Mmmm, vandaag ontdekt dat het niet heel handig is om de portemonnee van je echtgenoot in de was te stoppen.
En dat het nog minder handig is als er een stempelkaart in zit met blauwe inkt :-(
Ik luisterde een tijdje geleden de podcast ‘De Deventer Mediazaak‘ en dat vond ik best een bijzondere podcast.
De Deventer Mediazaak is een zesdelige podcastserie over hoe de Deventer moordzaak ontaardt in een mediazaak. Van verslaggeving en waarheidsvinding via infotainment naar een hetze. Feit en fictie gaan een eigen leven leiden en er vallen meer slachtoffers dan alleen de vermoorde weduwe. Journalisten, redacteuren van talkshows, opiniemakers, BN’ers en andere betrokkenen vertellen hoe ze onderdeel werden van deze mediadynamiek.
Podcastmaker Annegriet Wietsma borduurt daarmee voort op het boek De Deventer Moordzaak; het complot ontrafeld van journalist Bas Haan. In de podcast is een belangrijke rol weggelegd voor Michael de Jong, die door de media verdacht werd gemaakt en bestempeld als ‘de klusjesman’. Hij vertelt hoe de affaire zijn leven tot op de dag van vandaag bepaalt.
Laat ik beginnen met te melden dat ik de hele moordzaak rondom de moord op mevrouw Wittenberg (waarom noemt men haar steeds ‘de weduwe Wittenberg’?) niet echt goed gevolgd heb. Ik was toen net een paar weken moeder en had mijn prioriteiten elders liggen zeg maar.
Maar goed, af en toe pik je wel wat op. Over Ernest Louwes natuurlijk, over de klusjesman, maar vooral over de bemoeienis van Maurice de Hond. En als ik heel eerlijk ben heb ik De Hond niet bepaald hoog zitten. Die man bemoeit zich werkelijk overal mee. Verschrikkelijk vind ik dat. Ik heb niet snel echt een hekel aan mensen, maar Maurice … brrr. Het lijkt me een akelig mannetje. Peilingen van De Hond: blergh. Bemoeienis met onderwijssystemen: blergh. Maar vooral zijn continue bemoeienis met de coronapandemie vind ik ergerlijk en ondermijnend.
Hoe De Hond zich vastbijt in deze zaak vind ik heel bijzonder. Aan de ene kant is die vastberadenheid misschien zelfs te prijzen, maar aan de andere kant zo rücksichtslos en niets ontziend richting de, in zijn ogen, schuldige klusjesman. Ik vind het verschrikkelijk dat dat zomaar kan en mag in dit land. Dus dat hij de onschuld van Louwes probeert te bewijzen is misschien te begrijpen, maar ik vind dat hij veel te ver gaat door een ander te beschuldigen. Hij heeft, als ik de podcast mag geloven, het leven van Michaël de Jong compleet kapot gemaakt.
Enfin: eigenlijk wil ik het daar niet eens over hebben. Wat ik vooral heel bijzonder en ook wel beangstigend vond aan deze podcast is de kracht van indoctrinatie, (opnieuw) de macht van de media, het geld, hoe gek je mensen kunt krijgen, hoe je hen voor hun karretje kunt spannen en al die dingen meer.
Ik heb deze podcast met veel interesse geluisterd en mijn eindconclusie is trouwens dat De Hond zich echt, diep, diep, diep moet schamen voor wat hij heeft aangericht. Ik realiseer me best dat ieder zijn eigen waarheid heeft, maar ik vind niet dat die ten koste van anderen mag gaan. En daar doet onderstaand artikel, waar ongetwijfeld ook weer een kern van waarheid inzet niets aan af.
Ik begrijp van een aantal mensen dat ze niet in dit beveiligde logje kunnen en da’s eigenlijk heel erg jammer.
Want daarin staat een link naar de film die wij voor dodenherdenking maakten en die film die vind ik, oprecht, heel erg mooi, interessant en indrukwekkend geworden. En het liefst heb ik dat zoveel mogelijk mensen de film zien dus deel ik hem graag met jullie. Maar dan wel dus achter het slotje.
