwarte piet moet blijven’ mensen net zo min begrijp als de fanatieke ‘kick out zwarte pieters’.
  • Ik mensen die geloven in complottheorieën al nooit snapte, maar nu nog minder.
  • Ik heus wel begrijp dat mensen coronamoe zijn (geloof me, dat ben ik ook), maar dat in mij ogen het dan nog altijd zo is dat we de wereld niet helpen door dat continu te roepen of ons niet aan de regels te houden.
  • Ik me oprecht afvraag of er mensen zonder zonde zijn.
  • En of die mensen dan ook die eerste steen zullen werpen.
  • Ik het natuurlijk niet handig vind van Grapperhaus, maar zie dan even die twee punten hierboven.
  • Ik oprecht niet snap waarom iedereen altijd maar meent dat het van toegevoegde waarde is om zijn of haar, al dan niet ongezouten, mening te delen op facebook of andere ‘social’ media.
  • Ik me dan ook afvraag of die mensen in het eggie echt zo zijn. Zo kortzichtig, zo haatdragend, zo onbuigzaam.
  • Ik soms echt niet meer weet waar het met de wereld heen moet.
  • Ik tegelijkertijd best een groot vertrouwen heb in ‘de jeugd van tegenwoordig’.
  • Ik nu af ga sluiten met wat minder ‘negatief’ gewistjedat.
  • Ik ondanks al die zorgen voor de toekomst die me soms plagen ik in de kring om me heen vooral positief gestemde en vriendelijke mensen weet.
  • Onze goede vrienden P&M vandaag 25 jaar getrouwd zijn.
  • Saar voor de verjaardag van Ova via social deal een bon voor een etentje samen kocht.
  • Ik dat echt zo’n leuk cadeau vond.
  • Saar en Ova vanavond dus uit gaan eten.
  • Mijn ouders bij ons komen eten vanavond.
  • Mijn ouders vandaag 53 jaar getrouwd zijn. Van harte lieve paps en mams!

De kaasfabriek

Geplaatst op door
8

Ik las al eerder boeken van Simone van der Vlugt en die variëren vaak van ‘geweldig’ tot ‘mwah’ en alles wat daar dan nog tussenzit. Het laatste boek dat ik van haar las was ‘De kaasfabriek‘.

Amsterdam, 1892. Lydia rouwt om de dood van haar ouders, die kort na elkaar zijn overleden. Ze heeft hun huis in Amsterdam en buitenhuis in Purmerend geërfd. Ondanks het verlies zit ze vol ideeën voor de toekomst en voor het uitvoeren van haar vaders plannen: een moderne kaasfabriek beginnen, op stoomkracht en met een hoge productie. Maar als vrouw alleen mag ze geen onderneming starten: ze moet samenwerken met een moderne boer uit de omgeving, Huib Minnes. Samen bouwen ze de grootste kaasfabriek van Noord-Holland.

Antwerpen, 1914. Nora, de dochter van Lydia, trouwt met Ralph Reymaekers en het paar vestigt zich in de havenstad. Na een ernstig conflict met haar moeder over haar afkomst is Nora blij weg te zijn uit Waterland. Maar dan breekt de Eerste Wereldoorlog uit en moeten ze vluchten uit Antwerpen. Hoe zal de toekomst eruit komen te zien voor deze vooruitstrevende vrouwen?

Dit boek zit wat mij betreft tussen ‘geweldig’ en ‘mwah’ in. Verwacht geen boek dat je bij de keel grijpt omdat het superspannend is, maar ook geen niemendalletje. Gewoon een prima boek voor tussendoor met soms geweldig mooie zinnen, maar -helaas- vaker zinnen die echt niet lekker lopen.

Texel

Geplaatst op door
22

Tot u typt een enorme bofbips. Een enorme bofbips die van haar man, haar dochters en Ova Haar Lief voor haar 50ste verjaardag een weekendje Texel kreeg (en ook nog een weekendje Lissabon met Mr. T., maar wanneer dat ooit gaat gebeuren coronatechnisch gezien is een heel ander verhaal, maar dat terzijde). En dat weekendje, dat vond afgelopen week plaats.

Afgelopen vrijdag vertrokken we rond 15.00 uur met een volgepakte auto. We hadden er zin in! Na een voorspoedige reis arriveerden we tegen 17.30 uur bij de haven in Den Helder en zagen we net de veerboot wegvaren, maar gelukkig was er op die van 18.00 uur een plekje voor ons vrij.

Alles, maar dan ook alles was door Mr. T. en (vooral) Ova en Saar geregeld. Ze hadden een prachtig huisje geboekt bij Roompot. Ik hoefde nergens aan te denken (alleen zelf mijn kleren inpakken) al was het maar goed dat ik vorige week even tussen neus en lippen informeerde of er al iemand geregeld was om voor Suske en Wiske te zorgen.

Nadat we gearriveerd en geïnstalleerd waren aten we een heerlijke pastasalade die Ova al gemaakt had en daarna wandelden Mr. T. en ik nog even richting strand. Alhoewel: even, dat was nog best een heel eind en we kwamen in het pikkedonker terug in het huisje. ‘s Avonds speelden we regenwormen en genive en vooral dat laatste spel vind ik echt heel erg leuk. Het was een fijne avond!

De volgende ochtend hoefde ik zo maar aan te schuiven bij het ontbijt en nadat er opgeruimd was trokken Mr. T. en ik onze wandelschoenen aan voor een wandeling en gingen Ova, Haar Lief en Saar zwemmen. Rond 12.00 uur werden we weer allemaal ‘thuis’ verwacht want ‘s middags waren er kaartjes voor Ecomare gereserveerd. Daar hebben we ons een aantal uur meer dan vermaakt en daarna liepen we naar Paal 17 voor een echt Texels biertje met voor Saar een warme chocolademelk.

Het was gelukkig droog maar wel erg koud vonden we (binnen was er geen plek), dus we hielden het bij dat ene biertje en wandelden toen terug naar het park. We hadden wel gezien dat de bezetting op het park hoog was (bij bijna ieder huisje stond wel een auto geparkeerd) maar dat dat vervolgens betekende dat we voor die avond nergens meer een restaurant konden reserveren hadden Mr. T. en Ova even niet ingecalculeerd. Uiteindelijk gingen we dus naar het restaurant van het park zelf waar we prima gegeten hebben al was de mot (ja echt!) op de carpaccio van Saar niet echt de bedoeling natuurlijk.

Na het eten terug naar het huisje waar we de rest van de avond doorbrachten met spelletjes doen, kletsen en vooral genieten van elkaars gezelschap.

Op zondag mocht ik wederom gewoon aanschuiven bij het ontbijt. Echt, ik ben zo geweldig verwend dit weekend. Het was een waar feestje. Ik hoefde echt nergens aan te denken, niets te regelen, bijna nooit mee op te ruimen en eigenlijk ook niets te betalen al heb ik dat uiteindelijk wel een paar keer gedaan want ik voelde me af en toe gewoon een beetje bezwaard.


Voor de zondag hadden we elektrische fietsen gehuurd en daarmee hebben we het eiland rondgefietst. We gingen noordwaarts langs de duinen en vooral de eerste kilometers hadden we pas in de gaten hoe druk het was. Naast elkaar fietsen was geen optie, zo druk. Dat werd beter toen we op de punt van Texel naar het oosten afbogen, toen werd het snel rustiger. We genoten van een heerlijke lunch bij Prins Hendrik. De luchten waren af en toe behoorlijk dreigend, maar het bleef vooralsnog gelukkig droog.

We vervolgden onze fietstocht tot in Den Burg, toen hadden we er ongeveer 40 kilometer opzitten en was het zo’n 15.00 uur. Ik wilde nog graag de begraafplaats voor de Georgiërs zien maar dacht ook dat ik de kinders daar niet echt een plezier mee zou doen. Daarbij zouden zij graag nog een keer gaan zwemmen dus in Den Burg fietsten zij richting De Koog en wij richting de begraafplaats.

Nadat Mr. T. en ik die bezichtigd hadden en weer ‘ns nadachten over de waanzin van de oorlog startten wij onze stalen rossen weer. En tja, toen gingen die dreigende luchten los: regen, regen, regen! Tot op ons ondergoed nat arriveerden we in het huisje waar we weer wat op konden warmen. Wat een bui!

Toen de kinderen terugkwamen van het zwemmen hebben we samen genoten van heerlijke hapjes/tapas en fijne gesprekken. En het was ook echt fijn al zijn er ook af en toe wel even wat moppertjes op elkaar geweest. Maar ik denk dat dat niet erg is en ook hoort bij van elkaar houden.