Het wachtwoord is trouwens gewoon helemaal zoals ze altijd zijn. Dus ik weet niet wat er misgaat. Misschien was er een tijdelijke storing. Maar mocht je de film heel graag willen zien, laat het dan hieronder even weten. Dan mail ik je wel een linkje.
Foto’s van een paar weken op een rij. I’ll keep you posted!
Die blikken komen nog wel eens van pas.
Ik heb het erg druk met 4 mei (in veel mindere mate met 5 mei) en het wordt ook dit jaar weer erg bijzonder. Daar ga ik nog over bloggen zodra dat kan.
Voor nu wil ik het hierbij laten:
Wat doe jij eigenlijk op 4 mei? En op 5 mei?
Ach jemig, ik heb gewoon al drie weken geen ‘gelezen-logje‘ meer geplaatst. En het is niet zo dat ik niet lees! Zeker wel. Ik ben namelijk volledig en compleet verslaafd geraakt aan de Clifton-serie van Jeffrey Archer. Al moet ik wel zeggen dat de boeken 1 en 2 echt fantastisch, geweldig, subliem waren en dat nummer 3 en 4 toch wel wat minder zijn. Maar dat neemt niet weg dat ik de boeken gewoon wil lezen. Alle zeven, dus ik heb nog wel een tijdje te gaan.
De serie begint met ‘De tijd zal het leren‘ waarin we kennis maken met de jonge Harry en Giles, hun ouders en andere belangrijke personages.
‘Ik kreeg te horen dat mijn vader was gesneuveld in de oorlog.’ Zo begint in 1920 het epische levensverhaal van Harry Clifton. Harry, de zoon van een havenarbeider in Bristol, heeft zijn vader nooit gekend. De verwachting is dat ook Harry een toekomst op de werf wacht, maar dankzij een opmerkelijke gave wordt hij toegelaten tot een exclusieve jongensschool, waardoor zijn leven onomkeerbaar verandert.
Als Harry een volwassen man is, komt hij er eindelijk achter hoe zijn vader echt aan zijn einde kwam. De verschrikkelijke waarheid leidt Harry naar een volgende vraag: was Arthur Clifton eigenlijk wel zijn vader? Is hij het kind van een arme havenwerker, of is hij de oudste zoon van de erfgenaam van een scheepsimperium.
In deel twee volgen we Harry en Giles verder. In ‘Van vader op zoon‘ speelt de Tweede Wereldoorlog een rol. Giles gaat het leger in en Harry raakt in de problemen.
Vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog neemt Harry Clifton dienst bij de marine om te ontsnappen aan de familiegeheimen en zijn teleurstelling dat hij nooit met Emma Barrington zal kunnen trouwen. Bij een schermutseling met de Duitsers op de Atlantische Oceaan wordt zijn schip tot zinken gebracht en slechts een handjevol overlevenden wordt opgepikt door een Amerikaans cruiseschip. Als Tom Bradshaw, een van Harry’s officieren, diezelfde nacht alsnog sterft, grijpt Harry zijn kans en neemt diens identiteit aan. Bij aankomst in New York beseft Harry dat hij een grote fout heeft gemaakt. De problemen die Tom Bradshaw bij zijn vertrek achterliet, konden wel eens veel groter zijn dan die van hemzelf, en Harry heeft geen enkele mogelijkheid meer zijn ware identiteit te bewijzen.
Zoals het toch wel vaker gaat met series, deel 3 ‘Een goed bewaard geheim‘ is een wat minder krachtig boek wat mij betreft. Maar nog steeds zeer de moeite waard. Harry en Giles zijn nog steeds goede vrienden, er verschijnen nieuwe vrienden en vijanden op het toneel, er sterven mensen, er gebeurt van alles. Gewoon heerlijk leesvoer.
In 1957 krijgt Sebastian Clifton een beurs voor Cambridge, en daarmee zet een nieuwe generatie Cliftons de familiesaga voort. Nadat Sebastian van school wordt gestuurd, raakt hij tegen wil en dank verstrikt in een internationale kunstzwendel rond een standbeeld van Rodin dat veel meer waard is dan het kost op de veiling. Wordt hij nu miljonair? Kan hij weer naar Cambridge? Is zijn leven in gevaar?