Die avond kwam ‘Weet ik veel‘ op tv en als we thuis zijn spelen we eigenlijk altijd mee, dus ook in Texel zaten we standby. Ik ben de enige die meedoet met de app al doe ik altijd mee zonder synchronisatie met het geluid, want dan word ik er na het reclameblok altijd uitgegooid. Dus ik moet extra opletten omdat de tijd soms al zo goed als op is voordat op tv soms de bijbehorende plaatjes verschijnen. Een ander nadeel van de app is dat je niet kunt corrigeren … De rest doet op papier mee en we controleren elkaar niet. Of alles dus altijd eerlijk gaat waag ik te betwijfelen, maar dat komt waarschijnlijk ook vooral dat ik voor de tweede keer op rij niet gewonnen heb ;-)

Na ‘Weet ik veel’ kwamen opnieuw de kaarten tevoorschijn voor een potje Geniva. En al speelde Ova in eerste instantie Saar, Mr. T. en Haar Lief weg en stond ze ver voor (of achter eigenlijk, want ze had het minste punten) uiteindelijk versloeg ik haar! Hoera!

En toen was het alweer maandag en zat ons weekendje er bijna op. We ruimden op en rond 9.50 uur vertrokken we richting boot. Helaas misten we de boot van half elf net waardoor we pas om 11.00 uur de overtocht konden maken en pas rond 12.30 uur in Amsterdam arriveerden. Want als je toch langs Amsterdam komt, dan moet je er ook even heen vind ik.

Want ja, Amsterdam. Ik weet niet wat die stad heeft, maar ik vind het er altijd zo tof. We parkeerden op P+R Zeeburg en gingen vandaar uit met de tram richting centrum. Dit was voor mij de allereerste keer dat ik een mondkapje droeg. Wat een ellende zeg als je brildragend bent. Maar goed, misschien scheelde het ook wel dat ik het nog niet gewend was.

Ova Haar Lief reisde door richting huis (in verband met zijn stage) en wij gingen met viertjes naar het Verzetsmuseum. Maar eerst lunchten we heerlijk bij Plancius waar ik een van de allerlekkerste clubsandwiches at die ik ooit gegeten heb. Om je vingers bij op te vreten! Het Verzetsmuseum is een mooi en interessant museum dat je af en toe behoorlijk aan het denken zet. Wat zou ik doen? Maar het is ook heel, heel veel lezen. Eigenlijk een beetje teveel wat maakte dat we op het laatst, jammer maar helaas, toch wel wat sneller door het museum liepen.

Het juniorgedeelte van het museum hebben we overigens helemaal gedaan en ook al zijn we dan geen echte junioren meer, dat vond ik zeer de moeite waard. Temeer omdat het interactief is en omdat je bij het deel ‘bevrijding’ ziet dat je echte mensen gevolgd hebt.

Tegen vijf uur verlieten we het museum en we besloten richting Centraal Station te wandelen, we gingen nog wat winkels in en weer uit en uiteindelijk waren we rond half acht weer bij de auto en ging het huiswaarts.

Ik heb werkelijk waar met volle teugen genoten van bijna vier hele dagen met mijn mooie gezin. Wat hebben ze er veel tijd en aandacht aan besteed en wat was het fijn zo met elkaar. En dat vond ik niet alleen: dat vonden Mr. T., Ova, Saar en Ova Haar Lief ook. Ik ben werkelijk waar een enorme bofbips!

Podcasts

Geplaatst op door
21

Oh, ik heb nou toch iets ontdekt. Al denk ik dat ik zo ongeveer de laatste ben die ze ontdekt heeft: de podcast! Wat is het toch heerlijk om, al wandelend, te luisteren naar de meest geweldige verhalen.

Mijn eerste podcast was ‘De laatste dans‘, die gevolgd werd door ‘De brand in het landhuis‘. Ik vind het leuk om na het luisteren ook nog wat te googlen over de verhalen die er verteld worden en ontdek dan dat sommige podcasts nog best wel wat controverse opleveren.

En sindsdien luisterde ik ook naar ‘De Blankenberghe tapes‘, ‘De plantage van mijn voorouders‘, ‘Daders‘, ‘Pawel: de Poolse plukker‘, ‘Laura H.‘, ‘De moord op Patrick‘, ‘De verdwijning van Britta Cloetens‘, ‘Het oord‘ en nog wat losse podcasts uit bepaalde series. En van alle podcatst heb ik genoten (en regelmatig ook nog het een en ander opgestoken.

‘El Tarangu‘ heb ik ook geluisterd en vond ik tot op heden het minst mooi/interessant. Op dit moment luister in een podcast over Angela Merkel.

Onlangs was ik bij de nonnen om mijn Engels bij te spijkeren en sindsdien volg ik ‘The Michele Obama podcast‘ en heb ik al een aantal TedTalks geluisterd.