En dan hebben we daar deel 4 ‘Een gewaarschuwd mens‘. Ik ben momenteel halverwege in dit boek.
De zestiger jaren zijn voor de families Clifton en Barrington een roerige tijd. De geadopteerde dochter van Harry en Emma wil trouwen, maar iemand fluistert haar aanstaande schoonmoeder giftige roddels in Ook in zaken zit het niet altijd mee: er zijn kapers op de kust die het bestuur van het familiebedrijf naar zich toe proberen te trekken. Er ontspint zich een spannende strijd vol wraak, blinde ambitie en verraad.
Ook weer een tof boek al is het momenteel wel heel veel over het bedrijf en dat vind ik iets minder interessant. Maar nogmaals: heel fijne en sympathieke hoofdpersonen en uiteraard heel gemene en doortrapte vijanden.
Na dit boek kan ik nog wel even vooruit. Maar of ik hierna de drie volgende boeken ook meteen ga lezen net als toen met de boeken met Helen Grace in de hoofdrol dat weet ik nog niet.
Eigenlijk is het wel handig om aan een serie te beginnen als alle boeken al verschenen zijn want ik wacht inmiddels al weer bijna zeven jaar op deel 9 van deze fantastische serie.
Ken jij deze serie? Heb je ze gelezen? Houd je überhaupt van het lezen van series? En zo ja, welke serie kun je me aanraden?
Ik weet niet meer precies wanneer we begonnen te wordfeuten, maar het is toch wel een jaartje of twee geleden. We ontmoetten elkaar ‘random’. Heel af en toe doe ik dat, een willekeurig potje starten. En wij hadden een klik: Jeanne en ik. We maakten veelvuldig gebruik van de chatfunctie en we vertelden elkaar best veel. Ik heb haar zelfs laten weten dat ik blog en dat doe ik niet zo snel. Heel af en toe reageerde ze hier op mijn schrijfsels, veel vaker reageerde ze via de wordfeutchat. Een klik dus.
Ze heeft veel meegemaakt in haar leven en vertelde daar via de chat over. Zo rond ons twintigste potje vertelde ze dat ze heel ziek was en gaandeweg vertelde ze daar meer en meer over. Net zoals ik dat ook deed. We hadden een klik.
Op 20 april liet ze me weten dat het heel slecht ging en dat er weer uitzaaiingen waren en uiteraard heb ik daarop gereageerd en haar heel veel sterkte gewenst, maar wat voel je je dan machteloos. Ze legde hierna geen woordje meer. Nadat ze 72 uur lang niet legde werd het potje automatisch afgebroken.
Zo’n potje blijft dan nog een paar dagen in je lijst staan. In die dagen heb ik een paar keer een berichtje haar kant opgestuurd. Ze heeft niet gereageerd. En ik kan me levendig voorstellen dat je prioriteiten elders liggen als het zo verdomde slecht met je gaat.
En nu ben ik van slag en verdrietig omdat ik denk dat ze inmiddels overleden is. Hoe kan het dat je iemand mist die je nog nooit gezien hebt? Die je alleen via wordfeut kent. Iemand die een heel pittig leven gehad heeft maar vooral ook heel positief en wijs was. Ik heb haar mailadres via haar reacties hier. Maar wat doe ik daarmee? Een mail sturen? Maar wat als ze echt gestorven is? Of misschien is ze momenteel gewoon zo ziek dat ze niet kan leggen? Bemoei ik me dan met zaken die me niet aangaan? Leest haar man die mail? Wat? Hoe? En nu? Maar eigenlijk weet ik het wel, voel ik het wel: ze is er niet meer.
Dus, lieve Jeanne: dank voor al die potjes en rust nu maar uit …
Update: ik heb Mensenlinq in de gaten gehouden en wat ik al vreesde klopt: Jeanne is op 25 april overleden …