Echt er gaat een hele wereld voor me open en ik vind het heerlijk. Ik heb zelfs oortjes voor mijn telefoon gekocht want dat luistert toch wel wat beter al wandelend.

Heb jij al ooit naar podcasts geluisterd? En zo ja, welke kun je me aanraden?

Drie

Geplaatst op door
9

Ik las weer drie boeken uit. Ook stopte ik met één boek want dat vond ik echt niet om door te komen. En eigenlijk is dat maar raar want haar eerste boek vond ik geweldig, dus ik ga ‘m binnenkort nog een keer een kans geven.

Allereerst ‘Ik hoor bij jou‘ van Lizzie Page.

Leicester, 1939. Vivienne heeft niet om een evacuée gevraagd. Maar of ze het leuk vindt of niet, kleine Pearl uit Londen wordt haar toegewezen. Naarmate de band tussen het meisje en de verbitterde vrouw groeit, blijkt dat hun levens meer met elkaar vervlochten zijn dan ze denken. Het wordt voor Vivienne hoog tijd om de pijn uit haar verleden onder ogen te zien. Hoe kon haar huwelijk met Edmund zo mislopen? En hoe kon het gebeuren dat ze haar geliefde zuster, met wie ze samen oorlogsslachtoffers verpleegde in de Eerste Wereldoorlog, zo in de steek liet?

Een mooi boek met twee verhaallijnen: één over de Eerste Wereldoorlog die overgaat in dat van de Tweede Wereldoorlog en één over de Tweede Wereldoorlog. De verhaallijn over 1914-1918 trok mij het meeste al worden beide verhalen mooi met elkaar verwezen. Ook het feit dat er in het verhaal een aantal echt bestaande mensen naar voren komen en ook een bestaand schilderij maakt voor mij het boek extra reëel.

Van Stephen King las ik ‘Het bloedt’ dat bestaat uit een aantal korte verhalen.

De telefoon van meneer Harrigan → Na het overlijden van zijn enige vriend raakt Craig in een diep dal. Zoekend naar troost blijft hij meneer Harrigan bellen en zijn voicemail inspreken. Op een dag vertelt Craig dat hij wordt gepest. Maar als hij de volgende dag op school komt, is de pestkop spoorloos verdwenen…

Het leven van Chuck → Marty Anderson had zich het einde der tijden heel anders voorgesteld. Terwijl de Apocalyps met rasse schreden nadert, verschijnen overal advertenties die ene “Chuck’ bedanken voor 39 geweldige jaren dienst. Wie is deze Chuck? En kan het eind van de wereld nog worden afgewend?

Als het bloedt → Een bomaanslag op een basisschool eist tientallen slachtoffers, voornamelijk kinderen. Als Holly Gibney het nieuws op het journaal hoort, gaan haar nekharen overeind staan. Ze is ervan overtuigd dat de nieuwslezer iets met de gruwelijke aanslag te maken heeft. Maar wat?

Rat → Om in alle rust te kunnen schrijven, trekt Drew Larson zich terug in een afgelegen hut. Dat is niet zonder gevaar: de laatste keer dat Drew een verhaal kwijt moest, kostte hem dat bijna zijn verstand. Dit keer lijkt alles goed te gaan, tot er een mysterieuze rat verschijnt die aanbiedt hem te helpen. Tegen een prijs.

Ik vind het razend knap hoe King toch steeds maar weer van dit soort mooie verhalen kan schrijven. Het verhaal met Holly was, logisch denk ik, mij favoriet. De echte horrorverhalen van King sla ik graag over, maar ik las ook heel veel prachtige boeken van hem.

Tot slot is daar ‘Zeven leugens‘ van Elizabeth Kay.

Jane en Marnie hebben veel met elkaar gemeen. Beiden worden ze verliefd en zijn ze voor hun dertigste gelukkig getrouwd. Maar Jane heeft Marnies echtgenoot nooit gemogen. Ze vond hem altijd zo grof en arrogant. Alsof hij zich een god waande, onsterfelijk. Wat achteraf gezien ironisch is natuurlijk. Want als Jane al die leugens niet had verteld, zou de man van haar hartsvriendin nu misschien nog geleefd hebben. Zeven leugens gaat over oude, complexe vriendschappen, obsessieve liefde en de niet-aflatende pijn van rouw. Jane is geen onbetrouwbare verteller, ze vertelt de waarheid. Haar waarheid. De vraag is: geloof je haar?

Kay heeft een plezierige en gemakkelijke leesbare schrijfstijl. Het boek leest vlot en het is onderhoudend. Ik heb dit boek met veel plezier gelezen.

Naar welk boek gaat  jouw voorkeur uit?

Klompenpad

Geplaatst op door
19

Hier in mijn omgeving kennen we ze niet: klompenpaden. Al zijn er natuurlijk ook best wandelingen die dwars door de velden gaan. Maar wat zijn ze leuk zeg, echt geweldig. Toen we in Ermelo waren liepen Mr. T. en ik er twee en op de laatste vrijdag van de vakantie van Saar liep ik er (alleen) ook nog één. Al liep ik hem niet helemaal, want daar had ik niet voldoende tijd voor.


Toen Saar met haar twee besties in Otterlo op de camping zat (jemig, daar heb ik ook al niet over geblogd zie ik: de eerste kampeervakantie van Saar met twee vriendinnen) hadden ze kaartjes gekocht voor het klimpark in Garderen. Ze hadden het idee dat ze daarheen zouden gaan met de bus. Maar ja, corona maakt alles anders, en dat hadden de meiden uiteraard niet in de gaten. Je komt de bus niet in als je geen kaartjes bij je hebt en dat hadden ze natuurlijk niet (want daar hadden ze niet bij stil gestaan). Dus toen ze bij de bushalte stonden mochten ze niet mee en dat betekende dat ze nooit op tijd zouden zijn voor het tijdslot dat ze hadden.
 
Gelukkig deed het klimpark niet moeilijk en mochten ze een andere keer komen. Nou, dat is natuurlijk een heel goede afsluiting van de zomervakantie nietwaar. Maar hoe komen we nu in Garderen? Ik heb daarom het nuttige (het wegbrengen van de meiden) gecombineerd met het aangename want ik bedacht dat ik best een klompenpad kon gaan lopen als de meiden aan het klimmen waren. Zo gezegd zo gedaan.

Half mei van dit jaar kocht ik nieuwe wandelschoenen. Mijn oude (lage) wandelschoenen had ik net een jaar, maar het profiel was volledig weg. Ook had ik best wat last van de ballen van mijn voeten (oude blessure nog van het trainen voor de vierdaagse) dus het was tijd voor nieuwe schoenen en, naar ik vermoedde, ook zooltjes. En inderdaad, er kwamen zooltjes en nieuwe wandelschoenen. Echt soepel ging het niet in het begin met die nieuwe schoenen: ik liep heel blaren en had daar veel last van. De zooltjes hielpen wel trouwens. Maar de schoenen waren niet echt een succes: ze waren snel beschadigd op plekken waar dat niet zou moeten kunnen, ik versleet (echt heel gek) vier rechter sokken omdat er op de hak een gat inkwam en, het belangrijkste: ze waren niet waterdicht. Na mijn vakantie heb ik de schoenen daarom, na overleg met de winkel, teruggestuurd naar het hoofdkantoor van Lowa.

En hoera, ik kreeg nieuwe wandelschoenen opgestuurd. Die ik tijdens deze wandeling voor het eerst zou dragen. Dus ik was een beetje huiverig voor blaren en pijn en zo. Dus nam ik, in mijn rugzak, mijn oude paar wandelschoenen mee. En da’s best een dingetje voor mij, want normaliter wandel ik zonder rugzak. Telefoon in mijn ‘kontzak’, flesje water in de andere ‘kontzak’ (en bij grote wandelingen een fles water in de hand). Meer neem ik nooit mee.

Het was echt weer een supermooie route. Hierboven zie je een paar foto’s van wat, in mijn ogen, zo’n klompenpad zo leuk maakt. Je loopt vaak via weilanden (dus over particulier bezit) en betreedt via een soort van trap zo’n weiland. De tweede foto toont de ‘weg’ door het aardappelveld. Hoe bijzonder is het wel niet dat de boer die moeite doet. Echt zo gaaf! En ook smalle wandelpaadjes tussen maisvelden zaten er ook weer tussen.

Zoals ik al zei liep ik niet de hele route vanwege tijdgebrek (al liep ik ook nog een stuk verkeerd omdat ik niet goed oplette en een bordje miste), maar gezien de nieuwe schoenen was dat ook wel verstandig. En die schoenen deden het goed al zeg ik het zelf. En mijn voeten ook. Geen blaren op de hakken gelukkig al heb ik wel een blaar aan de onderkant van mijn grote teen. Da’s dan weer een beetje raar.

Hoe zit het met jou? Houd je van wandelen? En zijn je voeten ‘wandelproof’?